Lijstjes, lijstjes, lijstjes

Een paar weken geleden vielen er ineens twee zwangerschapstijdschriften op de mat. Een gevolg van meedoen aan Moeders voor Moeders en je opgeven voor blije dozen. Enthousiast scheur ik het plastic open en begin te bladeren. Veel artikelen en verhalen zijn ongeveer hetzelfde van aard, veel tips en adviezen had ik al vaker voorbij zien en komen en daar was 'ie weer... het uitzetlijstje.

Hoeveel lijstjes ik de afgelopen weken al voorbij heb zien komen, weet ik niet eens meer. Uitzetlijstjes voornamelijk, maar ook to-do lijstjes en schema's over borstvoeding, flesvoeding, voedingsschema's en lijstjes over wat je moet doen bij het regelen van opvang voor je baby en ga zo maar door.

Pfoe... eerst dacht ik nog: handig! Zo hoef ik zelf niet alles op te zoeken en in een lijstje te zetten. Maar hoe meer lijstjes, hoe meer mijn onzekerheid werd aangewakkerd en hoe meer stress ik ervaar. Moeten we echt nog zoveel regelen? En hebben we al die spullen allemaal nodig? Uiteindelijk ben ik toch zelf maar een lijst gaan maken met zaken die ik of mijn vriend moeten regelen. De échte to-do's zoals erkennen, opvang regelen, zwangerschaps- en bevallingsverlof aanvragen bij mijn werkgever en nadenken over minder werken.

Over 1 week hebben vriendlief en ik vakantie en dan willen we wat orde in de chaos scheppen. Wat moeten wij financieel regelen, wat moeten wij regelen voor erkenning en erfrecht en dergelijke. Wat moet ik regelen met mijn werkgever en hoe gaat we het doen met minder werken. Neemt vriendlief een papa-dag of ga ik een dag minder werken en wat gaat ons dat dan kosten en opleveren. Zoveel dingen om rekening mee te houden.

En dan heb ik het nog niet eens over de baby-uitzet en alles wat wij nog moeten kopen en regelen. Hoewel ik er wel naar uitkijk om het kamertje straks te hebben staan en daar lekker in rond te snuffelen. Alsof het dan weer een beetje 'echter' wordt.

De laatste dagen ben ik ook steeds meer bezig met de emotionele kant. Hoe ga ik het doen als moeder? Hoe zal de bevalling gaan, kan ik dat aan? En hoe moet dat straks met ons kindje? Ik ben niet gewend om met pasgeboren baby's om te gaan. Sowieso heb ik eigenlijk in mijn dagelijkse leven vrij weinig te maken met baby's en kinderen. En de baby's die ik meemaak zijn van vrienden en mijn schoonzus en zij doen dingen toch op hun manier en praten er zo ervaren over. Soms word ik daardoor wel onzeker. Word ik wel een goede moeder? Kan ik dat wel aan? Zal het vanzelf gaan, dat instinct? En hoe gaat het leven samen met vriendlief zijn? Zullen we nog zoveel van elkaar houden als nu? Zullen we nog wel zoveel tijd met elkaar kunnen doorbrengen?

Het zal ook wel bij zwanger-zijn horen, die gedachtes.. die onzekerheden. En iedereen heeft goede adviezen en elk advies is weer anders, waardoor ik soms echt niet meer weet waar ik moet beginnen. Maar... nog 26 weken om mij voor te bereiden. En vriendlief en ik doen het gewoon in fases. Kraamzorg is geregeld (check). Kinderkamer is gekocht (check). In de vakantie een definitief besluit over minder werken en kinderopvang (check).... en zo door! Dan komen we er wel.

O ja, vergeet ik nog een heel belangrijk ding. Het allerbelangrijkste! Hetgeen ik en vriendlief écht moeten doen deze zwangerschap: GENIETEN! (check!)

Liefs,

Pluisje