Hallo tweede trimester!

Vandaag ben ik 13 weken en 5 dagen zwanger. Inmiddels al bijna een hele week in het tweede trimester. De periode waarin de meeste vrouwen zich beter gaan voelen, de periode dat de kwaaltjes afnemen en je weer meer energie krijgt. De tijd zal sneller lijken te gaan en voor je het weet heb je alweer de 20-weken echo gehad, een flinke buik en ga je richting het derde trimester.

Nou… van het afnemen van kwaaltjes is hier nog niet echt sprake. Ok, overdag ben ik aanzienlijk minder misselijk en begint mijn eetlust ook weer terug te komen. Ook kan ik weer bepaalde voedingsmiddelen eten waar ik twee weken terug al van begon te kokhalzen bij alleen de gedachte eraan. Dus dat gaat goed! Maar ’s ochtends is het nog steeds drama. Onbijten terwijl ik nog in bed zit, prima. Alleen bij het openen van mijn ogen moet ik snel grijpen naar het bakje op mijn nachtkastje, want het kokhals- en spuugfestijn begint gelijk. Waardoor mijn vriend niet wakker wordt van zijn wekker, maar van mijn braakgeluiden, hihi!

Daarnaast heb ik ook nog niet echt meer energie. Sterker nog, het liefst ga ik om 20.00 uur ’s avonds lekker mijn bed in. Al vechtend tegen te slaap probeer ik, sociaal als ik ben, met vriendlief een serie af te kijken. Toch eindig ik vaker onderuit gezakt en half in slaap en zie ik sneller de binnenkant van mijn oogleden dan de aftiteling.

Of de tijd sneller gaat, daar kan ik nog niet echt over oordelen. Aan de ene kant denk ik: wow! Alweer bijna 14 weken zwanger! Wat klinkt dat lang! Aan de andere kant: nog ruim 26 weken zwangerschap te gaan. Dat klinkt ook erg lang.

Hormonaal gezien begin ik steeds meer last te krijgen van buien. En dan vooral boze, geirriteerde of emotionele buien. Moet ik vrienden teleurstellen door hun uitnodiging af te slaan vanwege andere afspraken, dan voel ik mij daar de hele dag schuldig over. Begint er iemand op het werk (in mijn ogen) onnodig te zeuren, dan ontplof ik bijna en reageer ik veel feller als normaal. En daarna blijf ik nog uren in mijzelf koken.

En laatst had ik het met vriendlief over sporten en bewegen tijdens de zwangerschap. Ik vertel hem dat de squat een goede oefening is voor je bekken en dat je met bukken, tillen en gaan zitten je dit eigenlijk altijd vanuit de ‘squat-houding’ moet doen. Hij zegt heel lief: ja precies! En na de bevalling is dat ook vast een goede oefening! Vervolgens ben ik bijna beledigd en voel ik me onzeker. “Word ik zo dik dan? Moet ik dan van jou sporten, of zo? Denk je soms dat ik dat zelf niet weet dat jij mij dan een walrus vindt?” en meer van zulke onzinnige kreten vliegen door mijn gedachten. Hallo hormonen! Hallo onzekerheid!

Nu lijkt het een enorme klaagzang, en eigenlijk als ik het zo terug lees… oeps! Maar eigenlijk ben ik ZO gelukkig! Eindelijk kan ik ook eens schrijven over kwaaltjes en huilbuien. Eindelijk mag ik ervaren hoe het is om een kindje te dragen! Hoe het voelt dat je lichaam zo hard aan het werk is en wat een wonder het écht is. Ik vind het werkelijk geweldig! Ik ben zo ontzettend dankbaar!

En als ik dan ’s avonds lekker tegen vriendlief aankruip op de bank na een drukke werkdag, met mijn bleke gezicht vol met pukkels en mijn ‘sexy’ huispak aan en ik voel zo’n zacht plopje of kriebeltje in mijn buik, dan voel ik mij compleet gelukkig!

Liefs,

Pluisje