Verliefd en hormonaal

Afgelopen vrijdag was het eindelijk zover: de intake bij de verloskundige plus de termijnecho. Wat vond ik het de dagen ervoor al spannend. Zou alles nog goed zijn met ons kleintje? Zou hij of zij goed gegroeid zijn? De ochtend zelf was het helemaal drama. Nerveus en giga- misselijk. Ik kreeg geen hap door mijn keel. Een korte discussie met manlief gehad; hij vond het niet nodig dat ik zo gespannen was, ik moest positief zijn! Ergens had hij natuurlijk gelijk, maar de zenuwen en de angst namen de overhand.

Eenmaal bij de verloskundige werd er even een kort praatje gehouden en al snel mochten we naar ons kleintje kijken. Een uitwendige echo (joepie!), dus hup de bank op en de onderbuik bloot. Koude gel erop en al snel zagen we ons kleintje in beeld. Wow, wat is hij/zij al groot! En zeker gegroeid! Op dat moment lag ons kleintje lekker rustig, dus er werd gekeken naar de hartactie (aanwezig!) en er werden metingen gedaan. Na 3 metingen kwam ze uit op 11 weken en 2 dagen zwanger. Een halve week cadeau gekregen! Snel daarna begon ons kleintje ineens druk te bewegen. Op en neer, heen en weer. We zagen armpjes, beentjes en de navelstreng. Bovenkaakje, onderkaakje en een klein neusje. Geweldig! Helemaal in trance keken manlief en ik naar het scherm. Dáár, daar op het schem zwemt ons lieve kleine kindje! Het was onbeschrijflijk mooi.

Daarna volgde het doorlopen van de vragenlijst, informatie over de praktijk en er werden 5 buisjes bloed afgetapt. Een volgende afspraak is gemaakt voor over 5 weken (duurt lang!). Helemaal in de wolken gingen manlief en ik naar huis. Nog steeds denk ik elke dag terug aan de beelden op het scherm. Ik ben helemaal verliefd op jou, lief klein kindje! Wat houden papa en mama al veel van jou!

Beschermd in mama's buik
Nog maar heel klein en teer
Wij houden al zoveel van jou
Het wordt alleen maar meer

Inmiddels is het nieuws ook bekend gemaakt aan de buitenwereld. De vriendengroep was al op de hoogte gebracht, maar begint nu ook lekker los te gaan met adviezen. En daar komen de hormoontjes van mij om de hoek kijken. Omdat ik en mijn vriend over twee weken naar de 9maandenbeurs gaan en er daar een actie is voor luiers (newborn), vroeg ik aan vrienden of het inderdaad een goede actie was. Vervolgens barste er een discussie los in de groepsapp over welk merk luiers het beste was en dat ik vooral moet uitproberen welke luiers het beste bij ons kindje passen. Zucht… Ja, natuurlijk moet ik dat uitproberen. Maar eh… ons kindje zit nu nog in mijn buik, dus er valt nog niet veel uit te proberen en ik wil alleen maar weten of het een goede aanbieding is, that’s all! Ik heb maar een paar keer diep in- en uitgeademd en er verder niet echt op gereageerd.

Later volgde er weer een situatie. Een stel in de vriendengroep begon ineens het fenomeen ‘sprongetje’ uit te leggen en dan er achteraan: ‘Tip voor Pluisje: laat je kind niet liggen als het moet huilen, maar neem hem bij je etc’. Alweer voelde ik mijn woede opborrelen. Ten eerste, ik heb al genoeg gelezen en gehoord over sprongetjes, dus hoef je mij dat niet in kindertaal uit te leggen. En als ik er meer over wil weten, dan lees ik wel die “baby-bijbel” Oei ik groei. Ten tweede: ieder kindje is anders en wij zullen ons kindje opvoeden zoals wij denken dat goed is. Ongeacht of ik het er mee eens ben of niet, het maakte mij zo pissig. Alsof zij nu ineens baby-experts zijn!

Ik heb er maar niet op gereageerd. Vervolgens begon er een ware competitie tussen twee bevriende stellen in de app. Het ene stel over hun 6 maanden oude dochter, het andere stel over hun 4 maanden oude zoon. Uitvoerig werd besproken wat zij allemaal al konden en hoe goed ze daarin waren en dat ze op bepaalde punten zeker voorlopen op hun leeftijdsgenootjes. Gatver, waarom moet er nu weer zo’n competitie ontstaan? Ieder kindje is anders! Ieder kindje ontwikkelt zich in zijn/haar eigen tempo! Ik heb, wederom, maar niet gereageerd en me er niet mee bemoeid.

Later op de avond besprak ik dit met manlief. Ook hij kreeg al gelijk een allergische reactie op het gesprek in de groepsapp. Samen hebben we afgesproken zo niet te worden, en als we elkaar erop betrappen, dan spreken we elkaar er op aan :-). En manlief wist mij ook te vertellen dat het slim was dat ik er niet op gereageerd heb, want met die hormonen van mij…. Pfoe.. die vliegen soms alle kanten uit!

Voor nu ga ik dus maar even niet teveel reageren op goedbedoelde adviezen, wijze raden en andere tips. Wij gaan lekker genieten van onze zwangerschap en van deze bijzondere tijd! En als ik pedagogisch verantwoorde tips en adviezen wil, hoef ik maar een seintje te geven en ik krijg wel 100 adviezen gepresenteerd. Waar wij dan zelf een keuze uit zullen en kunnen maken, wat bij ons en ons kindje past ;-)

Liefs,

Pluisje