Hormonen

Sinds ik weet dat ik zwanger ben, heb ik natuurlijk opgezocht wat ik allemaal wel en niet mocht eten en drinken, en doen en laten. Best een lijst met zaken die je niet mag, maar voor mij geen enkel probleem. Ik rookte al 2,5 jaar niet meer, de alcohol laat ik makkelijk staan en ook alle andere verboden voedingsmiddelen zoals kaas van rauwe melk laat ik met liefde staan. Het enige jammere is dat iedereen om je heen altijd zo goed weet wat je wel of niet kan en mag. Roken? Ach, deed mijn moeder ook en ik ben toch ook gezond? Of: een glaasje wijn kan best, hoor! Gelukkig kan ik zulke opmerkingen nog heel goed naast me neerleggen. Ik kies bewust voor een kindje, dus als ik dan zwanger ben doe ik er alles aan om hem of haar gezond ter wereld te brengen!

Sinds week 6 ben ik misselijk. Die misselijkheid is alleen maar toegenomen en dit zorgt er weer voor dat ik ook totaal geen zin meer heb in eten. Brood? Gatver. Kaas? Ik begin gelijk te kokhalzen. Het gekke is, nu heb ik wel ineens zin in eten wat ik voorheen nooit hoefde. Pizzabroodjes? Heerlijk! Of wat dacht je van fruityoghurt! Jammie! Of nog zoiets geks: alles met citroensmaak. Ik heb al de hele dag zin in fruittoffee's met citroensmaak, ik ben zelfs van plan vanmiddag een zak fruittoffee's te halen. Terwijl ik normaal nooit snoepte. Hooguit in het weekend een keer wat chips. Oh over chips gesproken...

Vreemd wat die hormomen met je lichaam en geest doen. Mijn rug zit onder de puistjes, ik lijk wel een puber! En de emoties laten zich ook al vaker zien. Ik begin zelfs te huilen om de nieuwste reclame van KNGF- geleidehonden. Een soldaat ligt zijn rug in een oorlogsgebied en ziet hoe een kind dood/gewond op de grond ligt, maar hij kan niets doen. Vervolgens wordt hij wakker gelikt door een andere soldaat, wat dus een hulphond blijkt te zijn. Eigenlijk best een maffe reclame, maar ik ben opgegroeid met labradors en ik weet hoe lief die honden zijn. Ik krijg nu alweer een brok in mijn keel als ik er aan denk... Ik vind die reclame zooo mooi!

Ik merk dat ik ook behoefte heb aan bevestiging. Vooral van vriendlief. Blijft hij wel altijd bij mij, bij ons? Vindt hij mij nog wel mooi als ik dikker wordt? Vindt hij mijn buien vervelend? Vindt hij het net zo spannend als ik? Daarnaast zoek ik ook af en toe bevestiging dat het nog goed gaat in mijn buik. Maar ja, die krijg je alleen door een echo en daar op moet ik nog even wachten.

Tot nu toe vind ik het zwanger zijn heerlijk, afgezien van die vreselijke misselijkheid. Daar heb ik van de huisarts wat medicijnen voor gekregen, maar ik vind het echt moeilijk om ze in te nemen. Het zijn toch pillen, is het niet schadelijk voor de kleine, ook al staat er dat het veilig gebruikt kan worden tijdens de zwangerschap? Met dat soort vragen worstel ik. Gisteren was ik ook weer zo beroerd. De geur van het avondeten bleef de hele avond in de woonkamer hangen. Op een gegeven moment zat ik met een dekentje over mijn neus, ik kon die lucht niet meer uitstaan en werd er beroerd van. Toen heb ik voor het slapen de eerste tablet tegen de misselijkheid genomen, zoals stond in de bijsluiter. Vandaag een stuk minder misselijk dan de afgelopen dagen, dus het pilletje werkt. Maar... hormonaal onzeker als ik ben, ga ik vervolgens de hele tijd twijfelen. Zit het nog wel goed in mijn buik? Ik ben niet meer zo misselijk... (Goh... je hebt medicijnen ingenomen er tegen, weet je nog?)

Kortom: ik vind het nog steeds iedere dag ontzettend bijzonder en speciaal, maar ook rete spannend. Ik hou nu al zoveel van ons wondertje. Nee, WIJ houden nu al zoveel van ons kindje!

Dag lief wondertje! Wij hopen je snel weer te zien op het beeldscherm. We moeten nog even wachten tot 7 februari, maar we denken iedere dag aan je. Je hoort bij ons!

Liefs,

Pluisje