Uitdaging in je werk

Toen ik nog maar net van school kwam, ging ik als fris jong blaadje aan de slag bij de organisatie waar ik nu werk. Het eerste jaar was vooral een leerzaam jaar. Daarna merkte ik al snel dat ik uitdaging nodig heb in mijn werk. Elke dag hetzelfde liedje is niet echt wat voor mij. Natuurlijk kan ik best een tijdje aan dezelfde klus werken, maar ik moet wel uitgedaagd worden.

Inmiddels zit ik op een functie waarin ik lekker mijn ding kan doen. Genoeg prikkels en genoeg uitdaging. Maar de laatste weken zit die uitdaging op een ander gebied. Geen moeilijke formules, adviezen opstellen, bepaalde stroomschema’s maken of ingewikkelde vergaderingen. Nee, het is nog uitdagender!

Het begint al zodra mijn wekker afgaat. Langzaam ga ik rechtop zitten in bed en ik zucht een paar keer goed door. Ik probeer die prikkel in mijn lichaam te negeren. Ik drink een paar slokjes water en begin langzaam aan de plak ontbijtkoek die ik de avond ervoor al op mijn nachtkastje had geleged. Hapje voor hapje, zuchtend en nog steeds die prikkel negerend. Ik laat het mini-ontbijt even zakken en sta op om mijn tanden te poetsen. En dan begint het. Ik voel het kippenvel over mijn gehele lichaam en de schokkende beweging. Mijn maag is het er niet mee eens en die prikkel, die verschrikkelijke prikkel om te kokhalzen neemt de overhand. Ik kan het niet meer stoppen en mijn lichaam gebruikt alle kracht om het zojuist zorgvuldig genuttigde plakje ontbijtkoek er weer uit te werken.

Soms blijft het alleen bij kokhalzen, soms niet. Het is uitdagend. Zeer uitdagend. De hele ochtend én middag blijft dat vervelende, misselijke gevoel op de achtergrond. Ik probeer iedere keer weer wat te eten, een gevulde maag maakt mij minder misselijk. Maar wanneer ik op het werk ben en mijn collega een broodje met een 1 of ander geurig beleg begint te eten, moet ik weer diep zuchten om die kokhalsneiging te onderdrukken. Hetzelfde geldt voor het damestoilet. Die wordt op het werk ’s ochtends flink gebruikt en niet alleen voor de plasjes van de andere vrouwelijke collega’s. Soms ruikt de hele ruimte naar andersmans grote boodschap. Sowieso al smerig, maar nu echt ondraaglijk. Met mijn adem ingehouden loop ik dan snel naar de andere verdieping.

Vandaag heb ik mijn leidinggevende ingelicht over de zwangerschap, en daarna mijn directe collega. Ik kon het niet langer verbergen, elke keer trok ik wit weg en zat ik raar te zuchten en nam ik kleine sipjes water. Dat moet er wel gek uitgezien hebben. Gelukkig reageerden ze allebei heel lief en vrolijk en werd ik gefeliciteerd. Ook was er begrip. Als het niet gaat, mag ik rustig wat later beginnen en als ik echt een slechte dag heb, is het geen probleem dat ik vanuit huis werk.

Ik ben benieuwd hoe lang ons lieve wondertje mij zo misselijk blijft maken. Misschien nog een paar weken, misschien nog wel de hele zwangerschap. Het hCG hormoon raakt binnen nu en de komende weken op zijn hoogtepunt, dus ik bereid me voor. Maar of ik het erg vind? Nee, totaal niet! J Ik weet waar ik het voor doe, waardoor ik me zo voel!

Die kleine in mijn buik weet zeker dat mama wel van een uitdaging houdt! En ik? Ik ga die uitdaging aan… met liefde!

Liefs,

Pluisje