The most wonderfull time of the year!

The most wonderfull time of the year!

Donderdag 19 december:
Samen met onze poes lig ik lekker onder een dekentje op de bank. Vriendlief is aan het borrelen met collega’s en ik kijk de ultieme kerstfilm Home Alone. In de reclameblokken vermaak ik me met filmpjes van youtube waarin meiden hun zwangerschap aankondigen. Wat lijkt me dat geweldig! Even bedenk ik me dat het bruinverlies is gestopt en dat geeft me hoop. Toch druk ik dat gevoel snel weg. We zullen wel zien.

Zaterdag 21 december:

De beste vriend van mijn vriend is jarig en in het geheim hebben wij met de vriendengroep een surpriseparty voor hem georganiseerd. Toch houd ik het die avond bij water en fris. Ik had eigenlijk gedacht ongesteld te worden in dat weekend, maar ik had nog niets gezien. Ik nam maar het zekere voor het onzekere. Daarnaast had ik al twee dagen dat het eten mij niet meer zo smaakte. Toch, die krampjes hier en daar… het rood zal vast zo wel doorkomen.

Maandag 23 december:

Met vriendlief heb ik het erover dat ik had verwacht al ongesteld te moeten zijn. Ik dacht toch echt zeker te weten dat ik in het weekend na Sinterklaas een eisprong heb gevoeld. We hebben het er even over, vragen ons af wat dit nou betekent en komen tot de conclusie: morgen gaan we testen. Is hij negatief, dan heb ik die eisprong dus ingebeeld. Ik ga verder met opruimen en hoor op de achtergrond de kerstliedjes spelen: “It’s the most wonderfull time of the year!”

Dinsdagochtend 24 december:

Om half acht in de ochtend word ik wakker. Stik zenuwachtig en ik moet heel nodig plassen. Vriendlief slaapt nog diep. We zouden gaan testen vandaag. Ergens wil ik niet, ergens wil ik dit uitstellen. Ik wil nog niet weten dat het weer niet gelukt is. Ik wil niet alweer die teleurstelling voelen, weer die witte test. Ik besluit de test maar direct te doen, terwijl vriendlief nog lekker ligt te slapen. Is de test negatief, dan is niet ook gelijk zijn ochtend verpest en laat ik hem lekker uitslapen. Met een bibberend handje pak ik het bekertje en vang mijn urine op. Uit de la pak ik zo zachtjes mogelijk de test, zo’n goedkoop ding van de action. Even kijken, 5 seconde in de urine en dan neerleggen. Terwijl ik de test weg leg, zoek ik in de handleiding hoeveel minuten ik moet wachten. Heel even kijk ik naar links, naar de test. Van schrik laat ik de handleiding vallen. WAT? EEN TWEEDE STREEP?! De test was nog niet eens helemaal doorgelopen, maar de streep bij de T is al dieproze gekleurd. Mijn hart begint als een razende te bonken en ik kijk naar mijn spiegelbeeld. Een geschrokken, bleek gezicht staart mij aan. Ik kijk weer naar de test die inmiddels bijna klaar is, en ik zie overduidelijk twee donkerroze strepen.

Trillend en bibberend en met tranen in mijn ogen loop ik naar de slaapkamer. “Schatje, wordt eens wakker!”. Een zacht gemompel komt onder de dekens vandaan. Ik doe het grote licht aan en roep nog eens. Mijn vriend kijkt me met samengeknepen ogen aan en ziet mijn verschrikte en behuilde gezicht. “Je moet NU meekomen, ik moet je wat laten zien!”. Met wat gezucht en gesteun komt meneer uit bed. Hij mompelt weer: “wat is er aan de hand dan, is er iets kapot of zo”. Terwijl hij de badkamer inloopt, zwaai ik met de positieve test voor zijn ogen. Nog maar net wakker en met de slaap in zijn ogen, duurt het even bij mijn vriend voordat hij beseft wat hij ziet.  Daarna verschijnt er een big smile op zijn gezicht en houden we elkaar vast. Zo staan we een tijdje in elkaar verstrengeld, onze bonzende harten tegen elkaar aan. “Dus toch!”, zeg ik na een tijdje.

Vriendlief is heel blij, maar lijkt niet helemaal overtuigd. Hij twijfelt aan de kwaliteit van de test. Het is toch een action-test, hoe betrouwbaar zijn die nou eenmaal? We besluiten dat we een Clearblue willen doen, een digitale. Gelukkig zijn de winkels nog open zo vlak voor kerst.

Dinsdagmiddag 24 december:

Gelukkig was de supermarkt bij ons in de buurt open en ik wist dat ze daar clearblue digital verkochten. Met twee digitale testen in mijn mandje en twee verpakkingen cupcakes liep ik naar de kassa. Als de clearblue ook positief is, willen we het aan onze ouders vertellen deze kerst. De cupcakes zullen we dan met chocola beschrijven: oma, opa etc. We zullen dan zeggen: “We hebben nog wat lekkers meegenomen voor bij de koffie” en dan rondgaan met de versierde cupcakes.

Thuis aangekomen pak ik het potje urine uit de koelkast. Even twijfel ik of deze urine nog wel goed is, of het nog wel kan. Vervolgens ga ik samen met vriendlief zitten op de bank met het potje en de test voor ons. Twintig seconde houd ik het staafje in de urine, dop erop en platleggen. En nu wachten. Weer krijg ik de bibbers, trillend als een rietje zit ik op de bank. Al snel zegt mijn vriend: “JA!” en ik kijk op het schermpje: ‘Zwanger’. Het zandlopertje loopt nog, maar na een minuut staat er ‘2-3’. Wow. Wij zijn zwanger. WIJ ZIJN ZWANGER!! En nu ongeveer 4 tot 5 weken!

24 en 25 december:

Wij vertellen het grote nieuws aan onze ouders, mijn broer en zus en de zus van mijn vriend. Iedereen is ontzettend blij voor ons, wat een heel fijn gevoel is. Toch ben ik ook erg onzeker. Ik voel continu krampen in mijn onderbuik, soort menstruatiekrampen. Daardoor krijg ik het gevoel dat ik ieder moment ongesteld kan worden. Mijn moeder stelt me wat gerust door te zeggen dat dit erbij hoort en dat dit door het groeien van de baarmoeder komt. Mijn overige kwaaltjes vallen verder nog mee: gevoelige tepels, minder eetlust, gevoelige en krampende onderbuik en vermoeid.

De dagen na kerst:

Het is allemaal nog heel onwerkelijk. Elke dag zijn er wel een paar momenten dat mijn vriend en ik elkaar aankijken en zeggen: ‘’Wat gek en wat bijzonder!’’. Verder voel ik me meer en meer zwanger. Ik ben wat emotioneel, voel me behoorlijk moe, mijn tepels zijn bijna verdubbeld in omvang en ook donkerder en ik heb nog steeds steken in mijn onderbuik. Ik bel naar de verloskundige praktijk hier in de buurt en maak een afspraak voor een eerste echo. Woensdag 22 januari kunnen we terecht, dan ben ik ongeveer 8,5 week zwanger. Whoei! Spannend allemaal! Ook meld ik me aan voor Moeders voor Moeders.

De dagen na Oud & Nieuw:

Ik voel me beroerd, vreselijk beroerd. Ik heb een flinke griep te pakken en hoest de longen uit me lijf. Daarnaast een flinke hoofdpijn, koorts en mijn hoofd vol. Ik bel met een bibberstemmetje naar de verloskundige. Ik vertel haar dat ik zo ziek ben, dat ik me zorgen maak om de kleine in mijn buik en dat ik me afvraag of het wel goed gaat. Ze stelt me gerust, maakt een afspraak op 13 januari voor een vroege echo en zegt dat ik gerust een paracetamol mag gebruiken. Beter een paracetamol dan koorts.

Langzaam aan vertellen we het grote nieuws aan zeer goede vrienden van ons. Het lijkt allemaal nog zo onwerkelijk, alsof het niet over ons gaat maar over iemand anders. Weer krijgen we ontzettend fijne reacties, iedereen heeft zo met ons meegeleefd. Toch kregen we wel 1 keer te horen: “Zie je nou wel, doordat je eigenlijk naar het ziekenhuis zou gaan hadden jullie rust en waren jullie er niet mee bezig! En moet je zien!” Toch kunnen wij dit makkelijk naast ons neerleggen. Wij zijn er altijd mee bezig geweest, ook toen we wisten dat wij de medische molen in zouden gaan. Misschien toen nog wel meer, omdat je je afvraagt wat er aan de hand kan zijn. Maar voor nu zijn we alleen maar intens gelukkig. Er groeit een wondertje in mij!

Op 3 januari bel ik naar het Radboud om de afspraak af te zeggen. De vrouw aan de lijn klinkt oprecht heel blij voor ons, wat fijn dat ze zo meelevend zijn!

Maandag 6 januari:

De vrouw van Moeders voor Moeders komt langs. Weer een knalpositieve test en ik mag gelijk beginnen. Ik schat zelf ook rond de 6 weken te zitten. Een mooie zachte wikkeldeken cadeau gekregen en nog dezelfde dag de eerste fles gevuld. Maar wát een lucht komt er uit die flessen. Sinds een paar dagen ben ik ook flink misselijk, dus het is een uitdaging. Maar ik doe het met liefde, ik wil dat elke vrouw die een kinderwens heeft, dit gevoel mag voelen! En wij zaten ook bijna in de MMM. Dus ik houd mijn adem in elke keer als ik de fles vul, dit wil ik gewoon doen, nee.. dit MOET ik gewoon doen van mijzelf.

Maandag 13 januari:

WHAA vandaag de eerste echo! De afgelopen week ben ik vreselijk misselijk geweest. Ik kan niets meer eten, alles staat me tegen. Elke ochtend moet ik direct wat eten en drinken, anders gaat het mis en sta ik een half uur te kokhalzen (er zit dan niks in, dus er komt ook niks uit). Vriendlief vond het wel ver gaan toen ik hem vroeg of hij ’s ochtends een bakje yoghurt kan brengen als ik nog in bed lig, maar nadat hij me al kotsend in de keuken aantrof afgelopen zaterdagochtend, is hij bijgedraaid. Verder is hij ontzettend lief voor me. Hij neemt mij van alles uit handen. Hij doet de was, ruimt de keuken op en doet de vaatwasser. Hij kookt en ruimt af. Allemaal omdat ik niet tegen de luchtjes kan en daarnaast als een dweil op de bank lig. Ook mag ik eten wat ik wil van hem, omdat ik dan tenminste iets binnen krijg. En dat zijn gekke dingen, haha! Ik ben ineens verzot op zure dingen: kiwi’s, zure appels, zure snoepjes… heerlijk! Ook frisse aardbeiyoghurt vind ik lekker. En… vet eten. Pizza’s, pizzabroodjes, chips, patat. Dat gaat er allemaal prima in. Maar brood? Alleen de gedachte al.. brrr!

Vanmorgen was dus even een uitdaging. Misselijkheid en zenuwen gaan niet echt samen. Dus met moeite een cracker gegeten en een kopje thee gedronken. Wel drie keer naar de wc. Gelukkig stond de afspraak ’s ochtends en hoefde ik dus niet de hele dag te wachten. Eenmaal aangekomen op de locatie, moesten we nog best een tijdje wachten. Maar toen we naar binnen werden geroepen, voelde ik een vreemde rust over me heen komen. De verloskundige was ontzettend aardig en zei dat we maar gelijk gingen kijken, zodat we niet langer hoefden te wachten. Wel werd het direct een inwendige echo, omdat er anders niet veel te zien zou zijn.

Broek uit, op de tafel en de echostok erin…. Ik zag gelijk wat voorbij flitsen, maar durfde nog niet heel blij te zijn. De verloskundige ging wat heen en weer en ineens zagen wij ons wondertje in beeld! Wauw! En ik zag meteen een knipperlichtje! Het hartje klopt, wat  heerlijk! Ze liet het hartje ook horen, en wat was dat ongelofelijk mooi! Helemaal ontroerd en beduusd keken mijn vriend en ik naar het scherm. Dag lief wondertje! Wat ben je mooi!

De verloskundige deed wat metingen en kwam uit op 7 weken en 2 dagen zwanger. Voorlopige uitgerekende datum staat nu op 31 augustus 2014. Over 3,5 week mogen we terug komen voor de termijnecho en de intake.

Thuisgekomen waren mijn vriend en ik nog helemaal van de wereld. Wauw. Wat was het mooi en bijzonder. En wat geweldig dat we het hartje ook mochten horen! Ons wondertje bestaat en hij/zij leeft! We hebben het goede nieuws nu aan de vriendengroep verteld, de verdere buitenwereld moet nog even wachten.

Dag lief wondertje, groei maar goed! Wij houden nu al van je!

Liefs,

Pluisje

P.S.: sorry meiden dat ik nu pas dit aan jullie vertel, maar ik was zoo bang dat het nog mis zou gaan en ik was ook zo onzeker (nu nog steeds wel, maar ik probeer nu meer te genieten)