Fijne vrienden

Toen mijn vriend en ik begin dit jaar serieus voor een kindje gingen, hebben wij hier tegenover onze vrienden geen geheim van gemaakt. Dat wij een grote kinderwens hebben, hebben wij ook altijd openlijk uitgesproken. Van onze vriendengroep waren wij de eersten die gingen samenwonen. Wij hadden als eerst een huis gekocht en daardoor vroegen vrienden ons vaak advies. Dat onze vrienden niet altijd klaar voor ons stonden terwijl wij ze hard nodig hadden, merkten we tijdens het klussen. Door allerlei omstandigheden konden familieleden niet meer helpen met klussen. Toen wij informeren onder onze vrienden of zij ons een handje konden helpen, kregen wij geen respons. Uiteindelijk hebben wij de verbouwing zo goed als met z'n tweeën gedaan.

Kan gebeuren, dacht ik. Iedereen is druk, iedereen heeft volle agenda's en de keuze tussen een middagje winkelen plus een avondje stappen of een weekendje klussen is al gauw gemaakt. Ik geef ze geen ongelijk. Toen wij eenmaal in ons huisje zaten, kwamen onze vrienden geregeld over de vloer. Bijna ieder weekend kochten mijn vriend en ik de halve supermarkt leeg en bijna elke zaterdagavond zaten wij gezellig te borrelen in ons nieuwe huis met onze vrienden.

Niet veel later volgde het ene na het andere stel in onze vriendenkring dat ging samenwonen. Wij werden vaak om advies gevraagd over het kopen van een huis, handige klustips en goede connecties die wij hadden opgedaan met bouwbedrijfjes. Met liefde gaven wij advies en stuurden wij de adresjes door. Ik voelde me gezegend met zo'n leuke, fijne vriendengroep waarbij wij elkaar steunden.

Langzaam settelde iedereen en werden de bezoekjes van vrienden bij ons thuis wat minder. Iedereen was wat verder uit elkaar gaan wonen, dus dat verklaarde het. Daarnaast had iedereen natuurlijk de gebruikelijke verplichtingen in het weekend, dus even langswippen voor een kopje koffie of een borrel zat er niet meer bij. Daarbij wordt iedereen ouder, dus ieder weekend feesten zat er ook niet meer in. Jammer genoeg hadden sommige vrienden van ons het beeld dat mijn vriend en ik nog ieder weekend wilde feestjes hadden. Terwijl zij meer behoefte hadden aan een rustige filmavond. Erg jammer dat wij toen deze aannames over elkaar niet uitspraken, want ik denk dat wij nog steeds op 1 lijn hadden gezeten en dat er nog steeds ontzettend gezellige weekenden uit voort konden komen.

Op de zoveelste verjaardag vorig jaar werden mijn vriend en ik bevraagd over onze kinderwens. Openlijk gaven wij toe dat wij er klaar voor waren, en dat wij er in 2013 voor zouden gaan. Iedereen was dolenthousiast en een andere vriendin gaf toe dat zij ook graag moeder wilde worden. Met mijn vriend hief ik het glas en wij proostten op de fijne avond!

Inmiddels zijn we een jaar verder. Er is veel veranderd. Niet lang na onze openheid over onze kinderwens, kwam de beste vriend van vriendlief met het nieuws dat hij vader werd. Juigend en kussend omhelzden wij hen. Wat een fantastisch nieuws! We hadden het nog niet verwacht, maar dat maakte de vreugde niet minder. Twee maanden later volgde er een appje in onze groepsapp. Een foto van een positieve zwangerschapstest. Het tweede stel van de vriendengroep. Ook zwanger. En hoe blij ik ook was voor hen, toen voelde ik me voor de allereerste keer echt jaloers. Thuis met mijn vriend besprak ik het nieuws en een bijna hysterisch snikken volgde. Waarom voel ik me zo kut terwijl het het allermooiste nieuws is? Waarom kan ik me niet blij en vreugdevol voelen? Waarom? Ik was bang dat de twee zwangere meiden heel erg naar elkaar toe zouden trekken en mij buiten zouden sluiten.

Deels is mijn angst uitgekomen. Ze trokken inderdaad naar elkaar toe en het afgelopen jaar stond volledig in het teken van hun zwangerschappen en bevallingen. Aan de ene kant logisch, aan de andere kant pijnlijk. Alle perikelen rondom de zwangerschap en bevalling werden openlijk en uitgebreid besproken in de groepsapp. Toch had ik elke maand de hoop dat ik me snel bij hun kon voegen. Helaas is die kans uitgebleven. Bij beide stellen was de zwangerschap vrij snel tot stand gekomen. De een was na 1 keer proberen zwanger, de ander na 2 maandjes. Dat het bij mij en vriendlief niet zo snel gaat, zorgt voor het nodige onbegrip. Op elke verjaardag wordt er naar mijn platte buik gekeken. Vier paar ogen houden mijn drinkgedrag in de gaten. Drinkt ze wijn? Drinkt ze sap? En iedere keer die confrontatie. Eerst met allerlei verhalen over misselijkheid, pijnlijke borsten en geen zin in seks. Daarna de bollende buikjes. En nu de verhalen over hun baby's. De ene baby is nog geweldiger, mooier, knapper, slimmer dan de ander! En het ouderschap is zo ontzettend mooi, dat besef je alleen als je zelf ouders bent. Wat ze daardoor niet door hebben, is dat ze met zulke opmerkingen ten eerste mij en mijn vriend pijn doen en ten tweede ons buiten sluiten. Wij kunnen nog niet mee praten over zwangerschappen, of opscheppen over onze wonderbaby.

Daarnaast heb je ook altijd de goedbedoelde opmerkingen. 'Wanneer begin jij aan kinderen?' of 'Hoeveel kinderen neem jij?'. Het woordje 'neem' reageer ik dan express maar niet op, Soms kregen wij ook ongevraagd advies: 'Je moet gewoon vaak seks hebben, het werkte bij ons ook!', of 'Je moet er niet mee bezig zijn, ga lekker op vakantie! Dan kom je zwanger terug'. Was het maar zo makkelijk. Toen wij op een andere verjaardag na de zoveelste vraag voorzichtig aangaven dat zulke vragen soms pijnlijk zijn, werd het stil. En het bleef stil. We worden inmiddels genegeerd. Er worden helemaal geen vragen meer gesteld. Er is geen interesse meer in onze kinderwens. En dat doet ook pijn. Vreselijk pijn. Soms denk ik: misschien hadden we niet moeten zeggen dat sommige opmerkingen pijnlijk zijn. Misschien vinden mensen ons zeikerds. Ik bedoel: bij mensen met een kinderwens waar het langer duurt, doe je het nooit goed. Als je veel erover praat, willen ze dat niet. Maar nu ze stil zijn erover, is het weer niet goed.

Soms denk ik dat onze vrienden het moeilijk vinden om erover te beginnen. Dat ze ons niet willen kwetsen. Of misschien weten ze niet hoe ze er mee moeten omgaan. Of misschien zijn ze totaal niet met onze kinderwens bezig. Ik durf er niet over te beginnen bij hun. Ik wil geen vriendschappen op het spel zetten. Ik ben bang dat de verhoudingen nog schever worden als ik erover begin. 'Daar heb je dat zeikwijf weer, misschien moet ze minder stressen dan wordt ze vanzelf zwanger'. Waarschijnlijk zwaar onredelijk dat ik zo denk, maar ik ben gewoon echt bang voor hun reacties. Daarnaast voel ik me ook beoordeeld. Mijn vriend en ik rookten in het verleden en wij hielden ook van een lekker drankje. Wij waren van onze vrienden wel echt de party- animals. Maar zo zijn we niet meer. En toch merk ik de oordelende blikken als ik een wijntje pak. Zo'n blik van: misschien moet je eens stoppen met drinken als je zwanger wil worden? Wat zij niet weten is dat ik die ochtend dan dikke tranen heb gehuild omdat ik weer ongesteld geworden ben. En nu wij een klein katje thuis hebben, voelt het alsof ze denken: ach, kunnen ze geen kinderen krijgen, dan nemen ze maar een kat.

Het blijft lastig. Een kinderwens bespreken is niet zo lastig. Maar wanneer het langer duurt, begint de ellende. Wij hadden besloten om er vanaf het begin zo eerlijk mogelijk over te zijn. We hadden het idee dat, mocht het langer duren, dan kunnen onze vrienden ons steunen. Maar nu blijkt dat wij ons alles behalve gesteund voelen. Het is een moeilijk, zwaar en confronterend jaar geweest. Toch weet ik ook dat onze vrienden het goed bedoelen. Op hun manier steunen ze ons. Zij doen wat zij denken dat goed is. En als je mij zou vragen hoe ik dan gesteund wil worden? Ik heb geen flauw idee. Het ene moment kan ik namelijk best een grapje hebben over onze wens, het andere moment begin ik al te brullen als een van mijn vrienden een foto doorstuurt van hun kindje. Dus hoe moeten zij dan weten hoe ze mij kunnen steunen?

Ik denk dat het ook moeilijk te verwachten is dat ze ons begrijpen. Want net zoals je echt ouders moet zijn om te begrijpen hoe bijzonder leuk het ouderschap is, moet je ook eerst een tijdje een onvervulde kinderwens hebben wil je écht begrijpen hoe ik me voel. Hoe wij ons voelen. Maar het zou wel fijn zijn als ze onze wens en onze pijn erkennen. Ik denk dat dat hetgeen is dat ik zoek. Erkenning.

Liefs,

Pluisje