Afkicken

Terwijl mijn collega’s druk in gesprek zijn over allerlei spoedklusjes, probeer ik mij te richten op mijn werk. Het lukt me niet, mijn concentratie is weg. Ik vang wat flarden van het gesprek tussen mijn collega’s op. Het gaat inmiddels over een andere collega die zwanger is. Ze krijgt een meisje, hoor ik.

Met moeite probeer ik mijzelf te herpakken. Kom op, even aandacht erbij houden en je richten op je werk. Even geen zwangerschap- en babygedoe. Ik open wat bestanden, begin driftig te tikken op het toetsenbord en even lijkt het mij te lukken: mijzelf op iets anders focussen. Na een half uur moet ik naar het toilet. Daar aangekomen tref ik wat bruinige afscheiding aan. Ok, goed nieuws! Mijn menstruatie komt eraan. Toch ook een brok in mijn keel. Enigszins teleurgesteld.

Eenmaal thuis vertel ik aan mijn vriend over het bruinverlies. Even praten we over dat het toch allemaal wel raar is. We vragen ons hardop af of ik mijn menstruatie toch niet onbewust heb zitten tegenhouden. We weten het antwoord niet en we gaan weer verder op de orde van de dag. De gedachtes over deze ronde zingen nog even na in mijn hoofd om vervolgens weer te dempen. Ik open mijn iPad om even snel te surfen naar het leuke hotel waar wij aankomend weekend heen gaan. Ik probeer continu mijn gedachten op een ander spoor te zetten en het lukt aardig.

’s Avonds stap ik onder de douche. Ik heb een onrustig gevoel en ik blijf het maar koud hebben. Een hete douche met een heerlijke bodyscrub zal mij goed doen. En daar onder die warme stralen, blijf ik het koud hebben. Ik ril. En ik voel dat ik huil. De tranen blijven stromen. Alles komt in alle hevigheid terug in mijn hoofd. Ik denk aan de zwangerschapsaankondiging van kennisen van ons op facebook. Hoe lang zouden zij bezig zijn geweest? Misschien 1, 2 maanden? Ik denk aan onze beste vrienden, een gelukkig gezinnetje met 2 kindjes en sinds augustus een lief zusje erbij. Binnen 1 maand raak. Ik denk aan andere vrienden van ons, ook onlangs bevallen. Ik denk aan het gesprek met mijn moeder afgelopen weekend. Ze vind het zo rot voor ons en ze probeerde me te troosten met lieve en bemoedigende woorden. Ze gaf aan dat ik best verdrietig mag zijn over dat iedereen ons voorbij lijkt te gaan terwijl wij al zo lang die wens hebben. Niets is zo fijn als troost vinden bij je eigen moeder.

Ik probeer mijn tranen weg te spoelen onder de douche. “Laat het los, Pluisje”. “Het komt wel, je moet er niet mee bezig zijn”. Die verschrikkelijke opmerkingen van anderen pas ik op mijzelf toe. Bij hen is het ook gelukt en zij waren er ook niet mee bezig. Blijkbaar doen zij iets goed en doe ik iets fout. Ik zucht, draai de douche weer uit en droog mij af. Terwijl de badkamer volledig wazig is geworden van de hete stoom, trek ik met kippelvel mijn pyjama aan. Ik veeg een stukje van de spiegel schoon en kijk naar mijn waterige ogen. “Kom op, stel je niet aan! Schouders eronder en doorgaan!” zeg ik in gedachten tegen mijzelf. De rest van de avond kijk ik wat tv en ik denk even helemaal niet meer aan zwangerschappen en baby’s.

Vannacht droomde ik heel naar. Ik was zwanger en ik moest bevallen, maar niemand geloofde me. Ik had ook helemaal geen zwangere buik, dus ik kon het ook niet bewijzen. Terwijl ik veel buikpijn had en ik toch echt dacht dat ik bevallen was, leek niemand zich ervoor te interesseren. Toen ik naar beneden keek om mijn baby vast te pakken, lag er alleen maar bloed. En toen werd ik wakker. Gatver, waarom droom ik er nu weer over? Ik wil er niet meer mee bezig zijn! Op de badkamer inspecteer ik het inlegkruisje: helemaal wit. Nog geen menstruatie dus en ook geen bruinverlies meer.

Vandaag voel ik de behoefte om dit van mij af te schrijven. Ik wil het ‘ermee bezig zijn’ los laten. Ik wil mij richten op positieve dingen. Tijdens onze reis naar Thailand vertelde onze reisleider over het Boeddhisme en over de leer van Buddha. Dat je altijd positieve gedachten moet hebben en je niet bezig moet houden met het negatieve. In tijden dat ik het moeilijk heb, denk ik hier vaak aan terug. Misschien is dat wel iets voor mij, dat richten op het positieve. Ik vind het momenteel zo moeilijk. Het ene moment voel ik me verdrietig en voel ik een soort van rouw omdat onze diepste wens nog niet is uitgekomen. Het andere moment voel ik me prima en heb ik de instelling dat het echt goed komt.

Los laten. Er niet mee bezig zijn. Ik vind dat het allermoeilijkste op het moment. Misschien als mijn menstruatie wel doorzet, dat ik dan een soort rust kan vinden en de hoop weer kan terug vinden om positief verder te gaan.

Liefs,

Pluisje