Emoties

Vanmorgen 8.10 uur bij de dokter. Pff wat was ik zenuwachtig vanmorgen. Ik kreeg geen hap door mijn keel, terwijl ik ook wel wist dat die zenuwen nergens voor nodig waren. Gelukkig was ik ook gelijk aan beurt en samen met mijn vriend die zo lief was om mee te gaan, deed ik mijn verhaal. Dat de cyclus weer zo lang duurt, dat ik alleen maar negatieve testen heb gehad, maar wel klachten heb etc.

De huisarts zei gelijk: 'Die zwangerschapstesten zijn gewoon 100% betrouwbaar, hoor. Dus negatief is niet zwanger, helaas'. Toen zij mijn verwarde blik zag (ik wist even niets te zeggen), zei ze: 'Maar misschien ben je te vroeg geweest met testen en moet je het over een weekje nog maar eens proberen'. Wel zei ze dat, gezien ik sinds begin dit jaar gestopt ben met de pil en we nu bijna een jaar verder zijn, dit het moment is waarop stelletjes een keuze moeten maken: of een doorverwijzing naar het ziekenhuis, of nog een half jaar zelf proberen.

Ik gaf aan dat ik wel een doorverwijzing zou willen, omdat het nu al de tweede cyclus is die ineens afwijkt en dat ik wel wil weten of er iets aan de hand zou kunnen zijn. De huisarts gaf zelf ook aan dat zij onvoldoende kennis heeft hiervan en dat ze het dus ook verstandig vond om ons door te verwijzen. Ze zei: 'Jullie zijn nog jong, dus dat is alleen maar gunstig'. Daarna vroeg ze welk ziekenhuis onze voorkeur heeft, dus wij hebben het Radbout in Nijmegen doorgegeven. Is voor ons even ver rijden als Rijnstate Arnhem, maar bij Nijmegen zijn ze iets meer gespecialiseerd.

Daarna viel er een korte stilte. Ik was even helemaal overdonderd. Wow. Van negatieve zwangerschapstesten en kwaaltjes, gaan we nu al ineens over op de medische molen. Schrikken. Mijn vriend zag dat ik even van me stuk gebracht was en nam het heel lief voor mij op. Hij vroeg waarom ik geen bloedtest kreeg, omdat ik nu al twee weken in onzekerheid zit en een bloedtest mij wel meer rust zou brengen. Dan is het zwart op wit zwanger of niet zwanger. Uiteindelijk ging de huisarts ermee akkoord, hoewel zij wel liet merken een bloedtest eigenlijk onzin te vinden, omdat de urinetesten ook al negatief zijn.

Bij de afronding van het gesprek zei ze: 'Jullie zijn nog jong, jullie kunnen ook nog een half jaar zelf proberen'. Dit bracht mij wederom van mijn stuk. Eerst stuurde ze vrij snel aan op de doorverwijzing, en nu zei ze toch weer iets waardoor ik ging twijfelen. Moeten we het inderdaad niet nog even zelf proberen? Zijn wij er wel klaar voor? Ik keek naar mijn vriend en hij gaf aan niet langer meer zelf te willen proberen en maar af te wachten. Hij is er klaar voor, hij wil ook verder komen en duidelijkheid hebben.

Uiteindelijk kreeg ik het formulier mee voor het bloedprikken en kan ik maandag (pas!!) bellen voor de uitslag. Is de bloedtest ook negatief? Dan maakt mijn huisarts een doorverwijzing voor de gynaecoloog in het UMC Radbout.

Met een vol hoofd en een leeg hart liep ik samen met vriendlief de praktijk uit. Hij zette mij thuis af en ging vervolgens door naar een belangrijke afspraak op het werk. Ik liep daarna naar het dorpscentrum, op zoek naar de prikpoli. Nooit geweten dat er bij ons in het dorp zo'n groot gezondheidscentrum zat! Toen ik binnen kwam, zag ik allerlei  'afdelingen'. Er zat een verloskundige praktijk (confronterend), een consultatiebureau (ook confronterend), een prikpoli, een logopedist, acupunctuur etc. etc. Terwijl ik zat te wachten op het prikje, liepen er vrolijke, zwangere dames rond en hier en daar werd een maxicosi geparkeerd. Zachte babyhuiltjes vulden de wachtkamer. Om mij heen zag ik posters van blije baby's, folders over borstvoeding en kraamtijd en op de grond kroop een schattig kereltje rond. Even moest ik heel hard slikken om niet te huilen.

Nu ben ik thuis en zit ik nog steeds vol emoties. Wat voelt het fijn dat we nu misschien snel duidelijkheid krijgen, maar wat duurt het wachten tot maandag nog lang. Wat voelt het fijn dat mijn huisarts vrij makkelijk een doorverwijzing maakt, maar wat voelt het ook eng en spannend om misschien wel de MMM in te gaan. Wat voelt onze wens ontzettend dichtbij, maar ondertussen nog mijlenver weg. Ben ik wel klaar voor de medische molen? Wat komt er allemaal op ons af? Moet ik dit familie vertellen en vrienden? En hoe doe ik dat op het werk? Hoe zullen vriendlief en ik ons hier door heen slaan? Misschien denk ik wel veel te ver vooruit, misschien valt het reuze mee en is er niets aan de hand. Ik had zo gehoopt dat wij een 'normaal stel' zouden zijn en dat wij 'normaal zwanger' zouden worden binnen een 'normale termijn'. Maar niets is normaal en het lot hebben wij nu niet in handen.

Ik denk dat ik er vandaag maar een baaldag van maak. Lekker in mijn pyjama op de bank en een jankfilm aan. Even niks. Even het verdriet toelaten. Even vallen, mijn wonden likken, opstaan en weer doorgaan!

Liefs,

Pluisje