Dankbaar

Aan mijn ouders, mijn broer en zus, mijn allerliefste en aan mijzelf,

Begin juni 1989 ben ik geboren in een liefdevol gezin. Samen met mijn ouders en mijn oudere broer en zus ben ik opgegroeid in een klein stadje in het oosten van het land. Als jongste kind heb ik veel kunnen leren en kunnen afkijken van mijn broer en zus. Ik kan met recht zeggen dat ik een gelukkige jeugd heb gehad. Natuurlijk, elk huisje heeft zijn kruisje, maar echt schokkende dingen zijn er bij ons thuis vroeger niet gebeurd. Mijn ouders zijn nog altijd bij elkaar en hebben een goed huwelijk. Mijn broer heeft in zijn jeugd wat problemen gehad met zijn homoseksualiteit, maar woont nu al 5 jaar gelukkig samen met zijn vriend en ook mijn zus heeft een fijne relatie en woont nu in het noorden van het land. Met mijn vriend ben ik 3 jaar geleden verhuisd richting het zuiden, vlak bij Nijmegen. Mijn familie woont nu vrij verspreid over het land, maar ondanks dat de afstand groter is geworden, is onze band juist sterker en hechter geworden. En daar ben ik dankbaar voor!

In het voorjaar van 2009 kregen mijn vriend en ik een relatie. We kenden elkaar al langer en waren al die tijd goede vrienden geweest. Ondanks dat er vanaf dag 1 spanning tussen ons was, hebben wij het altijd een beetje 'afgehouden', ook omdat wij allebei toentertijd bezet waren. Maar in dat voorjaar van 2009 - we waren inmiddels allebei vrijgezel - sloeg de vonk gigantisch over! En tot de dag van vandaag ben ik zielsgelukkig met hem. Hij respecteert mij, houdt van mij om wie ik ben, houdt mij af en toe een spiegel voor en stimuleert mij om het beste uit mijzelf te halen. Ik hou van hem om wie hij is, maar ik hou nog meer van hem om wie ik ben bij hem :-). Dus ik ben dankbaar, ontzettend dankaar! O ja.. hij is ook nog eens een ontzettend lekkerding! Lucky me!

Voor onze relatie, had ik een heel rottig ex-vriendje. Met mijn ex ben ik bijna 5 jaar 'samen' geweest. Samen tussen haakjes inderdaad. Hij was nogal onbetrouwbaar en ik was nogal onzeker, zo onzeker dat ik hem altijd alles vergaf en bij hem bleef. Ondanks dat ik dus uit een warm en liefdevol nest kom, koos ik in mijn pubertijd voor een vriendje die mijn geestelijk mishandelde en kleineerde, die mij manipuleerde, onder druk zette en die mij ontzettend vaak kwetste. Hij ging vreemd en als ik hem daarop betrapte en mee confronteerde, legde hij de schuld bij mij. Ik had hem daartoe gedwongen, want ik zeurde/was dom/stond niet voor hem klaar/ noem het maar op. Hij isoleerde mij, zij dat mijn vriendinnen waardeloos waren en als ik met ze afsprak, dan maakte hij het uit. Helaas, door de pubertijd, door mijn onzekerheid en door mijn blindheid, pikte ik alles en zag ik niet hoe ik veranderde van een vrolijk, lief meisje in een onzekere, boze, bange puber. Het heeft helaas lang geduurd voordat mijn ogen open gingen en het heeft diepe wonden achter gelaten. Die wonden moesten nog helen toen mijn huidige lief en ik een relatie kregen. In het begin was het vaak moeilijk, ik vertrouwde hem niet en ik had nogal wat bagage. Ik zocht soms ruzie, om hem uit de tent te lokken zodat hij boos zou worden en zou gaan schreeuwen, omdat ik dat gewend was in een relatie en ik, onbewust, dacht dat dat erbij hoorde. Het was een levenles, en ik heb er van geleerd. Ik weet nu dat ik wel een lieve man verdien die voor mij zorgt, die mij steunt en helpt, maar die mij ook in mijn waarde laat en mij nooit zal manipuleren of dwingen. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor!

In 2011 werkte ik inmiddels drie jaar bij de overheid op dezelfde afdeling en voor dezelfde manager. Deze manager, een vrouw, was altijd zeer te spreken en tevreden over mij. Ze had altijd mooie woorden, over hoe ik kon doorgroeien, hoe slim ik was en dat ik daar wat mee moest doen. Maar iedere keer als ik aangaf dat ik wel die 'moeilijkere' klus wilde overnemen, dat ik wel een functie wilde overnemen van een zieke collega, toen ik ontzettend veel werk verzette, iedere keer zei ze 'nee'. Ik zou het ineens niet meer aankunnen, het was te hoog gegrepen voor mij. Uiteindelijke resulteerde dit in een conflict. Ik was gegroeid (door mijn privé omstandigheden), ik was wijzer geworden en zelfverzekerder en kwam dus meer voor mijzelf op. Maar mijn manager pikte dit niet. Uiteindelijk werd ik gewoon weggepest, onder druk gezet en kreeg ik een slechte beoordeling. Het liep totaal uit de hand en ondertussen liep ik al maanden met een verwaarloosde burnout. Thuis was ik alles behalve gezellig. Na het werk was ik boos, chagarijnig en verdrietig en om 20.00 uur sliep ik. Ik kreeg lichamelijk klachten en op een dag werd ik in het ziekenhuis opgenomen op de Eerste Harthulp met hevige hartkloppingen en een hoge bloeddruk. Het kon zo niet langer gaan. Ik heb voor mijzelf gekozen en mijn vaste baan ingeruild voor een tijdelijke klus. Het was de beste keuze ooit! Ik ontmoette ontzettend lieve collega's die mij er bovenop hielpen. Ik kreeg het vertrouwen in mijzelf als collega en werknemer weer terug en ik werd eindelijk beoordeeld op mijn kunnen! En nu, 2 jaar later, ben ik ook 2 functies intern verder en heb ik weer een vaste baan die aansluit bij mijn niveau en kwaliteiten. Mét leuke collega's! Dus ook hier ben ik wederom dankbaar voor.

Dit alles heeft dan niets te maken met zwanger worden of met babies, maar wel alles met mijzelf. En soms moet ik mijzelf eraan herinneren dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn. Ik kan uren, dagen zitten sippen om mijn lege buik, mijn weggestopte moedergevoelens, maar daar schiet ik niets mee op behalve dat ik me nog rotter ga voelen. Dus ik probeer zo positief mogelijk te zijn en te blijven en een stukje reflectie hoor daar ook bij.

Enne... een klein beetje van mijn moedergevoelens kan ik inmiddels kwijt bij ons lieve katje! Lekker knuffelen met die pluizenbol en mijn dag is weer goed! En ook voor die lieve pluizenbol ben ik dankbaar!

Met mijn hart vol liefde en dankbaarheid,

Pluisje