Worsteling in mijn hoofd

Een beetje suf zit ik naar mijn PC te staren op het werk. Mijn mailtjes heb ik behandeld, een paar telefoontjes zijn gepleegd, maar echt veel komt er niet uit mijn handen. Vanmorgen schrok ik wakker om 7.30 uur. Veel te laat, maar ik was zo ontzettend moe dat ik door mijn wekker ben heen geslapen. Hup, het bed uit! Tanden poetsen, douchen, opmaken en dat alles in een razend tempo... Alles voelt gelijk zo gehaast aan en dat is het natuurlijk ook, want ik ben te laat. Vreselijk zulke ochtenden, ik kom dan de rest van de dag niet meer in mijn ritme en ik blijf duf.

Duf in mijn hoofd. Dat voel ik me de laatste weken wel vaker. Misschien zelfs wel de laatste maanden. Toen we net begonnen met de eerste ronde voor ons eerste kindje, was alles spannend en nieuw. Ik had alleen maar positieve gedachten en zag alles rooskleurig. Ik droomde over positieve testen, babykamer en de manieren waarop wij het geweldige nieuws bekend zouden maken.

Dat het niet vanzelfsprekend is om snel zwanger te raken, daarvan was ik me altijd wel bewust. Mijn moeder zei altijd: 'Kinderen neem je niet, kinderen krijg je!'. En ik ben opgevoed met het beeld dat niets in het leven vanzelfsprekend is en dat je overal voor moet knokken. Toch had ik misschien een iets te mooi beeld voor mijzelf. Nadat mijn schoonzus direct na het stoppen met de pil zwanger was, mijn ouders mij vertelden dat het bij hun ook gelijk raak was, dat het bij 2 stellen uit onze vriendengroep gelijk raak was.. Ik weet niet. Misschien ging ik er een beetje vanuit dat het bij ons ook zo makkelijk zou gaan. Maar nu besef ik steeds meer: het is helemaal niet zo vanzelfsprekend, het is echt een wonder!

Afgelopen vrijdag schreef ik dat ik hoopvol was, ik had immers een iets donkerdere streep gespot op mijn ovulatietestje die dag ervoor. Op het werk voelde ik al wat vruchtbaar slijm en mijn borsten waren ook nogal aanwezig die dag. Bij thuiskomst snel geplast in het bekertje en de ovulatietest gedaan. Ik keek verbaasd op toen ik na 10 minuten 2 dikke roze strepen zag staan. Wow! Hij is positief! En dat op dag 29. Mijn lichaam doet het dus toch nog! Het weekend was dus vooral een gezellig weekend met vriendlief :-). Zaterdag mijn laatste ovulatietest gedaan en de tweede lijn was nog wel duidelijk roze, maar niet zo dik als de controle streep. De piek was dus echt op vrijdag.

En nu? Nu is mijn hoofd leeg. Of misschien wel juist vol. Te vol. Ik denk even niks. Ik heb even geen hoop, maar ik ben ook niet teneergeslagen. Ik voel even niets. Ik weet niet of ik nu moet hopen op een zwangerschap. Normaal gesproken voel ik na mijn eisprong gelijk allerlei symptomen. Opgeblazen buik, pukkels, vettere huid, gloeien, last van constipatie etc. Soms komen daar nog meer typische zwangerschapssymptomen bij zoals boeren, maagzuur en misselijkheid. En nu? Nu heb ik nergens last van. En dat verwart me. Was mijn eisprong niet goed? Is mijn eitje toch niet gesprongen, heeft het zich op het laatste moment bedacht? Ik kan mijzelf helemaal gek maken in gedachten. Het ene moment denk ik: je moet hoopvol zijn! Je moet erin geloven, anders zal het nooit uitkomen. Beetje die gedachten van 'als je het visualiseert, dan komt het naar je toe'.  Het andere moment denk ik: ga nou niet gelijk hopen en denken dat het raak is. Negeer die gedachten, ga verder waar je mee bezig was en zet het uit je hoofd. Ik worstel in mijn hoofd, met mijn gevoelens en gedachtes.

Feit is wel dat mijn oorspronkelijk NOD gisteren was, maar als ik afga op de positieve ovulatietest afgelopen vrijdag ik dit zeker zal moeten uitstellen tot 27/28 september. Vanmorgen trouwens nog gebeld met de huisarts, de uitslag van het uitstrijkje is pap-1, goed dus! Opluchting! Het bruinverlies van deze ronde kan dus eigenlijk maar twee dingen betekenen: óf ik heb een vroege miskraam gehad en wat langer nagebloed en daardoor is mijn cyclus later op gang gekomen, óf mijn hormonen waren uit balans. Ik denk het laatste. Mijn lichaam reageert snel op stress en het kan best zo zijn dat mijn lichaam mij even wil laten weten dat er meer is in dit leven dan onze wens.

Wachten is het enige wat ik op dit moment kan doen. En het is ook het enige wat ik op dit moment ga doen. De worsteling in mijn hoofd zal nog even aanhouden, totdat ik een positieve test heb of totdat het rood zich weer laat zien. Maar 1 ding weet ik wel: dat sprankje hoop, dat beetje positiviteit, die mooie dromen... die laat ik nog even niet los! :-)

Liefs,

Pluisje