Pik ik te veel van mijn man?

Misschien een tip. S avonds na het eten je man de optie geven, ga je de kinderen in bad doen of opruimen?

Met kinderen van die leeftijd heb je het druk, je kan dan wel wat hulp verwachten maar je moet het natuurlijk ook uitspreken naar hem toe. Misschien de kleine dingen die je hem laat doen, die je toch wat meer ademruimte geeft.

En plan eens een dagje weg idd. Met een vriendin of iets. Je moet wel een beetje tijd voor jezelf inplannen.

Ik zou echt een weekendje weg gaan als ik jou was , laat hem maar eens voelen wat jij doet op een dag!! Desnoods laat je iemand af en toe een kijkje nemen of het goed gaat .

Hij ga toch ook wel is weekend weg , nou dan kan jij dat ook simpel zat.

Reactie op hieronder, kan niet rechtstreeks.

Ik weet niet hoe het nu verder moet, eerlijk waar niet.

Ik wil graag thuisblijven bij ln jongste, want de babytijd van de oudste was vreselijk, huilbaby en fulltime baan als zelfstandige van huis uit zonder opvang. Ik wil even genieten van de laatste baby, want mijn plan voor baby nummer 3 ligt helaas in de vuilbak.

Ik word onrusrig van een rommelig huis dus niets doen heb ik alleen mezelf mee. Ben echt geen clean freak hoor maar beetje opgeruimd word ik rustig van.

Wil ook niet zomaar weekend weg want daar zijn mijn kinderen de dupe van.

Wat als ik weer ga werken en ik moet gewoon nog meer doen?

Ik moet er een nachtje over slapen, maar dat staan de kinderen niet toe, zijn pittige nachten nog steeds

Gesprek met mijn man was geen succes.

"Je wou toch thuisblijven en dan wil je dat ik nog meer ga doen? Wat ga jij dan hele dagen doen als ik werken ben?"

Klinkt alsof je met mijn ex bent getrouwd hahah grapje 🙈 maar mijn ex man (vader van mijn oudste zoon) die deed helemaal niks in huis, ook niet 1x in de zoveel tijd stofzuigen of tafel mee helpen afruimen. Hij werkte ik werkte niet en zorgde voor ons zoontje. Nadat onze zoon 2 werd begon ik zelf ook met werken 4 dagen in de week van 10.00 uur tot 18.00 uur. En ook toen deed mijn ex man nooit iets in huis. Oh wacht jawel nu lieg ik, hij zette de vuilniszakken buiten 🤣🤣🤣 ik irriteerde me enorm aan hem en als hij idd iets had gepland met zijn vrienden liet hij het alleen maar weten aan mij en ging die gewoon weg. Oh en op zondag wou die altijd uitslapen terwijl ik leuke dingen als gezin wilde gaan doen want dat was onze enige dag dat we samen de hele dag thuis konden zijn. Uiteindelijk merkte ik dat bij mij het gevoel naar hem toe elke dag een beetje bij beetje minder werd en dat gevoel kwam echt niet meer terug. We zijn inmiddels 8 jaar gescheiden nu. And I feel happy without him. Antwoord op jou vraag of je te veel van hem pikt “ja!” Sorry…. Hoop dat jullie er weer goed uit kunnen komen samen. Liefs. X.

ik vind je man onvolwassen. Tuurlijk vindt hij het prima dat jij thuisblijfmoeder bent, hoeft hij niks te doen. Ik zou, als ik jou was, ook een keer een avondje weg aankondigen, of een weekendje weg. Als hij zegt dat je dat moet bespreken, dan zeg jij: dat doe jij toch ook niet?

Heb je het al een beetje durven aan te kaarten bij je man?

Ik zie hier twee problemen: Jij durft niet duidelijk (genoeg) je grenzen aan te geven, omdat je vanuit je jeugd zo gevormd bent, dat je niet lui genoemd wil worden. Je hebt je altijd afgewezen gevoelt, en kinderen willen graag gezien en gewaardeerd worden door hun ouders, en ook al krijgen ze die niet, dan nog zullen ze hard hun best blijven doen, daarmee zichzelf helemaal voorbij rennend. Dat is probleem één.

Ga met iemand praten, een SoVa training of een ander die jou kan leren dat je je grenzen aan moet kunnen geven. Dat jij ook gewaardeerd mag worden om wie je bent, niet om wat je allemaal gedaan krijgt. En dat ook jouw keuzes en mening gerespecteerd dienen te worden, zeker door jouw man. Desnoods kun je ook een keer met hulp van een derde het gesprek aan gaan met je man. Het kan zijn dat jouw man oprecht niet doorheeft hoe zwaar jij het hebt en dat je veel meer zijn support nodig hebt.

En probleem 2 ligt in het verlengde hiervan.. je communiceert niet of niet voldoende. En als je het wel doet, ben je wellicht bang dat jouw man je lui vindt en is de cirkel weer rond. Ik zou zeggen, zoek hulp voor je zelf.

Jouw man moet gewoon veel meer rekening gaan houden met jou. En moet gaan inzien dat ook hij gewoon zijn handjes kan laten wapperen als hij thuis is. Maar dat gebeurt pas, als jij het hem duidelijk maakt en op je strepen durft te gaan staan, zonder dat je bang bent voor zijn reactie

Denk dat jij een ontzettende lieverd bent en ik kan me helemaal voorstellen hoe dingen zo gegroeid zijn. Jouw man heeft ook zijn achtergrond en blijkbaar werkte het tot nu toe zo. Wat meer samen zoals na het avondeten is niets teveel gevraagd, maar dat kan je toch ook liefdevol vragen/communiceren. Even als uitjes, dat is toch iets wat je kan vragen en als het mis gaat zeggen dat je het fijn vindt dat hij het overlegd. Ik vind veel reacties erg hard hieronder. Denk dat jullie samen nog veel winst kunnen behalen. En een tip, als je aan jezelf gaat werken, betrek hem zodat je niet uit elkaar groeit.

Kinderen en huishouden heb je samen... dus niet alleen jij. Maar hij ook. Kies ook voor jezelf, als je enkel maar blijft (toe)-geven, dan blijft het zo en veranderd er niks

Je geeft aan dat je man echt gelooft dat hij best veel doet in het huishouden. Wat voor ons een eye opener was, is deze test:

https://www.volkskrant.nl/kijkverder/2019/huishoudbattle/?referrer=https://www.google.com/#/

Ik schrik even van de hoeveelheid reacties. Bedankt allemaal!

Ik ben idd opgegroeid met de woorden dat ik lui ben, egoistisch ben en het nooit goed genoeg is. In mijn relatie trek ik ook veel naar me toe omdat ik mijn man wil ontlasten, niet lui wil overkomen, ik laat vaker mijn mening/wil los omdat ik niet egoistisch wil zijn. Die grenzen zijn voor mij nog steeds enorm lastig. Opkomen voor mezelf is moeilijk, maar als voorbeeod voor mijn kinderen moet ik het wel gaan leren.

Voorlopig blijf ik nog even thuis omdat ik die rust verdiend heb en even echt wil genieten van de babytijd. En voor mezelf maak ik nu de keuze om deze tijd ook te gebruiken om aan mezelf te werken en mijn relatie. Maar om een of andere trieste reden voelt dat ook alsof ik zo mn huwelijk ten onder doe. Ik kom er maar op 1 manier achter.....

Het is tijd dat hij volwassen wordt. Het is ook zijn huishouden met zijn kinderen. Of kijk of je bijv een schoonmaakhulp kan regelen. Misschien zegt hij daar ook 'prima' op en dat geeft dan veel verlichting en niet meer ruzie.

Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees alles werk ik sinds 3 weken weer gewoon (terug vam verlof ook maart bevallen)

Antwoord op je vraag ja je pikt te veel van je man, dat doe ik ook.

Bij mij speelt er nog wat meer dus heb hem wel gezegd dat mijn grens keer op keer is opgerekt en nu gewoon is bereikt en het een keerpunt is. Ik vind wat wij hebben geen goed voorbeeld voor mijn kinderen en dat is de reden dat ik zeg tot hier en niet verder zo heb ik het gebracht naar hem nu is het afwachten veel praten etc.

Het is moeilijk om voor jezelf op te komen omdat je al uitgeput bent heb je geen zin in die strijd of o kenning van de situatie vanuit hem (zo ervaarde ik het) sterkte met wat je ook besluit te doen!

Ben je gelukkig? Volgens mij niet. Lees nog eens jouw blog lieverd.

Ik sluit mij volkomen aan met wat al eerder is genoemd: je bent niet financieel afhankelijk van hem…jij bouwt geen pensioen op en jouw spaartegoed verdampt. Dit lijkt mij bijna op een poging om de lieve vrede in stand te houden en het voor jezelf goed te praten.

Tijd om keihard aan de noodrem te trekken. Ik geef jouw vriendin gelijk! Je verdient het beter dan je zo laten behandelen.

Tja ik zou het zelf zo niet willen, maar ik zou ook niet altijd thuis willen zijn en vind het lastig er iets over te zeggen omdat het een patroon lijkt dat ontstaan is… cliché advies: ga erover in gesprek. Je bent hoe dan ook niet lui, integendeel!

Oh en je bent financieel nu niet zelfstandig want je bouwt geen pensioen op en je spaargeld gaat eraan. Dat is niet hetzelfde als financieel zelfstandig zijn. Dus daar zou ik zeker eens kritisch naar kijken

Je titel zit een vraag in maar als ik je stuk lees is jouw mening helder. Dat zou ik niet hier bespreken maar met je partner. Krijg je het niet helder, houd een dagboek bij allebei met wat je hebt gedaan en hoe lang je bezig was.

Ik lees scheefgroei in jullie relatie. Het huishouden kan gerust een andere verdeling hebben dan 50/50 maar als partners zijn en blijven jullie gelijkwaardig. Dat hij zomaar afspreekt met vrienden zonder met jou te overleggen, vind ik niet gelijkwaardig. Ga jij wel eens op stap en overleg je dan wel?

De keuze om thuisblijfmoeder te worden omdat je de ballen niet hoog kan houden vind ik eeuwig zonde. Om dan maar je zuurverdiende kapitaal van de verkoop van je bedrijf te laten opslokken klinkt in mijn oren echt niet goed en zeker niet financieel onafhankelijk. Dat geld is ooit een keer op. Zet dat geld lekker weg meis en leef op zijn salaris.

Mijn advies: ga met je man serieus in gesprek. Mannen snappen hints niet dus als je wat van hem wilt, zal je dat letterlijk moeten zeggen. Je zult duidelijk moeten aangeven wat je van hem verwacht.

Als jij niets aan heeft, kan hij niet veranderen of weten wat er gaande is. Wij vrouwen denken dat ze alles maar ruiken maar helaas, ook heb het verwend met alles voor hem te doen en te accepteren, eigenlijk niet fair alles op hem te gooien.

Ja hij kan helpen en ja hij kan overleggen en van alles maar zolang jij je mond niet open trekt vind ik het niet fair. Ik ben thuis moeder en man werkt fulltime en helpt waar die kan, en soms vind ik dat die nog te weinig doet maar goed moet iets te zeuren houden hahaha.

Je zal echt je mond open moeten trekken en delen waar je mee zit, en wat je van hem verwacht realistisch. Als een man nog al het bovenstaande doet dan zou ik zeggen nul respect voor de ander. Plus wij zijn vrouwen en zien dingen die een man niet ziet

Je verhaal blijft een beetje hangen bij mij… correct me if I’m wrong. Maar ik krijg sterk het idee dat jij gewend bent om te overleven, je te bewijzen en dat hulp vragen een teken van zwakte is. Klopt dat? Door je verleden ook wel zo gevormd misschien?

Terwijl je man misschien niet eens echt doorheeft dat jij hulp nodig hebt omdat je er niet om vraagt- en jij hoopt dat hij het aanbied omdat je het nodig hebt en je signalen afgeeft dat je dat graag wilt (die signalen zien de meeste mannen niet, nee écht niet)

Probeer het eens. Gesprek aangaan- en écht hulp vragen. Wordt een team, waarvan jij misschien beslist en aanstuurt maar dat je niet meer alles zelf doet.

Als jij niets aan heeft, kan hij niet veranderen of weten wat er gaande is. Wij vrouwen denken dat ze alles maar ruiken maar helaas, ook heb het verwend met alles voor hem te doen en te accepteren, eigenlijk niet fair alles op hem te gooien.

Ja hij kan helpen en ja hij kan overleggen en van alles maar zolang jij je mond niet open trekt vind ik het niet fair. Ik ben thuis moeder en man werkt fulltime en helpt waar die kan, en soms vind ik dat die nog te weinig doet maar goed moet iets te zeuren houden hahaha.

Je zal echt je mond open moeten trekken en delen waar je mee zit, en wat je van hem verwacht realistisch. Als een man nog al het bovenstaande doet dan zou ik zeggen nul respect voor de ander. Plus wij zijn vrouwen en zien dingen die een man niet ziet

Misschien is het in het begin lastig om er over te praten, maar als je het op een positieve manier brengt, dan kan dat veel schelen. Als je na het eten vraagt: "zullen we even samen de eetboel opruimen? Dan kunnen we gezellig samen tv kijken."

En dan echt even aandacht geven, tegen hem aan kruipen op de bank en zeggen: dankjewel dat je me even hebt geholpen, dat vind ik echt heel fijn.

Blijkbaar ben je het er niet mee eens, dat blijft toch wel het belangrijkste. Wij hebben thuis 4 kinderen, mijn man werkt en soms is dat 8 uur en soms is het 60 uur. Echt heel zwaar weer (steigerbouw), maargoed ik ga er ALTIJD van uit dat ik alles alleen moet doen. Soms zegt hij "ik doe de kinderen wel naar bed", dan probeer ik hem de hemel in te prijzen haha

Maar ja eerst was dit niet zo en hij zei ook altijd ik help zoveel mee in t huishouden, maar hij deed maar wat. Nu vraag ik hem kan je dit en dat doen en dan helpt die me daadwerkelijk. Niet altijd maarja..

Het gaat er ook om hoe je het gesprek begint. Vroeger werkte mijn "gezeur nooit! Nu doe ik het zo..

Ik benoem de feiten, dus wat echt objectief is en niet subjectief, dan vertel ik wat ik er bij voel en dan vraag je om een gunst.

Mannen an sich hebben vaak dingen niet door.. laatst had mn dochter van 5 de legging aan van de baby (maat 68) 🤣. Of hij geeft ze teveel snoep maar ik probeer ook zoveel mogelijk door de vingers te zien, hij doet ook zn best.

En ik merk dat je een beetje overwhelmed bent, wat heel goed te begrijpen is met een baby. Doen jullie samen leuke dingen? Dat is echt heel belangrijk!

Ik werk vanuit huis. Dus ik ben een thuisblijfmoeder maar kan wel financieel bijdragen. Het scheelt dat alles bij ons op 1 hoop gaat, dus dat ik wat minder verdien is niet erg. Na het avond eten doen wij een half uur samen iets van het huishouden. Dat is de tijd die mijn man aan zijn gezin besteedt. Punt. Als hij eerder weg wil, dan moet hij toestemming vragen. In dat half uur kunnen dingen zoals tafel afruimen, vaatwasser inruimen, afwasje doen. Speelgoed opruimen, of stofzuigen óf ik vraag hem of hij in dat half uur wil spelen met onze peuter. Bedtijd doen we samen als m'n man thuis is, maar doe ik ook regelmatig alleen. Is wel mijn verantwoording, maar wij hebben nu nog maar 1 kind. Voor nachten hebben wij de regel: doordeweeks doe ik ze, want hij moet er vroeger uit vanwege werk. In het weekend doen we 50/50. Toen ons zoontje nog niet doorsliep deed 1 iemand de vrijdagnacht tot 5 uur, en mocht daarna uitslapen. Zaterdagnacht andersom. Verder vraagt hij vaak of hij nog iets voor me kan doen, maar ik heb dan het gevoel dat ik zelf niet goed genoeg ben. Dat ik teveel op hem leun etc. Beetje net als jou dus;)

Maar wat ik wel raar vind.. waarom draag jij financieel bij, maak je je buffer op.. terwijl je alles in het huishouden doet? Ik vind dan dat daar ook een "vergoeding" tegenover mag staan en dat je dus minder bij draagt. Het lijkt me verstandiger om dat spaargeld te bewaren als je het nodig hebt. Je hebt nu nergens recht op als er wat gebeurt. Het is toch een stukje zekerheid.

Ik hoop dat je man niet per se niet wilt of lui is, maar dat hij niet beter weet. Dit inzicht kunnen mannen ook gewoon leren. Regeltaken enzo niet, 50/50 zal het niet overal kunnen. Ik leg kleren klaar, ik regel alles, ik zet het eten klaar etc. Anders draait het in de soep. Tip: je kan ook eten klaar zetten met een instructie briefje erbij. Dus wel de aardappels schillen, maar gewoon briefje erbij leggen hoe laat welke pan aan moet, en op hoeveel. Van dat soort dingen leert mijn man ook dat dingen niet altijd vanzelf gaan. Dat thuisblijfmoeder ook een (zware) baan is.

Hier gaat het ongeveer hetzelfde. Maar als ik bij elk klein ding ga denken in termen als ik pik het niet, teringbende etc, dan word ik vanzelf ook een brok negativiteiten. Wat je echt niet altijd kan voorkomen hoor, maar probeer erachter te komen wat wel werkt.

Hier is dat dus echt wel alles wat ik graag wil aan hem vragen. Wil je dit en dat doen, zou je dan en dat dit en dat. Heel suf en ik voel me nog net geen werkgever maar het werkt.

Je zou het boek ‘in voor en tegenspoed (naar alleen als jij de afwas doet)’ kunnen lezen. Ik kwam die tegen toen ik ook weer een woedeaanval had over mijn man zijn aandeel 🤭 is nog niet nodig geweest, dus staat nog in het online winkelmandje, maar lijkt me interessant leesvoer.

En troost je, mijn man weet ook niet wat de maten van de kinderen zijn, wakkertijden waarschijnlijk nog nooit van gehoord😜

Andersom doet hij een hele hoop andere dingen die ik liever aan mn neus voorbij laat gaan, technische dingen vooral! En we zijn gek op elkaar, daar begint het mee. Communicatie is belangrijk.

Je bent absoluut niet lui als je aan je partner vraagt of hij ook iets wil doen. Werken is tussen specifieke tijden en kinderen zijn 24/7. Zolang ze zo klein zijn heb je nog weinig pauze. Dat je partner het niet doet betekent ook niet dat hij niks wil, maar misschien weet hij gewoon niet beter, omdat iemand anders het altijd doet. Hier was dat wel zo. Uiteindelijk stuurde ik hem de factuur van de speelzaal op. Toen besefte hij hoe weinig hij er voor ons was geweest. Daarna ging het ook niet gelijk goed, want net als iedereen moeten ze het ook leren. Wat hier werkte was toch een dag aan het werk gaan. Pas toen zag hij wat ik allemaal deed. Dan kun je er dus ook niet meer vanuit gaan dat de ander zomaar thuis is. Op werkdagen van partner regel ik oppas als ik weg wil. Op mijn werkdagen regelt hij oppas als hij weg wil. We hebben minimaal 1 dag in de week samen vrij!

Ik schrik als ik je verhaal lees. Nee, jij bent niet lui, je partner maakt zich er wel makkelijk vanaf.

Je hebt samen een huishouden en kinderen. En dat de verdeling niet 50/50 is, is te begrijpen aangezien jij thuis bent. Maar in het weekend kan de zorg wel gedeeld worden en ook na het avondeten is het in mijn ogen niet meer dan normaal dat je samen zorgt voor een opgeruimd huis en het op bed leggen van de kinderen. Dat hij een dag heeft gewerkt, betekent niet dat hij de hele avond niets meer hoeft te doen.

Ook lijkt het me niet meer dan normaal dat je als partners overlegt over een avond of weekendje weg. En als het goed is, gun je dat elkaar, maar wel nadat het is besproken.

Als je het wil veranderen, zal je het gesprek aan moeten gaan. Spreek vaste taken af, zodat jij je daar ook niet mee bezig hoeft te houden. Bij ons doe ik bijv de was en strijk, behalve bij ziekte natuurlijk, dus daar houdt mijn man zich niet mee bezig. Maar hij kookt en regelt ook de wekelijkse boodschappen. Daar doe ik dan ook niets mee, behoudens wat kleine boodschapjes op mijn vrije dagen. Maar geeft mij een hoop rust dat ik niet na hoef te denken over dat stuk. Zo zou ik kijken wat voor jullie een redelijke verdeling is.

Ik herken veel van mijn man. Die werkt veel en ziet veel niet. Door de jaren heen (nu drie kleintjes) heb ik er zo nu en dan achteraan gezeten om mii wat te ontlasten. Vaste taken: vaatwasser uitruimen smorgens en stofzuigen na het eten s avonds. Indien nodig vraag ik hem dingen met de kinderen te doen: in bad of naar bed brengen of even buiten ‘hangen’ zodat ik wat binnentaken doe.

Tip: ik overleg vaak even ( of deel mee 🤭). Bv vlak voordat we van tafel gaan: als ik nou even afruim en stofzuig wil jij dan ff bij de kinderen zitten als ze in bad gaan? Dan leg ik schone kleren klaar en de handddoeken als jij dan hun haren wast en ze aankleed hebben we het zo weer klaar en brengen we ze samen te op bed en hebben we de rest vd avond vrij.

Net als bv voor de avonden weg: gewoon de zondagavond de week doornemen wie wanneer weg is en zeggen wat je van hem verwacht!

Misschien helpt het hem om hem vaste taken te geven? Als jij kookt, doet hij de afwas. Als jij de jongste naar bed brengt, brengt hij de oudste, en de volgende dag andersom.

Spreek een vaste dag af (bijvoorbeeld in het weekend) dat hij er snachts uit gaat voor de baby zodat jij kunt blijven liggen die nacht. Betrek hem wat meer bij de verzorgende taken, zoals een badje etc.

Misschien heeft hij juist die duidelijkheid en ritme nodig. Ik merk dat dat hier thuis heel fijn werkt. Ik geef mezelf ook vaste dagen om iets te doen in het huishouden. Maandags doe ik beneden afstoffen stofzuigen dweilen en kook ik en ruimt mijn man af.

Dinsdags werk ik, dus kookt mijn man en ruim ik af. Zo een beetje…

Ik vind wel dat je man weinig doet, maar goed als dat voor hem normaal is geworden en jij wil dat veranderen, dan zul je hem daar over moeten aanspreken en zeggen dat je het graag anders ziet en een plan opstellen HOE je het dan voor je ziet. Mannen hebben die duidelijkheid nodig.

Hier gaat het denk ik ongeveer net zo. Overigens ziet mijn man het ook werkelijk niet. Ik vind het huishouden en alles eromheen echt geen probleem maar ik mis vooral een stuk waardering ipv: ben je alweer aan het opruimen, moet je alweer stofzuigen s avonds. Dat soort opmerkingen maken mij woest. Hij doet verder niets in het huishouden, geeft niet (al vind ik het met name zondags wel fijn als hij wat zou doen want dan zit hij idd op de bank en ik ren me alsnog rot om iedereen te voorzien), maar dat niet waarderen nekt mij wel.

Ik zou het gewoon bespreken met je man!

Ik denk dat het huishouden eigenlijk niet het probleem is. Als ik het zo lees wil hij eigenlijk best helpen, maar overziet hij het niet uit zichzelf. Ik denk dat jullie meer moeten leren communiceren. Jij mag hem vertellen wat jij van hem nodig hebt. Niet omdat een ander vindt dat hij te veel of te weinig doet, maar gewoon omdat jij het nodig hebt en jullie voor elkasr kiezen. Spreek af op welke manier jullie het allebei fijn vinden. Als jij het niet erg vind dat hij last minute weggaat en dat meedeelt, maak er dan geen probleem van. Als jij het gevoel hebt dat hij jou niet belangrijk vindt omdat hij niet de moeite neemt om te overleggen, vertel hem dat dan. Niet als verwijt, maar omdat jij dat nodig hebt. Jij mag er zijn. En daar mag jij naar handelen. In een relatie houd je rekening met elkaar. Naar twee kanten. Jullie zijn allebei precies evenveel waard, maar jullie hoeven natuurlijk niet precies hetzelfde te zijn. Door te communiceren, kunnen jullie elkaar beter steunen.

Het maakt inderdaad niet uit wat een ander doet of vindt. De balans hoeft niet 50/50 te zijn, de balans hoeft niet te zijn zoals een ander het heeft, het moet zijn wat voor jullie werkt. En jij bent duidelijk niet tevreden met hoe de balans bij jullie nu is. Dus moet er iets veranderen. Niks geks aan.

Raap je moed bij elkaar en geef bij je man aan dat je het niet volhoudt zo en dat je het graag anders wil doen samen. Hij is jouw man, juist de gene tegen wie je alles kan zeggen. Hij houdt van je, hij wil echt niet dat je ongelukkig bent. Hij weet niet beter nu, want jij zegt niks en blijft alles draaien, dus kan hij het ook niet veranderen. Als hij het wel weet, dan wel.

Denk niet in termen als 'dit pik ik niet'. Hij doet je niets aan, hij doet dingen heus niet met de intentie jou pijn te doen. Dát zou iets zijn dat je niet moet pikken, maar wat er nu gebeurt heeft daar weinig mee te maken. Het enige dat hij verkeerd doet, is niet doorhebben dat jij je rot voelt bij deze verdeling, die je zelf innstand houdt en waar je nooit wat over zegt. Het is dus niet gek dat hij denkt dat het prima gaat zo. Het is ook niet gek jij gefrustreerd bent. Maar de oplossing ligt echt in het bespreekbaar maken.

Ga in gesprek met je man.

Geef aan wat je dwars zit en hoe je het graag anders zou zien.

Als jij fulltime thuis bent, kan ik me voorstellen dat een verdeling niet 50/50 is en dat hoeft dan vast ook niet, maar het zou wel prettig zijn als je man ook meer bij draagt.

Dit proef ik vooral ook uit je berichtje. Je wilt gezien worden, erkenning voor wat je doet en ook hulp om als er samen als team voor te staan.

Wat mijzelf betreft, herken ik t niet. Tijd voor ons zelf of met vrienden doen wij in overleg (vaak in de vorm van: ‘Vind je t oké als ik…’ en dat lukt dan vrijwel altijd, want die tijd gunnen we elkaar). Wij hebben duidelijk onze eigen taken (met de was bemoeit mijn man zich ook niet, dus hij heeft ook geen flauw idee welke maten de kinderen dragen), maar er zijn genoeg dingen die hij doet zoals koken, vaatwasser, opruimen, zuigen, dweilen en zorg rondom de kinderen. Kortom, ik voel me samen met hem een team en dat vind ik het belangrijkste. Hij werkt 36 u; ik 24.

Mijn man doet een stuk meer thuis ondanks dat hij 7 dagen per week werkt en dus veel meer uur maakt dan 40 uur, maar de mental load ligt voornamelijk bij mij. Een valkuil waar volgens mij veel moeders in vallen. Mijn oplossing wanneer mijn partner weer even vergeet hoeveel werk en zorgen twee kinderen zijn, incl. huishouden en dan nu wel weer een baan, is gewoon zelf weer voor minimaal een weekend vertrekken. Het liefst in een weekend met veel verplichtingen zodat hij weet wat ik de hele week doe en er in ieder geval weer een stuk waardering komt ;)

Dus nee, je bent niet lui en egoistisch, dat is hij als hij je niet wilt helpen.

Want sorry, jullie hebben kinderen en een huis toch, niet alleen jij. Daarbij heeft een week 168 uur waarvan hij er maar 40 werkt. Tel er 2 uur bij op voor reistijd e.d per dag dan is het nog maar 50 uur in de week. Blijft er 118 uur over waarvan hij er 56 slaapt? Dat is 8 uur per nacht. Dan houd hij nog 62 uur over om aan huishouden, gezin en hobby's te spenderen.

Maar goed, je zal hem wel moeten vertellen dat je het niet alleen red en hulp zou waarderen. Een man voelt dat vaak niet zo goed aan. En overleg wat hij hierin van jou nodig heeft. En claim ook jouw eigen tijd. Beide hebben tijd nodig zonder kinderen en tijd om op te laden. Dat betekend dat weekendjes weg of andere afspraken vooraf worden overlegd. Ik zeg dus echt wel eens nee op een afspraak van mijn man. Niet omdat ik het hem niet gun maar omdat het soms niet uit komt om wat voor reden dan ook.

Hier heeft mijn partner ADHD dus die heeft vrij veel sturing nodig omdat hij het sinds onze tweede er is veel sneller overprikkeld is en het overzicht kwijt raakt. Dit vraagt van mijn mentaal ontzettend veel. Dus hier hebben we ook hulp bij gezocht in de vorm van een ADHD therapeut die ook relatie therapeute is. Heb gemerkt dat zij echt wel goede tips hebben om dit soort dingen ook ter sprake te brengen en daar samen in weg in te zoeken. Voel je dus ook niet bezwaard om hulp te zoeken van een therapeut of een coach om als jullie er samen niet uit komen. Helemaal omdat je misschien toch snel het gevoel hebt het niet goed genoeg te doen doordat je te weinig erkenning hebt gekregen van je moeder dat het goed is wat je deed. Dat kan nu ook nog een druk op jou leggen waardoor je jezelf mentaal echt uitput.

Succes en denk ook aan jezelf

Voor mij is dot niet herkenbaar en ook niet acceptabel. Ik zou echt het gesprek aan gaan, vertellen hoe je je voelt.

Zet desnoods eens op papier wat jij de hele dag en nacht doet. Of ga eens (zonder overleg, gewoon meedelen;-)) een dagje weg en laat hem alles doen wat jij normaal doet (inclusief de nacht). Dan gaat hij het vast ook beter snappen.

Probeer elkaar te begrijpen en niet te verwijten. Hij heeft waarschijnlijk geen idee, dat kun je hem niet verwijten zolang je hem niet laat zien en ervaren wat jij allemaal doet.

Ik zou goed gaan bespreken hoe moe je bent, wat je van hem nodig hebt, hoe hij hierover denkt en wat hij zou kunnen doen om het makkelijker te maken. En als hij zelf niet met oplossingen komt, zou ik er een paar inkoppen.

Jullie wilden samen kinderen. Werk ie 40 uur per week, moeder zijn (vooral met een kleine baby) is dag en nacht

Ik denk dat je zelf het antwoord wel weet: ga het gesprek aan. Zolang jij niet zeg of en wat je dwars zit, is de kans natuurlijk 0% dat hij uit zichzelf ineens van alles gaat doen.

Je vult van alles voor hem in: ik kan niet ook werken want dan moet ik alle ballen in de lucht houden en thuis blijven als er iemand ziek is. Die gedachte wordt natuurlijk ook in stand gehouden zolang je hem niks laat doen en het accepteert.

Als jij de huidige dynamiek prima vindt, hij vindt dat denk ik ook, dan hoef je van niemand iets te veranderen. Maar als jij zelf hier niet mee akkoord gaat open dan echt het gesprek!

Mijn man hoeft zich in ieder geval niet zo te gedragen. En ik zou ook gewoon een weekend weg gaan met vriendinnen of zus. En laat het hem dan maar regelen. En zet vooral niks klaar. Maar dat is mijn manier 😂

Allereerst, wat naar dat je zo'n rotjeugd hebt gehad, en dat dat beeld nog zo aan je kleeft.

Of je teveel pik of niet, hangt af van waar je grenzen liggen. Vanuit mijn persoonlijke visie is dit een totaal ongezonde taakverdeling. Jij bent Chef Kinderen, Huishouden en Leven en je man steekt, als hij echt niet anders kan, een handje uit, maar alle verantwoordelijkheid en 90% van de uitvoering ligt bij jou. Dat is niet hoe ik persoonlijk mijn leven zou willen leven, of welk voorbeeld ik aan mijn kinderen mee wil geven.

Ben jij lui en egocentrisch? Absoluut niet, het tegenovergestelde. alleen al het feit dat jij dit aan hem zou moeten vragen, betekent dat alle verantwoordelijkheid als vanzelfsprekend bij jou ligt. En dat is niet zo. Je bent samen ouders, en je bent samen verantwoordelijk voor het huishouden. Dat vrouwen dit vaker oppikken dan mannen is grotendeels aangeleerd gedrag. Maar uiteindelijk ook een keuze, zeker om het zo te laten.

Kan je man er iets aan doen? Jazeker, maar hij klinkt alsof hij 'onbewust onbekwaam' is. Al het reilen en zeilen van het huishouden en kinderen staan zo ver van hem af, dat hij niet eens ziet wat jij allemaal doet of hoe zwaar dat is. Dus het is denk ik geen onwil (alleen), maar vooral onkunde.

Als dat bij hem zo is, en jij bent zo totaal niet gewend om je grenzen aan te geven en te overleggen vanuit je eigen wensen en verlangens, is dat best een lange weg. Maar het kan wel. En beter nu stapje bij beetje te beginnen, dan over 10 jaar opgebrand en verbitterd te raken. Als het niet met z'n tweetjes lukt, dan met een coach of therapeut erbij.

Ik zou het zelf praktisch houden. Op een groot vel papier alle, maar dan ook echt álle taken van huishouden en zorg van kinderen die jij doet aan de linkerkant, en dan wat hij doet aan de rechterkant. En dan samen rustig bespreken hoe de balans eruit ziet en voelt voor jullie beiden, en wat er anders kan. Ik zou beginnen met kijken of hij bereid is om een dag voor de kinderen én het huishouden te laten zorgen (dus niet alleen leuk met de kinderen naar een speeltuin, maar ook alle kutklusjes die erbij horen), zodat hij kan ervaren hoe die verantwoordelijkheid voelt. En hopelijk met wat oefenen ook het vertrouwen erin krijgen dat hij dat kan. Ik zou er in ieder geval voor waken dat hij alleen maar wat klusjes extra gaat uitvoeren, want dan blijft de mental load bij jou liggen (voor de achtergrond van dit begrip, deze vast zeer herkenbare strip: https://english.emmaclit.com/2017/05/20/you-shouldve-asked/

En ja, het kan echt anders. Mijn man en ik werken allebei 3,5 dag en doen ieder 1,5 dag thuis. Thuis met de kinderen betekent ook koken, de vaatwasser en was regelen. We doen de nachten om en om. Als er een nieuwe mijlpaal aankomt, bespreken we samen hoe we het willen met hapjes/school/whatever. We gaan om en om naar het consultatiebureau. We hebben het huishouden verdeeld, deden we ook al voor de kinderen, waarbij we kijken ook naar wie wat leuk vindt. Boekhouding en gezeik met verzekeringen enzo wisselen we elk jaar af. Hij doet de badkamer, ik stofzuigen. Ik regel alles rondom feestdagen en cadeautjes, hij alles rond grootonderhoud in huis. Het gevolg is dat we beiden snappen hoe vermoeiend werken is, en hoe vermoeiend thuis kan zijn. Hij ziet dus ook vanzelf vieze doekjes liggen die even naar boven moeten, en ik snap hoe de belastingaangifte werkt. Als mijn dochter zich bezeert heeft, rent ze naar de dichstbijzijnde ouder, niet alleen naar mij. Die basis ligt er inmiddels, en dat gaat vanzelf. Dit bedoel ik niet als "zo móét je het doen en dan is het pas goed", of "kijk ons eens even perfect gelijkwaardig zijn", maar meer als "zo kan het ook, laat je niet wijsmaken dat mannen 'niet anders' kunnen".

Succes met uitvogelen wat bij jullie en jullie relatie past! En het is nooit te laat om daar aan te beginnen.

Voor wat mijn mening waard is (ik ben ook feministisch van aard): ik zou dit nooit accepteren.

Ik wil dat de rollen ongeveer 50/50 verdeeld zijn. Dat lukt hier niet helemaal, en dat is ook oké, want hoewel ik feministisch ben, wil ik ook wel de verschillen tussen onze kwaliteiten erkennen. Hij werkt een dag meer in de week dan ik, hij doet veel minder regeldingen (naar huisarts gaan met mn zoontje, inschrijven psz/basisschool, kleding kopen, belastingaangifte enz enz doe ik allemaal), maar met praktische zaken zoals huishouden zijn goed verdeeld. Mijn man zou nooit een weekend weggaan zonder goed overleg.

Denk dat t iets zegt over de dynamiek tussen jullie 2: jij wil niet lui gevonden worden en niet klagen, pakt daardoor veel dingen op. Hij is dit gedrag van jou gewend en denkt dat het oke is. Misschien was het in zijn gezin ook wel zo en deed zijn moeder alles?

Heb je voor jezelf helder hoe je het (idealiter) zou willen hebben? Wil je bijv weer werken? Wil je met hem afspreken dat hij alleen weg kan als dat voor jou ook oke is? Wil je dat hij s avonds alleen op de bank ploft als het werk gedaan is? Welke dingen zijn voor jou belangrijk om te veranderen?