Pik ik te veel van mijn man?

 Mijn man en ik zijn intussen 13 jaar samen, vijf jaar getrouwd en samenwonend, hebben samen twee kindjes (bijna 3j en 4m). Volgens mijn beste vriendin pik ik veel te veel van mijn man, maar het is ook nogal een drama queen en sterke feministe, dus ik wil even wat ongezouten meningen.

Ik krijg waarschijnlijk veel reacties als “wat wij vinden is niet belangrijk, het is wat jij belangrijk vindt”. Ik heb een moeilijke jeugd gehad waarin ik het huishouden deed in mijn gezin vanaf mijn 11 jaar en alsnog lui werd genoemd door mijn moeder tot ik op mijn 18e het huis uit gevlucht ben. De term “lui” is mij altijd heel gevoelig gebleven.

 Mijn eerste hekelpunt: als mijn man iets wil doen met vrienden of collegas, dan zegt hij gewoon dat hij die dag dat uur weg is. Hij checkt nooit even of ik het prima vind (niet dat ik nee zou zeggen maar even polsen vind ik wel fijn). Dit geld ook voor een vriendenweekend weg; hij zegt gewoon doodleuk dat hij dan een heel weekend weg is.

 Het grootste hekelpunt (in de meeste relaties) – het huishouden. Sinds 2020 werkte ik 100% van huis uit, mijn man werkt 40u per week. Hij is weg van 7u30 tot 17u30. Sinds mijn bevallingsverlof in maart ben ik thuisblijfmoeder geworden, omdat ik zelf het gevoel had niet alle ballen in mijn eentje in de lucht te kunnen houden. Mijn man vond het prima. Ik ben financieel niet afhankelijk van mijn man, betaal nog net zoveel aan onze kosten als ik voorheen deed (heb mijn eigen zaak verkocht en daar de centjes voor gebruikt).

Wat mijn man doet in het huishouden? Grasmaaien. In het weekend 1 a 2 keer de vaatwasser leeghalen en weer vullen. Koken doet hij nooit, als ik een keer weg ben rond etenstijd dan moet ik een makkelijke ovenschotel voorzien of hij eet gewoon brood. Hij weet werkelijk waar niet hoe de wasmachine werkt, hij kan hem wel uitzetten als het piepje hem stoort als de machine  klaar is. Maar ophangen? Ho maar! Soms stofzuigt hij ook 1x per maand (als zijn ouders komen)

Hij ruimt soms de tafel mee af, maar zeker niet tot alles klaar is, maar gewoon een deel en gaat dan weer op de bank zitten.

 In het weekend blijf ik bezig met huishouden, maar hij gaat gewoon op die godverdomse bank zitten.

Is het gek als ik wil dat ie in de avond na het avondmaal op zn minst mee helpt om de tafel schoon te maken en de keuken even op te ruimen? Of de flesjes van de baby schoon te maken? Of al het speelgoed even op te ruimen in de avond terwijl ik de baby op bed probeer te krijgen?

Ik ben ook 100% de default ouder. Ik bepaal ALLES, omdat hij gewoon zegt “dat is prima”. Hij weet echt niet welke maat de kids hebben, hoeveel ze ‘mogen’ eten, wakkertijd, welke slaapzak/pyjama met welk weer (onlangs bij de hittegolf in juni lag mijn oudste met een dikke winterpyjama in bed onder een donsdeken “want hij zag geen andere pyjama”) – onze oudste wil in de zomer enkel in pamper en hemdje slapen dus heb geen zomerpyjamas, … Ga zo maar door.

In de ochtend is hij ruim 1.5u wakker voor hij naar werk gaat, en dan helpt hij ook helemaal niets. Ik sta de kids eten te geven, aankleden, tanden poetsen, lunch en snacks maken, schooltas klaarzetten, … En vaak is de keuken dan nog een tering boel om dat ik de avond voordien kapot was.

In de avond als hij thuiskomt schuift hij de voetjes onder de tafel om te eten, soms speelt hij dan wat met de oudste maar meestal bank hangen en de oudste moet er maar wat rond klooijen, en rond 18u30 helpt hij wel met de kids in bad te doen en daarna de oudste op bed leggen terwijl ik de baby in slaap wieg.

Ik doe ook sinds mijn jongste geboren is, nu 4.5 maand alle nachten alleen. Hij heeft 1x eruit geweest voor een fles omdat ik voedselvergifiting had en boven de wc hing. Ik geef heel vaak aan dat ik moe ben en wil slapen, maar hij stelt nooit voor om een nacht te doen, maar zegt gewoon “ga dan overdag slapen” Ja, met een kleuter en baby ff tukken?! Lukt hem wel hoor trouwens…. Hij gaat vaak gewoon tukken in het weekend, blijf ik weer achter.

Ik weet niet goed wat ik hiermee moet. Het gaat zo al sinds de oudste geboren is, het komt allemaal op mij neer. Ik heb gekozen thuisblijfmoeder te worden omdat ik het echt niet zou kunnen – alles voor de kids, huishouden en dan ook nog werken. Want als er een kind ziek zou worden – wat nu trouwens al 3x gebeurd is afgelopen zomer, zou ik thuis moeten blijven van werk en niet hij.

Voor mijn gevoel kan hij echt wel meer doen, maar is het verkeerd van mij dat te vragen? Ben ik dan lui of egoistisch?

 En nee, ik zeg hier bitter weinig over tegen mijn man. En ja, dit had ik jaren eerder moeten doen. Maar onlangs zei hij tegen iemand dat hij best veel doet in het huishouden, en ik zag dat hij het oprecht geloofde. En toen zakte de moed me helemaal in de schoenen.