Update na vorige blog

Bekend met de 5 liefdestalen? Gary Chapman heeft daar een gouden boek over geschreven. Ik denk dat het vele huwelijken zou redden.

Google maar eens. Ik denk dat het ook jullie zou helpen.

Eerst de communicatie in je relatie verbeteren, en dan volgt die zorg/werk verdeling vanzelf.

Trek je mond open, schrijf het op papier, maakt niet uit....maar doe iets want je blijft doodongelukkig zo. Pak je eigen verantwoordelijkheid, voor jezelf en voor je kinderen. Wat zou je graag willen dat je kinderen doen als ze zelf later in een relatie zitten? Wees dat voorbeeld voor ze. Want je kinderen leren van jullie. Je man moet aan de bak, maar jij ook.

Ik zit in een heel andere situatie, want mijn vriend doet veel in huis en hij is ook één dag per week thuis. Ook ben ik regelmatig weg 's avonds of in het weekend. Wat ik wel herken is dat het moeilijk is om duidelijk te zeggen wat ik wil. Bv. Mijn vriend houd niet van koken en ik wil dat hij dat af en toe doet. Ik moet het telkens vragen (of hij het kan doen), terwijl ik zo graag wil dat hij het uit zichzelf doet/aanbiedt. Gewoon duidelijk zijn in wat ik nodig heb is lastig. (Ik wil niet telkens 'taakjes' geven en soms schiet ik wel in die rol.

Het klinkt alsof jullie het gehad hebben over feiten niet over gevoel, grenzen en respect. Als dat niet goed lukt zou ik zeker een relatietherapeut zoeken. En jezelf weer gelijkwaardig opstellen aan je partner. Jij werkt 100% thuis dus hij levert 100% inkomen. Wil hij het anders dan zal hij ook thuis moeten gaan zorgen zodat jij kan werken ipv spaargeld opeten. Dit gaat over respect en gelijkwaardigheid, over je gezien voelen .. daar zou in mijn ogen het gesprek over moeten gaan

Heb je al letterlijk tegen je man gezegd wat jij hierboven aangeeft? Dat jij jezelf een getrouwde alleenstaande moeder voelt? Het is niet zijn schuld dat jouw moeder je opvoedde zoals zij maar hij is wel medeverantwoordelijk voor het jou laten voelen als getrouwde alleenstaande moeder. Hij ziet niet in hoe zwaar dat jij het hebt en toont geen waardering. Hij ziet jou niet meer als partner maar zo te lezen alleen maar als de moeder van zijn kinderen. Aan jou of je die rol accepteert of niet.

Wat ik onwijs veel zie om mij heen is het volgende :

Vrouwen die ook een groot deel van het geld binnen brengen en daarnaast door hun man verantwoordelijk gehouden worden voor 100% van de taken in t huishouden, de kinderen, de afspraken en ga zo door. Dat is dus nooit een eerlijk verdeling als t enige wat de man doet alleen werken is en daarna vrij af is.

Of het is zo dat de man werkt en alles financieel regelt, de vrouw blijft thuis en neemt daar alle zorgtaken op zich, wat in mijn optiek wel een eerlijke verdeling is. Echter lijkt het in jou vorige post erop dat jij van je spaargeld leeft en dat lijkt me absoluut niet te kloppen. Als hij wilt dat jij al deze taken op je blijft nemen zou hij 100% financieel verantwoordelijk moeten zijn.

In deze post komt het op mij toch erg over dat jij gewoon echt ongelukkig in deze situatie bent. En wat kun je daar dan aan doen... ik heb de indruk maar die is misschien erg kort door de bocht omdat ik jullie uiteraard helemaal niet ken dat jij met deze man nooit gaat voelen en krijgen wat je wilt. Hij gaat heus niet veranderen. Dit is wat het is, of jij moet dat accepteren of het moet anders maar of hij daar dus bereid is aan mee te werken vraag ik mij af.

Erg eens met onderstaande reacties. Als ik jouw verhalen lees dan denk ik: dit is mijn man en mijn huwelijk, met alleen een heel groot verschil: ik ben er blij mee.

Ik verwacht niks van mijn man, mijn man is geen huisman (altijd geweten), hij zorgt voor het geld, ik voor de kinderen, dan zijn wij beide gelukkig. En ik hou altijd in mijn achterhoofd: eerste jaren met kinderen zijn echt niet altijd leuk, maar mijn tijd komt wel weer!

Enige wat ik niet snap is dat jij zegt een kleuter te hebben, maar geen tijd om te slapen over dag... die zit toch op school? Alle tijd om te slapen zal ik zeggen.

Maar probeer punten te behalen op de communicatie. Bij jou en je man. Individuele therapie en relatietherapie. Misschien praat je man makkelijker als een vreemde de juiste vraag stelt.

Kan je hulp in de huishouding regelen?

Werk jij ook of ben je thuis?

Moeilijk om uit deze dynamiek te komen samen.

Misschien kan je oprecht eens gaan zitten samen en vragen hoe het met hem gaat. Misschien zit hij ook aan de Max? Vertel hoe het met jou gaat en dat je hulp nodig hebt, en bedenk wie dit zou kunnen bieden als je man dit op dit moment niet kan. Maar bedenk eerst voor jezelf wat je nodig hebt. En communiceer dit vanuit jezelf (niet jij doet dit nooit…..of dat altijd). En het kan ook helpen je wens uit te spreken, meer als een team, samen wekelijks bepraten hoe het met elkaar gaat oid

De dynamiek tussen jullie moeten jullie samen aanpakken, en dat lukt nu niet. Dat is natuurlijk hartstikke rot, en het zou eigenlijk wel moeten gebeuren. Maar zelfs als hij wel mee zou bewegen daarin, dan moeten jullie alsnog individueel stappen maken. Als hij anders met jou omgaat, zal dat misschien voor jou wat drempels verlagen maar jou verder niet veranderen. Dat kun je alleen zelf. En daar kun je wel mee aan de slag. Je hebt last van je verleden, je hebt last van de gedrag nu. Als je begint bij jezelf, kun je jezelf in jullie relatie anders neerzetten en zal er dus ook iets met de dynamiek gebeuren. Als je beter kunt communiceren, komt het wellicht wel aan. Als je je eigen verleden een plekje weet te geven, wordt het misschien makkelijker balans te vinden. Misschien dat de beweging aan jouw kant hem dan wel in beweging krijgt. En zo niet, dan ben je er in elk geval zelf sterker uit gekomen. Ik zou dus een fijne therapeut voor jezelf zoeken en in jezelf investeren. En daarnaast blijven proberen te communiceren met je man. Gaat het echt allemaal nergens heen, dan moet je voor jezelf een keuze maken. Maar het klinkt echt alsof er veel winst te behalen valt.

Probeer in je communicatie echt weg te blijven van dingen die als een aanval voelen en zoek naar oplossingen die voor jullie hele gezin werken. Lijstjes onder zijn neus schuiven van 'kijk eens hoe veel ik doe' begrijp ik, omdat je een beeld wil geven, maar het roept bij hem waarschijnlijk op: ja hallo, ik heb ook zo'n lijst van alles wat ik doe. En hop: gesprek weer naar aanval en verdediging. Waar het om gaat, is dat jij aan het opbranden bent. Daar is geen lijst met avtiviteiten voor nodig en het maakt ook niet uit of hij nou meer of minder dan jij doet. Jij kan de ballen niet meer hoog houden. Dat is waar het om gaat. Dat is een roep om hulp, en iets waar hij ook wat mee kan. Als hij die hulpvraag wel hoort, maar er geen begrip voor heeft, dan heb je een heel ander probleem aan te kaarten. Van je man mag je verwachten dat hij het niet oke vindt als zijn vrouw ongelukkig is of verzuipt.

Maar wil hij wel, maak het behapbaar, alleen aangeven dat je een hele lijst hebt die je niet afkrijgt, kan voor hem ook overweldigend zijn. Het gevoel dat hij alles moet doen. Behapbaar is bijvoorbeeld: thuiskomen na werk = hij kinderen bezig houden zodat jij kan koken. Kinderbedtijd = jij de kinderen naar bed, hij voor hij op de bank ploft even door de woonkamer om op te ruimen of de afwas doen. Zoiets. En als hij ook niet meer ballen er bij kan hebben, dan moeten jullie andere hulp zoeken. Kan he, dat hij ook overloopt.

Wij hadden de deal dat als hij moest werken de dag er na, ik de nachten deed. Ik had ook een drukke dag er na met 3 kleintjes, maar hij moest de weg op en presteren op zijn werk en ik kon ongedoucht in mn huispak thuis het hoognodige doen en gapend rondlopen zeg maar. Als ik op zo'n dag echt op was, dan schakelde ik hulp in zodat ik even bij kon tanken op de dag.

Stap uit je slachtoffer rol, als jij wil dat er iets veranderd moet jij hier duidelijk in zijn. Zeg wat je wil, en zeg ik wil dat jij deze nacht doet Niet ik ben al 5 maanden de nachten aan het doen. Ben duidelijk in wat je van hem verwacht anders gaat er niks veranderen.

Je kunt nu je mond nog opentrekken. Wat je hier schrijft, moet je met hém bespreken. Blijf je niet afhankelijk opstellen in de zin van hopen op een reactie, maar ga zelf duidelijk zeggen wat jij voelt en vindt. Verstop jezelf niet achter schuldgevoelens of "dat had ik eerder moeten zeggen". Nu is de tijd om het te zeggen!

Klinkt ook echt heel erg verdrietig en eenzaam. Alsof je een emotionele intimiteit mist. Nog los van alle feiten die je terecht hebt aangedragen, zou ik denken: als je vrouw aangeeft dat ze niet gelukkig is met hoe het gaat, wil je toch weten waarom en op zn minst nadenken over wat jouw rol is, en hoe het anders kan zodat jullie je beiden weer goed voelen? Pas op dat je jezelf niet "victim blamet". Tuurlijk helpt het als jij duidelijk communiceert, maar je van een volwassen vent, je partner, ook best enig inlevingsvermogen verwachten hoor. Dat is echt geen onredelijk idee.

Zit je zelf in therapie? Want als hij er niet voor open staat, kan je zelf misschien met iemand aan de slag om te bekijken wat je eigenlijk wilt en kan met deze relatie, en hoe verder. Niet omdat het jouw schuld is, geenszins, maar omdat je simpelweg de meeste invloed hebt op jezelf.

Ik denk ook dat je meer je grenzen aan mag geven. Ik weet niet hoelaat je man de deur uit moet. Maar stel de kids zijn vroeg wakker en hij is nog even thuis, gewoon ze droppen met de mededeling dat jij nog even een uurtje gaat slapen. Jij hebt immers de hele nacht al op je genomen. Kijk wat je nodig hebt en probeer die ruimte voor jezelf in te nemen❤️ af en toe savonds eens op pad en als je denkt dat werken je energie zal geven, gewoon het proberen te realiseren. Naast moeder ben je ook nog gewoon jezelf

Waarom voel je je verdrietig? Misschien moet je zelf in therapie gaan om je grenzen leren aan te geven en je trauma’s van vroeger op te lossen.

Assertiever leren wezen. Als jij wil dat er iets veranderen gaat bij jullie thuis heb je dat echt wel nodig. Niet bij de pakken neer gaan zitten en verdrinken in zelf medelijden.