Plots moeten bevallen bij 31 weken.

Zoals ik eerder heb geschreven in de voorgaande blog ben ik spontaan zwanger geworden van ons tweede kindje (Romy) 4 maanden na de bevalling van Iza.
De zwangerschap bij Romy was voorbeeldig, zoals ik het ook gewend was bij Iza. Nooit bijzonderheden, mooie bloeddruk, goede ligging en ga zo maar door!
11 februari zou mijn uitgerekende datum zijn en aangezien het nog niet eens half december was dacht ik nog wel even de tijd te hebben. Mijn verlof zou 1 januari beginnen!

Maar toen:
Dinsdag 10 december 2019. Precies 31 weken zwanger! Ik ben naar mijn werk gegaan zoals ik gewend ben
Niets aan het handje!

Op de nacht van dinsdag op woensdag was er iets niet pluis. Om 01:45 begon de hevige buikpijn welke continu aanhield. Een soort van heftige darmkrampen waar geen einde aan komt. Ik kon niet liggen, niet staan, niet zitten..
Ik kon alleen maar kreunen en zeggen tegen mijn man dat het van mij op deze manier geen 9 weken meer hoefde te duren. Het maakte me aan het huilen, 'laat me verdomme gewoon slapen! Stomme kwaaltjes!'. Ik ben om 02:30 naar beneden gegaan. Een kopje thee gedronken en buikpijn continu weggezucht.
Ik wilde niet de verloskundige bellen voor wat buikpijn. Bang om zo'n zeikwijf te lijken zucht en kreun ik nog door tot 03:30
.'toch maar even bellen en zeggen dat ik behoefte heb aan een peptalk ofzoiets'.
Het advies? Even warm douchen en laten weten als het niet over gaat. Om 04:00 wordt het duidelijk, na de warme douche, dat het weeën zijn.
Ik moet de buikpijn wegpuffen voor mijn gevoel..dat was eerst niet zo.
Om 04:30 weer bellen. Ik mocht naar het ziekenhuis in Den Bosch. Snel even ons mam wakker bellen zodat zij hierheen kan komen om op Iza te passen, die nog prinsheerlijk ligt te slapen.

Inmiddels is het 06:00 en zijn we aangekomen in het ziekenhuis. Ik word al snel geholpen.
Middels een inwendige echo is te zien aan de baarmoederhals dat het echte weeën zijn, ondanks er nog geen ontsluiting was.
Snel medicatie voor de vroege longrijping en weeremmers. Ik was er nog heilig van overtuigd dat ik over een uurtje weer pijnvrij zou zijn!
Manlief had nog gevraagd bij vertrek 'moet ik wat spullen inpakken en meenemen?'. 'Nee joh' was mijn antwoord. 'We zijn vanmiddag vast weer thuis'. Niet dus...

Na verscheidene soorten medicatie krijg ik te horen om 6:30 dat de ambulance mij naar het Radboud in Nijmegen gaat brengen omdat ze in Den Bosch geen bevallingen doen onder de 32 weken.
'Just to be sure'. Zeker wetende dat als het niet goed zou gaan, dat ik op een veilige plek zou zijn.

Het werd al voor vertrek met de ambulance duidelijk dat de weeën niet afnamen. Voordat we de ambulance ingingen hebben ze me 2 keer teruggebracht naar de gynaecoloog voor een check omdat de weeën steeds heftiger werden!
In de ambulance heb ik nog een paar keer geroepen dat 'dat spul' niet werkt en of ik niet wat meer kon krijgen.
Ik ben weggegaan met 0 cm ontsluiting en bij aankomst in Nijmegen om 7:30 was dit al 4-5 cm.
De gynaecoloog kijkt me aan zegt dat onze dochter vandaag geboren gaat worden. Nu pas dringt het een beetje door tot me.
*ondertussen moet manlief door de spits rijden met onze eigen auto, dus die komt pas om 9:00 aan*

De weeremmers worden stop gezet en mijn man komt de kamer half binnen gerend. Hij was het ambulancepersoneel nog tegengekomen en die hadden verteld dat hij wel een beetje haast moest maken met naar de verloskamer gaan!
De weeën worden heel snel heftiger. Ik wil eigenlijk een ruggenprik omdat het teveel wordt, maar daarvoor is geen tijd meer. Ze hadden nog wel wat Morfine in de aanbieding, dus ach 'beter iets dan niets! Geven die handel! ASAP!'. Erg geduldig was ik niet meer na die pijnlijke weeën.

Ineens voel ik waar ik al de hele tijd op wacht: IK MOET POEPEN! Ohnee, ik moet persen! YES! 'Mevrouw' krijg ik te horen 'de kinderarts enzo is er nog niet, dus je moet ze nog even wegzuchten'.
Are you kidding me? Gedurende die persweeën die ik weg moest zuchten betrap ik mezelf er continu op dat ik onbewust toch stiekem aan het persen ben! Na de 5e of 10e perswee ofzo, mocht het eindelijk gebeuren.
'Ga maar persen, de arts is er' krijg ik te horen. Ik probeer wat te persen, maar ik had op dat moment geen perswee! 'oh, dat dacht ik! Nou, dan wachten we wel eventjes'.
Eenmaal toen deze perswee kwam, moest ik door en door en door en door. Bij de eerste kon ik zelf mijn tempo bepalen, maar dat was nu niet. De reden van de vroege bevalling is ons onbekend gebleven na het onderzoek van de placenta.

Onze Romy is om 9:34 ter wereld gekomen. 1680 gram en 40cm. Helemaal perfect voor haar termijn ❤️