Ons ziekenhuisverloop na bevalling met 31 weken

In mijn vorige blog heb ik jullie meegenomen naar de spontane geboorte van mijn jongste dochter op woensdag 11-12-2019, met 31+1.
Het vervolg is niet te lezen in de vorige blog, dus daarom bij deze het vervolg.

Hals over kop ben ik dus ineens 9 weken te vroeg bevallen zonder enige aanleiding. Ineens heb ik 2 kinderen onder een jaar, waarvan er eentje voorlopig in het ziekenhuis zal moeten blijven.
Na de bevalling heb ik haar heel even vast mogen houden, daarna is ze snel meegenomen door de kinderarts en de neonatoloog om nagekeken te worden.
Tijd om mezelf hiermee bezig te houden had ik niet, ik heb bijna een liter bloed verloren en ze zijn alles aan het checken bij me. 1 voordeel van een kleine baby: niet uitgescheurd of gehecht.

Ik voel me moe, heb nog niet helemaal door dat onze tweede meid er is. Mijn man is continu bij onze pasgeboren dochter, Romy. Na een tijdje komen ze langs met de couveuse waar ze in ligt zodat ik ook even goed kan kijken.
Wat is ze klein! En mooi!
Veel tijd om te genieten is er niet, ze moet naar de NICU. De intensive care voor baby's.

Op de NICU geven ze haar een CPAP. Een kapje over de neus welke ondersteunt met het ademhalen. Haar longetjes zijn nog niet rijp om dit zelf te doen.
Aan beide handjes heeft ze infuusjes voor vocht en medicatie en ook heeft ze een sonde gekregen. Ze is nog te klein om uit een flesje of borst te drinken. Het verbaasde me trouwens hoe weinig pasgeborenen aan voeding krijgen. Romy kreeg op het begin 12xdaags 3ml!
Ik ben later op de dag naar haar toegebracht met mijn bed, nog moe van de bevalling, maar dat hield mij niet tegen.
De zusters hielpen haar uit de couveuse en er mocht gelijk gebuideld worden, heel mooi en fijn om ons meisje vast te houden en eindelijk eens wat langer dan 30 seconden bij me te hebben.

Ik merkte dezelfde dag al dat ik mezelf geen rust gunde om bij te komen. Ik voelde mezelf geen kraamvrouw en wilde voor mijn dochters zo snel mogelijk weer de oude zijn.
Daags erop, gelijk maar zelf even douchen. Ik ben mezelf wel tegengekomen, want vervolgens was ik te moe om mezelf nog zelf aan te kleden..

Zaterdag werd ik ontslagen uit het ziekenhuis, maar hadden we het geluk dat mijn man en ik een plekje kregen in het Ronald McDonaldhuis! Ik heb het er moeilijk mee gehad om mijn oudste dochter bijna niet te zien omdat deze bij opa's en oma's logeerde.
Op ieder ander moment zou het heerlijk zijn geweest dat ze even een paar dagen uit logeren is, maar op dit moment niet. Ik voelde me geen goede moeder omdat ik er niet voor haar kon zijn terwijl ik dit wel heel graag wilde!
Gelukkig is ze een paar keer mee op bezoek gekomen met opa en oma, alleen mocht ze niet naar Romy.

In het weekend kreeg Romy toch wat medicatie om de longrijping op gang te helpen wat erg goed werkte want maandagavond mocht haar CPAP eraf! En tevens ook de infuusjes omdat deze vaak gingen irriteren.
Ineens zat alleen nog de sonde in de weg. We konden haar kleine, knappe koppie nu veel beter zien!
Die dinsdagochtend, 6 dagen oud, mocht ze met de ambulance mee naar een ander ziekenhuis dichterbij ons huis overgeplaatst worden. We hebben deze dag ook foto's laten maken door stichting Earlybirds (wat een prachtige stichting!).
Ik ben meegegaan in de ambulance en mijn man zou ons nakomen met de auto nadat hij alle spullen opgehaald had in het Ronald McDonaldhuis.

Eenmaal in het andere ziekenhuis zijn de weken voorbij gevolgen. We hadden een eigen kamer waar Romy ook lag en konden blijven slapen wanneer we dat maar wilden.
Al heel snel ging ze van couveuse naar warmtebedje, en van warmtebedje naar wiegje.

Toen ze een week of 34 was zijn we langzaam begonnen met de fles geven (ik kolfde wel, maar dit was niet voldoende omdat ik 's nachts mijn nachtrust pakte en er niet uitging om te kolven). Mijn nachtrust was me te dierbaar deze hectische periode en de belangrijkste melk had ze al gekregen: de colostrum!

We merkten al heel snel dat onze Romy steeds meer kon drinken en haar flesjes steeds vaker leegdronk. In de tussentijd waren we geoefend met haar zelf verzorgen, ondanks het kleine formaat.
Met 35,5 week kregen we te horen dat de sonde eruit zou gaan! En als ze goed zou drinken uit de flesjes dat zij met 36 weken mee mocht naar huis.

Dolgelukkig was ik met dit nieuws! Ik was echt kapot van iedere keer overdag met onze andere dochter van 11maanden een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis en daar naar afspraken te gaan.
Er zijn heel veel disciplines betrokken geweest bij Romy, zoals bij ieder te vroeg geboren baby'tje. De verpleegkundigen, de artsen, de fysio, de logo, maatschappelijk werker en de lactatiekundige.

16 januari 2020:
Ons meisje hebben we meegenomen naar huis op de eerste verjaardag van Iza ❤️
Wat waren wij blij, maar eerlijk is eerlijk: wat zag ik ertegenop! Ik heb wekenlang tranen met tuiten gehuild omdat ik ertegenop zou zien dat zij naar huis zou komen. Hiervoor dus ook regelmatig met de maatschappelijk werker gepraat.
Mijn man was natuurlijk weer aan het werk, die kan met een eigen onderneming niet eeuwig thuis blijven. En ik....ik zat voor mijn gevoel ineens van de ene op de andere dag opgescheept met 2 baby's zonder veel hulp. Wel had in snel mijn zorgverzekering veranderd zodat ik in ieder geval recht zou hebben op 12 uur couveusenazorg!
Ik was echt bang dat mijn andere dochter het niet zou pikken wanneer Romy de fles moest krijgen en zij dus in de box moest. Of wanneer ik naar boven moest gaan om Romy in bed te leggen terwijl zij beneden moest wachten.

Deze angst is, in mijn ogen wel reëel, maar eigenlijk niet nodig geweest. De oudste paste zich vrij snel aan en wachtte (bijna) iedere keer geduldig in de box!

Nu is het nog steeds niet makkelijk en natuurlijk is het druk! Maar ach, dat is het met kinderen altijd.
Ik heb eigenlijk vrij weinig te klagen en daar ben ik me nu echt wel bewust van 🍀