Die wil je niet, die is voor meisjes
Ik sta in de Wibra te twijfelen over welk zwaar chemisch goedje ik wil aanschaffen om mijn oven schoon te maken. Een klusje dat ik ongeveer één keer per jaar uitvoer, dus de natuurlijke milieuvriendelijke opties zijn niet meer afdoende, het zware geschut is nodig. Op het moment dat ik van alle felle onnatuurlijke kleurtjes minimaal één fles in mijn mandje heb gemieterd hoor ik opeens een man achter me in afschuw zeggen: “Nee, die wil je niet. Die is voor meisjes.”
Uiteraard ben ik heel nieuwsgierig waar dit om gaat. Als ik me omdraai zie ik een jongetje van een jaar of vijf met een speelgoed manage in zijn handjes. Er zitten twee paardjes bij en een borsteltje om de staarten van de paarden te borstelen. Super schattig. De kleur is net iets te paars voor mijn smaak, maar ach, smaken verschillen nou eenmaal.
“Maar papa, ik wil deze!”
De papa, een grote, gespierde man met een Feyenoordshirt, kijkt snel om zich heen en reageert gepikeerd op zijn zoon als hij ziet dat hij de aandacht trekt in de winkel.
“Nee. Jij bent toch geen meisje? Stoere jongens willen geen paarden. Neem de brandweerwagen maar! Die is veel leuker.”
Toegegeven, de brandweerwagen is inderdaad leuk. Maar klaarblijkelijk is zoonlief het daar niet mee eens. Of in ieder geval, het heeft niet zijn eerste keuze. Het jongetje zet met een sip gezicht en een wiebelende onderlip de paardjes weer terug in het schap. Papa rolt met zijn ogen.
"Stel je niet zo aan. Kijk. De auto maakt geluid en heeft een echte zwaailamp. Dat is toch hartstikke gaaf?" Zonder nog op een antwoord te wachten draait papa zich kordaat om en marcheert met getrokken portemonnee richting de caissière.
Het jongetje schokschoudert wat en sjokt achter zijn vader aan naar de kassa. Zodra ze uit zicht zijn bekijk ik het aanstootgevende stuk speelgoed van wat dichterbij. Een paarse manage. Een bruin paard en een wit paard. Een paars borsteltje. Ik onderzoek de doos van alle hoeken. De zijkant, de onderkant, de andere zijkant. Elk klein lettertje lees ik drie keer. Maar hoe ik ook mijn best doe, ik zie niet wat die vader blijkbaar wel zag. De regel dat dit speelgoed specifiek voor meisjes bedoeld is.
Voor de zekerheid pak ik de brandweerwagen erbij. Ook hier staat niks over geslachtsrestricties. Misschien dat er een speciaal soort lettertype is dat alleen papa's kunnen zien?
Thuis aangekomen werp ik een kritische blik op het babyspeelgoed van Tess. Het is allemaal peuterspul en in diverse vrolijke, felle kleurtjes gespoten. Typisch genoeg lijkt het erop dat roze en paars vermeden zijn voor het speelgoed dat wij in huis hebben. Het zijn vooral de primaire kleuren die de boventoon hebben. Ook hier zie ik nergens aan af dat het specifiek voor een jongen of meisje zou moeten zijn. Ik trek Jasper aan zijn mouw.
"Hee, zie jij ergens staan dat dit speelgoed voor een meisje of jongen is?"
"Nee?" Hij werpt me een blik toe alsof hij het in Keulen hoort donderen, tot ik hem vertel wat ik in de winkel had afgeluisterd.
Okee, dus geen geheim lettertype.
Ik heb het eigenlijk nooit zo begrepen, die verdeling in speelgoed. Sommige meisjes spelen net zo lief met autootjes als sommige jongens. En sommige jongens spelen net zo graag met Barbie als sommige meisjes. Dit maakt die kinderen niet raar of vreemd. Het is geen afwijking en het is geen schande. Het is ook niet dat alle meisjes hetzelfde speelgoed leuk vinden, net zo min als alle jongens dat doen. Het is een kwestie van smaak en interesse.
Maar blijkbaar moet alles opeens kleurgecodeerd worden vanaf een bepaalde leeftijd en die omslag lijkt zo ongeveer rond de peutertijd te zijn. Zo zag ik onlangs online een supercoole speelgoed-"klusset". Plastic hamer, schroevendraaier, moersleutel. Heel gaaf. Blauw met rood, voor de "stoere man in het huis".
En daaronder werd me verteld dat ze dit speelgoed ook in het knalroze hebben met diamantjes en pluis, voor "de echte klusmeiden".
Waarom kan een stoere bouwvakker niet met een roze hamer rondlopen? Een fashion statement! De hit op de bouwplaats!
Gelukkig is voor meiden het taboe op hun interesses de laatste jaren een stuk minder geworden. Ja, bijna alles voor meiden is roze, paars, glitter, of een combinatie van dat alles, maar (uitzonderingen daargelaten) niemand kijkt meer raar op als een meisje liever met LEGO speelt in plaats van een Baby Born.
Jongetjes worden daarentegen door sommige ouders nog stevig in de jaren '20 gehouden. Jongens horen Cars leuk te vinden, niet Frozen. Alles roze/paars/glitter is voor meisjes. Alles met paarden, huishouden en uiterlijke verzorging is voor meisjes. Jongens mogen alleen met stoer speelgoed gezien worden, zoals wapens en auto’s.
En het houdt niet op bij alleen speelgoed. Denk ook aan kleding en hobbies. Ik koop Tess' kleren meestal van de jongensafdeling omdat ik ondertussen kiespijn krijg van dat zuurstok- en oudroze. Natuurlijk is roze hartstikke schattig, maar ik zou het wel erg fijn vinden als het allemaal wat minder mag. Overigens is dit niet alleen voor kinderen zo! Ik probeerde laatst bij de vrouwenafdeling van een sportzaak slippers te vinden die niet roze of wit waren. Hopeloos.
Maar voor jongens is iets wat gezien wordt als meisjesachtig een vies iets. En het zit zo in onze cultuur verwoven dat zelfs Jasper al eens zijn twijfels heeft uitgesproken over bepaalde hobby’s, ondanks al mijn feministische preken en invloed.
"Ik zou gewoon niet willen dat hij gepest wordt omdat hij met meisjesspeelgoed speelt of op ballet gaat."
En dat is zo in en in zielig voor het kind. Daarmee geef je namelijk je kind de boodschap dat meisjesdingen stom zijn. Dat meisjes niet stoer kunnen zijn. Je geeft hem mee dat zijn interesses iets zijn waarvoor hij zich moet schamen. Waar jij je als ouder voor schaamt.
Waarom is meisjesachtig toch zo verschrikkelijk? Zijn we niet stoer genoeg? Ik heb een wezen ten grootte van een watermeloen uit mijn edele delen geperst. Zonder pijnstilling, voor we dat argument krijgen. Hoeveel stoerder wil je het hebben? Vroeger droegen alleen de adellijke heren roze. Het was een mannelijke, stoere kleur! En ik weet niet of je ooit wel eens naar ballet hebt gekeken, maar mijn hemel, dat is hard werken! Cheerleading, synchroonzwemmen, alle vormen van ballet, turnen, paardrijden. Allemaal sporten en hobby’s die superstoer zijn! Maar waar mensen toch raar kijken als een jongen zegt dat hij deze sporten/hobby’s beoefent. Zo zonde.
Ik heb er geen oplossing voor. En aangezien Tess als een meisje geboren is, heb ik er ook weinig tot geen last van. Manlief vertelde me laatst dat hij stiekem toch wel hoopte dat Tess geen prinsesje zou worden. Ik zou nu zo een lijst op kunnen dreunen met Disney-prinsessen die stoerder zijn dan welke bouwvakker of Formule 1 coureur ook. Prinsessen die in hun eentje een heel leger Hunnen weet te verslaan. Prinsessen die een magische vloek op weten te heffen. Prinsessen die, al worstelend met depressie en rare zingende trol-stenen, een staatsgreep verijdelen. Maar nee. Onze dochter mocht vooral geen prinsesje worden. Zelfs een meisje mag al geen meisje meer zijn. En dan moet ik weer terugdenken aan dat jongetje in de Wibra. Dat jongetje dat zo graag die manege had willen hebben, maar in plaats daarvan genoegen moest nemen met stoer zijn.
Gelukkig liet mijn nichtje op haar verjaardag zien dat ook prinsessen stoer kunnen zijn. Ze had een mooie jurk aan met glitters. Maar óók een vrachtwagenkroon. Want ja. Dat was gaaf. En zo is het, meid.
reacties (0)