Hitteplan 2019

Ontzet en licht geïrriteerd bekeek ik een paar weken geleden de weersverwachtingen. Ik knipperde nog eens met mijn ogen, maar het stond er toch echt. Het zou tussen de 35 en 38 graden worden de week erna, een kadootje van de Sahara. Ik kreeg meteen traumatische flashbacks naar vorig jaar, toen Tess amper drie maanden oud was en ik dus totaal niet met haar naar buiten kon zonder met een halfzacht gekookt kind thuis te komen. 

We hebben prachtige grote ramen in onze op het zuiden uitkijkende woonkamer, waardoor de zon ervoor zorgt dat het ook binnen in no-time een sauna is. Vorig jaar hebben we al de nodige voorzorgsmaatregelen getroffen. In de woonkamer hebben we onze gewone gordijnen vervangen door een zon- en warmtewerende variant, we hebben een extra ventilator aangeschaft en op de ramen van Tess haar kamer hebben we warmtewerend folie aangebracht. Ik weet het, ik weet het, betere opties zouden een airco of rolluik zijn, maar we hebben nog een dozijn andere spaardoelen en de Staatsloterij weigert nog steeds ons lot als winnend lot aan te kondigen. 

Maar ondanks al die anti-hitte plannetjes vond ik het vorig jaar vreselijk toen de temperatuur naar mijn idee wékenlang niet onder de 30 graden kwam. Ik zat de hele dag in de donkere en warme woonkamer, alle ramen en gordijnen dicht, met een zwetend en warm kind tegen me aangeplakt. We kwamen alleen ‘s ochtends buiten, toen de temperatuur nog een beetje menselijk was, van top tot teen ondergedompeld in factor 99 zonnebrandcrème. We hadden wel zo’n opblaasbad gekocht, maar dat was met Tess geen doen. Ik kon er alleen in als zij op bed lag. Maar je weet hoe dat gaat met baby’s. Zodra mijn grote teen het water rook, begon madam heel klaaglijk te jammeren in haar bedje en kon ik weer naar binnen om haar te troosten/luier verschonen/voeden. Al met al denk ik dat ik welgeteld één keer langer dan vijf minuten in dat bad heb gelegen vorig jaar. Om vervolgens zeiknat en druipend het huis in te rennen toen de postbode aan de deur kwam, waardoor de hond aansloeg, waardoor Tess weer wakker was. Héérlijk.

Dus toen ik ook dit jaar de grafiekjes naar boven zag schieten brak het koude (hah) zweet me uit. Ik vervloekte iedereen die riep dat ze van 30+ graden houden en beschuldigde ze  ervan dat ze het met voodoo hadden veroorzaakt. En ik besloot ter plekke dat ik het dit jaar een stuk beter zou overleven.

Tijd voor hitteplan ‘19. 

We kochten een nieuw badje voor buiten. Niks ingewikkelds, want die dingen gaan bij ons toch altijd stuk. Iets met een hond die ook van zwemmen houdt en scherpe nagels enzo. Ik liep een geschikt exemplaar tegen het lijf bij de plaatselijke Kruidvat. Zwemluiers erbij en klaar.

Vervolgens heb ik onze volledige voorraad icepacks in de vriezer gegooid, zodat ik die voor de ventilatoren kon leggen als een soort budget airco. Eigenlijk zou dit met flessen moeten, maar ik zat het niet zitten om al mijn vrieslades uit te ruimen en al het bevroren goed in één dag op te moeten eten. Dus, had ik met al mijn intelligentie bedacht, met een beetje improvisatie kunnen icepacks ook werken. Die dingen zijn er immers voor gemáákt om te bevriezen. Dat was stap twee.

Een nieuwe parasol werd gekocht. Ons afgrijselijke afdakje dat al jarenlang verrot was en eigenlijk alleen nog maar van ellende, spinnenrag en paddenstoelen aan elkaar hing, werd vakkundig door Jasper gesloopt. Aan de ene kant betekende dit dat we een schaduwplekje minder hadden, maar aan de andere kant hadden we nu opeens ruimte voor een parasol en een badje. En als rasechte arachnofoob was er geen haar op mijn hoofd die er ook maar aan dacht om onder dat afdakje te gaan zitten, met het risico dat er zo’n vies beest uit de spinnenrag naar beneden komt bungelen. Jakkes. Dus, dat ding moest weg.

En als laatste stap hadden we een flink aantal dozen met ijsjes ingeslagen die we met veel pijn en moeite een plekje wisten te geven tussen de icepacks.

Wij waren er klaar voor. Kom maar op met die hitte, Sahara. Wij kunnen het aan!

De eerste dag was het 32 graden en ging het allemaal eigenlijk prima. Binnen konden we het lekker koel houden, zelfs zonder icepacks. Uiteraard was ik vergeten het badje op tijd op te zetten, dus ik stond tijdens Tess’ dutje ‘s middags in de volle zon het onding op te blazen en te vullen. Ik had eerst bedacht dat ik de slang er wel gewoon in kon gooien, de kraan opendraaien en weg kon lopen. Maar helaas resulteerde dat in een op hol geslagen waterslang en een water rodeo. Het water spoot rijkelijk over de schutting heen en als ze toen buiten zaten heb ik onbedoeld de buren op een frisse douche getrakteerd. Uh… waarvoor mijn excuses nog. Dus ik zat braaf bij het badje, een boekje om de tijd door te komen in mijn ene hand en een sproeiende slang in de andere hand. Dit mag dan klinken als het begin van een slechte pornofilm, ik kan jullie verzekeren dat het lang zo spannend niet was. Maar eindelijk was dan het badje klaar.

Ik haalde Tess uit bed, trok haar een zwemluier aan, greep een paar handdoeken en in ‘vol verwachting klopt mijn hart’ modus ging ik met een spartelende peuter in mijn handen naar buiten. Alwaar ik besloot dat een zwemluier eigenlijk niet nodig is in onze eigen achtertuin. Dus met mijn derrière op een kokend hete tuinstoel geparkeerd probeerde ik met één hand Tess in bedwang te houden en met de andere hand de zwemluier uit te krijgen. Je zou denken dat ik daar na 14 maanden moederschap wel enigszins handig in ben geworden, maar niets is minder waar. Tess hing gierend van het lachen half ondersteboven in de kromming van mijn elleboog terwijl ik steeds nijdiger werd op die luier die absoluut niet mee wou werken. Uiteindelijk wist ik het onding eindelijk over haar billen heen te schuiven en stond ik op het punt haar in het badje te zetten toen ik me opeens herinnerde dat zonnebrandcrème niet bepaald overbodige luxe is. Hup, met naakte baby en al weer naar binnen, een flinke dot zonnebrand en smeren maar. Ook dit kan natuurlijk niet simpel gaan. Probeer maar eens een glibberige peuter in bedwang te houden terwijl die extreem hard haar best doet om de crème op te eten. Na ongeveer tien keer herhalen dat het géén slagroom is en écht niet lekker, geloof mama nou maar (niet dat ik er ervaring mee heb), waren we dan eindelijk zo ver dat we echt het badje in konden.

Met glibberige wriemelbaby naar buiten, de zon in, naar het badje toe… en toen voelde ik opeens de voorkant van mijn tot dan toe schoon en droog gebleven jurk warm worden. En nat. En Tess keek mij aan met een enorme grijns op haar gezicht. Tip van de dag: sjouw een naakte baby die een half uur daarvoor gedronken heeft niet te lang rond zonder luier. 

‘s avonds kwamen we erachter dat het badje al lek was. Niks wat we niet op kunnen lossen met dagelijks een extra dosis lucht erin te pompen. Onze voorraad ijsjes was al tot ruim over de helft geslonken.

De volgende dag werd het 35 graden. ‘s Ochtends hebben we even met Gizmo gelopen toen het nog koel was en ‘s middags weer in het badje. Het nu koude badje waar een dun laagje zonnebrandcrème op dreef. Heerlijk. Kind in het badje gedumpt, stiekem gegrinnikt om haar reactie op het koude water (zo lief ben ik nou ook weer niet) en… erachter komen dat mijn bikini nog binnen lag. Gloeiende. No way dat ik mijn dwerg alleen in het water achterlaat. En in plaats van haar uit het water te tillen, naar binnen te gaan, me omkleden en het hele riedeltje weer van voor af aan beginnen, ben ik maar gewoon in beha en shorts in bad gegaan. Bloot kind en mama in lingerie. We waren goed bezig.

‘s Avonds bleef het vies warm en zelfs Tess begon last te krijgen van de sauna. En wat doet elk weldenkend kind op het moment dat het binnen 30 graden is? Precies, lekker tegen mama aankruipen, want dan voel je je meteen beter. Zucht. De ijsjes waren op, het badje moest worden schoongemaakt, het enige dat ik wilde was in de douche slapen met de koude kraan open. Nog één dag te gaan.

De dag erna werd het nóg warmer en kon je mij wegdragen. Als een zweterige plas pudding lag ik op de stoel in de woonkamer te vegeteren. Tess was het ‘s middags na een kwartier al zat in het (weer schone en met warm water gevulde) badje en ze wou naar binnen. Niet dat het daar veel koeler was. Mijn ultieme wapen tegen de warmte, mijn geïmproviseerde airco was finaal mislukt. Bedremmeld keek ik naar de slappe zakjes in hun plasjes smeltwater. Het blijkt dat flessen dus ideaal zijn omdat die rechtop blijven staan vóór de ventilator en niet als een stel watjes smelten en naar beneden glijden. Teleurstellend weer.

Gelukkig koelde het in de dagen daarna af naar een veel comfortabelere 30 graden. Terwijl ik het badje in het weekend weer leeg liet lopen bedankte ik het nog even stilletjes. Zonder het badje was het een stuk minder draaglijk geweest de afgelopen dagen. 

Ons volgende hitteplan is dus ook een stuk simpeler geworden: Zet het bad op en doe net alsof je het voor je kind doet.