Bevallingsverhaal / deel 7

...Ik word er soms een beetje moedeloos van en het leid regelmatig tot tranen wanneer de verpleging de kamer weer verlaat. Maar op één gebied steunen ze me allemaal, en dat is de moeizame borstvoeding...

Op dag 11 heb ik eindelijk de kans om te spreken met de lacatatiedeskundige. Ze had al het een en ander meegekregen, omdat ze blijkbaar ook als verpleegkundige op deze afdeling werkt. Ze geeft aan dat m’n productie nu toch wel beter op gang hadden moeten komen en dat het de vraag is of dat nu nog zal lukken. Ze geeft aan dat ik nog Domperidon kan proberen als ik daar voor open sta. Dit is medicatie tegen misselijkheid, maar staat erom bekend om melkproductie als bijwerking te krijgen. Dit zou ik dan moeten regelen via m’n HA. Ze kijkt nog even mee met het kolven en geeft wat adviezen. We spreken af dat ze maandag weer langs komt tijdens haar volgende dienst. Zodra ze vertrokken is bel ik direct m’n. Ik leg m’n verhaal voor aan de assistente en ze gaat overleggen met de HA. ‘n uur later belt ze terug dat ze HA akkoord is en ze regelt ook dat ik dit kan afhalen bij de apotheek in het ziekenhuis. In de tussentijd heb ik ook een gemiste oproep van het consultatiebureau voor een eerste afspraak. Dat telefoontje negeer ik voor nu nog maar even.

Het weekend komt en gaat en er veranderd vrij weinig. We krijgen wat bezoek, maar we geven duidelijk aan dat ze niet langer dan ’n uur mogen blijven en vooralsnog word hier naar geluisterd. De domperidon lijkt helaas weinig effect te hebben, het verhoogt m’n productie wel iets. Naar ongeveer 20 ml per kolfsessie. Dat is natuurlijk nog steeds veel te weinig. Ik merk dat ik het er erg moeilijk mee heb, ondanks dat ik nooit heel fanatiek pro-borstvoeding ben geweest. Dat m’n lichaam nu zo weigert vind ik toch moeilijk. Het wordt dan ook al snel maandag (dag 15) en de lactactiedeskundige komt weer langs. Ze bekijkt m’n logboek en stelt de onvermijdelijke vraag; heb ik ook al overwogen om te stoppen? Ja, zeg ik. Het is klaar en goed geweest. Ik heb m’n best gedaan en het is niet anders. Maar desondanks is het een emotioneel besluit. De lactatiedeskundige geeft eerlijk toe dit eigenlijk al te hebben verwacht, maar ze wilde dit tijdens onze 1e afspraak niet rauw op m’n dak gooien en me mijn eigen beslissing laten maken. Ik denk dat dit zeker verstandig was. Ik was er voor het weekend nog niet klaar voor om in te zien dat dit geen succes verhaal zou worden. We spreken een afbouwplan af en ik ben ergens ook wel opgelucht. Geen nachtelijke kolfsessies meer en rust in m’n hoofd. Uiteindelijk was de conclusie dat mijn borsten nauwelijks melkklieren bevatten. Ik heb tijdens m’n zwangerschap ook geen verandering gehad in m’n borsten en kon tot op het eind m’n eigen bh’s gewoon nog aan. Mijn lichaam kan het dus gewoon écht niet.

Op dinsdag (dag 16) is het ‘s middags tijd om de sondeslang te vervangen. Omdat het drinken steeds een tikkeltje beter gaat willen ze m’n zoontje de kans geven om het zelfstandig te doen. Er word een minimale inname grens afgesproken en mocht hij daar onder zakken dan moet de sonde opnieuw geplaatst worden. De hele dag door laat hij kleine beetjes fles staan en deze gooien we dan weg. In de nacht idem. Maar het kan allemaal nog net. Alle hoeveelheden noteren we netjes op het registratieformulier en twee keer per dag neemt de verpleging deze mee om de hoeveelheden te noteren in de rapportage. De dag erna geef ik ons zoontje zijn ochtendvoeding. Ook deze drinkt hij niet volledig leeg en ik gooi het restant weg. Ik loop over de gang om ontbijt te gaan halen wanneer ik word aangesproken door de verpleegkundige; of ze nog even zijn sonde moet komen controleren of was de fles helemaal leeg? Ik kijk haar verbaasd aan en zeg dat hij geen sonde meer heeft? Ze kijkt even verbaasd, maar loopt dan weer verder. Nog geen kwartier later staat de kinderarts aan m’n bed, terwijl ik m’n zoontje net op schoot had. Er is een fout gemaakt. ’s Middags is niet goed genoteerd voor de avonddienst dat ons zoontje geen sonde meer had, waardoor de verpleging van de avond/nacht dacht dat we zelfstandig de sondevoeding hadden toegediend en daarom niet om hulp hadden gevraagd. In de ochtend bleek hij dus onder de minimale inname grens te zitten, maar gelukkig niet heel ver. Het zat op het randje. De volgende fles van 80 ml zou hij volledig leeg moeten drinken, anders zouden ze daarna een nieuwe sonde komen plaatsen. Tot nu toe had hij geen enkele keer de volledige fles leeg gedronken, dus ik ging al uit van een nieuwe sonde. Maar vol verbazing ben ik als de fles leeg gaat. En de volgende ook. En die in de avond ook. De hele dag door drinkt hij uit het niets alle flessen leeg. De kinderarts komt nog even terug aan het einde van haar dienst. Ook zij is blij verrast. Ze grapt nog dat hij het vast gehoord dat, omdat hij bij me op schoot zat toen we de sonde bespraken. Ze geeft aan dat als hij zo door gaat we na het weekend naar huis mogen, héél mogelijk vrijdag zelfs al. We kijken er naar uit. De nacht en ochtend vliegen voorbij en ons zoontje blijft goed drinken. In de ochtend na het ontbijt klopt de verpleging op onze deur. M’n vriend is dan net naar z’n werk gegaan. Ze geeft aan dat ze bij het ochtend overleg de kinderarts heeft gesproken. Ze zijn erg tevreden over hoe mijn zoontje de afgelopen 24 uur gedronken heeft en ze zien eigenlijk geen reden meer om ons nog langer hier te houden. Ze zegt; als ik het geregeld krijg (qua kraamzorg, werk van m’n vriend, etc.) mogen we vandaag nog naar huis. Dat hoeven ze me echt geen tweede keer te zeggen. Ik bel m’n vriend dat hij rechtsomkeer mag maken en of hij ook nog even boodschappen doet op de terug weg. Vervolgens bel ik de kraamzorg, die ik eerder die week ook al een keer heb gesproken, en zij gaat ervoor zorgen dat er een kraamverzorgster onze kant opkomt, omdat we nog recht hebben op couveuse nazorg. De kinderarts komt de laatste controles doen. De verpleging maakt alle papieren op orde, terwijl ik al onze spullen inpak.

1 november 2018 om 14:00. Het is klaar. Eindelijk thuis.