Bevallingsverhaal / deel 8 (einde)

8 maanden later…

De weken na onze thuiskomst zijn behoorlijk pittig. De couveuse nazorg is super, maar als zij na vier ochtenden weer vertrekt begint het echte leven pas weer. M’n vriend heeft gelukkig nog een aantal dagen vrij. M’n zoontje heeft geluk gehad en weinig overgehouden aan zijn vroeggeboorte en ziekenhuisopname. Hij is helaas wel een zeer moeilijke slaper en huilt ’s nachts veel. Na 8 maanden slaapt hij nog steeds niet door. Het enige wat hij echt aan z’n vroeggeboorte heeft overgehouden (in combinatie met de stortbevalling en antibiotica) zijn slecht werkende darmen. De afgelopen 8 maanden hebben we alles wat er maar te proberen valt geprobeerd. Van regulier tot alternatief. Het ene hielp niet, het andere hielp een beetje. Hij moest er maar overheen groeien. Maar leg dat maar eens uit aan zo’n klein ventje dat opkrult als een egeltje van de pijn en krampen. Ik voel me dan ook totaal niet serieus genomen door de huisarts, jeugdarts en consultatiebureau. Het wordt me al snel duidelijk waarom veel moeders er zo’n hekel aan hebben, je hebt er niets aan. Omdat m’n zoontje verder zo goed ontwikkeld word er geen volg traject opgestart vanuit het ziekenhuis en ergens vind ik dat nog wel jammer ook. Door de darmklachten komt hij ook weinig aan. En terwijl hij wel groeit in lengte buigt het lijntje van z’n gewicht steeds verder af. We moeten hem maar extra te eten geven. Juist ja, natuurlijk, zal ik doen.

Lichamelijk heb ik een zeer langzaam herstel gehad. Vanwege de totaal ruptuur mocht ik 6 weken na de bevalling starten met bekkenbodemtherapie. Ik heb in totaal 6 maanden individuele therapie gehad om de spieren weer te laten functioneren zoals het hoort. Daarnaast bleek bij de eerste afspraak dat er wel degelijk iets aan de hand was met m’n knie. M’n knie banden waren opgerekt en overbelast door fout vast houden tijdens de bevalling (schuin i.p.v. in een rechte lijn). Ik kon op dat moment net een rondje wandelen door de straat, maar moest hier toen per direct mee stoppen. Rusten, rusten en nog eens rusten. Oh, wat voelde ik mij toen beroerd. Ik kon niks en mocht niks. En voor m’n gevoel werd m’n kleine wereldje steeds kleiner.

In januari (12 weken na de bevalling) mocht ik van de fysiotherapeut eindelijk weer deelnemen aan de zwangerschapsgym. Wat was ik blij! ’n Uurtje per week het huis uit, tijd voor mezelf en het allerbelangrijkste voor mijn gevoel; actief investeren in m’n herstel en conditie. Al kreeg ik in het begin wel veel restricties opgelegd in wat ik aan oefeningen mocht doen, meer dan de meeste hoogzwangere in het clubje. En nu vandaag kan ik eindelijk zeggen dat ik weer mag sporten! Gisteravond was m’n laatste zwangerschapsgym en de fysio heeft me goedgekeurd om weer naar de sportschool te gaan. Yes!! Verder is in januari ook psychische begeleiding opgestart. Een combinatie van EMDR therapie, exposure en gesprekken. Mijn verhaal opschrijven is onderdeel van deze begeleiding. Het is een ontzettend zwaar traject geweest en ik verwacht dat dit voorlopig ook nog wel even voortgezet word, maar het heeft me wel ontzettend geholpen en ik kan het iedereen aanraden die een zwangerschap- of bevalling gerelateerd trauma heeft opgelopen.

N.a.v. zowel de lichamelijke als mentale klachten heb ik me in januari ziekgemeld aan het einde van mijn wettelijk verlof. Op dit moment werk ik weer twee volle dagen, maar wel nog op therapeutische basis. Er ligt een opbouwplan en ik hoop binnen enkele weken weer volledig aan het werk te zijn.

Maar het allerbelangrijkste. Ik kan eindelijk weer een beetje genieten.