Bevallingsverhaal / deel 2

....Ze staat op en gaat aan de rechterzijde naast m'n bed staan. Ze pakt me vast en zegt: "je hebt 9cm ontsluiting. Het gaat beginnen en het is te laat voor een ruggenprik". Ik kijk haar aan en raak spontaan in paniek...

Meteen verlies ik volledig de controle. De weeën zijn zo heftig dat ik me als een plank afzet tegen de achterzijde van het bed. Het lijkt alsof m’n lichaam de boodschap van de gynaecoloog ook heeft gehoord, want vrijwel direct krijg ik ook persweeën. De gynaecoloog is er echter nog niet klaar voor en ik moet ze tegen houden. Welke idioot dat ooit verzonnen heeft moeten ze ’n klap verkopen, ze waren absoluut niet tegen te houden en ik roep dan ook veelvuldig dat het niet lukt. Het voelt als een eeuwigheid. Eindelijk, eindelijk mag ik persen. Perswee 1. Volgens de gynaecoloog doe ik het niet goed, maar wat doe ik dan fout? Perswee 2. Ik schijn geluid te maken en ook dat mag niet. Ik moet me concentreren. Dat doe ik toch! Perswee 3. JA! Blijkbaar doe ik het nu goed. En daar is ie. Ons zoontje in de derde perswee. Het is 12:18 uur in de middag. Hij wordt op m’n borst gelegd en m’n vriend mag de navelstreng doorknippen. Dat wilde hij eigenlijk nieten dat stond ook in ons bevalplan. Maar ik kijk hem aan en zeg; ‘doe nou maar’. Ons bevalplan kon ik sowieso al het raam uit smijten, alles was anders verlopen. De gynaecoloog deelt me mee dat ik maar 7 minuten heb geperst. Jeetje, wat had hij ’n haast. M’n zoontje wordt gewogen en de apgar word afgenomen. 3454 gram. Jeetje, wat ’n flinke voor 36 weken. “Je kunt blij zijn dat die niet tot de 40 weken is blijven zitten”. Een zin die ik daarna nog heel vaak zou horen.

Wanneer m’n zoontje weer bij me gelegd word wordt hij wat blauwig. Ze nemen hem weer mee om z’n mond goed schoon te maken en een leerling-kinderarts wordt geroepen om even te kijken. Hij wordt direct weer roze, dus krijg ik ‘m weer terug. De verpleging is ondertussen druk bezig om de kamer weer op te ruimen. De gynaecoloog benoemt dat ze wel nog eventjes wat moet hechten en begint hiervoor spullen klaar te leggen. Ondertussen zie ik m’n zoontje blauwer en blauwer worden. Ik benoem dit meerdere malen, maar ik merk dat de verpleging hem bij me wil laten liggen. Ik voel gewoon dat het niet goed zit en uiteindelijk smeek ik ze bijna om hem mee te nemen. Hij wordt blauw, het gaat niet goed, neem hem mee alsjeblieft! Al snel staat de kamer vol met mensen. Er komt een kinderarts en die heeft leerlingen bij zich. M’n vriend staat er ook bij. De gynaecoloog heeft er inmiddels ook een collega bij geroepen en samen buigen ze zich over mij. Ik kan niet zien wat er aan de andere kant van de kamer gebeurd en hoe het met m’n zoontje gaat. De nieuwe gynaecoloog vertelt me dat ik een totaal ruptuur heb. De boodschap en de ernst gaan op dat moment langs me heen. Ze vertelt me dat ze me willen hechten op de operatie kamer onder algehele narcose. Ze vraagt wat ik die dag heb gegeten. Ik beantwoord ’n halve appel, die ochtend rond 06:30 uur. Hmm, zegt ze, dat moeten ze dan even bespreken met de anesthesist.

Inmiddels komt de kinderarts ook aan m’n bed staat. Het lijkt alsof de longen van m’n zoontje toch nog wat moeite hebben en hij heeft extra zuurstof nodig. Ze gaan hem meenemen naar de couveuseafdeling, één verdieping hoger als de bevalkamers. M’n vriend gaat met hun mee. De gynaecologen vertrekken ook. En zo vol als de kamer net was zo leeg is hij nu. Alleen de nieuwe verpleegkundige blijft achter om mijn dossier aan te vullen en stelt nog wat vragen. Ik ben totaal beduusd. Ik merk dat ik moet plassen en vraag haar of ik naar het toilet mag. Dat moet ze even navragen aan haar collega. De collega komt me uitleggen dat ik vanwege de ruptuur nu beter niet naar het toilet kan. Ze zegt; ‘de pijn die je dan voelt zal je nooit vergeten’. Ze gaat doorgeven dat ze me op de OK een blaaskatheter moeten geven. Ik moet wachten met plassen, maar ik moet oh-zo nodig. De tijd verstrijkt. De OK heeft nog geen plek. Ik moet wachten tot 14:30 uur. M’n vriend komt terug, gestuurd door de kinderarts om me een update te geven. In een eerste reactie word ik boos op hem. We hadden afgesproken dat jij te allen tijde bij ons kindje zou blijven! Hij vertelt me dat ons zoontje extra zuurstof krijgt toegediend met een soort maskertje en gaat snel weer terug. Ineens gaat bij de verplegers een alarm af. Ze wisselen een blik en de ene rent de kamer uit. De nieuwe verpleegster blijft bij me achter. Ik vraag haar; dat is voor ons zoontje he? Ze beantwoordt dat ze dat niet weet. Ze denkt vast dat ik dom ben.