Bevallingsverhaal / deel 1

15 oktober 2018, maandagochtend. Vandaag ben ik exact 36 weken zwanger.

Ondanks de zwangerschapskwalen voel ik me prima. Tot 18 weken avond/nacht misselijkheid gehad, bij de 20 weken echo liep ons kindje voor op groei, dus moest ik een suikertest en vele extra groeiecho's. Bij 28 weken was ons zoontje al volledig ingedaald. En bij 30 weken kreeg ik een scheefstand van m'n bekken waarop m'n werkgever besloot dat het goed geweest was en ben ik de ziektewet in gegaan. De laatste weken voel ik me zwaar en heb ik vaak maagzuur. Vorige week maandag had ik nog een controle bij m'n verloskundige. M'n bloeddruk was veel te hoog, terwijl deze juist de hele zwangerschap laag was. Voor de zekerheid nog een keer extra op controle die week, de bloeddruk is gelukkig weer normaal. Waarschijnlijk was het ongezonde restaurant waar we die avond ervoor gegeten hadden de boosdoener. Die zaterdagavond heb ik enkele voorweeën, maar ze zijn niet pijnlijk of regelmatig. Op zondag is het heerlijk weer, uitzonderlijk warm voor de tijd van het jaar. In ons dorp word een rommelmarkt georganiseerd en samen met m'n vriend ga ik lekker aan de (waggel)wandel. Zo hou ik het de komende weken nog wel vol...

Terug naar maandagochtend. Vannacht heb ik een migraine aanval gehad, zoals met regelmaat gedurende de zwangerschap. Ik heb slecht geslapen. De wekker van m'n vriend gaat zoals altijd vroeg, om 05:45. Ik blijf voorlopig nog fijn liggen. Om 06:30 moet ik plassen en ik sta op om naar de badkamer te lopen. Halverwege de gang voel ik een 'plop'. Ik loop snel door naar de badkamer en controleer m'n onderbroek. Dat lijkt verdacht veel op een slijmprop. Direct voel ik mijn buik samentrekken. Oei, is dat een wee? Ik trek een schone onderbroek aan, bewaar de vuile op de badkamer en ga terug in bed liggen. Ondertussen installeer ik nog even een weeëntel-app. Ik merk al snel dat de weeën iedere 5 minuten komen, maar heel pijnlijk vind ik het niet. Om 07:30 bel ik in twijfel de verloskundige. Ik krijg haar vaste waarneemster aan de telefoon. Die zegt eraan te komen, maar het gaat ongeveer 'n uur duren voordat ze er kan zijn. Ondertussen app ik nogmaals m'n vriend om hem op de hoogte te houden. Ik sta op en kleed me aan, tussendoor pauzerend voor de weeën. Ik loop naar beneden en controleer nog even snel m'n vluchtkoffer. Terwijl ik een appel sta te snijden in de keuken gaat de bel. Het is pas 30 minuten later, de verloskundige is snel. We gaan op de bank zitten, ze timed m'n weeën en stelt een aantal vragen. Vervolgens wil ze me graag inwendig controleren, dat doen we boven op bed. Ze constateert dat ik 3cm ontsluiting heb, maar m'n vliezen zijn nog intact. Ze zegt: 'we gaan naar het ziekenhuis, deze baby komt vandaag, maar we hebben nog geen haast. Bel je vriend, maar probeer hem niet ongerust te maken'.
Ik bel m'n vriend en vertel hem dat ik voor de zekerheid even naar het ziekenhuis moet, of hij ook direct wil komen. Omdat hij van ver moet komen en het ziekenhuis tussen zijn werk en ons huis in ligt besluit de verloskundige dat hij rechtstreeks naar het ziekenhuis kan komen en zal zij mij wegbrengen.

Ze zet m'n koffer in de auto en legt voor de zekerheid een zeiltje op de bijrijder stoel. Ze krijgt nog een telefonische oproep, dus ik besluit via m'n mail nog even snel een medische afspraak af te zeggen die later die dag gepland stond. Het ziekenhuis is 30 min. rijden en ik wijs de verloskundige de kortste route vanuit ons huis. Onderweg worden de weeën steeds sterker.

Om 09:30 arriveren we in het ziekenhuis. Ze parkeert recht voor de ingang en wil een rolstoel gaan halen, maar ik ben eigenwijs en loopt achter haar aan naar binnen met m'n eigen koffertje. Bij de ingang staat m'n vriend ons al op te wachten. We moeten een aantal gangen door en naar de 3e verdieping, dus ik ga toch maar in de rolstoel zitten. Daar word ik al opgewacht en naar m'n kamer gebracht. De verloskundige doet een overdracht naar de verpleging en gynaecoloog. Ik ga op bed liggen en instrueer m'n vriend welke spullen uitgepakt moeten worden. Daarna vertrekt de verloskundige.

De gynaecoloog stelt zich voor. Ze heeft een buitenlands accent en ik kan haar slecht verstaan. Ze probeert me gerust te stellen dat 36 weken vroeg is, maar niet extreem vroeg. Eigenlijk had ik me daar ook nog niet druk over te gemaakt. Ze doet haar controle. Ik heb 4cm ontsluiting en m'n vliezen zijn gebroken (huh?!, wanneer dat dan?!). Ze vind het te vroeg voor een ruggenprik en ik ga mee in haar advies. Ik word bijgestaan door 2 verpleegkundigen. Eentje is nieuw en word die dag ingewerkt. Al snel word het zeer oncomfortabel. De weeën zijn zeer sterk, al krijgt de verpleging ze niet in beeld op de monitor. Ik kan geen houding vinden. Liggen, staan, op m'n zij, zitten op de po-stoel. Iedere wee probeer ik iets anders, maar dit voelt als de hel. Blijkbaar heb ik een weeën storm en de ene wee vloeit over in de andere. Ik vraag (smeek) meerdere malen om pijnstilling, het interesseert me niet meer dat het nog te vroeg is. Ik krijg niet meer alles mee wat er om me heen gebeurd en tegelijkertijd is alles zo intens. Iemand van de maaltijd voorziening komt vragen wat ik die avond wil eten, maar de weeën zijn zo heftig dat ik haar wel zie praten maar niet versta. Ik roep een paar keer tegen m'n vriend 'wat zegt ze?' en ineens zie ik haar weer weg lopen. Ik heb geen idee hoe laat het inmiddels is, maar eindelijk komt de gynaecoloog terug. Ze legt alle spullen klaar voor een ruggenprik, maar wil eerst nog even m'n ontsluiting controleren. Ze staat op en gaat aan de rechterzijde naast m'n bed staan. Ze pakt me vast en zegt: 'je hebt 9cm ontsluiting. Het gaat beginnen en het is te laat voor een ruggenprik'. Ik kijk haar aan en raak spontaan in paniek.

1507 x gelezen, 5

reacties (0)