Julia Josefien* 25-09-2019

Let op, dit is een lange blog over de bevalling van onze Julia. Ons meisje is helaas al overleden in de buik, het is dus geen standaard bevalverhaal

Afgelopen maandag 23 september de 20 weken echo. Om een of andere reden maakte ik me er al druk om of het wel goed zal zijn. Waarom? Geen idee. We hebben al 2 gezonde kinderen die zo door de test heen kwamen. Het gevoel schoof ik dan ook aan de kant, maar wat was ik zenuwachtig. En achteraf niet zonder reden. Binnen een paar minuten zei de verloskundige wat geen enkele zwangere wil horen: het hartje was gestopt...
De verloskundige kon regelen dat we een uur later al bij de gyneacoloog terecht konden in het ziekenhuis voor de officiële bevestiging. Ze zei dat ik sowieso moest bevallen. De enige vraag die in me op kwam was wat was de oorzaak? Het antwoord dat ze dat zouden kunnen onderzoeken na de geboorte, was best bevredigend. Maar het antwoord dat er soms niks werd gevonden, was dat niet. Ik wilde een oorzaak weten.
We zijn uiteindelijk maar naar het ziekenhuis gegaan. We hoefden niet lang te wachten aangezien het het einde van het spreekuur was, was het rustig op de afdeling. De gyneacoloog nam ruim de tijd en nadat we eerst even kort hadden gepraat, was er een echo om te bevestigen dat er echt geen hartslag was. Ze keek snel verder of er zo zichtbare dingen waren die op een oorzaak wezen, maar die waren er niet. Echo klaar en weer verder met het gesprek. De vraag van een oorzaak kwam weer ter sprake. Ook dit keer kregen we te horen dat er soms helemaal geen oorzaak werd gevonden, maar ze voegde er aan toe dat het misschien juist wel de beste uitslag van alles kan zijn. Namelijk dat als er niks werd gevonden, de kans op herhaling zeer klein was. Iets wat groter was als er bijvoorbeeld wel wat in de chromosomen werd gevonden. Het is niet dat we meteen al denken van we willen sowieso nog een kleine. Op dit moment zelfs absoluut niet, maar toch stelde deze mogelijkheid wel gerust. De inleiding werd gepland voor woensdag 25 september.
Uiteindelijk maar naar huis en daar de oppassende opa en oma het slechte nieuws verteld. Ook de andere opa en oma dezelfde avond nog ingelicht dat het niet goed was. Uiteraard die nacht nauwelijks geslapen. Hooguit 2 uur.

Dinsdag doorkomen ging wel. We hebben tenslotte een peuter en dreumes rondrennen. Gelukkig voor ons wilde die 's middag beide even slapen en zo konden wij nog 2 uurtjes slaap pakken. We hebben ook nog wel een paar keer gelachen. Iets wat best dubbel voelde. Die avond toen de kinderen sliepen, een koffer ingepakt. De gyneacoloog zei al dat het vaak toch wel 24 uur duurt met inleiden. Dus hadden toch wat spullen nodig. Uiteindelijk maar naar bed en vreemd genoeg hebben we allebei best goed geslapen die nacht.

Woensdag 25 september
Om 8 uur opa en oma op de stoep om op ons tweetal te passen. Met 2,5 en 1 jaar zijn ze gelukkig nog te jong om te snappen wat er speelt. Om 9 uur moesten we op de afdeling zijn. We kregen een kamer toegewezen en op ons verzoek werd nogmaals uitgelegd hoe het zou gaan. Dit was die maandag volledig langs ons beide heen gegaan. Hier zeiden ze echter dat zelfs 48 uur regelmatig voor kwam, maar gezien ik eerder was bevallen, was de verwachting korter, vooral omdat ik redelijk snel beval (eerste was vanaf de allereerste wee, binnen 11 uur geboren en dat noemen ze snel). Alleen omdat het in zo'n vroeg stadium was, konden ze niks met zekerheid zeggen. Ook werd besproken dat zodra de krampen goed opgang waren ik een infuus zou krijgen gezien ik bij de vorige bevallingen een fluxus(bloeding) kreeg. Prima. Ze kwamen bloedprikken. 7 buisjes bloed af mogen staan. Het was wel een gezellige vrouw die dat deed. Ze moest alleen wel goed oplettend met de stickertjes erop plakken welke nou waarop moest. Verloskundige kwam weer. Dit keer voor de eerste tablet en een uitstrijkje. Het wachten kon beginnen. Je hebt het gevoel dat alles lang duurt, maar eigenlijk ging de tijd best snel. Binnen 10 minuten begonnen de eerste krampjes al te komen en een van de eerste dingen die ik dacht was zo wil ik geen 2 dagen doorbrengen. Maar goed. Het was nog prima uit te houden en af en toe best gezellig.
Half 3 de volgende pil. Baarmoedermond was wel iets verder verstreken. Die tweede lading maakte het allemaal nog weer wat sterker. De dienstwissel volgde en een praatgrage verpleegkundige nam het over. Een hele gezellige vrouw die veel uitlegde en ook al snel aanvoelde dat wij best een grapje konden hebben. We kregen om 5 uur al eten. Bij mij werd het steeds heviger. Het kwam heel regelmatig om de 2 minuten en hield mij veel te lang aan. Concentreren op andere dingen was lastig en mijn man's hand moest eraan geloven.
Om half 7 kwamen ze voor de volgende pil. Van mij hoefde het niet. Ik bleek wel al 2 cm ontsluiting te hebben. En ik vroeg om een ruggenprik. Iets wat een grote angst van mij is, maar ik zag het echt niet zitten om zo de nacht in te gaan. Er werd het een en ander uitgelegd. Ik kreeg een infuus geprikt, er werden nog 2 buisjes bloed afgestaan en ze sloten extra vocht erop aan. Ze gingen alles ondertussen regelen voor de ruggenprik. Ze waren net begonnen met een operatie, dus we zouden geduld moeten hebben, hoe erg ze het ook vond. Ik kreeg een ok jasje aan waarbij je van achter alles ziet. Uiteindelijk na 3 kwartier kwamen ze met de mededeling dat ik over 20 minuten, om 10 over 8, naar boven mocht voor de ruggenprik. En ze stelde een kruik voor tot die tijd. Ik kreeg nog een infuus met vocht en nog een extra zak met spul om vocht vast te houden. Ze moesten nog wat regelen en die kruik was best fijn.
De krampen kwamen nog vaker en mijn man's hand mocht niet meer weg. Totaal onverwacht voelde ik een pats en wat water lopend gevolgd door wat groters. Op de bel gedrukt. Ze stonden er meteen en inderdaad onze kleine meisje was geboren om 20:01.

Het was emotioneel maar tegelijk vond ik het zo bijzonder om te zien. Het was echt een iniminimens. Helemaal compleet. Alle teentjes en vingertjes waren te tellen en ik kon er alleen maar verdrietig en tegelijk met veel liefde en bewondering naar kijken. Het was echt bijzonder om te zien. Zo compleet ondanks dat ze waarschijnlijk met 17 weken al was overleden. Het was mooi om te zien onze kleine Julia. Ik heb haar een tijdje bij me gehad terwijl ze bezig waren met de placenta. Hij was erg kort, maar dat kwam vaker voor op dit termijn. De placenta moest er nog wel uit. Dit was een hoop gedoe. De krampen, blijkbaar weeën, waren weg en de placenta wilde er niet uit. Er een beetje aan mee trekken kon niet, zo dun en fragiel was het allemaal, dus het moest vanuit mij komen. Na een uur was dit er nog niet.
De kleine Julia mocht door de papa worden vastgehouden terwijl de verloskundige samen met mij nog 1 poging wilde wagen voordat ze me toch naar de ok zou sturen. Gelukkig liet de placenta toen wel los. Hij zag er vreemd, zeg maar gerust afwijkend, uit en de verloskundige kon niet met zekerheid zeggen of hij wel compleet was. Echo erbij maar door bloed in de buik was dat niet goed te beoordelen. Ze dacht niet dat er wat was achter gebleven, maar door de afwijkende vorm durfde ze het niet met zekerheid te zeggen. In overleg met de gyneacoloog werd besloten mij die nacht in het ziekenhuis te houden en de volgende ochtend nog een echo te laten maken.
Wij hebben nog een hele tijd naar onze Julia mogen kijken. We hadden haar op water gelegd en ze zag er mooi uit. Er waren een aantal verpleegkundigen die het ook graag wilden zien en terwijl ik ging douchen, kwamen zij kijken. Daarna nog even rust. Uiteindelijk maar gaan slapen. Uiteraard er nog een aantal keer uit om te plassen(Bedankt voor de 3 liter vocht mensen).

De volgende ochtend al vroeg een echo. De gyneacoloog twijfelde ook wel of er nog wat zat of niet. Maar wilde het me niet aandoen om voor niks onder narcose te moeten. Ik mocht dus naar huis, met de duidelijke instructie dat in geval van koorts, ziek worden, meer bloed verlies, buikpijn of krampen direct weer te komen. We hebben afscheid genomen van Julia (voor onderzoek wordt haar lichaam naar een ander ziekenhuis gebracht) en toen naar huis. Heel gek om zo naar huis te gaan, heel onwerkelijk. Maar het is niet anders.
Gelukkig gaat het op dit moment goed. Er is weinig bloedverlies en op gigantische spierpijn na, voel ik me lichamelijk best goed. De rest zal tijd nodig hebben. Veel tijd. Maar ook dat zal wel weer komen. Het is heftig, emotioneel gezien. Het ene moment wil het prima. Het andere moment absoluut niet en lig ik te malen(zoals vannacht dus) of te huilen. We geven het tijd. Het verdriet mag er zijn en Julia zal altijd een plek in ons hart hebben.