Mijn allereerste blog hier en niet over de zwangerschap, onze dreumes, nee over onze peuter van 2,5.Een kleine drukke, aanwezige niet pratende dondersteen, JD.
Gister zoals meestal een dagje thuis. De wasmachine was klaar en de wasmand stond nog buiten en onze dreumes dwarrelde ook in de achtertuin rond. Dus ik dacht even de wasmand pakken. Deur open, onder de overkapping de wasmand pakken, staat zoonlief in een keer bij de deur, trekt hem dicht en meteen de haak erop. Natuurlijk. Waar ik anders altijd meteen de bovenste haak erop doe zodra ik naar buiten loop, had ik daar nu niet aan gedacht en zoonlief maakte er meteen gebruik van.
Telefoon binnen, sleutels binnen en zoonlief dus ook. Ik probeer nog wat er aan te trekken waarbij JD vrolijk bij de deur stond te zwaaien en te lachen. Leuk. En nu? Buurvrouw was het buiten, dus ik haar maar om raad vragen. Ze had wel een ladder, maar de ramen stonden boven op de haken en gezien ik zwanger ben, was zelf erop klimmen niet verstandig en om een vrouw van bijna 80 erop te laten klimmen is ook niet slim. Ik dacht nog om mijn man te bellen, maar ik wist spontaan de laatste 3 cijfers van zijn mobiel niet meer. Het zal ook niet. Kan ik het anders altijd opnoemen, nu wist ik hem niet meer. Gelukkig werkt mijn man dichtbij, dus stelde de buurvrouw voor daar een sleutel op te halen en via de voordeur naar binnen te gaan. Op naar mijn man's werk, op pantoffels en met de buurvrouw en onze dochter. Zoonlief gezellig in huis voor de tv. Hij zwaaide ons vrolijk uit toen hij ons in zag stappen.
Mijn man kwam met de sleutel aan en verteld me nog snel de laatste drie cijfers van zijn mobiel. Hop met de buurvrouw en dochterlief weer terug. Stappen uit, zoonlief voor het raam, staat te zwaaien met eencd-hoesje in twee delen, rent naar de voordeur als hij mij ziet. Weer vrolijk zwaaien en lachen. Meneer zijn hand gaat naar de haak en ik hoor de klik. Ja hoor, ook die op slot. JD hard op lachen. Hij had de grootste lol ermee terwijl ik alleen maar dacht van ja hoor. Bedankt weer. Wat nu? Nu kom ik er helemaal niet meer in. Ik overwoog om het raam maar in te slaan, maar overal waar ik verscheen, kwam hij ook staan. Dus dat zou te gevaarlijk zijn. Politie bellen? Tja was een optie, maar toen bedacht ik me dat ik mijn man maar weer moest bellen. Misschien had die een oplossing. Dus bij de buurvrouw hem opbellen(gelukkig had hij me het nummer weer verteld en wist ik hem nog.
Hij kwam aan met de bus van werk(hij werkt in een bouwmarkt) waar ze een grote uitschuifladder hebben. Dus die erbij. Hij had het al over het raam eruit halen als hij niet open kon. Maar het raam van de slaapkamer voor bleek als enige niet op de haken en zo kon mijn man naar binnen komen en de voordeur open doen met een vrolijk lachende zoon achter hem. JD geknuffeld en op het hart gedrukt dat nooit weer te doen. Manlief weer terug naar werk zodat ook zijn collega's gerustgesteld konden worden. Pas toen kwam het besef bij mij een beetje binnen wat er was gebeurd en wat er wel niet allemaal had kunnen gebeuren. Ik blijf op dat soort momenten altijd vreemd rustig, raak niet in paniek en kan nog best goed handelen(alleen telefoonnummers onthouden blijkt problematisch, maar getallen zijn nooit mijn sterkste punt geweest). Dus toen moest alles even zakken. De oma's maar geappt, want moest even mijn verhaal kwijt. Met mijn eigen moeder nog even gebeld.
Uiteindelijk manlief weer thuis en toen konden we er beide alweer om lachen en dat doen we nog steeds. Maar nu wel de onderste haken eraf en de extra sleutel die we dat weekend nog hadden laten bijmaken (het is alsof je al een voorgevoel had of zo), hebben we meteen maar een plekje buitenshuis gegeven(dat hadden we dus nog niet gedaan). Dus dat overkomt me hopelijk niet weer.
reacties (0)