Jaloers.... wat vreselijk, deel 2

bedankt voor de vele reacties de vorige keer. Grappig dat de reacties zo ontzettend uiteenlopend zijn. Inmiddels ben ik een tijdje verder en heb ik verder na kunnen denken. Maar ik blijf een beetje in een padstelling zitten. Ik ga het proberen op te pennen, omdat het helpt op mijn eigen gedachten te ordenen. Weet ik misschien daarna wat ik kan doen :)

even in het kort mijn vorige blog: ik ben niet zo blij met de nieuwe baan van mijn man. Op zich weet ik dat hij dit wel, en ergens ben ik blij, maar ik ben erg ontevreden over wat dit voor het gezin betekent. Toen wij aan kinderen begonnen zouden we allebei minder gaan werken. Ik heb hier toen stevig op doorgevraagd, omdat ik het belangrijk vond dat de kinderen niet altijd naar de opvang zouden gaan. en ik zelf, weliswaar minder, kon blijven werken. Helaas heeft hij eenzijdig besloten wel 5 dagen te blijven werken. Ik voel me ontzettend in de zeik genomen.  Er zit ook een beetje een jaloers gevoel. want omdat ik wel minder ben gaan werken, kan ik een bepaalde carriere pad niet meer nastreven, terwijl hij precies DAT pad nu bewandeld. Het voelt nog wranger.

goed.... even mijn gedachten op een rijte

- Het grootste probleem is niet mijn jaloerse gevoelens in deze, het doet pijn, het gebeurt, maar daar kan ik wel overheen stappen. 

- Maar mijn kinderen gaan nu 4 dagen per week naar de oppas. Iets waarvan wij samen hadden gezegd dat dit teveel was. We kwamen overeen om allebei 4 dagen te gaan werken......... Dan zou het drie worden. ik vind dit ech te veel. En ik zie dat het voor één van mijk kinderen net te veel is. Ik ben dus nog een halve dag minder gaan werken, zodat ik de oudste die middag niet hoeft. Maar het voelt alsof ik wéér inlever. En ondanks dat ik dit graag voor mijn kinderen, voelt dit oneerlijk. Zeker omdat de uitgangspunten anders waren.

-en nu? Moet ik dan alles blijven opofferen voor mijn gezin? Offers vind ik geen probleem, maar hoezo moet ik ze allemaal doen? en kan mijn man gewoon blijven werken? even voor de goede orde, met mijn 3,5 dag verdien ik genoeg om ons gezin te onderhouden, dus er is geen sprake van noodzaak. Het wringt, omdat we het zo anders besloten hadden. Kan dit eenzijdig?

-Hij zegt simpelweg ik denk er nu anders over dan toen....... Ik wil toch meer werken, en vind het oke als de kinderen 4 dagen oppas hebben. Alleen onze opvoedprincipes zet hij hiermee eenzijdig opzij. Ik vind dit niet ineens ook. Moet ik het dan maar oplossen, omdat ik dit nog steeds niet oké vind? het niet strookt met mijn opvoedprincipes? En we dit vooraf samen afgestemd hebben? 

- met andere dingen kan ik wel zeggen: ik vind dit belangrijk, mijn man niet, dan regel ik het zelf. Bijvoorbeeld de haartjes een keertje anders opsteken. 

- ik vidn hem, als hij niet werkt, wel een fijne vader voor de kinderen. Hij kan er heel leuk mee spelen. Ze zijn altijd blij als hij tijd voor ze maakt. Hij heeft heel veel geduld met de kinderen. Verzint de gekste spelletjes. 

- en tussen ons? dit staat er zo tussenin. Ik heb het gevoel dat hij zich terugtrekt. Zijn argument is steeds, maar ik moet werken, het is neit af, en dan kan hij er weer niet zijn. En ik mag de kinderen weer doen. Ik kan veel, en omdat ik ontzettend van de kinderen geniet, kan een hoop. Maar het probleem is dat ik mij zo gebruikt voel, voorgelogen en misleid. Ik denk niet dat voor dit gevoel een oplossing komt. 

- het kost mij veel energie dat ik het gevoel heb dat er zo over mijn heen wordt gelopen. En mijn grenzen niet geaccepteerd wordt. Ik om niet voldoende voor mijzelf op. 

-nadeel: scheiden lost het niet op. Hij gaat dan niet ineens minder werken (en zitten kinderen dus nog steeds veel bij oppas. Sterker nog, wellicht nog meer...... Voordeel is dat ik in ieder geval mijn grens wel duidelijk heb aangegven, en dat ik mij niet laat gebruiken en voorliegen. 

nou ik ga hier weer evenop broeden.