Jaloers..... wat vreselijk

Wat lastig zeg... heeft je man zonder jouw toestemming de baan geaccepteerd of ben je zelf ermee akkoord gegaan?

Is een gastouder aan huis, of een nanny, een mogelijkheid voor jullie?

Weet je partner hoe jij je voelt en hoe graag jij ook verder wilt ontwikkelen? Beseft hij welk voorbeeld hij straks als professor voor zijn leerlingen is? Wil hij dat de vrouwelijke leerlingen, die hij straks gaat onderwijzen, niks met zijn tijd en moeite doen, omdat ze huismoeder moeten worden omdat 'de man' gaat werken?

Mijn buurman is professor en heeft 3 jonge kinderen. Beide partners werken vier dagen. Mijn buurman brengt en haalt de kids veel. Hij doet dit echt bewust om ook een verandering op de uni voort te brengen. Hij zegt letterlijk dat hij een rolmodel wil zijn voor collega’s en studenten.

Misschien kan jou man dit ook duidelijk aangeven als hij dit pad ingaat? Volgens mij is het niet meer van deze tijd als het zo zou gaan zoals jij het beschrijft.

Mijn advies: ga dit delen met je man. Hij heeft misschien geen idee en staat er misschien wel heel anders in. Ik hoop dat je een weg vind hierin

Ik snap je wel. Het is in mijn ogen heel simpel; je maakt samen de afspraak ieder vier dagen te werken. In de praktijk wordt deze afspraak door je man niet nageleefd door te solliciteren op een functie die niet haalbaar is binnen die vier dagen. Daarnaast blijf jij maar inleveren terwijl je hier niet gelukkig van wordt.

Ga met elkaar in gesprek. Waarom hadden jullie deze afspraak in eerste instantie gemaakt? Waarom maakt hij de keuze om er op deze manier mee om te gaan? Wat doet dit met jou? En hoe wil je het wel? Is er eventueel een mogelijkheid voor een compromis?

Wat vervelend!!

Ik heb een beetje het 'probleem' vanaf de andere kant. Ik kreeg de kans om te groeien binnen mijn werk en dat wilde ik heel graag. Er hoort ook een studie bij en fulltime werken.

Ik heb besloten het te doen. Een fijne oppas gezocht voor de kinderen en iemand die helpt in de huishouding. Het afgelopen jaar is me prima bevallen, dus ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Ook de kinderen ervaren het als prettig.

Mijn man werkt zelf ook 5 à 6 dagen in de week en hij 'kan' niet minderen.....

Dus wat ik eigenlijk wil zeggen. Bedenk een mooi solide plan hoe jij ook kan doen wat jij graag wil. Daar kan je nooit spijt van krijgen. Succes!!

Wat vervelend dat je dit zo ervaart, ik heb het idee dat je gaandeweg niet heel direct bent geweest hoe en wat het met je doet? Ik denk dat hij geen flauw benul heeft?

Een gesprek is een goed idee en vergeet dan vooral niet vanuit de ik-vorm te praten. Succes!

Tijd voor een gesprek met je man .. jij gaat hieraan onderdoor en het zal je relatie niet beter maken .. ik.vind het eerlijk gezegd ook wat flauw klinken van zijn kant dat hij niet ziet wat alles met jou doet .. desnoods ga je eerst eens met iemand praten voor jou om te kijken wat jij nou eigenlijk wil en ga je daarna het gesprek aan met je man .. veel sterkte

Welke keus je als gezin (to be) ook maakt over de taakverdeling, daar heb je je daarna aan te houden. In ieder geval als uitgangspunt voor verder overleg - want als de gezinsuitbreiding eenmaal heeft plaatsgevonden kan er ineens toch van alles anders zijn dan je van te voren had bedacht.

Dat betekent in mijn ogen dat je man nu aan de beurt is om een pas op de plaats te maken, of een stap terug te doen. Tijd voor een gesprek, dus.

Verder iets waar ik meteen aan dacht (maar negeer het alsjeblieft als je hier niet op zit te wachten!) als potentiële oplossing of verlichting van het probleem: is een au pair voor jullie eventueel een optie? Misschien ook iets om uit te zoeken en als mogelijkheid mee te nemen.

Sterkte in ieder geval met het gesprek, ik hoop dat jullie eruit komen!

Jeetje lastig zeg. Ik zou het niet pikken. Dan stelt hij zijn droombaan maar uit. Geef aan dat jij juist meer taken bij hem wilt neerleggen en dat hij daar een oplossing voor moet bedenken. Als hij dat kan combineren met zijn nieuwe baan iedereen blij! Maar je hoeft niet fake happy te zijn voor neppe welwillendheid en begrip maar geen inzet en oplossing van zijn kant. In dit geval is het allemaal wegen. Het weegt voor jou zwaar om extra taken op je te nemen en zou ten koste gaan van jouw werktijd.

Jij wilt meer samenwerking met hem, meer overleg en ook dat hij begrip heeft voor jouw situatie daar moet dan het gesprek over gaan. Enne als hij zegt ja straks kan ik een stapje terug doen.... vraag het me af aangezien hij al heeft laten zien dat dit er in zijn huidige baan ook niet in zit.

Beter Kun je dit met je man bespreken ipv hier een discussie aangaan. Wij kunnen je toch niet helpen, jullie zullen dit samen moeten doen.

Hier zou ik ook absoluut niet blij van worden. En welke rolverdeling je als stel ook handhaaft, het moet in goed overleg gebeuren. En als er afspraken gemaakt worden, dan moeten beiden zich daar ook zo goed mogelijk aan houden.

Lastig hoor, ik hoop maar dat je vanmorgen goed duidelijk bent geweest en hij er goed van doordrongen is dat hij wel nog goed moet overleggen met jou. Vraag me wel af of je het hem al wel eens eerder hebt laten weten, dat je helemaal niet zo gelukkig bent met de situatie dat jij telkens een stapje terug moest doen en hij nog niets heeft opgegeven voor jullie gezin? Want hij denkt jou een plezier te doen met aanbod van minder werken terwijl jij hier compleet anders in staat. Of heeft ie zulke oogkleppen op dat hij dat niet wil zien? Vind dat wel typisch namelijk. Of heb je het hem nog nooit goed kenbaar gemaakt?

Heb je dit wel goed besproken met je man?

Aangezien hij aangeeft dat als jij het zwaar hebt je wel minder mag werken.. dan lijkt me niet dat hij inziet op zo'n moment dat het thuis zijn jou juist zwaar valt en het werken juist iets is wat je wilt.

Tijd om goede gesprekken samen te hebben.

Ik denk dat met kinderen je leven wel zo veranderd dat niet alles meer te plannen gaat, soms loopt het leven anders dan we willen en ook dat moeten we een plekje geven.

Maar goed , goed gesprek aan gaan open en eerlijk naar elkaar zijn geef ook je frustratie aan dan kun je samen kijken wat ermee gedaan kan worden.

Ik zou dit ook niet leuk vinden. Op dit moment werkt mijn man fulltime, omdat het voor hem niet zoveel zin had een dag in te leveren. Het werk blijft bestaan, maar dan moet dat in vier dagen gebeuren en tegen een lager salaris. In de praktijk zou hij dus evenveel uren blijven werken, maar dan een deel onbetaald dus dat is zonde. Hij heeft wel gebruik gemaakt van het verlengde vaderschapsverlof, maar het een dag in de week vrij zijn hierdoor heeft er ook toe geleid dat hij 's avonds nog zat te werken. Dus dat is uiteindelijk ook geen oplossing. De consequentie is wel dat ik op dit moment minder uren werk. En dat vind ik soms wel lastig, dus je jaloezie herken ik wel. Ik baal er op momenten ook van dat mijn man lekker mag gaan werken en ik thuis zit, zeker als de kinderen een lastige dag hebben. En ik baal er ook wel eens van dat hij door aan het groeien is en dat bij mij nu niet het geval is.

Wel hebben wij afgesproken dat in de komende jaren ik degene ben die ruimte mag gaan pakken qua werk om door te kunnen groeien. De afgelopen jaren is deze ruimte toch beperkt geweest door de zwangerschappen en jonge kinderen waardoor mijn ontwikkeling wel stil is blijven staan. En nu kan een man eenmaal niet zwanger worden, dus dat kon niet anders, maar dit betekent niet dat deze verdeling in de toekomst zo moet blijven.

Ik begrijp heel goed dat je niet minder wil gaan werken. Ik zou de uitdaging missen en ik merk qua werk ook dat het prettig is om meerdere dagen te werken. Als het thuis nu niet gaat, is het in mijn ogen niet terecht dat jij dan degene bent die maar weer uren moet inleveren. Je partner is tenslotte ook vader, dus ook van hem mag daar wel iets in verwacht worden.

Ik snap je wel, en vind je berichtje vanmorgen aan hem alles behalve kinderachtig. Nooit over 1 nacht ijs gaan, en in een huishouden bespreek je dit soort zaken voordat je halsoverkop een handtekening zet.

Ietsje vergelijkbare situatie: ik zou fulltime blijven werken en man 3 dagen. Tijdens de zwangerschap besloten: beide 4 dagen.

Puntje bij paaltje: man heeft een leuke baan gevonden (was werkloos tijdens de zwangerschap) en kan daar voorlopig niet 4 dagen werken. Mijn functie kan niet met 3 dagen, dus hij 5 en ik 4. De consessie die ik moet doen is om weer elke zaterdag te gaan werken tot januari althans, dan kan Miep op donderdag naar de opvang en ga ik om de zaterdag werken. Nee, ik vind het niet tof! Alles behalve! Maar mijn man heeft de afgelopen jaren ingeleverd en veel werk ellende gehad, daar waar ik promotie na promotie maakte.

Mijn ideaal beeld is nog steeds beide 4 dagen werken, of per januari een andere baan waar ik 3 dagen kan werken tegen een vergelijkbaar salaris.

Mijzelf "wegcijferen" ben ik ook slecht in, dat merk ik zelfs nu met de kleine baby, ik ben best egoïstisch en irriteer mij kapot als ik niet kan doen wat ik wil op een dag zeg hiermee overigens niet dat je egoïstisch bent hoor!! De traditionele rolverdeling kan ik helemaal niks mee, vind het echt vreselijk dat vrouwen volledig thuis blijven of alleen vrouwen aanpassingen moeten doen en de man lekker door gaat met hoe het was. Ieder zijn mening daar in, maar ik zou het niet willen en kunnen.

Ooh ik begrijp je zo goed! Ik zou (heel egoïstisch) nooit mijn goede en academische carrière aan de kant kunnen zetten zodat een ander kan pieken. Ook met kinderen niet. Allebei een beetje inleveren of hij. Dus nee, het is niet gek dat je niet blij bent met een partner die je aanbied om minder te gaan werken en ja, hij zou zeker keuzes moeten maken zodat jij je op je carriere kan richten.

Is het een idee om 5/5 te doen? De ene 5 jaar hij volle focus op de carriere en jij iets minder, en dan na vijf jaar andersom? Alleen dan wel écht na vijf jaar switchen, en niet stiekem dingen er bij doen..

Ik zal dit eerlijk en oprecht bespreken met je man. Nu kan het nog. Straks is er getekend en ben je " te laat"

Lieverd spreek er over.

Ik snap dat het kan steken maar het zal echt geen bewuste gang zijn om jou je rotter te laten voelen.

Het lijkt mij gezond om dit samen eens goed door te spreken... Jij mag wel minder werken, maar de afspraak was dat hij ook minder zou werken... Kinderen hebben óók hun vader nodig... De professor in mijn familie, heeft 40 jaar spijt gehad dat hij de eerste 20 jaar van de kinderen te weinig tijd en aandacht voor ze had...

Sorry maar ik begrijp je gedachtegang totaal niet...

Je man klinkt super loyaal naar jou toe door te zeggen als hij een stapje harder doet dat jij minder kunt gaan werken. Dat is toch ook het meest ideale met kinderen? Je weet dat je (meestal) als moeder inlevert om bij de kinderen te zijn, zo gaan die dingen toch? Je zegt zelf dat je geen kinderen hebt genomen om ze 5 dagen per week weg te brengen. Ik zeg niet dat je jezelf hoeft weg te cijferen, en helemaal moet stoppen met werken maar carrière maken en kinderen vind ik zelf geen hele goede combi, en daar ben ik misschien heel ouderwets in maar ik vind dat kinderen merendeels bij hun ouders of iniedergeval 1 van hun ouders horen en niet dat beide ouders (meerdan) fulltime met hun werk bezig zijn. Ik zou juist super trots zijn op mijn man. Het is toch ook iets wat in hun aard zit, dat de man zijn ijdelheid behoudt door harder te gaan werken om zijn gezin te onderhouden, hij doet het dan ook heus niet om je te pesten. Praat er iniedergeval over.

Ik zou vooral gewoon eens met hem aan tafel gaan zitten en dit goed doorspreken!

Weet je man jou gevoel ?

Praten jullie hierover ?

Ik begrijp je heel goed en ik vraag me af of je man zich wel in jou kan verplaatsen? Wij hebben het hier ook duidelijk besproken omdat ik niet mijn carrière volledig wilde opofferen en ondanks dat het minder opbrengt gaan we beide minder werken. Ik denk ook dat het nog belangrijker is dat je dit nu aankaart want anders blijf je zitten met een wrok en je gaat het hem kwalijk nemen dat jij niet je eigen pad hebt kunnen volgen! 🧡 Cijfer je eigen geluk en wensen niet helemaal weg voor een ander. Er zijn oplossingen zelfs al zijn ze niet ideaal! Je wil niet je leven lang spijt hebben!