Jaloers.... wat vreselijk, deel 2

bedankt voor de vele reacties de vorige keer. Grappig dat de reacties zo ontzettend uiteenlopend zijn. Inmiddels ben ik een tijdje verder en heb ik verder na kunnen denken. Maar ik blijf een beetje in een padstelling zitten. Ik ga het proberen op te pennen, omdat het helpt op mijn eigen gedachten te ordenen. Weet ik misschien daarna wat ik kan doen :)


even in het kort mijn vorige blog: ik ben niet zo blij met de nieuwe baan van mijn man. Op zich weet ik dat hij dit wel, en ergens ben ik blij, maar ik ben erg ontevreden over wat dit voor het gezin betekent. Toen wij aan kinderen begonnen zouden we allebei minder gaan werken. Ik heb hier toen stevig op doorgevraagd, omdat ik het belangrijk vond dat de kinderen niet altijd naar de opvang zouden gaan. en ik zelf, weliswaar minder, kon blijven werken. Helaas heeft hij eenzijdig besloten wel 5 dagen te blijven werken. Ik voel me ontzettend in de zeik genomen.  Er zit ook een beetje een jaloers gevoel. want omdat ik wel minder ben gaan werken, kan ik een bepaalde carriere pad niet meer nastreven, terwijl hij precies DAT pad nu bewandeld. Het voelt nog wranger.


 


goed.... even mijn gedachten op een rijte


- Het grootste probleem is niet mijn jaloerse gevoelens in deze, het doet pijn, het gebeurt, maar daar kan ik wel overheen stappen. 


- Maar mijn kinderen gaan nu 4 dagen per week naar de oppas. Iets waarvan wij samen hadden gezegd dat dit teveel was. We kwamen overeen om allebei 4 dagen te gaan werken......... Dan zou het drie worden. ik vind dit ech te veel. En ik zie dat het voor één van mijk kinderen net te veel is. Ik ben dus nog een halve dag minder gaan werken, zodat ik de oudste die middag niet hoeft. Maar het voelt alsof ik wéér inlever. En ondanks dat ik dit graag voor mijn kinderen, voelt dit oneerlijk. Zeker omdat de uitgangspunten anders waren.


-en nu? Moet ik dan alles blijven opofferen voor mijn gezin? Offers vind ik geen probleem, maar hoezo moet ik ze allemaal doen? en kan mijn man gewoon blijven werken? even voor de goede orde, met mijn 3,5 dag verdien ik genoeg om ons gezin te onderhouden, dus er is geen sprake van noodzaak. Het wringt, omdat we het zo anders besloten hadden. Kan dit eenzijdig?


-Hij zegt simpelweg ik denk er nu anders over dan toen....... Ik wil toch meer werken, en vind het oke als de kinderen 4 dagen oppas hebben. Alleen onze opvoedprincipes zet hij hiermee eenzijdig opzij. Ik vind dit niet ineens ook. Moet ik het dan maar oplossen, omdat ik dit nog steeds niet oké vind? het niet strookt met mijn opvoedprincipes? En we dit vooraf samen afgestemd hebben? 


- met andere dingen kan ik wel zeggen: ik vind dit belangrijk, mijn man niet, dan regel ik het zelf. Bijvoorbeeld de haartjes een keertje anders opsteken. 


- ik vidn hem, als hij niet werkt, wel een fijne vader voor de kinderen. Hij kan er heel leuk mee spelen. Ze zijn altijd blij als hij tijd voor ze maakt. Hij heeft heel veel geduld met de kinderen. Verzint de gekste spelletjes. 


- en tussen ons? dit staat er zo tussenin. Ik heb het gevoel dat hij zich terugtrekt. Zijn argument is steeds, maar ik moet werken, het is neit af, en dan kan hij er weer niet zijn. En ik mag de kinderen weer doen. Ik kan veel, en omdat ik ontzettend van de kinderen geniet, kan een hoop. Maar het probleem is dat ik mij zo gebruikt voel, voorgelogen en misleid. Ik denk niet dat voor dit gevoel een oplossing komt. 


- het kost mij veel energie dat ik het gevoel heb dat er zo over mijn heen wordt gelopen. En mijn grenzen niet geaccepteerd wordt. Ik om niet voldoende voor mijzelf op. 


-nadeel: scheiden lost het niet op. Hij gaat dan niet ineens minder werken (en zitten kinderen dus nog steeds veel bij oppas. Sterker nog, wellicht nog meer...... Voordeel is dat ik in ieder geval mijn grens wel duidelijk heb aangegven, en dat ik mij niet laat gebruiken en voorliegen. 


 


nou ik ga hier weer evenop broeden. 


 


 


 

2934 x gelezen, 6

In Overig

reacties (29)

1 2



  • jjma

    Huwelijk is meer geven dan nemen. Is het zo erg dat je gewoon over scheiden nadenkt omdat hij een baan heeft die je altijd al wil hebben? Ik begrijp echt wel dat het wat dieper dan dat gaat. Je voelt je gepasseerd. Wanneer je gaat scheiden bereik je alsnog geen betere verandering en gaat dubbel ten koste van je kinderen. Maar.... dan heb jij wel je punt gezet.

  • mijn~meisje

    Helaas herkenbaar, Dan vooral deze houding. Eerst aan de eigen ik denken en doe en later, nadat iemand hem er op aanspreekt pas denken aan andere. Maar goed ook dan nog heel vaak alleen maar de egoïstische beslissing kunnen maken en alleen maar denken aan de voordelen voor hemzelf en niet de nadelen voor een ander. Hier is het mijn ex man inmiddels.

    Verder trekken veel de verkeerde conclusie, je gaat niet weg om het werk of je carrière. (of denkt om een scheiding). Maar om hoe je man doet. Namelijk dat hij zichzelf op nummer 1 zet. Niet overlegt met zijn vrouw, niet nadenkt over zijn gezin. Maar ook zonder overleg de afspraken van vroeger gewoon negeert. Deze man lijkt 1 iemand belangrijk te vinden in deze beslissing en dat is zichzelf.

  • My-two-Pride-and-Joys

    Ik zou dat laatste eens tegen hem uitspreken. Precies hoe je het hier ook hebt geschreven, dat je je gebruikt, misleid en voorgelogen voelt. En dat jij het idee hebt dat hij zich achter zijn werk verschuild en alles wéér op jouw schouders komt, en dat dit simpel weg niet de afspraak was en dat hij niets heef opgegeven voor jullie gezin. Het gezin waar hij ook 50% verantwoordelijk voor is. En dat jij je nu ongelukkig voelt en niet serieus genomen. Dit kan niet de bedoeling zijn dus dat je van hem verwacht/eist dat hij mee denkt over een oplossing en dat hij hier ook een bijdrage aan gaat leveren en dat je ook duidelijk maakt dat je al aan scheiden hebt zitten denken. Dat je dat nog niet van plan bent omdat je er gewoon veel verdriet van hebt dat hij zó met je omgaat en dat scheiden ook niet is wat je graag wilt, maar dat je wil dat jullie sámen het gezin runnen en dat er naar elkaar geluisterd wordt wat jullie wensen zijn en samen beslissen hoe nu verder, Maar dat je je ook genoodzaakt voelt om aan te geven dat jij niet langer gaat accepteren dat jij je maar voegt naar zijn wens en er met jou geen rekening wordt gehouden en dat dit op den duur ook onhoudbaar gaat zijn voor jou. Misschien valt het kwartje dan een keer bij hem...

    Maar houdt er dan ook rekening mee dat hij wellicht niet van zins is te veranderen en dan moet je voor je zelf wel duidelijk hebben wat je dan gaat doen. Blijf je dan of ga je toch weg? Veel sterkte hoor, 't zal niet makkelijk zijn...

  • Lindaaaaaaaa

    Hem voor het blok zetten . Zeg aankomende week dat jij moet werken , geen oppas is , en dat hij zich maar moet redden. Je hoeft dan niet te werken en kijk op afstand wat er gebeurd. Laat hij ze thuis of blijft hij thuis. Ben benieuwd

    Hier is het samen evenveel inleveren. Hij gaat volgend jaar 1 dag minder werken. Was beetje strubbeling, maar heb gezegd dat het ook zijn kinderen zijn. Dus maandag en donderdag opvang. Dinsdag en vrijdag ben ik thuis en hij de woensdag. Weekend werk ik om en om dus dan is hij het weekend ook thuis, andere weekend ik en dan gaat hij wat voor zichzelf doen

  • Myrtheflower

    Ik schrik er ook echt van dat scheiden in zo'n situatie als optie geopperd wordt. Hoe leg je dat later aan je kinderen uit? Papa en mama hielden heel veel van elkaar, maar omdat mama jalours was dat papa wel carrière kon maken is mama gescheiden. Klinkt niet echt als een gedegen onderbouwing.

    Ik denk dat je vooral in gesprek moet blijven, en misschien even af moet stappen van je ideaalbeeld. Een andere keus is er even niet. Ik vind een blije papa ook heel belangrijk, als hij aangeeft dat minder werken hem geen blije papa maakt dan mag er daarin ook met hem meegedacht worden, net zoals jij verwacht dat er rekening gehouden moet worden met jou. Wellicht is het een optie dat hij af en toe een dagje ouderschapsverlof opneemt?

    Maar ik denk, zoals bij vorig blog aangegeven, dat blijven communiceren het allerbelangrijkste is. En dan niet alleen jou perspectief delen, maar ook oprecht luisteren naar de ander.

  • Assera

    Eens dat valt niet uit te leggen. Maar het is niet alleen mijn schuld als er een scheiding komt. Ook mijn man heeft er een aandeel in. Stug zijn eigen dromen blijven balansen terwijl het mij zoveel verdriet doet is ook niet mis. Een scheiding ligt zelden aan een persoon.

    En ondanks dat ik nog niet concreet aan scheiden denk, wilde ik er op reageren dat ik mij daarover geen schuldgevoel laat aanpraten dat dit alleen aan mij ligt. Dit hebben we samen veroorzaakt

    En mij helpt het om over scheiden te denken, omdat dit mij een keuze geeft. Ik zit dan voor mijn gevoel minder gevangen in een situatie, omdat ik ook de keus heb om weg te gaan.

  • Myrtheflower

    T is misschien ook maar net hoe je in je relatie staat, nadenken over een scheiding binnen onze relatie is hier geen optie, we zullen ten alle tijden naar mogelijkheden zoeken om dit te laten werken. De keuze tot weg gaan is hier geen optie.

    En ik denk dat dat inderdaad ook het dilemma is waar je tegen aan loopt, dat je het gevoel hebt dat het dilemma in jouw schoenen geschoven wordt en dat jij met de gevolgen zit.

    Houd je van deze man, hebben jullie elkaar lief?

  • Nog-even!

    Als het tot een scheiding komt, betekent dat, dat jullie allebei je werk boven jullie relatie en kinderen stellen. En dat jullie allebei te trots zijn om iets voor een ander te laten

  • KS.14.

    Scheiden lijkt me in deze wat heftig aangezien "alleen" het vele werken het probleem lijkt.

    En als je nou eens spreekwoordelijk met de vuist op tafel slaat en zegt JIJ gaat ook 1 dag minder werken! De kinderen zijn maar kort klein zitten ze in de pubertijd en kunnen ze overdag hun eigen boontjes doppen dan kan hij weer full time gaan werken.

    Misschien dat hij dan denkt ach ja ze heeft gelijk die kleine kjndertijd is voorbij voor je er erg in hebt en dan heb ik spijt.

    Jullie hebben samen gekozen voor kindjes en 4 dagen naar de opvang als dat financieel niet nodig is daar zou hij juist van moeten genieten!!

  • Lindaaaaaaaa

    Vind ook, beide in overleg, dingen inleveren

  • Assera

    NBiet alleen het vele werken is een probleem: ook dat ik het gevoel heb tweede rants te zijn: hij maakt een keuze voor zichzelf en ik moet me aanpassen. Alsof ik er niet toe doe. Dat is weldegelijk iets anders.

  • Liselott

    Moeilijke..

    Lees ene kant dat je je toch bedrogen voelt en flink in het ootje genomen.. wat ik heel goed begrijp eigenlijk..

    Tegelijkertijd kun hij ook oprecht van mening veranderen en binnen een relatie verander je allebei: over 20 jaar ben je niet meer wie je nu bent.. hij ook niet..

    Maar wat je wél mag verwachten is meer communicatie en overleg, zeker omdat jij nu best (terecht) gekwetst wordt doordat hij uitvoert wat jouw droom is..

    Je zegt al inkomen is niet het issue, daar hoeven we het niet over te hebben, wel denk ik dat hulp goed is zodat jij hem leert begrijpen weer..

    Maar héél belangrijk is dat hij jou ook leert snappen weer, dat hij beseft wat zijn keuzes doen met jou: los van of hij het met jouw gedachten eens is, alles staat of valt met erkenning dat dit voor jou enorm moeilijk is en dat je gevoel hebt dat je moet kiezen voor geluk kids ten koste van jezelf. En dat dit ervoor zorgt dat je liefde voor hem stapje bij beetje verdwijnt.

    Daar zou ik therapie bij vragen en niet scheiden om 'je punt duidelijk te maken' lost de situatie niet op én je blijft zitten met wrok.

    Kijk ook wat wel opties zijn? Hoelang nog voor kids naar school gaan? Is het optie dat jullie allebei 2 lange dagen kunnen maken van 06:00-18:00 en evt deels als kids op bed liggen, boodschappen laten bezorgen, huishoudelijke hulp zodat je tijd thuis ook echt thuis kunt zijn etc.. oppas aan huis vragen .

    Wat is er praktisch mogelijk zegmaar om allebei kansen te kunnen benutten?

    Sterkte!

  • Tweede83

    Ik ben diegene met het meeste inkomen en zal dus moeten werken. Mijn man werkt 4 dagen per week en maakt lange dagen. Onze kinderen hebben de ene week 3 dagen en de andere week maar 1 dag opvang. Ligt net aan m'n rooster. Soms protesteert er iemand, maar het zal toch moeten. Ik leg dan altijd uit dat er soms dingen in het leven zijn die wel moeten gebeuren en niet altijd leuk zijn. Je moet wel het meest positieve eruit proberen te halen.

    Misschien moet je het daarom andersom draaien. Je man gaat niet veranderen. Dat is duidelijk. En soms spreek je iets af en dan een aantal jaren stelt toch iemand het bij, is van gedachten veranderd. Dat kan.

    Kijk naar de positieve dingen. Levert meer op. Ga ook carrière maken. Probeer het uit. Misschien word je dan een ander mens. Wil je dat niet dan kijk je voor jezelf welke mogelijkheden je hebt voor je toekomst. Stop met vergelijken en dingen op de weegschaal te leggen. Dat gaat idd tussen je in staan. Je kids gaan dat op den duur ook voelen. Dan heb je allemaal verliezers. Wil je ook niet.

    En als jij ongelukkig bent of chagarijnig bent omdat je aangeeft dat je alles alleen moet doen, werkt ook niet mee voor je man. Zo gaat dat toch. Heb je ook aan hem gevraagd hoe hij zich voelt of jullie gezin ziet? Is hij tevreden over alles?

    Nou zoals je ziet allerlei vragen en opmerkingen. Ik hoop dat je er iets aan hebt en anders leg het naast je neer. Ik hoop dat je binnen korte tijd jezelf wat beter voelt.

  • Florien84

    Ik snap wel dat je je voorgelogen voelt en misschien ook wel niet serieus genomen voelt. Je kan immers zeggen wat je wilt maar hij doet er niks mee en daarmee wordt je niet gehoord. Misschien in het uiterste geval zeggen de kinderen zijn vanaf komende week elke dinsdag vrij, ik ben werken dus jij mag ze opvangen.

  • La_Luz

    Goed dat het het op deze manier op een rijtje zet. Wij kunnen wel meedenken maar het is jouw leven, jouw gezin en jouw werk. Niemand zal dezelfde keuzes maken.

    Ik snap dat het voelt alsof je erin bent geluist door je man en ik zou daar ook echt niet blij mee zijn. Dit doe je samen en in overleg besluit je samen wat de beste manier is.

    Heb je hem dit allemaal al eens laten lezen? En dan niet om direct te zeggen dat hij dus minder moet gaan werken, maar dat hij om te beginnen jouw gevoel kan begrijpen.

    Is het voor jou een mogelijkheid om als je kinderen allebei op de basisschool zitten meer uren te gaan werken onder schooltijd? Dat je na school klaar staat als mama, maar wel wat meer uren kan gaan maken?

  • La_Luz

    Goed dat het het op deze manier op een rijtje zet. Wij kunnen wel meedenken maar het is jouw leven, jouw gezin en jouw werk. Niemand zal dezelfde keuzes maken.

    Ik snap dat het voelt alsof je erin bent geluist door je man en ik zou daar ook echt niet blij mee zijn. Dit doe je samen en in overleg besluit je samen wat de beste manier is.

    Heb je hem dit allemaal al eens laten lezen? En dan niet om direct te zeggen dat hij dus minder moet gaan werken, maar dat hij om te beginnen jouw gevoel kan begrijpen.

    Is het voor jou een mogelijkheid om als je kinderen allebei op de basisschool zitten meer uren te gaan werken onder schooltijd? Dat je na school klaar staat als mama, maar wel wat meer uren kan gaan maken?

  • Nog-even!

    Ik denk dat je hem zeer zeker mag herinneren aan het feit dat jullie een afspraak hebben gemaakt. Dat hij nu iets anders bedacht heeft, is geen reden om zich niet aan zijn afspraak te hoeven houden, lijkt me? Wat is een afspraak met hem waard, als hij zich ieder moment kan "bedenken?" Wat vindt hij daar zelf van? En in hoeverre vindt hij het welzijn van zijn kinderen belangrijk? Dat lijken me echt onderwerpen om het nog eens stevig over te hebben....

  • Assiral

    Je kunt toch weer carrière gaan maken als je kinderen ouder zijn en naar school gaan? Zet het gewoon even opzij voor nu. Ik snap het probleem echt totaal niet.. als je kinderen neemt weet je dat je daar op inlevert in je eigen dingen. En ja meestal is dit de vrouw want de man is vaak de grootste kostwinner. Snap echt niet dat je dit als inleveren ziet.. je spendeert tijd met je kinderen door minder te gaan werken, dat is toch de grootste investering die er zijn kan in hun en jouw leven?

    Ik snap echt die gedachtegang niet.

  • BoyBoyBoy

    Zij levert in omdat er anders was afgesproken. Kinderen ga je samen aan, als man en vrouw zijnde. Als je vooraf duidelijke afspraken hebt hoe je het ziet gebeuren, dan mag je er vanuit gaan dat het zo uitgevoerd wordt door beide partijen.. Zo niet, dan betekent het niet dat de vrouw daarin moet inleveren. Dit is gewoon een ouderwetse gedachtengang. Als hij nou duidelijk kostwinner was dan had het heel anders gelegen. Ik maak vanuit haar blogs op dat zij ook prima de kostwinner kan zijn.

    Dus dat is het probleem.

  • Assiral

    Tja dan moet je in mijn inziens niet aan kinderen beginnen als je er niet op wilt inleveren. Inleveren doe je namelijk altijd. Carrière maken kan altijd nog. En dat je je man dit niet kunt gunnen kan ik niet bij. En dat je minder gaat werken om tijd met je kinderen te besteden als inleveren ziet man ik al helemaal niet bij. Ik zou trots zijn op mijn man.

  • flierefluiter

    Ik snap die gedachtengangen echt wel. Ik snap die van jou juist niet.

    Ze hadden afspraken. En die komt hij niet na. Normaal ga je dat eerst overleggen lijkt mij. Man als kostwinnaar vind ik ronduit ouderwets. Laten we het omdraaien: jouw man komt ineens thuis met de mededeling “ik ga minder werken, jij mag lekker een baan zoeken en voor inkomsten zorgen. De kinderen gaan naar de opvang’. Als jullie hebben afgesproken dat jij voor de kinderen zorgt, en hij werkt, is dit toch ook niet ok?

    Daarnaast zijn er genoeg vrouwen, en ik ben er 1 van, die niet gemaakt zijn als thuisblijfmoeder. Ik word daar diep en diep ongelukkig van. Hou ik minder van mijn kind? Komt zij ‘slechter’ terecht?

  • Assiral

    Tuurlijk hoor je zoiets te overleggen helemaal mee eens!

    En wie heeft het er over dat ze thuisblijfmoeder moet worden? Dat maak ik niet op uit haar verhaal, ze blijft namelijk gewoon werken. Laat mij maar lekker ouderwets zijn dan (als jij dat vind), ik zorg met alle liefde voor mijn kinderen en die gaan bij mij boven mijn carrière. Mijn tijd met meer werken/inkomsten komt wel weer als ze ouder zijn. Ik zou dit nooit als inleveren zien.

  • flierefluiter

    Ik kan niet op je onderste bericht reageren.

    Maar dan gelden die woorden toch ook voor haar man? Carrière maken kan later wel. Kinderen zijn ze samen aan begonnen, ze zouden beide inleveren. Dat is het hele probleem: SAMEN

  • Assiral

    Tja, als het financieel uit kan dan kun je beide minder gaan werken inderdaad. Maar in vele gevallen is het toch zo dat de man meer verdient, dus logischerwijs niet minder kán werken vanwege het financiële plaatje. Niks mis mee lijkt me.

  • Myrtheflower

    Misschien haar vorige blog even lezen, dan snap je het misschien beter?

  • Momoftwokids

    Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen deel; je kunt hem niet veranderen, maar hebt wel altijd een keuze in wat je zelf doet. Deel je gevoelens, praat met elkaar. Denk na over wat voor jou belangrijk is en hoe je over als je bejaard bent terug zal kijken op deze tijd. Je kinderen zijn maar 1 keer klein. Later is hij misschien jaloers op jou, omdat jij meer tijd met de kinderen hebt doorgebracht ipv hard hebt gewerkt. Mensen die aan het eind van hun leven terug kijken op hun leven vinden meestal niet hun week belangrijk, maar de relatie met hun geliefden. Toen Peter R de Vries gevraagd werd hoe hij hoopte dat ze over hem zouden spreken na zijn dood, zei hij: " als een goede vader". Hij noemde zijn werk helemaal niet.

    Succes!


1 2