Dag 4: het gaat iets beter vandaag

Dag 4, nog steeds geen buikpijn of bloedverlies.
Volgens de verloskundige treed de miskraam bij een missed abortion meestal ergens op in de 1e week na het ontdekken, dus we hebben nog eventjes.
Na een korte check met de gyn gisteren bleek het protocol te zijn om na de wachttijd direct te curreteren, dit omdat de medicatie voor het opwekken van een miskraam meestal niet aan slaat?
We zien het allemaal wel..

Ik heb eindelijk een beetje rust in mijn kop, en ik durf het nog niet hardop te zeggen; het voelt alsof ik het begin te accepteren dat het mis is gegaan.
'Er zal een goeie reden geweest zijn waarom dit kindje niet verder is gegroeid' denk ik dan maar.
Op dit moment voel ik me best prima eigenlijk.

We hebben vanochtend lekker rustig aan gedaan.
Tot 9 uur met zijn 3en in het grote bed gelegen en geknuffeld, en gek gedaan, en dat was echt heel fijn..
Toen toch echt wel tijd om lege magen te vullen, dus hup naar beneden en lekker op de bank met bammetjes, koffie en wat fruit, en zapp! (stiekem vinden Walter en ik dat óók leuk namelijk)

Saar ligt nu op bed en ik ga zo douchen, Walter duikt de tuin in (het is ook zo lekker weer)
Vanmiddag klappen we de box op en bergen we die op + de andere babyspullen die al klaar stonden in het kleine kamertje.
Ik heb alle papieren die er toch niet meer toe doen (uitlegfolders moeders voor moeders, welkomst brieven van kraamzorg, uitbreiding zorgverzekering, inschrijving van bepaalde instanties e.d.) bij het oud papier gedaan en alle mooie dingen in een mooie, witte, doos gedaan die ik toevallig gekregen heb 2 weken terug van mn zusjes waarop staat 'life is beautiful' (o.a. de test van m4m, de ingelijste echofoto, persoonlijke felicitaties maar ook de lieve steun kaartjes die we kregen en het knuffeltje van nutrilon dat al opgestuurd was, en het tot week 10 ingevulde zwanger-dagboek van fbto)
die bewaren we, de rest gaat weg.
Dan nog een gekke vraag, sorry als ik hem stel en het pijnlijk is voor anderen, maar ik ben er benieuwd naar..
wat zouden jullie doen met t vruchtje zelf? het lijkt me zo cru om door te spoelen (als de miskraam uit zichzelf opkomt) on the other hand, ik vind begraven oid een beetje overdreven voor zoiets kleins,
áls we het überhaupt al herkennen mocht het zo ver komen, en niet bestempelen als bloedprop ofzo.
Op internet lees je eigenlijk alleen maar de verhalen van mensen die hele rituelen hebben uitgevoerd, begraven in een bos, cremeren, doneren aan de wetenschap etc.. dat lijkt me allemaal een beetje teveel van het goede, maar then again, ik weet niet hoe ik reageer als ik iets herkenbaars zie.

M'n symptomen nemen wel fors af, op de misselijkheid na, m'n borsten doen geen pijn meer vandaag en ook mijn buik lijkt platter, en ik heb een gaver voorhoofd dan begin van deze week.
Dat helpt wel met verwerken, en het flink en hard janken gisteren ook echt.. heb met veel liefde dat witte doosje 'ingepakt' en dat hielp zeker mee.

Ik voel me nu niet verdrietig, en ik denk wel dat dat volgende week nog terug komt als we toch een curretage gaan krijgen en zo plotsklaps ineens definitief afscheid zullen moeten nemen bijv.
Maar for now... gaat het best goed, en ik ben ook wel trots op hoe ik dit nu allemaal verwerk samen met m'n (geweldige, heerlijke, warme) gezin.
Ik merk dat ik de steun krijg die ik nodig heb en het (klinkt misschien gek) is ook fijn om te merken dat vrijwel iedereen zo'n verdriet om zoiets klein toch serieus neemt, we voelen ons in ieder geval echt wel serieus genomen en ook dat helpt. we zijn niet gek en hebben recht op ons verdriet en die erkenning is fijn.

Ik ga zo eens beginnen met wat achterstallige was en poetserij in huis, Walter duikt de tuin in.
Als Sarah wakker is maar eens lekker 't bos in ofzo, in ieder geval naar buiten.

vanavond roti maken voor mezelf en Saar en voor Walter heb ik nog een flink bord mac 'nd cheese met uitgebakken spekjes en snijbonen staan..

fijn weekend lieve allemaal,
 

567 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • seonsyain

    Zoals MissDo het ook al zegt: Doe je verdriet niet te kort door het 'iets kleins' te noemen. Fysiek gezien is het inderdaad klein, maar dat betekend niet dat het overdreven is om er een 'ritueel' van te maken om het vruchtje fysiek een plekje te geven. Doorspoelen zou ik ook niet kunnen. Vind dat wat cru. Natuurlijk is het niet anders als het totaal onherkenbaar en nog superklein is. Maar zodra je wel ziet wat het is, dan zou ik het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om het door te spoelen.
    Ik dacht trouwens ook dat ik me al aardig goed voelde toen het vruchtje nog niet verloren was. Ik wist dat het er aan zat te komen en had me er in berust. Maar de grote klap kwam voor mij toch toen we het fysiek verloren en die paar dagen daarna.
    Je weet al wat wij hebben gedaan met het vruchtje door m'n blog te lezen. Het was ook niet zo dat we dat van te voren al wisten hoe we het precies zouden doen. Dat is zeg maar gegroeid nadat we het waren verloren. We hebben het erover gehad om het in de tuin te begraven. Maar we hebben daar niet voor gekozen, omdat ik het niet elke keer weer opnieuw tegen wou komen met tuinieren of als we de tuin rigoreus willen veranderen. Het voelde voor ons het beste (meest natuurlijk) om het in een potje gevuld met water te laten zitten, maar we wilden er wel een houten bakje om heen hebben. Uiteraard was het bijna onmogelijk om een mooi bakje te vinden waar dat potje in paste. Ik ben bij verschillende winkels geweest en uiteindelijk een mooi houten kistje gevonden. Maar dat kistje was wel weer best groot. Dus vond het zo leeg om het alleen zo er in te doen. Het voelde voor mij goed om er ook een klein knuffeltje bij te doen. Op die manier wilde ik het laten weten dat we hem/haar niet zomaar alleen achter lieten. Puur mijn gevoel. Ik heb er tevens een gedicht bij gedaan, want nadat ik het vruchtje was verloren was ik er toch best wel kapot van en in het verleden heb ik ook bij het overlijden van m'n naasten een gedicht geschreven. Daar kan ik dan altijd mijn verdriet in kwijt en dan voel ik me een stuk beter. Dit keer echter niet zelf een gedicht geschreven, maar herschreven van een gedicht die ik op internet tegen kwam. Dat voelde helend. Toen was het kistje nog zo leeg en 'moest' ik er gewoon nog een witte roos aan toevoegen. En toen pas voelde het kistje compleet.
    Omdat we het niet wilden doorspoelen en omdat we het niet in onze eigen tuin wilden begraven, hebben we het samen begraven in het bos op een plek langs een wandelroute die we regelmatig lopen. Voor ONS voelde dat goed. Maar we wisten eigenlijk ook niet goed van te voren wat we ermee wilden doen. Eén ding stond voor ons vast: We wilden het met respect behandelen.
    Je moet doen wat voor jou en je gezin goed voelt. Met of zonder ritueel, waar jij je prettig bij voelt.

  • aselma

    Ik heb uiteindelijk drie curretages gehad, maar had wel bedacht wat ik wilde doen als t uit zichzelf kwam. Ik zou een mooi doosje hebben gekocht en dan t vruchtje op wat watjes leggen en dan inderdaad op een fijn plekje in de tuin hebben begraven. Ik vond t bij de tweede keer ook erg prettig om een naam te bedenken, maar dat was echt puur voor mezelf. Heb t mijn partner wel eens vertelt maar denk dat hij dat zelfs niet meer weet. Op die manier kon en kan ik fijner aan t kindje terugdenken. Die tweede was voor mij emotioneel t zwaarst, bij 11 weken kwam t bij de echo naar voren dat t biet goed was. Toen hadden we al 2 goeie echo's gehad en waren we helemaal niet meer bedacht op dat t nog mis kon gaan.
    Wat hoop je zelf eigenlijk, dat t spontaan komt of juist niet? In ieder geval kan ik je over een curretage geruststellen, het is niet pijnlijk en ik vind t wel prettig dat er daarmee ook een datum stond waarop t einde kwam. In ieder geval succes komende dagen!!

  • MissDo

    'zo'n verdriet om zoiets klein', zo zie ik het zeker niet! Ook al was het vruchtje nog klein, je maakt toch plannen... En dat het dan een enorme klap is wanneer het fout loopt, vind ik niet meer dan begrijpelijk. Dus doe je verdriet niet te kort door het 'iets kleins' te noemen, want emotioneel is het behoorlijk wat.
    Het neemt niet weg dat het leven door gaat, hoe moeilijk dat ook is, en ik vind het heel knap dat jullie de eerste (en grootste) stappen daarin al hebben gezet, en jullie weer kunnen genieten van jullie gezin.

    Wat ik met het vruchtje zou doen.... ik zou het persoonlijk niet kunnen doorspoelen of weg gooien. Wij hebben een tuin, en ik heb een jonge hibiscus staan(mijn favoriet). Ik denk dat ik het bij die plant zou begraven... maar dat is waar ik mij prettig bij zou voelen. Misschien moet je afwachten hoe je je voelt wanneer het zover is...