Update na slechte echo

Daar ga ik.. van me afschrijven heet dat toch?

Woensdagochtend hadden we de echo waar we een kloppend hartje hadden willen zien, maar waar nul activiteit zichtbaar was.

Ons ukje werd op 7+ 3 geschat, we kregen een foto mee en een folder over miskramen waar ik geen ruk aan heb omdat er niks word uitgelegd over een missed abortion en hoe dat verder gaat, enkel uitleg over de miskraam die al geweest is.

Vanochtend heb ik de verloskundige teruggebeld, toen ze gister belde kon ik het niet opbrengen om op te nemen..

Het werd een beetje een zakelijk en klinisch gesprek, wat helemaal door mijzelf komt maar toch erg onpersoonlijk voelt.

Omdat ze ervan uit gaan dat het helemaal mis is gegaan en er echt geen kloppend hartje meer komt, en ze denken dat het al 2/3 weken terug mis is gegaan afgaande op mijn laatste menstratiedag (20 juli, zou nu in wk 10 moeten zitten) (maar ik heb pcos, mijn eisprong had prima op dag 25 kunnen zitten ipv dag 14 bijv) gaan we niet nog 2 hele weken wachten op een spontane miskraam, als het woensdag niet gebeurt is moet ik even bellen en dan langskomen om te bespreken of we het opwekken met medicatie, of toch een curretage nemen. Ik heb liever een curretage denk ik, die pil krijg je mee, neem je in en dan mag je het thuis zelf allemaal afwachten en inschatten of alles wel weg is.. (heb eerder een miskraam gehad, en daarbij bleven ook nog stukjes weefsel achter wat niet goed is voor je) dus ik denk dat het verstandiger is om een curretage te nemen als het zover komt.

Ik wil er niet teveel aan denken, maar doe het toch. Mijn hoofd zit vol met tranen, schuldgevoel, schaamte en ongeloof.

Ik kan en wil niet geloven dat ons kindje er niet meer is, en al die standaard opbeurzinnen ben ik helemaal beu.. já, we hebben ál een gezond, geweldig kind.. já, liever nu mis dan later in de zwangerschap.. I dont really care momenteel want ik ben gewoon ontzettend verdrietig, en boos, en leg dan toch automatisch weer de schuld bij mezelf.

Had ik Sarah minder moeten tillen? had ik beter moeten nadenken toen ik gedachteloos in een vreetbui de kom en spatel van mn cakebeslag heb uitgelikt? hadden we geen seks moeten hebben? had ik niet moeten rennen naar de bus die ene keer? allemaal onzin, en rationeel gezien weetik dat ook echt wel, maar het emotionele wrak inside of me denkt er helemaal anders over.

Ik heb Sarah vandaag voor de middag naar onze gastouder gebracht, dan kan ik even zonder schuldgevoel flink janken, even lekker in bad om te kalmeren, en misschien zelfs wel even een boek lezen in de tuin, met een flinke kop thee. Ik zag er best tegenop om voor het eerst iemand buiten mijn gezin te spreken over wat er gebeurt is, maar het viel me reuze mee.. nou hebben we ook een geweldige gastouder, en ze vertelde direct dat ze precies hetzelfde heeft meegemaakt.. het is hen erna ook gelukt, en hun 2e kindje is een geweldig lief meidje, dus dat geeft hoop.

Iemand ervaring? ik hoor graag van andere..