Het eerste jaar na de geboorte van je baby is prachtig, intens… en vaak uitputtend. Toch wordt die postpartumperiode nog steeds flink onderschat zeker op de werkvloer. Journalist en moeder Pauline Bijster schreef er een boek over: Een nieuw leven. Over herstel dat langer duurt dan zes weken. Over hormonale chaos, hersenen die moeten resetten, en vrouwen die denken: “waarom voel ik me nog steeds niet mezelf?”
‘Ik dacht steeds: het ligt aan mij’
Pauline kreeg vijf kinderen in verschillende fases van haar leven. En elke keer dacht ze: de kraamtijd red ik nog wel, maar daarna wordt het zwaar. Toen dat zelfs bij haar vijfde kind opnieuw gebeurde ondanks een fijne relatie, vaste baan en bakken ervaring werd ze tóch weer overvallen door slaapgebrek, sombere gedachtes en fysieke ellende, voor maar liefst twee jaar lang. Met het stemmetje in haar achterhoofd: “Je wilde dit zelf, er zijn toch ook mooie momenten, stel je niet zo aan.” Deze keer herkende Pauline het en ging ze hulp zoeken. Eindelijk viel het kwartje: dit is niet haar ‘persoonlijke falen’, dit is structureel. Het herstel van vrouwen na de bevalling is gewoon veel groter én langduriger dan we met z’n allen denken.
Wat er echt gebeurt na de bevalling
Uit gesprekken met meer dan dertig wetenschappers, artsen en experts ontdekte ze dat het lichaam én brein van een vrouw na de bevalling veel meer tijd nodig hebben om te herstellen dan de zes weken die de medische wereld daarvoor rekent. Gemiddeld duurt het één tot twee jaar voor veel vrouwen zich weer een beetje zichzelf voelen. En juist in die periode moeten ze vaak weer aan het werk.
Werken na je verlof? Voor velen geen makkie
Uit onderzoek blijkt dat 50% van de moeders het zwaar vindt om weer te starten met werken na hun verlof, en dat 43% daar niet over durft te praten. Niet gek, want het lijstje met klachten is lang: rugpijn, slaapproblemen, vergeetachtigheid, overprikkeling, somberheid, schuldgevoel, hormonale ups & downs…
Eén aspect is dat het tot twee jaar duurt voordat de hersenen weer de oude zijn. Het volume van het deel van de hippocampus, dat nieuwe dingen leert en het geheugen reguleert, neemt af bij je zwangerschap en heeft twee jaar nodig om weer op het oude niveau te komen.
En toch voelen veel vrouwen zich bezwaard om hulp te vragen. “Je denkt: ik bén al lastig geweest door zwanger te worden, ik wil me nu bewijzen", zegt Pauline. Maar de cijfers liegen niet: tot wel een derde van de vrouwen valt uit binnen het eerste jaar na hun terugkeer op werk. En bij sommige organisaties loopt dat zelfs op tot 50%.
Wat kunnen werkgevers beter doen?
Pauline pleit niet alleen voor méér verlof (voor moeders én partners), maar vooral voor meer ruimte en begeleiding ná dat verlof. Denk aan een rustige opbouw van uren, gesprekken met je leidinggevende over wat haalbaar is en faciliteiten zoals een goede kolfruimte. “Je zou moeten mogen re-integreren zoals na een burn-out.”
Dat is niet alleen goed voor moeders, maar ook voor werkgevers. Want wie goed zorgt voor postpartumouders voorkomt uitval, versterkt loyaliteit en bouwt aan een inclusieve werkcultuur.
Meer over Pauline's boek 'Een nieuw leven'
Herken jij dit? Hoe ging jouw terugkeer na je verlof? Laat het ons weten in de reacties. En vergeet niet: je bent niet de enige — en je hoeft het niet allemaal alleen te doen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik hoor bij die andere 50%, ik heb dit heel anders ervaren. Ik vond het leuk om weer te gaan werken en vond het fijn om mijn brein weer aan te zwengelen na weken alleen maar babypraat. Ik voelde me fysiek ook alweer prima nog voor ik weer aan het werk moest.
Op werk was er best begrip voor als ik bijvoorbeeld wat te laat kwam omdat ik de ochtendroutine nog niet onder de knie had of de baby bij de opvang nog net even een golf melk over mijn kleren gooide ofzo.
Mijn kinderen gingen 2 dagen naar de opvang, ik was 2 dagen thuis en mijn man 1. De opvang vonden ze prima, het was een kleinschalig en fijn plekje vlak bij huis. En ze waren dus veel thuis bij ons. Er was een goede balans voor iedereen. Ik heb me nergens schuldig over hoeven voelen of gevoeld.
Ik ben het er wel mee eens dat als dit niet vanzelf gaat, je dat op je werk bespreekbaar moet kunnen maken. Zoals met alles dat je in de weg zit. Het zal per werkgever verschillen uiteraard, maar ik heb nog geen werkgever gehad waar dit echt problemen zou opleveren. Ik denk dat het een belangrijke is dat veel vrouwen vaak denken dat ze iets moeten doen of iets niet bespreekbaar kunnen maken, maar als ze dat wel doen, het best meevalt.
Het is ook compleet onnatuurlijk en het schuldgevoel heel logisch. Daar moet men eens over durven praten. Ben nu net pas na 12 jaar moederen weer gaan werken. Heb ik een carrière ? Nee. Is dat belangrijk? Nee. Hebben wij daar financieel dingen voor moeten laten? Ja. Dan hebben mensen het te kwaad over het “ gedwongen conservatieve keurslijf voor de huisvrouw”. Nee dit dan, gedwongen worden door de maatschappij om én een topmoeder te zijn, én een topmedewerker én een topechtgenoot.en oja wil je er ook nog even tip top verzorgd uitzien?. Dát is pas een vrouwonvriendelijk keurslijf, laat die feministen dáár eens voor strijden, dat er überhaupt keuze is, want die is er voor velen niet. Je baby moeten wegbrengen is gewoon niet natuurlijk. De hele herstelperiode nog daargelaten. Je wolkenhersenen hebben tijd nodig.
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje