Wat als de liefde weg is, maar je toch bij elkaar blijft voor de kinderen? Het komt vaker voor dan je misschien denkt. Stellen die – soms uit liefde voor hun kinderen, soms uit angst of schuldgevoel – toch bij elkaar blijven, ook al zijn ze diep vanbinnen al uit elkaar gegroeid. De vonk is weg. De gesprekken zijn praktisch. De spanning voel je - niet meer tussen elkaar, maar in het huis.
“We slapen apart, praten nauwelijks, en toch... elke ochtend ontbijten we samen met de kinderen alsof er niks aan de hand is.”
Op het forum van BabyBytes delen vrouwen hun eerlijke verhalen: over twijfels, verdriet, trouw blijven aan je gezin én aan jezelf. We zetten een aantal herkenbare situaties, inzichten en tips op een rij.
Waarom blijf je bij elkaar als het niet meer werkt?
Veel moeders vertellen dat ze blijven "voor de kinderen." Ze willen hen een stabiel thuis geven, een vader en moeder onder één dak. Sommigen hopen stiekem dat het tijdelijk is. Dat het nog terugkomt.
“Ik denk dat ik al drie jaar in een soort huisgenotenrelatie zit met de vader van mijn kinderen. Voor de buitenwereld zijn we een gezin, maar vanbinnen voel ik me vaak alleen.”
“We hebben nog kleine kinderen. Ik wil niet dat ze nu al tussen twee huizen heen en weer moeten. Dat gun ik ze gewoon niet."
Het leven in een schijnvertoning
Opvallend veel vrouwen geven aan dat het leven doorgaat alsof alles goed is. De ochtendspits, het avondeten, schoolspullen klaarleggen – alles draait door. Maar zonder warmte en zonder intimiteit. “We doen alles netjes samen, maar er is geen aanraking, geen kus, geen grapje meer. Soms voel ik me een soort collega-ouder.” Toch zijn er ook moeders die aangeven: die rust, die regelmaat – dát is op dit moment belangrijker dan passie. Voor nu.
Is blijven voor de kinderen eigenlijk wel goed voor ze?
Daar is geen pasklaar antwoord op. Sommige vrouwen zeggen: “Ik had als kind liever twee gelukkige ouders apart gehad dan twee ongelukkige samen.” Anderen vinden juist dat het kind later zelf kan kiezen hoe hij het ervaart. “Mijn ouders bleven bij elkaar tot ik 14 was. Ik voelde altijd dat het niet klopte. Toen ze uiteindelijk uit elkaar gingen, was het een opluchting.”
“Mijn dochter is nog geen vier. Ze is dol op haar papa én mama. Ik wil haar dat veilige gevoel niet zomaar afnemen.”
Wat kun je doen als je merkt dat de liefde weg is?
Durf het te benoemen. Al is het moeilijk, soms is het uitspreken van je gevoel de eerste stap.
Zoek relatietherapie. Ook als je partner niet mee wil – zelf praten kan al helpen.
Praat met vriendinnen of personen die in een soortgelijke situatie zitten. De herkenning lucht op.
Maak een plan. Wat wil je? Wat wil hij? Blijf je écht voor de kinderen, of durf je ook naar jezelf te kijken?
Weet: je bent niet alleen. Het forum staat vol vrouwen die dit meemaken – en elkaar steunen.
Samenblijven voor de kinderen is geen schande. Maar vergeet jezelf niet. Jouw geluk is ook belangrijk. En kinderen voelen méér dan we denken – ook als we denken dat we goed toneelspelen. “Ik ben nog niet weg, maar ik ben wel wakker geworden. Voor het eerst in jaren denk ik: wat wil ík eigenlijk?”
Zijn jullie voor de kinderen bij elkaar gebleven? En ben je daar blij mee of heb je er spijt van?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje