Blijven voor kinderen?

Wij zijn reeds 15 jaar samen en intussen ook getrouwd. Wij hebben twee kindjes (3 en 6).

Als ik heel eerlijk ben is de relatie voor mij al jaren op, seks voelt aan als een klusje en ik ben vaak blij als hij een avond / weekend weg is. Ik ben rustig als hij niet thuis is. Ik voel me vaak gespannen als hij er wel is.

Maar.... het is een goede papa en doet eigenlijk niets verkeerd.

Er is geen communicatie tussen ons, behalve praktische dingen (wat eten we vanavond, moet je nog wat van de winkel, haal jij de kids op, ...). In de avond zitten we naast elkaar op de bank wat op onze mobiel, of gaat de ene vroeg slapen om dan boven apart verder op de mobiel te zitten. Er is geen affectie meer, knuffels en kussen worden enkel gegeven op vaste momenten, zoals bij weggaan of slapengaan. Knuffels zijn ook zo emotieloos als wat, ik knuffel sommige vrienden nog intenser.
Ik kan mijn gevoelens en gedachten niet bij hem kwijt, waardoor ik jarenlang alles opkrop. Wij hebben nog NOOIT ruzie gehad. Hij praat ook nooit over gevoelens of emoties. Ik stop mezelf volledig weg voor hem.
We leven intussen volledig langs elkaar heen.

Ik ben er klaar mee, maar ik heb twee kindjes en het breekt mijn hart dat ik ze niet elke dag zou zien, warschijnlijk 50-50 en dan mis ik de helft van hun jeugd. Wat vreselijk.

De constante strijd tussen 'ik wil weg bij hem' en 'ik wil bij mn kindjes blijven' is zo uitputtend, ik ben al maanden gesloopt hierdoor.

Financieel ook heel lastig voor me. Dan moet ik een huis gaan huren op mijn inkomen, in een ander dorp, waar ook een hond kan, kindjes van school veranderen, ...

Ik zit vast en kom er niet uit. Het sloopt me echt.

(wij praten nooit dus hij weet hier ook helemaal niets van, ik sta haast nog liever naakt voor een volle zaal dan dat ik een serieus gevoelig gesprek met hem aanga. Hoe zou ik in godsnaam ooit moeten co-parenten met hem?) Heeft relatietherapie nog zin in dit soort gevallen?

help :-(

1646 x gelezen, 3

reacties (25)


  • Dame68

    Wat verdrietig en moeilijk.

    Ik zou denk ik gaan proberen om weer leuke dingen samen te gaan doen en vanuit daar ook weer kijken of jullie je weer open kunnen stellen voor elkaar , voor praten/kwetsbaar opstellen naar elkaar. Misschien komt dat dan vanzelf tijdens bijvoorbeeld een lunch met wandeling. En zo niet, dan heb je een eerste stap gezet. Als het al zo lang een patroon is in jullie huwelijk zal het natuurlijk ook langer tijd nodig hebben om te veranderen. Kijk of je de verbinding weer kan herstellen door dingen te gaan doen die jullie vroeger leuk vonden samen. En misschien lukt het je om echt geïnteresseerd te zijn in hoe hij zich voelt en daar naar te vragen, wat zijn zijn behoeftes, waar wordt hij blij van etc. Wat zijn zijn dromen? Ipv direct een ‘klaaggezang’ over hem uitstrooien (daardoor wordt het vaak nog lastiger om elkaar te vinden, hoe moeilijk dat ook is om niet te doen). Maar ook, zijn er dingen waar hij niet zo gelukkig mee is? En dan kan je misschien erop inhaken dan je dat ook hebt bijvoorbeeld, want het is jullie gezamenlijke probleem.

  • Amatullaah

    Ik vind het lastig want ik zie geen wil om te vechten.. relatietherapie kan zeker helpen maar dan moet je beide willen vechten anders eindig je nog steeds zonder communicatie of wil. Ik ben tegen scheiden, tenzij er echt alles aan gedaan is, zeker ook voor je kindjes!

    Succes!

  • Jojo91

    Je schrijft dat hij een goede papa is en niks verkeerds doet en dat er geen gedoe is.

    Dan zou ik zeker gaan voor therapie voor jezelf, om jezelf meer leren te uiten. Of voor relatie therapie. Passie en connectie kan terugkomen.

    Scheiden zie ik zelf als de allerlaatste oplossing. Als je er alles aan gedaan hebt. Alleen zal (vrijwel) altijd een stuk zwaarder zijn dan hoe jullie nu leven.

  • XooXooX

    Ach... ik snap die gevoelens heel goed. En blijven voor je kinderen snap ik ook heel goed want je wilt ze niet missen. Na mijn eerste heeft onze relatie ook echt diepe dalen gekend. We hebben relatietherapie gehad. Dat was echt loodzwaar, maar het ook heel erg waard. En ik moet zeggen dat ik misschien nog wel meer heb gehad aan de individuele sessies met een andere psycholoog voor mezelf. Ik heb zoveel geleerd van de gesprekken en alle gevoelens.

    Van de relatietherapie ook. Of het jullie relatie zal redden weet ik niet, maar het is in mijn ogen altijd een goed idee en onwijs leerzaam. Je leert veel over elkaar maar ook over jezelf.

    Wij hebben nu een tweede kindje en ik merk dat bij ons de oude patronen er weer insluipen. Het is soms gewoon niet makkelijk met een jong gezin om elkaar te blijven zien.

    Therapie kan echt heel helpend zijn.. een investering in jezelf... wat de uitkomst verder ook gaat zijn.

    Sterkte hoor! Niet makkelijk om dat eerste gesprek aan te gaan.. maar wel heel belangrijk want jullie hebben een hoop moois te verliezen toch?!

    Je kunt dit! ♡♡♡♡

  • Charliecharlie

    Ik zou zeker relatietherapie een serieuze kans geven. Als ik het zo lees zijn er echt flink dingen mis in jullie communicatie waar nooit wat mee gedaan is. Niet geschoten is altijd mis.

  • Pebblish

    Of je nou bij hem wil blijven of niet, je moet sowieso met hem praten. Je kan niet zonder enige uitleg ineens verdwijnen.

    Praat met hem en geef hem een eerlijke kans om voor zijn huwelijk te vechten. En als jullie er samen niet uitkomen, probeer dan relatietherapie. Mocht je er dan nóg niet uitkomen hoef je je minder schuldig te voelen naar je kinderen, je hebt het dan in elk geval geprobeerd.

  • Jeppie

    Ik kan me voorstellen dat het heel zwaar is als je niet kan praten en je daardoor op emotioneel vlak niet krijgt wat je nodig hebt.
    Maar bij hem weggaan is een korte termijn oplossing. Je blijft immers samen ouders van jullie kinderen en zult nog jaren lang met elkaar moeten praten en afspraken maken over de kinderen. Als het nu al niet binnen je huwelijk lukt om te praten, is het echt een illusie dat dat eenmaal gescheiden wél lukt. Bovendien heb jij dit ook al jaren laten gebeuren en neem je dit dus ook na een scheiding gewoon mee.

    Er zit echt maar één ding op: praten. Als je dat heel moeilijk vindt, kun je ook altijd eerst zelf in therapie. Dat was voor mij destijds wel de eerste stap. Het voelde ook krachtig om hierin een stukje regie te nemen, in plaats van het gevoel dat het me allemaal overkwam.

    Ik vind dat je het sowieso niet kunt maken richting je man om na te denken over scheiden terwijl je niet eens met hem hebt besproken dat je op deze manier ongelukkig bent. Je zit samen in een relatie dus daarin heb jij ook een verantwoordelijkheid.

  • Florien84

    Ik vind dat je altijd moeite moet doen om een relatie te redden. Dat is wat je wel verplicht bent aan kinderen. Tegenwoordig gooien mensen wel heel snel het bijltje erbij neer. Maar als je alles hebt geprobeerd en het werkt dan nog niet, dan houdt het op. Maar als jullie nu al niet communiceren verwacht dan niet dat het na scheiden beter wordt. Jullie blijven immers de ouders en zullen ook dan samen moeten communiceren. Als stel kan je scheiden maar als ouders niet.

  • MamavanLenM

    Ik vind je moet nooit blijven voor de kinderen, maar je weg gaan zonder dat je communiceert, sorry maar dit is heel krom. Wat denk je dat relatie therapie is, praten praten en nog eens praten.

    Ik lees nergens de wil er voor te vechten of er voor te vechten. Als de liefde op is dan zeg het liefde is op maar het feit blijft dat je moet praten, zowel om je relatie te verbeteren of te beëindigen. Ook je antwoord dat je niet durft vind ik heel vreemd, jullie hebben je beide bijdrage binnen een relatie.

  • ~MamaVan~

    Zoals hieronder genoemd werd, zonder communicatie kom je nergens! Dus daar zou ik eens mee beginnen. Geef aan dat je juist meer wil communiceren over gevoel. Blijkbaar vind je dat zelf ook moeilijk anders laat je dit niet zóveel jaar gaan denk ik.

    Een relatie is heel hard werken. Wij praten altijd óntzettend veel. 2 jaar geleden door omstandigheden ook een jaar langs elkaar geleefd. En stiekem werden we er beiden helemaal gek van. Toch lieten we het zo. Het liep uit op verschillende ruzies en verwijten. Totdat ik zoiets had van dit kan echt niet langer. En ik vond dat hij moest beginnen met excuses en alles. Beiden kunnen we dan heel eigenwijs zijn. Maar hij begon niet dus ik heb toch maar de stoute schoenen aan getrokken. Onderliggend wisten we ergens ook wel dat de liefde gewoon goed zat en dat we dit beiden niet wilden zo maar als dit zó lang doorsuddert is de weg terug ook lang. We zijn weer gaan communiceren over onze gevoelens. Én wat een grote rol speelde is dat we graag een goed voorbeeld voor onze kinderen zijn dus dat gaf een goede motivatie. Ook halen we dan herinneringen op waarom we elkaar vroeger zo leuk vonden en voor elkaar gekozen hebben. En ineens zagen we dat we het na 15 jaar eigenlijk zelfs nog beter hadden dan toen we jong waren. Je deelt al zóveel jaar alles samen dat het juist zo fijn vertrouwd is. Dat het ook kan dat je elkaar eventjes kwijt raakt, de basis gewoon goed is, en elkaar weer terug vind. Hoe dat nog verder verdiept en meer liefde geeft. Het was achteraf bekeken in ons geval een heel nuttige periode. En ja in een relatie moet je blijven werken. Dat geldt als partner en als ouder. En dat blijft een zoektocht.

    Gauw aan de slag!

  • Momoftwokids

    Als je samen kinderen hebt vind ik dat je er voor moet vechten. En ik lees nergens dat jullie dit doen. Jullie laten het. Maar een relatie is hard werken, zeker als je kinderen hebt en het klinkt alsof jullie vergeten zijn om aan je relatie te werken. Je bent het je kinderen verplicht om met hem te gaan praten. Niet één keer, niet twee keer, maar heel regelmatig. Dit heb je niet in één week of een maand opgelost.

    Maar wat hieronder ook gezegd word: je zal er in een nieuwe relatie net zo hard tegen aan lopen. En wat jij zelf zegt: je blijft samen ouders en je zult moeten communiceren. En je wilt je kinderen toch ook een goed voorbeeld geven?

    Er is wat mij betreft maar 1 oplossing: praten, praten, praten, evt met een relatietherapeut er bij. Dat kan zeker heel erg helpen. Vind elkaar weer terug!

  • Assiral

    Nooit blijven voor kinderen. Kinderen voelen echt wel dingen aan, en hebben zo geen goed beeld van hoe een relatie hoort te zijn.

    Mijn moeder is ook jaren gebleven voor ons, toen ze eenmaal de knoop had doorgehakt was ik opgelucht dat ze uit elkaar gingen.

    Maar ik vind in jouw verhaal verder geen redenen om bij je man weg te gaan. Er is geen groot ruzie gaande, of er speelt niks anders. Het enige probleem is dat jullie elkaar zijn kwijt geraakt. En ik denk dat je er allebei hard aan kunt werken om elkaar weer terug te vinden. En dan is relatie therapie inderdaad een goeie. Zeker doen! Mocht dat echt niks zijn, dan kun je altijd nog bij hem weg. Laat je dan ook niet tegen houden door bovengenoemde dingen, dat komt allemaal wel goed.

  • Paxkast

    Je praat dus al 15 jaar lang niet met elkaar? Wat had je verwacht. Ik vind dat jullie allebei evenveel verzuimd hebben in jullie relatie EN naar de kinderen toe. Ik vind als je aan kinderen begint ook hoort te knokken en werken aan jullie relatie. Een onstabiele relatie is een onstabiel gezin, zoals je nu exact hierboven hebt geschreven. Een kind merkt dit en ziet dit als een voorbeeld. Zet jullie schouders eronder. Ga praten. Doe er wat aan. Ik vind het ook altijd laf om zomaar te vertrekken terwijl de man zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust is. Een laffe makkelijke weg.

    Plus dit zal waarschijnlijk ook ontstaan bij een nieuwe partner. Het probleem ligt ook grotendeels bij jezelf

  • aliemama

    Ik vind het wel heel laf om bij hem weg te gaan omdat je niet met hem durft te praten. Ook als je relatietherapie overweegt zul je met hem moeten praten. Ik denk dat de sleutel ligt bij het weer beginnen met jezelf open stellen naar hem toe. Ook al voelt dat nu misschien vreemd of eng, hij is toch je man en de vader van je kinderen. Daar heeft hij recht op.

  • Vlindermoeder

    Alles begint en eindigt met praten. Zonder een gesprek kom je nergens

  • Nog-even!

    Ik vraag me af: toen jullie 9 jaar samen waren, wilde je nog een kind met hem.krijgen En 4 jaar geleden nog een keer.... Wat is er in die 4 jaar gebeurd? Het verschil tussen: ik wil een kind met jou en "ik wil bij je weg, zonder met je te praten" is levensgroot... Waar sloeg het om in jouw hoofd?

  • Liesjesch

    Ik denk dat je zelf de sleutel in handen hebt.. Door te gaan praten en te zeggen waar je mee loopt.

  • Oemmiie

    Communicatie is the key

  • Ikendochter

    Kenbaar maken aan hem is de enige oplossing voor verandering.

    Wie weet heeft hij het zelfde je weet het niet.

    En zeg nou eerlijk soms is uit elkaar gaan om elkaar weer geluk te gunnen het beste hoor.

    Maar aan de andere kant aan je verhaal zie ik geen reden om hem te verlaten, jullie moeten gewoon actie ondernemen op jullie eigen relatie.. ik zie ook niet dat je dit ooit aangegeven hebt bij hem. Ik zal dit juist wel doen. En het is misschien eng maar misschien heb je dan wel weer wat meer pit in je relatie.

  • Ordinary-Miracle

    Zoals ik het lees is het heel goed mogelijk om je relatie te “redden”.

    Vanuit eigen ervaring kan ik zeggen dat het soms uitzichtloos kan voelen. Alsof al je gevoelen die je ooit had verdwenen zijn als sneeuw voor de zon.

    Maar dit kan zeker weer veranderen.

    Toen ik destijds in dit zware gevoel zat kwam er een punt waarop ik besloot bij elkaar te willen blijven voor ons kind. Ik heb/had net als jij een man die een fantastische vader voor ons kind was. Omdat uit elkaar gaan voor kinderen altijd een heftige impact op de ontwikkeling heeft besloot ik; uit elkaar gaan is geen optie. Dit hielp enorm in mijn hoofd. Het getouwtrek was over. Ik had de knoop doorgehakt. Maar als uit elkaar gaan geen optie is dacht ik dan moeten we onze weg naar elkaar weer terug zien te vinden.

    Mijn man en ik hebben veel gesprekken gevoerd. En ja die zijn altijd vanuit mij begonnen en ging niet altijd even fijn maar hij luisterde wel. (In jouw bericht lijk je aan te geven dit moeilijk te vinden, daarvoor kan het enorm helpen om hierbij hulp te krijgen. Zodat je jezelf makkelijker kan uiten. Begin eens bij de POH van de huisarts hiervoor of een haptonoom.)

    Wij zijn de focus gaan leggen op connectie samen. Bewust een avond plannen waarin de telefoons aan de kant gaan en we samen wat doen. Dat kan zoiets simpels zijn als samen een film kijken op tv, kaarsjes aan, wat lekkers erbij. Dat zorgt gelijk al voor een fijnere sfeer. En dat is misschien voor jullie nu al een hele stap maar het helpt wel om die te zetten.

    Wanneer je jonge kinderen hebt leef je in de bekende tropenjaren. Die zijn zwaar en vaak zet je jezelf en je relatie op een lager pitje omdat de zorg zoveel vraagt. En hierdoor ziet de relatie er vaak heel anders uit dan voordat je kinderen kreeg.

    Denk eens terug aan hoe jullie relatie was toen je hem leerde kennen. Wat trok je in hem aan? Wat vonden jullie samen leuk om te doen? Wat zijn mooie herinneringen die jullie samen hebben gemaakt. Ga terug naar toen het gevoel voor jouw man wel goed was. Die versie van jullie is er nog. Maar die moet wel de tijd, aandacht en ruimte krijgen om weer tot bloei te kunnen komen.

  • Rosieee

    Dit klinkt niet alsof je bij hem weg moet gaan, hoewel het altijd je eigen keuze blijft natuurlijk. Dit klinkt alsof het een hele serieuze kans verdient om te werken aan jullie relatie, maar vooral ook aan jezelf. Hoezeer ik mij je gevoel ook kan voorstellen en met je te doen heb, zegt dit voor een deel óók iets over jou. Wat maakt dat jij je al zolang in deze situatie bevindt? Werk aan jezelf en aan de relatie, eventueel samen met je man maar dit hoeft niet per se. Zo kun je je kinderen (indirect) laten zien wat volwassen communicatie is, hoe je (samen) kunt omgaan met moeilijke tijden en tegenslagen en hoe je kunt groeien, door in eerste instantie te beginnen bij jezelf. Het is mooi als je je eigen valkuilen niet hoeft door te geven aan je kinderen. Maar je zult dit wel echt moeten bespreken met je partner! Ik snap dat het heel moeilijk is maar ga toch even hard zijn; probeer niet in de slachtofferrol te stappen in deze maar neem je verantwoordelijkheid om ook naar jezelf te durven kijken. Weggaan kan daarna ook nog, maar stap uit je eigen valkuilen en geef het een kans. Maar nogmaals, dit is wat het bij mij oproept. Het is natuurlijk aan jou. Heel veel succes 😘

  • Lady-Whistledown

    Eigenlijk staat in jouw verhaal duidelijk omschreven waar het mis gaat en dat is in de communicatie. Ga wel eens met elkaar echt het gesprek aan. Relatietherapie? Zeker proberen! Jezelf voor hem wegstoppen moet je ook zeker niet doen.

  • Nog-even!

    Ik denk dat het enige dat zin heeft in jouw/jullie geval, therapie is... Als je nu wegloopt, leer je je kinderen dat het ok is om niet te communiceren... En dan zul je in een volgende relatie gewoon gaan herhalen wat je nu doet. Dus ja, ga met de billen bloot en leer te praten. Misschien eerst maar eens alleen.... later kun je altijd samen gaan... Zet hem op!!

  • Koffieverkeerd

    Ik vind dat als je getrouwd bent, je het aan elkaar verplicht bent er alles aan te proberen om te relatie te redden. Dat is voor mij de kern van de trouwbelofte. Het klinkt niet alsof jullie dat al geprobeerd hebben. Jullie lijken dit gewoon te laten gebeuren, en laten elkaar afdrijven, ontsnappen. Bij elkaar blijven voor de kinderen alleen, vind ik geen reden. Maar uit elkaar gaan omdat je er allebei niets doet om het te voorkomen ook niet. Dus ga dat gesprek wel aan, en ga samen en/of apart met iemand praten. Is het niet te redden, dan is dat wat het is. Maar het zonder proberen te laten misgaan, is toch eeuwig zonde?

  • Maartje07

    Wat verdrietig om te lezen!
    Hoe is jullie relatie ooit tot dit punt gekomen? Hoe was het in het begin? Konden jullie toen wel samen praten?
    Als je nog nooit een serieus gesprek bent aangegaan om dit te bespreken, ga het dan nu toch doen alsjeblieft.
    En als je dat lastig vindt, schrijf hem dan een brief.
    Ik denk dat relatietherapie zeker zin kan hebben.

    Lieve meid, vecht ervoor. Denk aan je lieve kindjes en geloof dat er weer iets moois kan ontstaan tussen jullie. Het hoeft niet te laat te zijn.