Demi heeft altijd een vurige kinderwens gehad. Sterker nog: als mensen vroeger aan haar vroegen wat ze later wilde worden was het antwoord geen prinses of superheld, maar mama. Toen ze haar partner leerde kennen, werd deze wens alleen maar groter, maar de twijfels ook. Haar partner is namelijk manisch depressief.
Kinderwens
“De eerste jaren van onze relatie kwam mijn kinderwens wel ter sprake, maar was zijn depressiviteit een reden om hier nog niet aan te beginnen. Mijn vriend werd in de tussentijd afgekeurd door het UWV, kwam thuis te zitten en door de rust die dit gaf werd zijn psychische gesteldheid stabieler. Toen het een lange tijd goed met hem ging, besloten we voor een kindje te gaan”.
Zwanger
“Na ongeveer een half jaar ‘proberen’ raakte ik zwanger. Ontzettend spannend natuurlijk, en we spraken tijdens de zwangerschap veel over hoe het zou gaan als de kleine er was. Mijn partner had onwijs veel zin in de komst van ons kleintje, en had vertrouwen in dat hij de zorg op zich kon nemen als ik aan het werk was. We kregen een prachtige dochter”.
Kraamweek
“In de kraamweek kon ik lichamelijk zelf niet veel (ik was bevallen met een spoedkeizersnede) dus mijn partner werd meteen compleet in het diepe gegooid. Hij hield dit verrassend goed vol, al is hij wel sneller moe dan een ander. De kraamweek gaf me het vertrouwen dat hij de beste papa ging zijn voor ons kleintje die ik me kon wensen”.
Toen ging het mis
“Maanden ging het goed, ik ging weer aan het werk en hij bleef thuis bij onze dochter. We hadden ons ritme gevonden. Tot mijn vriend op herkeuring moest komen en het UWV roet in het eten gooide. Hij ging zonder pardon van volledig afgekeurd naar volledig goedgekeurd, terwijl hij psychisch gezien helemaal niet in staat is om te werken. En toen ging het mis… Mijn partner werd steeds somberder, de stress werd hem al snel te veel. Hij sprak steeds vaker uit geen zin in het leven meer te hebben. De angst bij mij groeide en er gingen duizend vragen door mijn hoofd: wat als mijn dochter zonder vader op zou moeten groeien? Straks doet hij zichzelf echt iets aan. Het UWV heeft totaal geen idee wat ze aanrichten. Het ging zo goed, hoe kan zo’n arts niet zien dat hij stabiel was omdat hij niet hoefde te werken, en niet omdat hij genezen was?”
Volhouden
“Ons dochtertje gaat inmiddels regelmatig naar mijn schoonouders om mijn partner te ontzien. Zodat hij weer kan bijtanken en de zorg redelijk volhoudt. Er loopt een bezwaarprocedure bij het UWV, en ik houd mijn hart vast voor de uitslag”.
Taboe
“Er heerst een ontzettende taboe op psychische aandoeningen. Maar met de juiste begeleiding, aanpassingen en begrip van je omgeving en instanties kun je een ontzettend mooi leven hebben. Mijn partner is hier het levende bewijs van. Het wordt tijd dat psychische aandoeningen ook als serieus ziektebeeld gezien worden en dat grote instanties hier hun ogen niet voor dichtknijpen.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik snap het artikel wel. In mijn naaste omgeving was een soortgelijke situatie. Vrouw werkt fulltime, omdat de man wegens psychische problemen niet meer in staat was om te werken. Hun oudste kind heeft namelijk een slechte start bij de geboorte gehad. Het was kantje boord en na vele (soms zeer gevaarlijke) operaties door de jaren heen is het goed gekomen. De man heeft daar zo'n klap van gekregen waardoor hij depressief werd, zijn toevlucht zocht in de alcohol, etcetera. Ook een tijd opgenomen geweest ivm suïcidale gedachten. Hele toestanden in ieder geval. Hij was thuis en daarom geen kinderopvangtoeslag. Echter hij kon absoluut niet voor de kinderen zorgen. Alles kwam daardoor op de familie terecht. Met name de grootouders en de zus, want kinderopvang was natuurlijk niet te betalen.
Overigens gaat het nu (na 15 jaar) eindelijk redelijk goed. Maar echte psychische problemen zouden ook in zulke situaties financieel erkend moeten worden.
Eenvoudig toch, zij werkt, hij blijft thuis. Heb je niks met het uwv te maken. Ja minder inkomen en minder luxe natuurlijk maar ik zie niet direct een groot probleem.
Behalve dan dat er geen kinderopvangtoeslag zal zijn, met 1 inkomen. En vader niet in staat is om hele dagen voor zijn kind te zorgen... Ergens wringt het: verwachten dat je afgekeurd wordt om te werken, maar wél de verantwoordelijkheid voor een kind aangaan, terwijl je dat niet kunt waarmaken... Ik zeg niet dat dat niet mag. Maar de vanzelfsprekendheid waarmee van het Uwv geëist wordt dat hij afgekeurd wordt zodat hij deeltijd huisvader kan zijn, komt op mij krom over...
Dan nog, vaak heb je 2 ochtenden psz vd gemeente, en er staat over schoonouders die eventueel kunnen ontlasten. Er staat niks over opvang alleen dat hij thuis blijft bij hun kind 🤔
Hoe dan ook… ik denk persoonlijk niet dat je recht hebt op een uitkering in een situatie als deze
En ook dat laatste: "Het wordt tijd dat psychische aandoeningen ook als serieus ziektebeeld gezien worden". Ik vraag me af in hoeverre ze daar met haar kinderwens zélf rekening mee heeft gehouden... Het kindje is nu ook erfelijk belast én moet leven met een manisch-depressieve ouder... Loodzwaar...
Reageer op dit artikel
reacties (6) Stuur een bedankje