Hey, Ik ben 38, mijn man en ik hebben 2 zoontjes van 5 & 7 jaar oud. Onze jongste was een heeeel slechte slaper. We wilden altijd 3 kinderen maar doordat de jongste zo vermoeiend was, is dit op de lange baan geschoven en dacht ik zelfs dat het een afgesloten hoofdstuk was. Hoewel ik altijd een twijfel had of mijn gezin wel compleet is nu? Het onderwerp 3de kindje komt trouwens ieder jaar terug en nu begon mijn man er toch weer over en is hij precies echt overtuigd dat hij toch een 3de wil. Maar ik ben iemand die over alles zeer lang en ver nadenkt ... Mijn leeftijd, het leeftijdsverschil tussen de jongens en eventuele baby, noem maar op ... . Maar langs de andere kant blijft het incomplete gevoel. Het is goed zo met onze jongens maar wat als er toch een derde had geweest?
Mensen met dezelfde ervaringen en die van toch hun hart gevolgd hebben?
Ben zelf nu 38 en ben 37 weken in verwachting Mijn kinderen zijn stukken ouder dan die van jou 15, 13,11 en 9 Hier vinden ze het juist leuk want ze maken het veel bewuster mee Mijn zusje en ik schelen 7 jaar en vinden dat nooit probleem eerder juist fijn Ook ik heb commentaar gehad je bent te oud je hebt al pubers enzo masr is toch onze keuze en wij zijn gelukkig
Een vriendin van mij is na haar 38ste begonnen met gezinsuitbreiding. Op haar 39ste kreeg ze haar 1e kindje en nu met 41 krijgt ze een 2e. Ik was 27 toen ik mijn oudste kreeg en 33 toen ik mijn jongste kreeg. Ik merk bij mijzelf een heel groot verschil qua energie. Bij mijn oudste zoon had ik veel meer energie en veel meer geduld, bij mijn jongste is dat minder ik merk namelijk dat ik echt ouder begin te worden en niet meer die lichaam heb van 12 jaar terug. Ik zelf moet er niet aan denken om nu na mijn 39ste weer opnieuw te beginnen denk dat ik daar geen kracht meer voor zou hebben. Maar dat is natuurlijk voor iedereen verschillend. Succes met jullie keuze. 🍀
Als jullie beiden gezond zijn en graag willen, waarom niet? Maar ben dan zelf wel van als het kindje down syndroom heeft, waar toch een wat grotere kans op is, niet laten weghalen.
Hier zou ik niet op die leeftijd nog een kind willen, niet voor niets vanaf 30 vruchtbaarheid flink stuk minder en vanaf 35 fors minder en grotere risicos op afwijkingen en meer impact op gezondheid vd moeder
Maar wat ik lees bij jullie is een diepe kinderwens die jullie vermoedelijk vast voor gaan wat een ieder er ook van vind.. dus veel geluk toegewenst vast met jullie gezin van 5!
Ik was 36 toen onze jongste (4e kindje) kwam. Ze is een cadeautje, maar ontzettend gewenst. Ze scheelt 7 jaar met haar zus boven haar. En o, wat is dit gezellig! Zo dol op hen allemaal. En ja, tuurlijk vind ik het soms ook druk 4 kinderen met daarbij een baan, huishouden etc, maar zou haar toch nooit weer willen missen. Je absoluut nooit spijt van een kindje erbij.
Leeftijdsverschil vind ik juist een groot voordeel. Je hebt meer echte tijd voor je jongste kind, daardoor ook meer tijd om te genieten van het ouderschap. Sommige moeders zeggen: dan heb je ze zsm weer uit de luiers.. maar ikzelf geniet gewoon van elke fase, dus ik hoef niet snel naar een volgende fase. Lijkt mij ook jammer om zo over het moederschap te denken/te ervaren. Ik zie vriendinnen met meerdere kleintjes helemaal ‘op’ raken en blij zijn als ze 4 zijn. Ouders die elkaar kwijt raken.
Ja iets meer risico’s op oudere leeftijd. Maar ook jongere leeftijd brengt elke zwangerschap risico’s. Zekerheid krijg je niet. Mijn huisarts zei een poos terug dat ze zoveel vrouwen ziet in haar praktijk die al eind 30 zijn en een gezin starten en dat dat prima kan.
Volg je hart. Ik ben zelf 39 en pril zwanger. Heb zelf 2 kids van 13 en 9 en mijn man heeft 2 kids van 13 en 10. Wij dachten juist dat een nieuwe kruimel zoveel liefde gaat krijgen van haar/zijn broers en zussen. Mooier kan toch niet.
Dat is echt jullie keuze. De kans op miskramen en afwijkingen is groter. Maar als je dat niet erg vindt, is er niemand die jullie tegenhoudt, toch? Mijn moeder kreeg een miskraam en werd daarna weer zwanger. Toen de baby er eenmaal was, was ze 40,5 jaar. Voor mijn zusje was dat pittig: een oude moeder en 8 jaar verschil met het kind boven haar. Maar ze is er wel groot mee geworden.
Het zou door kinderen pittig beleefd kunnen worden, maar hier totaal niet zo. Ik was wel wat jonger (36), toen onze jongste kwam. Ze scheelt 7 jaar met de zus boven haar. Niemand v de kinderen hier die dat pittig vind; integendeel ze vinden het juist hartstikke leuk!! Ze zijn zo dol op hun zusje en zij op hen.
Het heeft alles te maken met aandacht verdelen denk ik en dan maakt leeftijdsverschil echt geen klap uit.
Nee, het had hier ermee te maken dat ze als kleuter tussen de puberende tieners was. Ik was zelfs al uit huis. Als tiener was zij nog de enige die thuis woonde. Ze is in die zin als enigskind grootgeworden. Ik kwam geregeld een weekend thuis om de relatie te onderhouden, maar was meer moeder dan zus voor haar, qua beleving. Ze had in huis geen leeftijdsgenoten. Dat heeft ze gemist. Hoe dol we ook op haar waren. En op vakanties werd vaak aan haar gevraagd, waarom haar oma (=moeder) mee op vakantie ging... Zij heeft dat achteraf niet als leuk ervaren. Die verhalen komen pas als ze zelf groot zijn... Toen ze 2 was, speelde dat nog helemaal niet...
Dat geloof ik best en dat is vervelend voor je zusje dat ze het zo heeft ervaren. Maar dan nog geldt denk ik hoe je ermee omgaat. Ik kan me bijv best voorstellen dat het voor haar als tiener niet leuk is om alleen met ‘pa en moe’ op vakantie te gaan. We zullen er dan heus voor zorgen dat ze een vriendin mee heeft, met vrienden weg gaan (doen we nu ook vaak) of zorgen voor een fijne gezinscamping met veel tieners (doen we nu ook al voor onze tieners;) ).
Daarbij heb ik goede vriendinnen met kinderen in dezelfde leeftijd als onze jongste, dus dit is echt het laatste waar ik me persoonlijk druk om maak. Ik zeg niet dat zo’n groot leeftijdsverschil tussen de jongste en de rest geen nadelen heeft (die kan ik ook best bedenken en ik ondervind ze ook wel eens), maar ik vind ze persoonlijk door jou flink uitvergroot worden en daarbij heb je het ook over een andere tijd/generatie. Ik gok zo’n 25 jaar geleden. Ik denk niet dat je dat 1 op 1 met elkaar kunt vergelijken.
Mijn ouders gingen idd ook met haar naar campings met tieners... Ze hebben zich echt aan haar aangepast... Ieder mens maskt dingen mee die minder prettig zijn. Dit was voor haar er een stuk van. En wat ik heb gezien, is dat mijn moeders gezondheid na haar 45e echt een stuk minder was dan daarvoor. Dat zal ongetwijfeld ook een rol hebben gespeeld. Maar ook dat heb je niet voor het kiezen... Ook die risico's worden groter als je ouder wordt. Maar ik zeg niet dat mensen "dus" maar niet asn kinderen moeten beginnen na hun 35e. Het leven is nou eenmaal niet maskbaar. Daar zullen we mee moeten leren omgaan...
Hier hetzelfde leeftijdsverschil tussen mijn oudste 2 jongens en hun jonge zusje. De middelste was 5 toen ze werd geboren. Het is echt genieten hier om te zien hoe de grote broers hun zusje vertroetelen. Ook nu nog elke dag nu ze 2,5 jaar is. Hopelijk bij jou ook zo! Uiteraard eerste jaar weer even wennen, alle opgebouwde vrijheden weer even terug bij af. Maar wat is nu een jaar?! En qua leeftijd: ik heb genoeg vriendinnen die ouder waren toen ze kinderen kregen
Wat ik ook zeker mee zou nemen is dat hoe ouder je wordt hoe meer risico’s er zijn op kindje met minder sterke gezondheid. Hoe kijken jullie daar tegenaan en is dat de eventuele impact ook waard.
Waar denk je op termijn meer spijt van te kunnen hebben? Dat je GEEN derde kind heb of dat je wel een derde kind heb? Als het er is hou je er toch van?
Zelf op m'n 36e mijn oudste gekregen en op m'n 39e de jongste. Vriendin en schoonzus op hun 42e nog een kind gekregen.
Wat betreft het leeftijdsverschil: ik ben zelf de jongste van 4. Mijn siblings waren 9, 7 en 4 toen ik geboren werd. Mijn moeder zegt altijd dat ze van mij het meest heeft genoten, omdat ze veel tijd had voor mij (andere kinderen waren toen natuurlijk al op school).
Hier op mijn 38ste de beslissing genomen dat een tweede welkom was. Toen mijn zoon 9 maanden was, bleek mijn man ongeneeslijk ziek. Jaren gedaan om het te verwerken en om mij neer te leggen dat het bleef bij maar 1 kind. Inmiddels weer heel gelukkig in de liefde en kreeg het gevoel, het kan nog net. Inmiddels 6 weken zwanger, binnen 2 maanden was het raak. Kortom gewoon je hart blijven volgen.
Een iets groter leeftijdsverschil kan juist heel relaxed zijn. Bij ons is het straks ruim 4 jaar, en ik had het niet minder gewild achteraf. Ons leven is er veel makkelijker door dan het gezinsleven van vriendinnen die er maar 2 jaar tussen hebben. Dus ik zou het niet laten vanwege het leeftijdsverschil als ik jou was.
Zelf denk ik dat je in dit soort gevallen je gevoel moet volgen… zeker als het qua financiën / gezondheid etc allemaal op de rit hebt. Blijkbaar zijn jullie er nu pas aan toe. En ja het leeftijdsverschil is wat groter maar dat kan juist ook wel heel bijzonder zijn.
38 en 21 weken zwanger, nieuwe partner wel en mijn 4e maar oh wat voelt dit meisje welkom! Als het voor jou niet compleet voelt, doen! Spijt is erger, geloof mij. Voor je leeftijd moet je het niet laten, je bent echt nog jong genoeg.. Wat fijn dat je man die wens ook echt uitspreekt, en dat jij er ook echt steeds serieus over nadenkt. Ik vind de leeftijdsverschil met je zoontjes niet zo groot, ze maken het straks bewuster mee wat ook heel leuk en mooi is! Uiteindelijk moeten jullie het zelf beslissen, voor en nadelen afwegen maar weeg je gevoel ook mee!
Hier zijn de kids nog ouder. Nieuwe partner en zeker getwijfeld. Door leeftijd en gezondheid niet optimaal. Uiteindelijk goed nagedacht over hoe we het praktisch konden doen en hoe iedereen in balans kan blijven. Juist met oudere kids wordt een baby ook weer makkelijker. We zagen genoeg opties dus er toch voor gegaan. Door leeftijd wel 4 miskramen verder helaas, nu weer zwanger. Hebben wel altijd gezegd: kers op de taart is mooi maar we gaan we geen fratsen voor uithalen. Geen ovulatietesten gedoe, medische molen etc. Gewoon plezier hebben en als het ons gegeven is is het mooi. Zo niet, dan hebben we nu ook een prachtig gezin.
38 is voor iedereen anders. De ene persoon is de ander niet. Als jouw gezondheid in orde is en je hebt het kindje het nodige te bieden, kun je het gewoon doen.
De zus van mijn schoonmoeder was 42 dat ze nog een zoon kreeg. Een forse vrouw, maar ze kon het prima.
Heel oppervlakkig misschien maar voor mij zou ook wel meespelen of ik evt als oma gezien zou kunnen worden 😅😅. Hier geen probleem gelukkig.. maar dat lijkt me zo awkward 👵
Daar zou ik me niets van aantrekken. Toen ik net kinderen kreeg, kreeg ik zo vaak de vraag of ik met m’n zusjes op pad was. En als ik met m’n zus en mijn kinderen op pad was dachten ze dat de kinderen van m’n zus waren (is 4 jaar jonger dan mij maar ziet er ouder uit) dus het is toch altijd wat haha.
Maar anderen denken altijd wel wat over alles en iedereen. De mensen die jou kennen en die belangrijk zijn voor je, weten hoe het zit en dat is het enige dat telt. Of je nou 20, 30 of 40 bent, als jij maar gelukkig bent.
Als je het alles te bieden hebt wat nodig is en je bent verder sterk en gezond, dan lijkt me er niks op tegen.
Het is inderdaad natuurlijk niet iets wat je hals over kop beslist, dus spreek bijvoorbeeld af dat je er over een maand ofzo nog eens goed over praat samen. Zo leef je naar de datum toe waarop je beslist en dat kan prettig zijn, als je het moeilijk vind om te beslissen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwangerschap boven de 35
reacties (35) Verversen