Ik ben er zaterdag achtergekomen dat ik zwanger ben voor de 5e keer. Ik heb 3 gezonde kindjes en 1 overleden vroeggeboorte kindje. 5e zwangerschap dus en ongepland. Mijn kinderen zijn 7, 5 en bijna 3. Wij waren compleet en hadden geen kinderwens meer.
Ik heb de grootste moeite om het te accepteren en er positief in te staan. Ik heb het gevoel weer van vooraf aan te moeten beginnen. Het gevoel dat ik weer mezelf en mn eigen leven aan kant moet zetten, net nu ik weer vrijheid voelde en zo aan het genieten was met de kids. Geen luiers meer, nachten doorslapen.. weer een sportritme, hobbys opgepakt, meer uren aan t werk. Mijn zwangerschappen zijn allemaal medisch en kijk er dus weer ontzettend tegenop. Ruimte in huis hebben we wel. Babyspullen heb ik het meeste weggedaan maar ook dat komt goed. Opvang is een dingetje.. een andere auto komt er ook nog wel.
Het klinkt ontzettend vreselijk en egoïstisch maar elke ochtend hoop ik dat het gewoon een nare droom was. Ik kan dit niet nog een keer...
De reacties van de omgeving zullen niet leuk zijn dat weet ik nu al..
Ik voel me "belachelijk" en dom... wie raakt er nou op zn 35e ongepland zwanger..
Dit klinkt vast allemaal erg negatief en ondankbaar maar kan er nu even niks aan doen. Zo voel ik me nou eenmaal... wie heeft opbeurende woorden.
Ik kreeg op me 36e mijn 2e. Ook ongepland maar door heel veel ellende en stress door de pil heen. Ook stond ik hetzelfde erin. Me oudste was 1,5 jaar. Geen flesjes meer. Tijd voor jezelf. Je kan met 1 kind overal na toe. En geen gebroken nachten meer. Me 2e word in oktober 2.. en het gevoel blijft me achtervolgen. Hoeveel ik ook van hem hou en hij ondenkbaar is in me leven. Zijn de gebroken nachten er nu nog steeds. Hij is een slechte slaper, huilt best veel. En het is gewoon moeilijker om ergens heen te gaan bijvoorbeeld Monky town. Ik doe 90% alles alleen terwijl ik een partner heb. Redelijk vaak woorden hierover maar dat terzijde. Maar om je dom te voelen .. sorry maar er zijn heel veel mensen verdrietig dat ze op hun 35e nog steeds geen kindje hebben en willen graag. Denk dat we gezegend zijn met de kids die we mogen krijgen.. ook al is het zwaar en echt wel pittig. Ik voel me soms nog steeds zo zoals jij je voelt.. vooral omdat het zoveel rustiger had kunnen zijn met minder stress. Maar als ik zie dat me oudste een broertje heeft en niet alleen is, of als ik me jongste zijn lach zie voel ik me wel trots
Onze kinderen zijn 12,8,6,3 Dus vergelijkbare leeftijden in huis. :)
En herken het gevoel heel goed om opnieuw te beginnen nu ze wat ouder zijn. Maar ook daar kijk ik wel weer naar uit. Het is mooi dat ons dat weer gegund is om mee te mogen maken.
(Mijn studie staat wel op pauze nu haha, maar dat komt wel weer in de toekomst)
Wij hebben er 4 en een kindje verloren aan een afwijking na zijn geboorte. Nu zwanger voor de 6e keer en ben ook 35 jaar.
Ik raak gemakkelijk zwanger en hebben meerdere keren een verassing baby gekregen ondanks voorbehoedsmiddelen. Dus ik ken de schrik goed. Het is normaal dat er vanalles door je hoofd gaat en dat het tijd kost om alles een plekje te geven. Maar wat ik je kan meegeven is dat je achteraf nooooit denkt: had ik deze baby maar niet. Het zijn de zorgen voor de toekomst die het nu zo spannend maken.
Bedankt voor jullie reacties allemaal. Fijn om te lezen dat iedereen er "uiteindelijk" heel blij mee is. Mijn man was ook geschrokken..hij zei dat hij er zelf blij mee is maar het erg vind voor mij omdat hij natuurlijk weet wat ik al meegemaakt heb. Verder steunt hij mij ons en helpt hij mee dus dat is het niet.
Ik droom al de hele week over het hebben van een miskraam en opgelucht wakker worden...
We hebben wel zoiets van laten we maar kijken of het inderdaad wel standhoud en zo ja, dan gaan we beetje voor beetje bedenken hoe dit het beste aan te pakken..
sgat wat oan je eraan doen als het ongepland was .ben zelf 37 en ook ongepland zwanger geraak met de 5de was eerst behoorlijk verdrietig maar nu niet meer ben juist blij omdat ik zie dat mijn kinderen zo blij zijn dat ze nog een broertje of een zusje krijgen
Hoi lieverd, wat een schrik en wat begrijpelijk dat je je vrijheden niet zomaar weer wilt opgeven. Als ik je 1 kleine troost mag meegeven:
Ik leerde van mijn verloskundige dat het heel normaal is om aan het begin van je zwangerschap nog sterker dan anders te denken: “Oh nee! Dit wil ik niet!” Ik ga je daar een voorbeeld van mezelf bij geven dat je misschien helpt:
Ik had bij mijn beide kinderen hetzelfde als jij, dat ik dacht: “O nee! Er komt een baby! Help dit wil ik niet!” en bij mij was het omgekeerd: ik had een enorm grote kinderwens, maar deed er door miskramen 10 jaar over voordat ik mijn eerste kindje. Je zou denken dat ik na 10 jaar proberen dolgelukkig was, maar aan het begin van de zwangerschap overheerste bij mij de paniek. Shit! Waar ben ik aan begonnen?
Ik vond mezelf idioot dat ik me zo voelde. Hoe kon ik, met mijn grote kinderwens, nou zo afwijzend reageren op de komst van een baby? De verloskundige stelde me gerust dat het heel normaal is om in het begin ook enige weerstand te voelen tegen de komst van een nieuwe baby. Ze zei dat het een natuurlijk onderdeel is van psychisch en fysiek ruimte maken voor de baby.
Laat het gewoon maar even gebeuren. Probeer om niet al te veel in paniek te raken, als dat lukt, waarschijnlijk zal je lichaam gauw genoeg gaan meehelpen in de vorm van hormonen die je helpen om naar deze overgang toe te groeien. Mijn verloskundige zei: “Het duurt 9 maanden om een baby in je buik te laten groeien, maar het duurt ook 9 maanden om er psychisch naartoe te groeien.” Ik had het zowel bij mijn oudste als bij mijn jongste. Het is normaal.
Hiermee wil ik niet je gevoelens ontkrachten. Ik denk dat je het er echt moeilijk mee hebt en dat kan ik me helemaal voorstellen. Maar misschien kan je het nog een paar weken aankijken, misschien voelt het toch nog iets lichter over als je deze ‘o help!’ fase voorbij bent en de hormonen mee gaan helpen.
Ik ben 39 jaar . Ik mankeer heel veel al voor de zwangerschappen. Ik heb 3 kindjes 10 ,9 en bijna 3 jaar oud . Wij hadden geen kinder wens meer . Zelfs besproken met de gyneacoloog welke stappen wij zouden ondernemen om geen kinderen meer te kunnen krijgen ivm mijn allergie tegen hormonen. Echter 3 dagen later testte ik zwanger. Hoe dan ????? Ik vond / vind het ook moeilijk. Ik loop al vanaf week 5 onder strikte controle van de gyneacoloog. Ik heb naast mijn 3 levende kinderen ook een overleden dochterje en tig miskramen gehad. Ik.probeer er van te genieten de kinderen zijn door het dolle heen dat ze weer een zusje krijgen. En ik ben dankbaar dat ik nog een wondertje mag krijgen, maar soms denk ik echt shit we gaan weer van voor af aan beginnen 🙈 Een abortus kan ik niet 😔 Ik denk echt dat het tijd nodig heeft 😘 Een hele dikke knuffel lieve mama ♡
Ik ben 32, maar denk niet dat dat veel uitmaakt.. ik ben zwanger van ons 6de, ongepland. En ons 5de was ook een 'ongelukje'. Na ons 4de hoefde ik er geen meer, we verloren een dochtertje ruim 5jaar geleden aan een zware ziekte. 2 jaar na haar overlijden verwelkomden we een 2de dochtertje. En toen was het goed voor mij, 2 zoons en een dochtertje. Maar een jaar later ontdekte ik dat ik weer zwanger was, zeer moeilijke zwangerschap, baby'tje groeide niet, 2x per week controle,.. uiteindelijk met 36w gehaald, veel te klein, hartstilstand gehad net na de geboorte. Maar nu een vrolijke meid van anderhalf! Ik zou ze voor niks in de wereld willen missen. En dan begin dit jaar had ik weer een positieve test (ik was nog maar 1x ongesteld geweest sinds de bevalling, dus geen idee wat mijn cyclus was. En ik nam zware medicatie die de werking van de pil verminderd zal hebben). Ik had geen idee hoever ik was, dus op controle en in bleek al over de 8 weken te zijn. Hartje klopte al en mini-mensje te zien. Maar totaal in shock natuurlijk, want hoe zou ik dat doen?? 4 kinderen, waarvan 2 kleintjes die nog volledig afhankelijk zijn van mij. Huis te klein, auto te klein, bang voor reacties, kan ik het wel aan?? Ik heb het ondertussen wel wat kunnen loslaten, maar toch spookt het af en toe door mijn hoofd.. ben ik wel een goede moeder, kan ik mijn aandacht genoeg verdelen, wat denken andere mensen... Onze kindjes zullen 12j, bijna 8j, 3,5j en net 2 zijn bij de bevalling. De kinderen zelf overigens zijn dolenthousiast, hoe meer hoe beter denken ze hhh We hebben ondertussen een grotere woonst gevonden, met 4 kamers, hele grote keuken en ruime leefplaats. Verhuis binnen een aantal weken dus dat wordt pittig. Maar ik kijk uit naar de nieuwe start, en het begin van een nieuw avontuur. Alles zo positief mogelijk zien
sgat wat oan je eraan doen als het ongepland was .ben zelf 37 en ook ongepland zwanger geraak met de 5de was eerst behoorlijk verdrietig maar nu niet meer ben juist blij omdat ik zie dat mijn kinderen zo blij zijn dat ze nog een broertje of een zusje krijgen
Ik ben 37 en ook ongepland zwanger van mijn vierde kindje. Ik heb een abortus overwogen maar kon het niet, ben mijn eerste kindje na een voldragen zwangerschap aan een hartafwijking verloren. Voelde mij dom, heb zeker wat traantjes gelaten. Ben ondertussen 28 weken zwanger en nu enorm blij dat we nog een kindje mogen verwelkomen. Heeft wel even geduurd allemaal. Geef t tijd en volg je hart dan komt t wel goed.
Herkenbaar, hier was mijn laatste ook nooit de bedoeling. Ik heb het er heel zwaar mee gehad tijdens de zwangerschap, maar ook daarna heel erg. Zal niet mee dat ik tegen einde van de zwangerschap aan alleenstaande moeder werd. Ik voelde me ook zo dom. Ik weet hoe het werkt hoezo wordt ik ongepland zwanger. Om deze reden weet eigenlijk niemand in mijn omgeving dat het niet de bedoeling was. Weg laten halen kon ik ook niet. Dus kindje ondanks alles gehouden. Maar ik kan zeggen dat er pas sinds 1 jaar een beetje rust in mijn leven is gekomen. Eigenlijk vanaf het moment van de positieve test tot hij een jaar of 3,5 was vond ik echt verschikkelijk en heel zwaar, denk dat ik ook wel depressief ben geweest. Dat heeft natuurlijk ook neit de beste invloed op de andere kinderen. Maar ik hou wel enorm van hem en hij is wel echt een toevoeging aan mijn gezin
Hier ook ongepland zwanger van mijn vierde kindje en ben zelfs nog een beetje ouder dan jij inmiddels net 38 geworden. Mijn kinderen zijn 11, 5 en 3 en dan nu 33 weken zwanger van nummer 4. Ook wij waren compleet, maar de natuur dacht daar blijkbaar toch anders over. Een grote shock vooral omdat mijn broer ernstig ziek is en misschien wel het leven laat. Dan is het contrast helemaal zo groot. Voor mij stond wel vast dat ik GEEN abortus wilde, ik en mijn man waren er zelf bij en waar er 3 kunnen zijn, kunnen er ook 4 zijn. genoeg liefde te geven. Maar manlief zag vooral allerlei praktische problemen en wilde het kindje niet. is zelfs even boos weggevlucht. gelukkig kwam hij na 2 dagen tot inkeer en konden we met elkaar praten. Zo besloten we om de baby toch te houden. Was alles dan meteen opgelost en waren we blij? Nee dat niet hoor, heel lang hadden we angst, onzekerheden en twijfels. Maar met de tijd groeide we mee in het gehele proces, vertelde we het onze kinderen en familie en vrienden. Niemand die dit nog verwachtte eigenlijk maar bijna niemand die echt negatief was gelukkig. Af en toe wat flauwe grappen maar daar bleef het bij. Inmiddels dus 33 weken onderweg en ik durf te zeggen dat onze kleine meid welkom is in ons gezin. de 2 broers en zus kijken enorm uit naar haar komst en ook ik ben er zo goed als klaar voor. Ook papa kan haar al niet meer wegdenken, maar de babytijd is voor vaders toch wel anders dan voor moeders. Hij vind het vooral echt leuk gaan worden als er echt interactie is met ze is en dat duurt natuurlijk nog even. Geef jezelf even de tijd om langzaam aan het idee te wennen. Wees niet te hard voor jezelf, het is ongepland en schrikken, maar het is ook nieuw leven. Neem de tijd om alles op een rijtje te zetten!
Je mag altijd een pb sturen als je nog wilt kletsen!
Bij m'n oudste een vreselijke zwangerschap gehad (pre- en postnatale depressie), zware bevalling die eindigde in een spoedkeizersnede, zeer pijnlijk herstel van de keizersnede en een huilbaby. Dat wilde ik nooit meer!!
Toen ik (deze week 5 jaar geleden) een week overtijd was, heb ik 'voor de zekerheid' getest. Toen dat tweede streepje kwam, heb ik geschreeuwd en vreselijk hard gehuild. M'n dochter van toen 2 jaar vroeg wat er was, en in m'n emotie schreeuwde ik dat ik een baby in m'n buik had. Uurtje later kwam m'n nietsvermoedende man thuis, en schreeuwde m'n dochter vanaf de galerij naar hem: "Mama heeft een baby in haar buik!!" 😁 M'n man reageerde eigenlijk heel blij verrast, maar ik kon alleen maar huilen en huilen. Hoewel ik vreselijk verdriet heb gehad van mijn eerdere miskramen (eerste twee zwangerschappen) hoopte ik er nu bijna op.
Ik was ook bang voor reacties uit de omgeving. Iedereen wist van onze situatie. Oh, en ik was 38, dus zou toch ook moeten weten hoe het werkt 😬
Uiteindelijk ging het wel wennen en kon ik wel blij zijn. Nog even een dip gehad met 13 weken, toen we erachter kwamen dat we een jongen verwachtten. Een meisje erbij had ik nog wel leuk gevonden, maar een jongen!! Nee, blègh. Toen weer een week gehuild.
En nu ... nu ben ik zo vreselijk blij en dankbaar voor deze zonnestraal. Zo blij dat ik ook weet hoe het is om een 'normale' zwangerschap te hebben, en om een baby te hebben van wie ik kon genieten. Ik zeg weleens dat ik één huilbaby en één lachbaby heb gekregen.
Ik denk dat je nu heel veel leeuwen en beren op de weg ziet, en dat de angst nu overheerst. En dat is logisch. Maar het is ook jullie vlees en bloed dat nu in jouw buik groeit.
Die gedachten mogen er zijn hoor, verwijt je zelf niks. Je bent ook maar een mens. Laat het even bezinken. Dit is je eerste emotie. En geen mooie vooruitzichten ( medische zwangerschap) helpt natuurlijk ook niet mee...
Mijn eerste kindje kwam onverwachts toen ik 38 jaar was. Het heeft zo moeten zijn. Dit kindje heeft jou uitgekozen als mama. Dit kindje wil graag in jullie gezin terecht komen. Het komt daarom ook echt wel goed. 🍀❤️
Ah meid, het komt echt wel goed ❤ Geef jezelf de tijd om te wennen aan het idee. Of dit nu een week of een paar maanden is.. het is oké dat je er nu nog niet om staat te springen.
En om het weer even voor je te relativeren, je zegt dat je nu weer meer tijd hebt voor jezelf en je jongste is bijna 3. Ik weet niet hoe het met jou staat, maar ik vind dat de tijd echt omvliegt. Dus voor je het weet is je baby ook weer deze leeftijd. Praktische dingen komen altijd wel goed en ik geloof dat je genoeg liefde hebt om nog een kindje groot te brengen!
En qua leeftijd komt dit ook wel goed, er zijn zoveel vrouwen die op deze leeftijd nog kinderen krijgen (ikzelf ook.
Staat leeftijd helemaal los laat het bezinken en maak een keuze rationeel en niet emotioneel. Ben met 36 bevallen van onze tweede dochter.
Mijn eerste dochter duurde 3,7j, daarna raakte ik zwanger onverwacht en ongepland maar ging mis. Een maand later raakte ik opnieuw zwanger van mijn tweede dochter, wel gepland .
Keuzes en meningen van anderen totaal niet relevant, enkel die binnen je gezin!
Belachelijk en dom moet je jezelf niet vinden. Kijk naar de reacties hieronder, genoeg vrouwen die dit meegemaakt hebben!
En daarnaast, geef jezelf de tijd om aan het idee te wennen. Je weet het nog maar 3 dagen, dat hoeft niet nu al vertrouwd te voelen. En ook niet over een week, of een maand. Een zwangerschap duurt 9 maanden en ik denk dat je vanzelf naar dat gevoel toe groeit. En blijf praten... met je partner sws, laat hem weten hoe je je voelt, maar ook tegen mensen die dicht bij je staan. Je mag best zeggen dat je er als een berg tegenop ziet.
Ook onze 4e kwam onverwacht. Op mijn 36e beviel ik van haar. Ze kwam 7 jaar na onze 3e. Dus het was hier ook helemaal opnieuw beginnen :)
Inmiddels is ze bijna 3: ons zonnetje huis. Laat je gevoel en gedachten er zijn en bespreek dit met mensen die je vertrouwt. Het heeft niets te maken met het kindje zelf; dat is gewenst om wie hij/zij is. De omstandigheden zorgen ervoor dat het verwarrend is en wennen.
Deze keer onverwacht zwanger van ons 6e kindje, we hebben maanden moeten wennen, inmiddels 25 weken, en heb het een plekje kunnen geven we kijken er naar uit! Het kindje is bij ons meer als welkom, zag/zie alleen erg op tegen de zwangerschap en bevalling.. Ook kids kijken er naar uit, en we hebben ook pubers in huis, die het ook weer leuk vinden ( kleertjes/spulletjes uitzoeken Het heeft zo moeten zijn dat dit kindje er moet komen niks bij geval.. , zo denken wij erover😘
Ik ben 2 jaar geleden ongepalnd zwanger geworden van mijn 4de kindje. Heb 3 kinderen kort op elkaar gekregen en de jongste zou na de zomervakantie naar de basisschool gaan. Door de spiraal heen.. ja wie overkomt dat nou?
Maargoed ik geloof dat dingen gaan zoals ze moeten gaan en je meer kan dan je denkt.
Het heeft echt wel een half jaar geduurt voordat ik dacht oke.. ze komt er, ik kan er niks aan doen, we maken er het beste van.
Ze is echt ons zonnetje in huis, sliep de nachten door, heb zo genoten. Vind het nu wel iets zwaarder met de dreumes tijd maar ook nu is het zo leuk! De oudere kinderen helpen me ook al, zo kan ik sochtends even blijven liggen.
Ook ik en mijn man waren net aan het genieten, elkaar weer ontdekken, nachtjes weg, hobbies. Maar ik weet dat die tijd weer terug komt dus hier heeft ze zelfs een wens voor een 5de aangewakkert haha
Joh wat pittig allemaal voor je! Kan me voorstellen dat je gedachten alle kanten op gaan..
Onze vierde ( eigenlijk ook 5e na een miskraam op latere termijn) is ons beste kadootje ever! Hij hoort er zo bij zo compleet ( dit wil ik je meegeven in het kader opbeurende woorden) Ik had veel moeite om in de zwangerschap al aan het kindje te hechten maar is naderhand meer dan goed gekomen 💙
Reacties van anderen vond ik toen mega spannend.. maar achteraf.. hierdoor ben ik nu veel meer gaan denken : ons leven onze keuze😊
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwangerschap boven de 35
reacties (27) Verversen