Lijkt me leuk om een topic te hebben waar iedereen zijn hart kan uitstorten ivm ervaringen van proberen zwanger te zijn tot en met een kind hebben. Problemen of juist leuke verhalen. Alles wat je even kwijt wil!
Dat ik baal van de verloskundigenpraktijk die ik belde! Ik heb een tijdje geleden een miskraam gehad en ben meteen opnieuw zwanger geraakt zonder menstruatie er tussen. Ik was al een week over tijd voor ik begon met de zwangerschapstest omdat ik het niet kon geloven. Vervolgens bel ik de praktijk om aan te geven opnieuw zwanger te zijn en mevrouw begreep er gewoon niks van. Na een verwarrend telefoongesprek heb ik nu pas een echo 8 weken gerekend vanaf mijn eisprong en niet mijn laatste bloeding terwijl ik mij zorgen maak of alles wel goed is...
Dat ik mezelf een slechte moeder voel. De jongste is nu ruim anderhalf en ze heeft altijd veel aandacht nodig gehad, was ook een huilbaby. Ik ben nu ruim 34 weken zwanger en ik kán haar gewoon niet de aandacht geven die ze verdiend op dit moment. Daardoor zet ik sneller de televisie aan bijvoorbeeld, want dan hoef ik haar even niet te 'vermaken'. Moe. Oh, en ik weet niet of ik de juiste keuze heb gemaakt om flesvoeding te gaan geven ipv borstvoeding. We krijgen over een paar weken ons 4e en laatste kindje en ik voel me door mijn omgeving gepusht om borstvoeding te gaan geven.
Ik vraag me af of het leven ooit beter wordt. Mijn 14-maanden oude dreumes huilt iedere nacht 4 uur lang op standje "de wereld vergaat". Sinds ze geboren is.... Geen idee wat het is, maar het sloopt me. Ik zou een moord doen voor 3 keurige nachtvoeding. Maar dit breekt mijn geest.
Ik vind het momenteel erg balen dat ik niet weet of ik een innestelingsbloeding heb of als er gewoon iets is misgegaan en het bloeden dus een andere oorzaak heeft. Ik had vorige week mijn eisprong en bloed nu al 3 dagen (niet weinig en per dag enkele maandverbanden). Het wordt weer afwachten maar wat haat ik het om weer in onzekerheid te zitten . Nog een dikke week te gaan.
Dat ik eigenlijk helemaal geen zin heb deze zwangerschap met bepaalde naaste familie te delen.. omdat ik nu al weet dat ik domme of niet gemeende reacties krijg.. het liefst vertel ik het pas rond kerst als ik rond de 19 weken ben.. maar ben dan weer dat het me niet in dank wordt afgenomen
Doen wat jij wilt, je hebt geen enkele verantwoordelijkheid naar hen toe!! Lekker rond kerst vertellen, is dan hun probleem, hebben ze het zelf naar gemaakt. Zo zou ik er in staan hoor..
Heel stom, schaam me er ook een beetje voor haha. Ik ben nog al behulpzaam, soms iets te en gaat het ten koste van mezelf. Nu zocht een leerling kapper een model, en was er weinig animo. Toen heb ik me aangeboden, terwijl ik ein-de-lijk mijn haar een beetje op lange lengte over de schouders had gekregen. Nu heeft ze het tot over mijn oren geknipt, dus net onder de oorlel, en ik vind het TE KORT. Ik baal als een malle, ik heb het zelf toegezegd maar heb spijt als haren op mn hoofd. Nu moet ik weet weet ik veel hoeveel maanden sparen en dus met een gek kort koppie lopen. Blech.
Dat ik vandaag na drie miskramen 24 weken zwanger ben en dat mijn kindje dus zorg zou krijgen als ik nu te vroeg zou bevallen! =) Vanaf nu dus een steeds grotere overlevingskans.
Waar ik vandaag het meest last van heb..? Dat de vader van mijn kinderen van de ene op de andere dag wilde scheiden een aantal jaar geleden en sindsdien laat zien dat hij alleen van de buitenkant nog maar dezelfde man is. De man met wie ik ooit getrouwd was, die dol was op zijn kinderen en alles voor hen deed leeft alleen nog maar in herinneringen. De man die hij nu is, zou nooit de vader van mijn kinderen geworden zijn en toch moeten we nog heel wat jaren samen ouders zijn. Ik kan een boek schrijven over alles wat er is gebeurd en als zelfs de mediator zegt dat het trekken aan een dood paard is, kan ik alleen maar verdrietig worden van wat ik de kinderen had gegund en wat ze niet van hem zullen krijgen.
Dat mijn zoontje steeds korter slaapt tussen de middag, en ik daardoor minder me-time heb Dat de badkamer en slaapkamer voor 80% af zijn, maar er nog dingen gedaan moeten worden, zo half af en half schoon vind ik niet fijn. Had onze eerste keer proberen in dit huis wel in een mooi behangen kamer willen doen, met alles erop en eraan
mja, ach. zijn allemaal dingen die zijn zoals ze zijn, en daar moeten we het maar even mee doen.
Dat ik (weer) een HG zwangerschap heb. Had zooo gehoopt het te ontlopen dit keer. En met een 2,5 jarige peuter thuis is het nóg zwaarder dan de vorige keer 😭
ik ben heel bang dat ik zwanger ben ... mijn jongste is nu 9 maand.... nr 4 en ik wil in feb echt met een studie gaan beginnen .. en ik kan niet snappen dat ik zo onnozel ben geweest ...
Ik baal er wel van dat ik 7 mnd geleden eindelijk zwanger werd na 2 jaar en dat een miskraam is geworden , en sindsdien niet meer zwanger ben geworden, en denk dat ik het ook niet meer word, ik heb altijd 5 kindjes gewild, heb er 4 levend en 1 helaas mis gegaan. Merk dat ik er de laatste dagen meer moeite mee heb omdat de uit getekende datum er ook aankomt alleen dan zonder baby. Maar goed heb 4 mooie kindjes dus mag niet klagen, maar blijft een gemis.
Dat ik ontzettend baal van mijn kerel. En mijn omgeving behoorlijk boos is op hem. Hij is te koppig om toe te geven dat hij er doorheen zit en weigert hulp te vragen... Resultaat is dat hij beloofd bepaalde verbouwing klussen af te maken en ik ondertussen hoog zwanger zelf maar het laminaat aan het leggen ben... Fysiek natuurlijk één bonk ellende. En dat irriteert mij en maakt me verdrietig. Ondertussen nog steeds geen naam voor de baby want ook daar "voelt hij niets bij de namen die ik noem".. geboorte kaartje mag ik ook zelf uit zoeken.... Deze man ben ik jaren terug niet getrouwd. Maar praten ho maar :( en ja dit vreet ook aan mij dat ik er nu al uur wakker van lig...
Hij noemt het overigs nesteldrang. Is het natuurlijk ook een beetje 🙈 maar het moet gewoon is af. Klaar mee wonen er nu 8 jaar. Blijf niet in onafgemaakte situaties zitten 😅 (is leefbaar hoor, maar allemaal nog van oude bewoners gedateerd).
Oef.. zit hij in een burnout? Dat kan erg pittig zijn, zeker ook om toe te geven. Het is dan vooral de dagen doorkomen. Maar grote (en/of teveel) klussen vliegen je aan. (zoek eens op task paralysis) Er komt geen werk uit je handen.
Mijn man had ook een hele lusteloze periode toen ik hoogzwanger was. Ipv dat je dan gesteund wordt maak jezelf de dagen dragelijk. Je moet opgewekt en energiek zijn (voor 2) en zorgen dat dingen geregeld worden (je kunt niet allebei met 'n shit humeur thuis zitten). Terwijl je eigenlijk zelf langzamer aan wilt doen... Ik vond het ongelofelijk zwaar weet ik nog. Vlak voor m'n bevalling ben ik totaal uit m'n slof geschoten. Is er een glas gesneuveld. En heb ik gezegd dat hij in beweging moest komen. Ik had echt een breakdown.
Hier ook de angst dat hij niks met baby 2 zou willen. Vroeg niet naar de baby oid. Legde geen hand op m'n buik. Leek gewoon algemeen ongeïnteresseerd. Ik zag niet in hoe ik het met 2 kindjes alleen zou moeten doen. Alle initiatief moest uit mij komen. En ohja. Ik nam 2 weken vakantie en had aansluitend verlof in de lockdown (dus ook sluiting KDV) en heb toen alle dagen op onze oudste dochter gepast (hij werkt er 4).. Dat was wel echt loodzwaar. En hij kon doodleuk zeggen dat het wel heel handig uitkwam zo.. 10 dagen voor m'n bevalling ging het KDV weer open. Kwam m'n schoonmoeder met het grandioze idee dat ik de oudste het beste thuis kon laten... Nou, echt NIET dus. Die is nog een paar dagen geweest zodat ik wat bij kon komen...
Na m'n bevalling is het wel goed gekomen. Hij vindt het wel zwaar/intensief maar springt echt goed bij!
Dus let op jezelf. Vraag eventueel een interventie. Ga even elders logeren zodat jij niet verantwoordelijk bent voor de situatie in huis. Maar probeer ook positief te kijken of en hoe hij hulp kan krijgen. Want als het een burnout is helpt boosheid ook niet om er uit te komen. Dan voel je je alleen maar meer waardeloos..
We zijn in april aan een vooruit bedachte verbouwing begonnen groot.. die is bijna afgerond. Maar in april werden we onverwacht zwanger. Daar hebben we weinig over gesproken. We wisten beide samen gaan ervoor. Maar hierdoor heb ik niet altijd met alles kunnen helpen als we van te voren hadden bedacht. Zijn werk situatie is verre van ideaal door omstandigheden. En ik loop als een slavendrijver achter hem aan met mijn nesteldrang zoals hij het noemt. Het is alles bij elkaar. Gelukkig kunnen we goed praten. Maar waar ik toegeef dat het niet lukt. Beloofd hij bergen. En vervolgens zit hij te zuchten omdat ik hem aanspoor om verder te gaan. Hoe langer je het uitstelt hoe meer het tegen staat. Hij heeft het wel door hoor. Hij voelt zich te goed om toe te geven. Iets met ego denk ik. Vandaag is hij extra lief, zijn vader is immers op de hoogte van wat ik gedaan heb en hij dus nu niet 🤣 en die heeft vast zijn mening ongezout gegeven.
Maar goed. Geef niet op. Ga vrienden vragen me te helpen. Vandaag met 1 vriendin plinten geplakt. En zo stukje bij beetje komen we er wel. Alleen het zware werk even hulp vragen. ☺️ De baby in de buik is immers ook enorm belangrijk net als onze kinderen die we al hebben!
Dank jullie wel ❤️ komt wel goed hier. Maar even van je af schrijven en "zeiken" lucht ook op. Deze topic kwam als geroepen!
Ik vind het ontzettend moeilijk om moeder te zijn, ben me sindskoet echt aan het focussen op hechting tussen moeder-kind en hoe dat een werking heeft op de rest van je kinds leven. Ik hoop het goed te doen maar ik weet nog zo weinig. Ik heb al veel dingen gezien in mijn hechting die ik nooit eerder zag en die me echt geschaad hebben, wat ik niet voor mijn kinderen wil!
Salam Aleykoem wa rahmatullahi wa barakatoeh lieve ughti, Moge Allah azzawajjal het voor je vergemakkelijken en je een sterke band schenken met je kindje ❤️
Ameen❤️ Ja ik vind altijd interessant om te lezen dan weet ik dat ik niet enige ben die struggles heeft 🙊 Je kan misschien islamitische opvoeding boekjes kopen
Dat ik me soms heel eenzaam voel. Dit gevoel van leegte was er al tijdens de zwangerschap en is nooit over gegaan. Onze families wonen niet om de hoek, maar zijn ook niet erg betrokken met / bij onze kinderen. Er ontbreekt interesse. Vind het erg jammer; vooral omdat ik mijn kinderen en leuke band met hun grootouders had gegund. Ik houd zielsveel van mijn kinderen en hoop dat ik een leuke oma ben later.
Bedankt voor je lieve berichtje. We hebben onze verwachtingen naar beide ouders uitgesproken, mijn man ik. Schoonfamilie is erg druk met vrijwilligerswerk, daardoor weinig tijd voor hun kinderen en kleinkinderen. Ze hebben ook een hele sterke mening, vinden overal iets van. Veel ongevraagd commentaar. Het is niet makkelijk. Echt interesse voor de kinderen is er niet. De broer & zus van mijn man ervaren hetzelfde gemis en bemoeizuchtige. Mijn moeder heb ik wel wel eens gevraagd hoe zij alles ziet. Ze gaf toen wel aan dat ze het jammer vindt dat we elkaar zo weinig zien. Echter, 9 van de 10 keer bel ik, initieer ik een nieuwe afspraak etc. Ik zou me erbij moeten neerleggen en het moeten accepteren. Soms lukt me dat, vandaag helaas even niet. Het voelt vooral emotioneel als een enorm gemis.
Ik snap je helemaal ik heb mijn moeder nu al 5j niet meer gezien ze weet niet eens dat ze twee klein kinderen heeft m’n vader ziet mijn kids hooguit 2x in half jaar van schoonfamilie krijg ik ook vaak ongevraagde advies en vooral commentaar omdat iedereen alles beter weet
Dat onze wens voor een derde eindelijk in vervulling is en ik nu enorm twijfel over het aantal uren dat ik werk (32). Ik heb sinds 1 juli een nieuwe(droom) functie, moet voor deze functie 32 uur werken EN een HBO opleiding volgen. Ik werk liever 24 uur, maar dat kan niet. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil zo graag wat meer thuis zijn, maar niet terug naar het klantencontact. Heb nu een vast contract die ik ook niet kwijt wil door iets anders te zoeken maar weet ook niet hoe ik alle ballen hoog kan houden😭
Herkenbaar ik werk met Gods gratie 32u maar zou eigenlijk fulltime "moeten". Na wat heen en weer gezeur mijn zin gekregen. Ooit was dit mijn droombaan, maar ook ik zou op zoek moeten naar wat anders. Het past mij niet meer, het bedrijf past mij niet meer. Ik ga de komende weken zien waar een reorganisatie mij brengt en zal tzt mijn spullen pakken. Maar die stap is groot, en het financiële plaatje dat er aan hangt ook.
Dat ik stiekem wel heel erg graag een tweede kindje wil 🥺 maar het een enorm dilemma is in mijn hoofd. 2 onder de 2 jaar (als ik zo snel zwanger wordt als van de eerste) ..
Stiekem heel graag willen mag ook zeker, en dan uitzien naar de tijd dat het kindje wel welkom is. Langzaam aftellen en verheugen op. Maar ik herken het hoor, die hormonen kunnen ook veel doen.. ik heb er zelf 2 onder de 2 jaar, en 3 onder de 4 jaar gekregen. (Tussen nr 1 en 2 zat 1,5 jr en tussen nr 2 en 3 zat net geen twee jaar). Twee kindjes vond ik wel heftig, de oudste moest snel groot worden, mama kon niet veel meer en ze snapte het nog niet, maar het was nog w te over zien. Wel bekkeninstabiliteit ontwikkeld. De derde met nog twee kleintjes om me heen vond ik heel ingewikkeld, zeker in corona tijd waarin alles anders gaat.. Ook meer bekkenklachten omdat het voor mijn lichaam eigenlijk te veel was, zo kort op elkaar.
Baby van 9 weken, heerlijk meisje maar lijkt er nu op dat ze reflux heeft. Groeit (daardoor?) eigenlijk te weinig, best zorgen over. Daarnaast heeft ze een afgeplat achterhoofd waar ik me ook zorgen om maak. Een vriend die me niet steunt (voor mijn gevoel) en die onvoorspelbaar is. O ja en een peuter van net 2 die meestal heel lief is maar natuurlijk soms ook een echte peuter... Vind het best zwaar even😅
Dat ik nu weer een missed abortion heb. Ik dacht bijna 11 weken zwanger te zijn en bleek het met 7.5 weken gestopt met groeien. Op 7 weken precies nog een hele mooie echo met kloppend hartje gehad. De 6e keer al dat het mis is gegaan waarvan komende woensdag voor de 3e keer een curretage.
Ik moet natuurlijk niet klagen want ik heb 2 heerlijke kinderen uit een vorige relatie van 17 en 16 en gelukkig met mijn huidige partner ook nog een kindje mogen krijgen van nu 3 jaar. Maar op dit moment voel ik mij totaal niet zo goed. Misselijk, hoofdpijn, rugpijn en steeds rillingen. Dan hoop ik dat er iets begint. Maar het zit er nu al bijna 4 weken zonder dat er wat gebeurt. Ach ja er zijn altijd mensen die het erger hebben en we hebben elkaar iig. Vanavond gewoon maar even een avond bankhangen dacht ik zo. Even wat afleiding zoeken.
Ook al heb je een aantal kinderen, de kinderwens kan nog steeds intens zijn. Niets mis mee. En een miskraam is even erg. Veel sterkte. En miskraam is mentaal heftig, je was ook al 11 wkn. curettage is bij mij wel heel vlot verlopen.
Dat ik 10 dagen geleden bevallen ben en mijn baby fantastisch vind, super trots ben op hoe goed de papa het doet, maar dat ik borstvoeding echt zwaar vind!
Ja da's echt jammer! Ik moet zeggen dat het op zich best aardig gaat na wat opstart problemen (tepel kloven door tekort tongriempje) en daarom vind ik ook dat ik niet mag klagen 😅 maar af en toe vliegt het me aan als hij elk uur komt, dan heb ik tussendoor net tijd om een boterham te eten
Ja precies elke namiddag en avond. Hoewel hij nu net ineens 3u achter elkaar geslapen heeft en super tevreden en rustig wakker werd haha. Misschien toch regel dagen achter de rug... Wie weet! (Sprak zij hoopvol 😉)
Gefeliciteerd! Enneh… dat mag je echt zeggen, hoor. Ik vind het bij tijd en wijlen ook zwaar en zit nu ook ff in een dipje door een meisje wat af en aan ziek is en op t moment matig groeit (mogelijk veroorzaakt door kmea).
Ik kan zeggen dat het beter wordt én dat is ook echt zo, maar dat is lastig om te geloven als je er midden in zit. 10 dagen lees ik: toevallig ook een regeldag vandaag?
Dat ik verdrietig word van de polarisatie in de samenleving :(. Dat ongevaccineerden in een hoekje worden gedrukt, maar het werkelijke probleem (de zorgcapaciteit) niet wordt aangepakt. Zou zo graag respect zien voor iedereen: geprikt of niet.
Wat jij het werkelijke probleem noemt, de zorgcapaciteit, is een gevolg van toenemende vraag. De toenemende vraag naar zorg is grotendeels te voorkomen wanneer iedereen wiens gezondheid dit toelaat zich laat vaccineren. Natuurlijk zou het fijn zijn wanneer we altijd een enorm potentieel in de zorg beschikbaar hebben ‘voor het geval dat’, maar dat is simpelweg onbetaalbaar. Die capaciteit moet namelijk door ons als samenleving betaald worden. Ik heb me laten vaccineren om ervoor te zorgen dat iedereen in de maatschappij meer vrijheid terug kan krijgen en voor die groep mensen die kwetsbaar is (ondanks het feit dat ze gevaccineerd zijn). Wanneer jij er dan voor kiest om je niet te vaccineren dan heeft dat consequenties. Ik veroordeel je daarmee niet, maar wijs je dan wel op de feiten: de kans dat ik als gevaccineerde gebruik moet maken van zeer dure zorg, is bewezen kleiner dan dat een ongevaccineerde een beroep doet op de zorg.
Als de vaccins goed werken, zou dat idd waar kunnen zijn. Toch wordt er wel enorm gebashed. Ook tegen personen, zoals ik, die al een Corona-infectie hebben doorgemaakt en om oa die reden niet vaccineren. Ik vind dat verdrietig. Ik ben geen gevaar voor anderen, maar zo word ik wel gezien.
Vaccins werken wel. De feiten: de kans dat je gevaccineerd in het ziekenhuis komt te liggen of erger nog, op de IC, is aantoonbaar veel kleiner. Dus de kans dat ik als gevaccineerde een bed op de IC bezet ga houden is klein. Dat betekent niet dat ik niet ziek kan worden. Met deze info mag iedereen doen wat hij of zij wil, maar dan realiseer je dan wel dat er consequenties zijn voor de maatschappij en nu dus voor jou als burger.
Dit vind ik ook zoooo erg! Mensen worden tegen elkaar opgezet. In een restaurant zitten de gevaccineerden lekker te dineren en de ongevaccineerden mogen er alleen langs lopen. Ik kan het nog steeds niet geloven in wat voor een wereld wij leven...
Dat ik een tweeling opvoeden in mijn eentje naast 3 dagen werken best pittig vind. Dat als ik denk dat alle ballen in de lucht zitten er gerust eentje zomaar neer valt. Dat ik soms wat meer geduld zou willen hebben naar de kinderen toe en dat het mij best pijn doet als mensen zeggen dat je je kinderen niet goed opvoed terwijl ze zelf een kind hebben die alcohol en drugsverslaafd is waar ze geen contact meer mee hebben.
Dat ik erachter ben gekomen dat ik geen baby moeder ben maar meer een moeder voor wat ouderen kinderen zodat ik wat meer interactie heb… Fijn zo een topic
Dat ik het hebben van drie jonge kinderen erg onderschat heb en mij regelmatig overspannen of moe voel. Heb een kort lontje naar de kinderen toe en zou dat graag anders zien. Ze dagen mij maar ook elkaar graag uit en zoeken standaard de grenzen op. Maar heb gelukkig ook zat momenten dat ik wel van ze kan genieten, en dat we het leuk hebben, maar de zaterdagen en vakanties zie ik eigenlijk standaard een beetje tegen op omdat een hele dag op elkaars lip niet gezellig is.
Zo, dat is er uit, dat lucht op ;). Ik heb heerlijke kinderen, zeker 1 op 1 kan ik enorm genieten. Maar bij 3 tegelijk schiet ik gewoon standaard te kort en hebben we allemaal ruzie met elkaar. Kan wel eens jaloers worden als ik kijk naar die gezinnen bij 'een huis vol', daar lijken alle kinderen altijd goed met elkaar over weg te kunnen en lijkt nooit mot te zijn.
Herkenbaar, hoor! Merk wel dat het echt makkelijk is geworden als ze groter zijn. Vind t nu ook wel weer even wat pittiger met een baby, die gaat van virus naar virus en matig groeit op het moment.
Dat het zwanger worden hier volgende maand al 3 jaar niet lukt inclusief 4 mislukte iui's en mensen om ons heen meiden zwanger maken/dames zwanger raken, alsof het niks is. Onveilig seks hebben en denken "gebeurd toch niks". 😅 Terwijl hun leven niet in het teken staat van kinderen krijgen, ze er nog niet klaar voor zijn etc, en ze het eigenlijk gewoon (nog) niet willen. Vraag me soms echt af wat wij mankeren, wat wij fout doen. Ik gun het iedereen, daar niet van. Maar soms voelt het een beetje oneerlijk 🙈.
En ik ben steeds wat angstiger dat het bij ons misschien wel helemaal nooit gaat lukken. Geen enkel traject geeft je garantie op een zwangerschap, namelijk.
Maaar... mijn ovulatietest was gisteravond positief, 2 dagen eerder dan ik verwacht had. Dus dat betekend ook, dat ik eerder het ziekenhuis kan bellen voor iui 5 🥳.
Jij typt mijn gedachten.. sommige vrouwen hoeven het maar te ruiken en zijn zwanger ookal is er totaal nog geen stabiliteit. Jullie en ook wij zijn er echt klaar voor.. alles op een rijtje en toch lukt het niet. Dat stukje acceptatie is zo enorm zwaar. We gaan er beide komen hoor 🥰
Haha, nou wij gaan niet meer uit van een spontane zwangerschap en in iui hebben we ook niet echt meer vertrouwen. Onze hoop ligt voornamelijk heel erg bij icsi (of ivf) 🤭. Maar wie weet, de wonderen zijn de wereld natuurlijk nog niet uit 🙊😊
Ik vind het lastig dat wij dus niet zwanger worden. Een vriendin is zwanger van haar 3e kindje, nog heel erg pril en door de pil heen. Het voelt voor haar zo enorm dubbel omdat zij de wens niet meer hadden en ik het zo graag wil. We hebben gister even heerlijk een potje samen kunnen huilen, dat lucht best op.
Dat lijkt me echt heel rot.. waarom durf je het niet dan? Zijn er geen mensen die je in vertrouwen kunt nemen en hen vertellen waarmee je worstelt en waar je zo tegen op ziet als je toch een punt achter je relatie zou zetten? Ik hoop dat je ooit de moed vind om toch voor je eigen geluk te gaan!
Ach meis. Is nog nog een lichtpuntje aan de horizon, is er nog hoop? Ik wens je oprecht toe dat jullie weer in goede vaarwateren terecht mogen komen, en die eerste liefde voor elkaar weer opnieuw mogen ervaren.
Mijn enkel is 4 jaar terug flink gebutst bij een ongeluk. Nog steeds kan ik weinig lopen. Ik vertel het zo min mogelijk tegen mensen en geef er altijd een positieve draai aan. Maar stiekem ben ik er best verdrietig over. Nu ook met het mooie herfstweer, een boswandeling zit er nooit meer in.. Ik weet niet waarom maar wilde het even kwijt. 😉
Dikke knuffel voor jou als ik vlak bij jou woonde zou ik je mee nemen in een rolstoel. En dan de natuur in! Gezondheid is helaas niet van zelf sprekend. Je mag verdrietig zijn. Als je kan deel het met de mensen die dicht bij je staan. Zo kunnen ander zich beter in leven en wellicht jou helpen. Moest even een traan laten van je bericht. Sterkte!
Ah wat lief! ❤️ Ik moest net ook ff flink janken, was nodig blijkbaar. En ja, ik gebruik weleens een rolstoel hoor maar dat is toch een hele andere beleving en ik kan het nog niet helemaal van me afzetten dat ik die voor dat soort stukken nodig heb. 🤦
Gezegend met vier kinderen. Was onverwachts zwanger van de vijfde was heel erg welkom! helaas overleed mijn baby in mijn buik. Ben er soms nog eenzaam of verdrietig van:( soms geef ik mij zelf de schuld ik wist niet dat ik zwanger was en was best ver ook! Het gemis blijft aanwezig
Ik heb een hekel aan zwanger zijn! Zo, dat lucht op 😅
Ik vind de bewegingen heerlijk, het geluid van een kloppend hartje blijft wonderlijk en bijzonder en bij de echo's smelt ik weg, maar voor de rest vind ik er gewoon geen r**t aan!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwanger worden
reacties (116) Verversen