In het voorjaar kwam ik er pas op 12 weken achter dat ik zwanger was; 2 dolgelukkige weken gehad en toen kregen we voor het eerst slecht nieuws. We hadden toen niet de behoefte om heel de familie in te lichten; de artsen wilden een punctie voor meer zekerheid. Na een paar weken kregen we te horen dat het echt niet goed was en werd er een datum vastgelegd voor de inleiding. Ik moest vroegtijdig opgenomen worden omdat er complicaties waren en een dag later werd ons zoontje na 17 weken zwangerschap geboren. Mijn eigen broer wist het nog maar 2 dagen. Na de bevalling heeft mijn man zijn moeder, broer en zus telefonisch op de hoogte gebracht (we wonen ver van elkaar). De volgende dag kregen we een boeket uit hun naam en een whatsappje. En toen was het stil.......... Zijn moeder heeft regelmatig gebeld en is op visite gekomen maar zijn zus en broer hebben niets meer laten horen. Gisteren, vier maanden na dato, hebben we hen voor de eerste keer ontmoet en iedereen deed alsof er niets gebeurd was. Er werd niet gepolst of we erover wilden praten, ze toonden geen medeleven, het was net zoals vroeger alsof er niets gebeurd was in ons leven. Ik wist niet wat ons overkwam. We hadden na de bevalling al aan mijn schoonmoeder laten weten dat we er geen moeite mee hadden om erover te praten . Toch kwam er geen reactie. Ik vind het zo erg voor mijn hubbie; dit is het ergste wat je kan meemaken en dan geen steun krijgen van je eigen broer en zus. Ik weet dat het voor veel mensen een moeilijk onderwerp is maar je eigen broer en zus...... Of verwacht ik nu te veel? Wie van jullie heeft dit ook meegemaakt? Ik kan het zo moeilijk loslaten.
- Toen de broer en de zus het te horen kregen hadden ze er alle begrip voor dat ze niet meteen ingelicht waren. Als er bij mij geen complicaties waren geweest dan hadden we ze meteen na de punctie kunnen inlichten. Er was vooral begrip omdat de broer een jaar geleden iets gelijkaardigs heeft meegemaakt. Zij wisten al 10 weken dat ze ze zwanger was maar omdat er problemen waren hadden zij besloten om de zwangerschap pas aan te kondigen toen het helemaal duidelijk was wat er scheelde (zo zagen wij dat bij ons ook). We kregen toen een appje dat ze zwanger was maar dat er extra opvolging nodig was owv een lichte afwijking. We hadden ons toen ook gepasseerd kunnen voelen maar we begrepen hun beslissing (er was ook nog eens een oma die die onzekerheid over de gezondheid van het baby'tje niet aan zou kunnen). We hebben toen zelf regelmatig gebeld en hen gesteund met appjes.
- De vrouw van de broer heeft mij na de bevalling opgebeld en we hebben er samen heel goed over kunnen praten omdat ze veel herkende in ons verhaal. Het deed haar zelfs deugd dat ik haar zo goed begreep. Heb toen ook gezegd dat ze er met mij altijd over kon praten als ze wou, ook in bijzijn van anderen.
Dus vond ik het raar dat ook zij er niet over begon.
Er waren momenten dat ik zelf iets zei over ons zoontje maar er werd niet op ingegaan.
Bij de meeste goede vrienden en kennissen hebben we dit eigenlijk nooit meegemaakt: Ja, ze vonden het moeilijk om als eerste contact te zoeken maar toen we mekaar voor het eerst zagen kregen we altijd te horen dat ze het fijn vonden dat we er zo makkelijk over konden praten. Dus daar krijgen we heel veel steun.
Ik heb er nog veel over nagedacht vandaag en met een goede vriendin over gepraat en het blijft gewoon voor velen een heel moeilijk thema. Als de vader van je collega overleden is dan wordt er zonder problemen over gepraat ook al heb je die man nooit gekend. Maar als het over een overleden baby/kind gaat dan is het helemaal anders.
En ja, aan de meeste reacties hieronder te zien is er een hechtere band tussen broers en zussen. Fijn om te horen.
Allereerst, gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje.
Ik ben van mening dat jullie zelf degenen zijn die het onderwerp moeten aansnijden. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat de broer en zus van je man, zich behoorlijk gepasseerd voelen. Ik bedoel, met 12 weken wist je dat je zwanger was, in die 2 weken dat je nog niet wist dat het fout zat, heb je niemand ingelicht. Vervolgens hoor je dat het niet goed is en wordt er verder onderzoek gedaan en na enkele weken de uitslag en ook de datum waarop jullie kindje zou worden geboren.. en dan bel je pas na de geboorte.
Zo geef je de mensen om je heen ook helemaal de gelegenheid niet om dit te verwerken en geef je ook de indruk het gewoon voor je zelf te willen houden en het verder met niemand te delen. Ik zou me wel heel erg gepasseerd voelen als ik dit pas achteraf van mijn broer had moeten horen..
Ik zeg daarmee niet dat je het anders had moeten doen, maar je moet je zelf wel bewust zijn van je eigen handelen en van daaruit ook een beetje kunnen indenken hoe het op de anderen zou kunnen over komen. En wil je dat er toch over gesproken wordt, dan zul je zelf degene moeten zijn om het bespreekbaar te maken, jullie zijn ook immers degenen geweest die het zo lang hebben verzwegen. Sterkte in ieder geval de komende tijd. En hopelijk kunnen jullie er binnenkort met elkaar over praten, maar geef ze zelf ook de gelegenheid om jullie te vertellen hoe zij dit hebben ervaren, ook als het misschien negatief is.
er kunnen meerdere redenen zijn: misschien wisten ze niet hoe ze erover moesten beginnen, misschien waren ze bang er iets over te zeggen, omdat jullie ook niets hebben gezegd tijdens het bezoek, het speelt voor hun waarschijnlijk minder aangezien ze pas na de bevalling wisten dat je uberhaupt zwanger was. Voor jullie is dit het ergste wat je ooit is overkomen en het is erg belangrijk om je verdriet te kunnen delen, zij weten dit niet en weten ook niet hoe het voelt. Ik denk dat je je eroverheen moet zetten en zelf het gesprek met hun moet openen.
Ik kan me er niets bij voorstellen dat mijn broer zoooo lang op zich zou laten wachten als ik in jullie situatie zou zijn. Hij woont in het redelijk nabije buitenland en ik weet zeker dat hij veel zou bellen en ook snel zou langskomen. Dus nee, naar mijn mening verwachtte je niet teveel. Ik kan me het gevoel van gepasseerd voelen een klein beetje voorstellen, maar juist onder deze omstandigheden zou ik, in hun positie vragen of er behoefte is aan bezoek / luisterend oor.
Tja ik ben het wel een beetje met MissLady2 en Lan1405 eens: onbekend maakt onbemind. Als je ze eerder had ingelicht was hun reactie wellicht anders geweest. Door hen pas later op de hoogte te brengen, kan het bij hen over zijn gekomen dat óf jullie de zwangerschap en doodgeboorte bijna niet 'noemenswaardig' vonden óf dat hun bemoeienis/empathie niet noodzakelijk was. Hoe het precies zit, kun je nu het beste aan hen vragen in een open gesprek. Sterkte.
Zelf ben ik in januari van dit jaar bevallen met 18.2 van een doodgeboren zoontje. Ik had het geluk al mijn geliefden om mij heen te hebben. Ik kan er met een heel goed en liefdevol gevoel op terug kijken. Hoe erg ik het ook heb gevonden dan mijn zoontje niet leeft.
Ben 2 jaar terug met 17+4 wkn bevallen van ons zoontje. Met veel mensen konden en kunnen we er nog steeds heel veel over praten.Er zijn ook mensen die nooit wat hebben gezegd en daar hebben we gewoon het contact mee verbroken.
Maar als ik eerlijk ben vind ik het wel een beetje raar dat jullie het de familie pas na de geboorte van jullie zoontje hebben ingelicht. Ik zou als moeder/schoonmoeder , broer/zus een beetje boos zijn. Het is natuurlijk toch hun kleinkind en het is niet zomaar iets natuurlijk.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (9) Verversen