CBD, afkorting van cannabidiol, is een chemische verbinding van de cannabisplant. Het is een natuurlijk voorkomende stof die wordt gebruikt in producten zoals oliën en eetbare stoffen om een gevoel van ontspanning en kalmte te geven. In tegenstelling tot zijn neef tetrahydrocannabinol (THC), is het niet psychoactief. U kunt https://nl.formulaswiss.com/ hier ook controleren
cannabis olie is de op één na meest prominente natuurlijke chemische verbinding, onder tetrahydrocannabinol (THC), van meer dan vijfentachtig cannabinoïden die in de hennep / cannabisplant worden gevonden, wat veertig procent van de extracten vertegenwoordigt. Als een niet-psychoactieve stof werkt CBD niet op dezelfde manier als THC en is daarom niet verantwoordelijk voor de bedwelmende ‘high’ in verband met illegaal marihuanagebruik. Desondanks heeft CBD tot nu toe lang in de schaduw van THC geleefd, maar verder onderzoek heeft plotseling de potentiële gezondheidsvoordelen ervan aangetoond.
Ja 2,5 jaar mee aan het worstelen. Bij mijn eerste tijdens de kraamweek ontwikkeld naast een kraambedpsycose (welke gelukkig niet heeft doorgezet) Had een huilbaby. Gevalletje koemelkallergie Onzeker, bang dat hij doodging, wens dat hij doodging, hem vanalles willen aandoen, schaamte voor gedachten, somberheid, veel huilen, niet uit huis durven. Na een half jaar tot mijn volgende zwangerschap vooral somberheid, woedeaanvallen zonder reden, paniekaanvallen, het niet kunnen verdragen van zijn gehuil. Daarna kort stabiel. Oktober 2017 tot maart 2018. Daarna weer toenemend somber. Na de bevalling in juli weer opnieuw de klachten zoals somberheid, vermoeidheid, huilen, paniek, gekke gedachten.
Tussen beide kinderen veel hulp gehad, tijdens de zwangerschap van mijn jongste ook begeleiding gehad vanuit de Pop-poli. Veel kunnen doorbreken, doordat ik veel al herkende van de depressie na de geboorte van mijn oudste. Nu zit er gelukkig weer een stijgende lijn in. Heb veel hulp gehad, ook lichttherapie 6 weken.
Jeetje zeg! Jij hebt ook flink wat meegemaakt...maar gelukkig goede hulp gekregen! Dus bij je jongste heb je wel weer even een tijdje last gehad van die negatieve gedachtes en gevoelens? Misschien een erg persoonlijke vraag, maar wat heeft je uiteindelijk doen besluiten om voor een tweede te gaan als je bij de eerste zo’n heftige periode hebt meegemaakt...? Ik wens je nog veel sterkte met het herstel !
We hebben vaak geroepen dat onze oudste enig kind zou blijven. Maar op een gegeven moment was zo in eens de knop om. Alle risico’s van dien goed besproken met mijn vriend. Ik bleef erbij, ik wilde een broertje of zusje voor mijn oudste. Dat het zwaar was en misschien wel weer nog zwaarder zou worden dat wisten we. Daarom hebben we besloten om ons toen aan te melden bij de pop-poli. We hebben vanaf de 30 weken zwangerschap begeleiding gehad. En waarom zo snel achter je eerste tocj een tweede? Of ik nou nu of over 5 jaar een tweede zou krijgen. De kans op herhaling was toch even groot, omdat ik de aanleg toch al had. En geloof me, vanaf dat moment tot zelfs aan heel kort geleden heb ik echt met vlagen super veel spijt gehad. Waar ben ik ooit aan begonnen?! Maar ik weet dat het niet veel slechter met me kan gaan. Dat heb ik nu geaccepteerd, dat maakt het dragelijk.
Ik ging richting een potnatale depressie nadat ik mijn derde had gekregen. Ik was erg neerslachtig, alles was mij teveel en ik huilde veel. Ik wist dat het niet normaal was en heb het aangegeven bij de verloskundige bij de laatste controle. Ze heeft mij meteen naar de huisarts doorgestuurd en die heeft mij geholpen. Ze hebben mij meteen geholpen met adviezen die ik strict opvolgde. Hierdoor is het niet erger geworden en ben ik erbovenop gekomen. Doordat ik tijdens mijn zwangerschap veel werkstress heb ervaren bleken mijn hormonen volledig uit balans te zijn en heb ik de klap na de bevalling gekregen. Ik wist op een of andere manier de werkstress tijdens de zwangerschap mij niet te laten raken. Achteraf bleek het toch heftiger dan ik had gedacht. Gelukkig had ik een rustige en gelukkige baby. Maar die roze wolk voelde ik niet. Dat terwijl ik een goede zwangerschap en een top bevalling had. De eerste stap is erkennen dat je gevoelens niet 'goed' zijn en daar hulp voor zoeken. En met de juiste hulp kom je er wel weer bovenop. Probeer toch hulp te vragen uit je omgeving en neem je rust wanneer je je overweldigd voelt en probeer dit ook duidelijk aan je partner en (schoon)ouders aan te geven. Sterkte meid!
Wat fijn dat ze je meteen geholpen hebben. Ja die gevoelens erkende ik snel. Ik ken mijn lichaam en geest vrij goed en voel dan ook wanneer iets niet oké is. Mijn omgeving begon het ook te merken. Nu hopen dat ik snel goede hulp krijg...ja iedereen in mijn omgeving werkt veel en mijn partner doet echt alles voor ons, naast zijn drukke baan. Mijn moeder staat ook veel voor mij klaar, maar merk dat het haar ook teveel wordt. Ze is er in het begin heel veel voor me geweest als mijn partner werken was. Nu nog, maar ze is ook kapot moe van het werken en mij helpen en ze zit zelf ook niet 100% lekker in haar vel...maar goed, het is al fijn om hier mijn hart te kunnen luchten en te weten dat je niet de enige bent...
Ik bij de eerste ik had een loodzware bevalling en werd binnen 3 uur naar huis gestuurd..a fijn een onwijze huilbaby en wist niet wat ik er mee moest heb 4 maanden lang elke dag iemand om me heen gehad dit hielp heel erg! Veel praten Ik vond het de engste en zwarste periode uit Mn leven ik was heel erg bang dat hem iets over kwam of dat hij niet meer ademende
Jeetje zeg wat heftig! En iemand al zo snel naar huis sturen na een heftige bevalling... Ja ik zit ook al bijna aan de 4 maanden dat hij oud is...eerste 3 weken alleen maar gehuild en nu nog wel vaak hoor. Ik heb veel aan mijn partner in de avond en weekenden en aan me moeder, maar merk dat het haar soms ook teveel wordt...
Ik heb ook een postnatale depressie gehad. Heb een vervelende bevalling gehad en een kind dat huilde,reflux had en piep klein meisje. Na de geboorte heb ik haar een aantal uren ( de hele nacht) niet gezien of vastgehouden. Een grove fout van het ziekenhuis. Nadien herkende ik haar niet en zag ik niet in dat ze van mij was. Toen dat duidelijk was werd ik erg neerslachtig en vlakte ik mijn emoties af. Na een paar maanden hulp gezocht en nu in blijde verwachting van de tweede. Ik kan er makkelijk over praten en wil er voor strijden dat het me niet nog een keer gaat gebeuren. Vanwaar je vraag? Dat maakt me wel nieuwsgierig.
He, bedankt voor je antwoord! Ik heb ook een vervelende zwangerschap, bevalling (die uiteindelijk na 14 uur uitliep op keizersnede) en een niet zo leuke en fijne kraamtijd achter de rug. Heb de eerste 3 weken alleen maar gehuild. Na 5 weken kwamen we erachter dat onze zoon reflux heeft. Veel darmkrampen. Echt veel huilen. Nu zijn we al weken aan het onderzoeken of hij KMA heeft en ben ondertussen al met de 4e voeding bezig (op advies kinderarts). Maar ik ben emotioneel, kan zijn gehuil niet meer horen, heeeel kort lontje heb ik, slaap slecht (hij slaapt wel ‘s nachts heel goed, maar overdag puinhoop), ik heb veel hoofdpijn, nek en schouderklachten, ik geniet vrijwel nergens meer van, voel me down. ik heb me ziek gemeld omdat de HA vermoeden heeft van een postnatale depressie en ben door hem naar een “psycholoog” doorgestuurd wat achteraf een verpleegkundige bleek te zijn met ervaring in de psychologie en ze vertelde me dat mijn klachten normaal waren als je een baby hebt. Zij had drie kinderen en dat was pas een zware taak (dat zei ze letterlijk) ik ben opgestaan en weggelopen. Dus ben nu op zoek naar een goede psycholoog wat mijn klachten wel serieus neemt.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik wilde voorheen graag 2 of 3 kinderen, maar daar ben ik denk ik van terug gekomen. Ik vind het ontzettend zwaar en kan me niet voorstellen dit alles nog eens te moeten meemaken. Terwijl ik mijn zoon wel een broertje of zusje gun. Wie weet ooit, hij is nu ook pas 15 weken.
Sorry hoor, wat een idiote reactie. Hoe jij jezelf beschrijft herken ik mijzelf zo in. Door dit soort opmerkingen ben ik 2,5 jaar onder de pannen geweest en het gaat nu pas langzaam beter. Zo tijd verspilling omdat andere mensen denken dat ze er verstand van hebben. Heel goed dat je op zoek gaat naar een andere psycholoog. Probeer er een te zoeken die in postnatale depressies gespecialiseerd is! Heel veel succes!
Het is duidelijk dat je in een depressie zit. Goed dat je hulp zoekt. Een bevalling en het krijgen van een kindje is niet altijd vanzelfsprekend. Zoek steun
Ik heb na de geboorte van de eerste een postnatale depressie gehad. Het eerste symptoom was het overweldigende gevoel dat ik verantwoordelijk was voor mijn dochter. Ik dacht dan bijvoorbeeld: ,ze gaat echt nooit meer weg' en ,als ik nu wegloop en niet terug kom dan gaat ze dood'. Ik was dan ook heel bang dat er iets met haar zou gaan gebeuren en dat ik het als moeder dan niet zou zien of nog erger, het zelf gedaan zou hebben. Ik vond haar vd ene kant het meest kostbaarste, belangrijkste, mooiste en liefste wat ik had, maar aan de andere kant had haar komst er ook voor gezorgd dat niets in mijn leven meer zeker en duidelijk leek. Na een tijdje veranderde het in een continu neerslachtig gevoel. Ik trok mij terug, kon nergens van genieten (ook niet van mijn dochter) en vroeg mij echt af wat er nu toch leuk was aan het hebben van een kindje. Ik vergeleek mij continu met andere moeders en kwam keer op keer tot de conclusie dat ik een slechte moeder was. Adviezen van anderen vond ik dan ook heel moeilijk, want die bevestigden dat ik het dus niet goed deed. Natuurlijk zie ik nu wel in dat iedereen alleen maar wilde helpen, maar toen was ik niet in staat om zo realistisch te denken. Uiteindelijk heeft het een jaar geduurd voor ik durfde toe te geven dat ik hulp nodig had. Vooral het schaamtegevoel zorgde dat ik het niet toe durfde te geven naar mijzelf en de omgeving. Met behulp van medicatie ben ik er weer bovenop gekomen. Het schaamtegevoel is nog lang gebleven en pas nu, 5 jaar na de geboorte, kan ik uitspreken dat ik een postnatale depressie gehad heb. Nu hoop ik dat ik andere vrouwen kan helpen door er eerlijk over te zijn. Achteraf had ik eerder hulp moeten zoeken, want dan was het dal misschien minder diep geweest om uit te klimmen!
Wauw jeetje wat heftig zeg. Ik herken wel veel van wat jij schrijft. Ik ben nu op zoek naar een goede psycholoog, want ik moet hier iets mee. Voel me zo vaak ongelukkig en kan er vaak niet meer tegen. Heel soms heb ik een goede dag, maar de meeste dagen zijn echt slecht... Bedankt voor je Verhaal
Ik loop bij psych en ben laatst bij bedrijfsarts geweest en die heeft dat gecknstateerd. Ben erg neerslachtig heel somber.. snel geirriteerd en magaaa kort lontje.. kan van wejnig dongen genieten.. ben enorm moe.. huil heel veel..
Dit zikn beetje mijn dingetjes maar wil er zelf niet echt een naamkaartje aan hangen
Ik heb precies dezelfde klachten als jij en HA vermoedt postnatale depressie. Ik heb me vorige week ziek gemeld toen ik weer moest beginnen met werken en ben nu aan het wachten op een oproep van de bedrijfsarts.
Nu nog op zoek naar een goede psycholoog, want diegene waar ik was nam me niet serieus en zei dat het normaal was dat ik me zo voelde.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (21) Verversen