Mijn dochtertje is nu bijna 4 weken oud en ik moet toegeven dat ik nog altijd geen sterk moedergevoel heb. Alleszins, niet het gevoel dat ik dacht te hebben. Ik heb een superfijne zwangerschap gehad en had een enorm sterke kinderwens. We hebben een lange tijd moeten proberen om zwanger te worden en zijn uiteindelijk met hulp van het ziekenhuis mama en papa geworden. En toch ontbreekt me dat 'warme' gevoel dat ik dacht te gaan hebben als moeder.
Ik ben sowieso iemand die moeite heeft met veranderingen, ook de leuke veranderingen. Ik wist op voorhand dus dat ik tijd nodig zou hebben om te wennen, maar ik had wel gedacht dat ik een instant band of liefdevol gevoel zou ervaren ten opzichte van mijn kindje en dat is niet helemaal het geval. Ik zorg voor haar en ontferm me over haar, maar ik kan het niet goed beschrijven. Ik mis dat verliefde gevoel, dat moedergevoel, dat warme gevoel waarmee ik al die dingen doe. Ik doe ze wel en op zich vind ik dat ook niet heel erg, maar het voelen als opdrachtjes ipv dat ik ze vanuit dat instinctieve moedergevoel doe.
Heb ik te hoge verwachtingen over die eerste periode? Is het normaal dat ik die hechte band met mijn kind nog niet voel? Is het normaal dat ik nog verliefd moet worden op deze situatie, die ik zo hard gewil heb?
Begrijp me echt niet verkeerd. Ik zie er absoluut niet tegenop om voor haar te zorgen. Meer nog, ik voel me heel plichtsbewust over het moeder zijn. Ik wil het graag goed doen, maak me zorgen over haar... Maar ik mis precies iets...
Ik heb al nagedacht over de reden waarom. De bevalling verliep goed, maar erna waren er snel problemen. De borstvoeding verliep niet goed, maar dat werd wat te laat opgemerkt. Dit heeft er bij mij best ingehakt en ik had het er lang moeilijk mee. Ondertussen zijn we overgeschakeld op flesjes. Ook mijn partner heeft het bijzonder moeilijk gehad om zich aan te passen bij de komst van onze dochter, ondanks ook zijn sterke kinderwens. Hij had moeite met de grote verantwoordelijkheid die plots op zijn schouders kwam, de onderbroken nachten, de extra zorgen... Kortom, zijn nieuwe realiteit. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik hem wat ontzien heb in die eerste weken. Ik deed de meeste verzorgingen en stond elke nacht op de vervelende uren op om haar een flesje te geven. Misschien dat dit ervoor gezorgd heeft dat ik dat gevoel nog niet zo ontwikkeld heb?
Ik ben soms bang, want mijn eigen moeder had psychische problemen. Ik wil zoiets mijn kind niet aandoen, omdat ik zelf heb gevoel hoe dat was. Maar mss denk ik te ver na en is het gevoel dat ik nu heb niet abnormaal.
Pff, ik weet het niet goed. Heeft iemand hier ervaring mee?
Bij mij begon het verliefde gevoel te komen toen mijn kindjes (3 stuks) op mij begonnen te reageren met lachen en geluidjes maken. Dus echt een herkenning tussen mij en mijn kindje.
Van wat ik begrijp uit je verhaal is dat je zoekt naar de mythische 'roze wolk', wat een concept is wat ik juist een beetje ongezond vind, puur omdat het bij kersverse moeders verwachtingen schept zoals wat jij beschrijft. Verwachtingen waar toch veel mensen niet onmiddellijk aan voldoen en waardoor ze gelijk ervanuit gaan dat er iets mis is met ze en dat ze vreselijke ouders zijn enzo. Wat complete onzin is, want je geeft zelf ook aan dat je het zorgen voor zonder tegenzin doet, dus dat is juist heel goed, toch?
Ik denk zelfs dat het maar een enkele keer gebeurt dat er een vrouw is die WEL naar haar nieuwe kindje kijkt met zo'n superverliefd gevoel en dat de rest zich net zo hard als jij nu afvraagt of het niet anders had moeten voelen, maar omdat er toch aardig gefocust wordt op de 'roze wolk', durven veel mensen het misschien niet toe te geven of weten ze niet hoe ze het bespreekbaar moeten maken. Goed dat jij het dan wel doet Ik heb het wel eens met mijn moeder over dat 'roze wolk'/instant love for child gedoe gehad en ook zij zei dat ze dat juist absoluut niet had en dat zij het moest hebben van de kleine momentjes waarop we ons duidelijk echt begonnen te ontwikkelen tot een mensje met een persoonlijkheid. Ze vond ons ook pas echt leuk worden toen we leerden praten Bedenk je maar dat je een moeder-kind relatie hebt en dat relaties altijd moeten groeien. Je kent een persoon niet in 1 dag en dat is toch ook oké?
Ik denk, van wat ik gelezen en gehoord heb (want ik heb zelf geen kinderen, dus probeer het allemaal zo objectief mogelijk te bekijken), dat er iets gedaan moet worden aan het verheerlijken van die mythische 'roze wolk'. Dat er juist gefocust moet worden op dat het oké is om tijd nodig te hebben, dat het zien groeien van je kindje mooier kan zijn dan die allereerste keer dat je het kindje ziet. Maar mocht je je trouwens echt zorgen maken om hoe je je voelt, dan raad ik je ook van harte aan om eens een gesprek aan te gaan met een psycholoog. Of schrijf je gevoelens eens goed uit, dat helpt mij nog wel eens als ik me ergens zorgen om maak
Heel herkenbaar. Die roze wolk, dat gelijk verlieft zijn op je kind heb ik nog nooit gehad. Ik heb 3 kinderen. Ik durfde er nooit over te praten bij de eerste want ja je hoort toch verlieft te zijn op je kind!!?? Dat zorgde er voor dat ik een depressie ontwikkelde. De verkeerde verwachtingen het roze plaatje waren gewoon geen waarheid. Bij de tweede hoopte ik weer op een roze wolk maar iets minder. Ook toen kwam deze niet. Bij de derde dacht ik, ik word niet verlieft op mijn baby als deze geboren is. Het is vooral heel zwaar een baby. Ik had 0 verwachtingen en wat ik gewoon deed wat op de momenten dat ik me goed voelde en mijn baby sliep of blij was dan vooral tijd er in steken. Dus even heel goed mijn kindje bekijken, aanraken en ruiken. Ik gaf het de tijd en ja hoor op die momenten werd ik verlieft. Het hele roze wolk gebeuren was er zeker niet maar er waren prachtige momenten. Ik koester die enorm. Het verzorgen van een baby is gewoon kei en kei hard werken. elke nacht er tich keer uit en zo veel een huilende baby troosten is gewoon niet leuk en is ook gewoon geen roze wolk. Ik doe en deed het graag voor ze, maar leuk. Nee.
Dit hebben genoeg andere moeders ook. Ik denk dat elke vrouw anders reageert op het moederschap ik werd jong moeder en had direct dat oergevoel van dit is mijn kind en ik bescherm je voor altijd. Een warme deken van liefde zodra ik ze op mijn borst had. Maar ik ken zelf genoeg moeders bij wie dit later groeide. Of moeders die dit niet het eerste jaar hadden maar juist toen de kinderen wat ouder waren. Voor dat stukje van je moeder bang dat de geschiedenis zich herhaald zou ik kijken of je daar hulp mee kan krijgen. Een psycholoog misschien ? Die leert je op andere manier naar de situatie kijken . Want jij bent niet je moeder.
Ten eerste: probeer je vooral niet schuldig te voelen om dit doodnormale, logische gevoel!
Ik heb dit namelijk ook echt zovaak gevoeld. Had verwacht boven het bedje van mn dochtertje te hangen, kwijlend van geluk, tot over mn oren verliefd.. maar nee die eerste tijd was anders. Tuurlijk hield ik van haar maar had vaak genoeg dat ik dacht; oke en nu? Je bent er en nu moet ik op die roze wolk zitten. Het groeide vanzelf. Net zoals je andere mensen moet leren kennen, moet je dat bij je kind ook. En des te meer je ze leert kennen des te meer dat moedergevoel groeit. Inmiddels is mijn lieve meisje 3 jaar en ben ik op niemand zo stapelgek dan op haar! Ze is mijn alles en voel mezelf een geweldige moeder!
Dit ga je ook ervaren maar geef jezelf daarvoor de tijd en wees heel lief voor jezelf!
Ik heb een heel mooie tekst voor je waar ik me graag aan vasthield ❤️❤️❤️
“Jij, mama, bent ook net geboren en ook al denk je nu van niet; je mag bang zijn, huilen en jezelf schuldig voelen. Je hele leven zal je overlopen van geluk, frustratie, verdriet en soms wordt je zelfs een beetje kwaad.
Je zal trots zijn, jezelf onzeker voelen en hoewel je op sommige momenten precies weet wat je moet doen; van tijd tot tijd zit je toch echt met je handen in het haar.
Maar vertrouw op mij, jouw moederhart. Want ik ben er om je te sturen. Ik ben er om je te waarschuwen voor gevaar en je te helpen om juiste keuzes te maken. Maar zelfs al maak je eens een fout, ik zal er zijn om er voor te zorgen dat je het in je hart kan vinden om jezelf te vergeven en altijd te streven naar een betere versie van jezelf.
Nee je kent me nu nog niet zo goed, maar desondanks ben ik ben er niet alleen voor jou. Ik ben er ook voor alle kinderen die je nog mag krijgen. Jouw hart is mooi, sterk en vol met een soort ‘houden van’ wat nog niet eerder is geëvenaard.
Vertrouw daarom op mij, jouw nieuwe moederhart en dan komt het -ook tussen de tranen door- helemaal goed.”
Ik herken het niet. Het gevoel was er bij mij direct de eerste keer dat hij in mijn armen lag. Echter, heb ik bij vriendinnen ook wel eens gehoord dat er niet direct een klik was. Geef het een beetje tijd, is ook nog maar vier weken. Liefde moet groeien. Ik denk dan bijvoorbeeld dat ik mijn man nu veel liever zie dan toen we zeg maar maand samen waren. Was het toen uitgeraakt ging mijn leven gewoon verder, nu zou mijn leven soort van voorbij zijn. Band wordt sterker met de jaren zal zo ook wel zijn met kindje...
Wat fijn en goed dat je dit deelt. En nee het is helemaal niet raar. Ik had het ook niet en ik moet eerlijk zeggen dat dat zeker 6 maanden geduurd heeft. Het is raar om opeens een kindje te hebben. Pas toen er meer interactie kwam, groeide mijn gevoel.Nu is ze 2,5 en ben ik een leeuwin die strijdt voor haar kind.Mijn hart ontploft soms van de liefde die ik voel.Geef het tijd, het komt echt goed. Dikke knuffel!
Hey, ik wilde even zeggen dat je het supergoed doet als ik dit hoor. Ik had hetzelfde idee.. er is niks op de wereld wat ik grager wilde als moeder worden en toch na de geboorte had ik die band niet.. geen roze wolk. Het was allemaal maar opdrachten. 1 verschonen, 2 borstvoeding geven en 3 weer in slaap brengen na even 'gespeelt' te hebben.
Bekijk eens de relatie tussen jou en je vriend, kende je hem binnen een maand al door en door? Ik denk het niet. En denk dat eens in bij een kindje wat niet kan praten en vertellen wat het leuk vind. Je kent je kindje nog helemaal niet, je kindje heeft nog geen persoonlijkheid of intresses ontwikkelt. Mijn kinderen zijn nu 6,5 &3 jaar en nu worden ze echt leuker.
En juist die angst dat je in de voetsporen van je moeder zult trainen, is juist goed. Dat houd je scherp. Als ik je iets mag adviseren l, lees het boek 'the power of showing up' dat gaat over hoe je je kind een veilige hechting kan geven en is naar mijn idee bijna belangrijker dan voeding nog. Gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek.
Heel veel succes en het komt vast allemaal goed!
P.s. mijn man heef tnooit wat met babies gehad pas vanaf 1 jaar dat hij iets met ze ondernam, dus dat is niet raar
Allereerst een dikke knuffel, voor het eerst ouder zijn kan enorm ingewikkeld en overweldigend zijn. Ook ik had dat gevoel niet bij mijn zoon en nog steeds als ik terugdenk aan mijn verlof, denk ik: het was helemaal niet LEUK! Ik heb me daar nooit schuldig om gevoeld, dat scheelt, gewoon erkend dat ik het moederen niet heel leuk vond die eerste tien/twaalf weken. Mijn vriend vond het ook zwaar en het was al fijn dat tegen elkaar uit te spreken: ‘Vind jij het ook zo pittig?’ Inmiddels is onze zoon 1,5 en vind ik hem het einde; ik kijk al heel lang uit naar mijn ‘mamadag’ ipv dat ik ertegen op zie. Het kan zeker goed zijn om even wat ruimte voor jezelf te claimen, en ook om langzaam over de afgelopen tijd te gaan nadenken en praten. Maar aan de andere kant: het is nog zooooo vers, gun jezelf die tijd voor je labels op jezelf gaat plakken > bij mij duurde het pakweg een halfjaar voor ik weer een beetje het gevoel had te landen. Ook hormonaal natuurlijk…
Hoe verliefd ik ook was op mijn zoontje toen hij net geboren was, de verzorging is altijd als een taak aan blijven voelen. Dit had ik ook met de tweede en derde. Ik haalde er ook nooit veel plezier uit om hapjes of badjes te geven terwijl andere moeders hier wel van kunnen genieten. Iedereen staat er anders in en het is allemaal ok. Je zorgt goed voor je baby en ik hoor heel veel liefde in je verhaal, alleen niet het gevoel wat je had verwacht. Ik denk dat het moet groeien en dat het nog wel komt.
Ik moet zeggen dat ik het ook heel overweldigend vond om moeder te worden. Ik heb echt nog maanden gedacht ‘mijn leven is voorbij’.. heel erg, maar het werd bij mij eigenlijk pas beter toen mijn jongste geboren werd. Ik voelde mij toen echt een veel betere moeder.
Ik had hetzelfde, minus de overdonderde man. Het heeft tot een maand of 6 geduurd voordat ik dat soort verliefde gevoelens kreeg. Mijn interpretatie is dat het komt omdat hij toen eindelijk meer een persoontje werd ipv een, tja, soort tamagotchi. Ik heb goed voor mijn zoontje gezorgd, maar om nou te zeggen dat dat half jaar leuk was.... En nee, hij was geen huilbaby ofzo. Het kan er ook mee te maken hebben dat ik na een half jaar weer aan het werk ging en dus niet meer constant aan het zorgen was.
Ik herken het wel, de eerste weken was ik ook nog zo overdonderd door wat er allemaal was gebeurd. Daarbij is die eerste periode gewoon heftig. Het genieten kwam bij mij pas na een paar maanden, en het ‘moedergevoel’ ook meer. Geef het wat tijd, ook om aan elkaar te wennen en elkaar te leren kennen. Overigens liep bij mij de borstvoeding ook niet goed, is me ook zwaar tegengevallen. Zal wellicht ook meespelen ja. Het komt vast goed!
Heel herkenbaar bij de eerste. Vond het ook heel zwaar en geen roze wolk gevoel. Het moedergevoel moest echt wel groeien. Nu bij de 2de is het al heel anders. Vind het stuk relaxter en minder spannend allemaal. Merk dat ik hierdoor minder moe ben en meer van jet moeder zijn kan genieten.
Je hoeft je echt geen zorgen te maken volgens mij. Als jullie straks meer gewend zijn, meer slaap krijgen en de kleine maakt meer contact, zal het denk ik al heel anders zijn.
Vergeet de verhalen over roze wolk en helemaal verliefd zijn🤗
Super herkenbaar hoor! Je leest altijd van die verhalen dat moeders meteen verliefd zijn etc. Dat kan uiteraard ook! Maar ik weet zeker dat dit niet standaard is.
Bij mij moest de band echt groeien. Duurde zelfs maanden, dus 4 weekjes vind ik nog niets. Het komt vanzelf. Het komt goed!
Ik had dit ook bij beide kinderen. Eerste na 14 weken dat ik pas die klik had. Tweede bij 12 weken. Ik zat eerst op een grijs zwarte wolk en pas na drie maanden kwam de roze wolk pas
Ik denk dat iedereen het moederschap anders ervaart. Je hoeft wat mij betreft niet dolverliefd op je kind te zijn hoor. Als je van je kind houdt, is dat toch prima. Niemand geniet intens van de nachtvoedingen.
Ik herken dit. Bij mijn oudste ook wel een beetje gehad. Ik had veel bloed verloren bij m'n ks en hij was nog een 10 pond waardoor ik hem ook niet mocht tillen en ook niet zelf kon verzorgen. Was altijd hulp nodig. Mijn man voelde zich erg verantwoordelijk en zat er boven op, of alles wel goed ging. En wij hadden geen nachtvoedingen bij hem, dat is het verschil.
Wat ik ervan geleerd heb is dat je moet herstellen van een bevalling en ook het verwerken ervan. Soms komt daar ook bij dat je andere verwachtingen had en dit ook moet bijstellen. Samen probeer je een weg te vinden, vooral de eerste weken. Of ik echt een verliefd gevoel had kan ik ook niet zeggen. Maar wel super trots en blij dat hij er was! Toen ik me wat beter voelde en we samen onze draai hadden gevonden konden we wel genieten. Geef jezelf de tijd. En wees niet bang dat je iets mist of niet goed doet. Dat je nadenkt over je nieuwe rol als moeder zegt mij alleen maar dat jij de allerbeste zorg wil voor je kind!
Nou heb zelf een fijne jeugd gehad met hele lieve ouders, maar ik herken jouw verhaal verder helemaal hoor. Voelde me alles behalve verliefd die eerste tijd. Had vooral pijn en wilde slapen 😅 Ik maakte me er ook veel zorgen over dat de liefde er niet was, dat ik me niet trots voelde als ik met de kinderwagen wandelde, maar ik moet zeggen dat het wel meer wordt nu. Mn zoontje is bijna 5 maanden, maar dat hele heeele intense gevoel heb ik ook nog geeneen keer gehad. Hoop ergens wel dat dat nog komt, in je hoofd hoort het zo te zijn.. En verder is het gewoon heel erg zwaar de eerste weken/maanden.
Ik weet zeker dat je goedkomt. Weet je waarom? Omdat je erover nadenkt en er een heel verhaal aan wijdt. Dat zegt genoeg.
En ik herken het! Had het bij mijn oudste ook niet en vond dat echt heel naar. Had ook steeds het gevoel dat ze niet van mij was maar van m'n schoonmoeder 🤷🏼♀️ Maar het is gegroeid, en hoe! De band met haar is zo megasterk, we zijn een twee-eenheid. Bij m'n tweede (jongste) had ik dat verliefde gevoel wél meteen toen hij uit mijn buik werd getild en zat ik echt direct op die roze wolk. Het voelde ook allemaal natuurlijk en vertrouwd. Overigens is de band met hem juist minder sterk dan de band met m'n dochter. En dat is niks ten nadele van m'n zoon maar eerder juist omdat het lijkt dat ik de eerste periode met m'n dochter aan het over compenseren ben. Dat wil ik jou dus wel als tip meegeven: pas op dat je jezelf niet schuldig voelt hierover en je dat op één of andere manier gaat compenseren. Want het is normaal. Ik weet zeker dat je van haar houdt. Je zorgt goed voor haar. Ze komt niets tekort. Veel knuffelen. Dan komt het écht vanzelf!!
Heel heel heel heel normaal. Ik denk dat het eerder uitzondering is dan regel dat mensen meteen helemaal intens dol zijn op hun baby en alles op een roze wolk doen. Tuurlijk: je hebt instinct, gevoel dat je je baby moet beschermen. Maar je baby is iemand die je helemaal nog niet kent en met 4 weken kan die natuurlijk nog bijna niks. Iig (vrijwel) niks dat je kan zeggen: oh, dat is echt typisch hij/zij ;) Dat groeit, maar (als jij je verder wel oké in je vel voelt) komt, echt! Geef het de tijd.
Ik denk dat de onzekerheid jou nog onzekerder maakt. Durf me handen in het vuur te steken door te zeggen : weet zeker als ik jou tegenkom en jou baby zomaar uit de wagen pak dat jij een enorm warme gloed van binnen voelt en veranderd in een leeuwin en denkt hè! Jij idioot blijf met je handen van mijn baby af!!
Ik heb zelf enorme hechting problemen gehad en voel met mijn dochter en zoon echt wat anders. Mijn dochter heb ik echt wel weggeduwd de eerste maanden. Ik heb hier hulp voor gezocht. Het had bij mij echt zijn redenen. En is helemaal goed gekomen 💝
Jij bent een super moeder! En heb gewoon wat meer tijd nodig. Ruik tijdens t knuffelen vooral lekker aan der want dat is echt goed voor jezelf. Hoe gek ook klinkt.. jou baby ruikt naar jou baby niet zoals een ander. Komt goed mama 🌷
Verwachtingen zorgen voor teleurstellingen dus denk idd dat je het geromantiseerd hebt, en de werkelijkheid is altijd anders.
Herken mijzelf er niet in je verhaal, na een miskraam en jaren traject voel ik mijzelf zo beschermend naar haar. Vanaf moment dat ze er was tot 8 maanden zeker op een roze wolk gezeten. Ik was verliefd, dat soort liefde nog nooit gevoeld het was overweldigend. Nu nog steeds gaat geen dag voorbij of ik ben dankbaar en mijn liefde groeit en groeit. Iedereen zei ook altijd de liefde druipt eraf op de foto's hahahaha.
Maar wat ik wel herken is het in de zwangerschap, niet de buik maar ik had zolang geromantiseerd hoe het zou zijn dat het in het echt tegenviel. Vond het zwanger zijn heerlijk en had echt een connectie met mijn kindje maar meer op vlak, had mijn partner meer betrokken verwacht, kwam al vroeg in de ziektewet door zware bekkeninstabiliteit, werdt ontslagen bij 16w dit werdt een rechtzaak, de angsten van begin tot eind nav de miskraam het was een hel, maar toch des ondanks enorm genoten... Al met al was het niet de zwangerschap die ik voor ogen had.
Je bent alert en kijk wat je er mee kan en wil doen. Vind wel dat als je iets niet geleerd hebt en dan vooral op emotioneel vlak is het lastig dit een ander te geven, het is te leren denk alleen wel dat je hulp nodig hebt. Ook zie je kindje niet als jij, jij bent jij en jouw kindje is een ander individu. Je wil het iig in mijn ogen te goed doen zegt ook iets over je liefde voor haar. Hulp zoeken en vragen is geen schande en beter voorkomen dan genezen.
Je hebt als kind niet van je moeder geleerd wat het betekent om gekoesterd te worden en dus ook niet hoe jij dat zelf kunt doen... Over het algemeen is het bijna onmogelijk om te doen wat je niet geleerd hebt... Ik zou echt op zoek gaan naar hulp hierbij... Gewoon om dichterbij je werkelijke (moeder)gevoel te komen. Het kan echt groeien. Maar in deze nieuwe fase van je leven kun je daar best opnieuw hulp bij gebruiken. Ook bv om te voordat je in een postnale depressie belandt. Hormonen kunnen een erg vervelende invloed op je hebben, wanneer je je zo voelt als jij nu doet... Sterkte!!
Oef ik vind dit een ontzettend negatieve reactie, die mij in zo'n situatie eerder de verkeerde kant op zou helpen. Ik ken genoeg moeders die in het begin moeite hebben met hun nieuwe rol. Ik vind dat heel normaal. Je weet pas wat het is om moeder te zijn als het zover is. Bijna alle moeders hebben zonder hulp dat moedergevoel echt wel gekregen en sommige hadden er hulp bij nodig. Er zijn culturen die geloven dat de eerste 6 weken geen roze wolk zijn. Dus ook daaraan zie je dat dit echt niet raar is. Natuurlijk moet je het in de gaten houden en aan de bel trekken waar nodig. Maar om nu conclusies te trekken dat zij ten eerste nooit gekoesterd is geweest en ten tweede dat ze zelf niet in staat is dat te kunnen, vind ik veel te ver gaan. Maar net als jij wens ik Kameeltje ook veel sterkte en een hart onder de riem het komt goed
Kan ik me voorstellen hoor... Ik baseer me op wat ze schrijft over haar verleden: een zwaar depressieve moeder met borderline.... Dan kan een kind over het algemeen niet veilig hechten...
Ik denk echt niet dat ze er niet toe in staat is... Maar als ze na 4 weken merkt dat ze zo weinig voelt, kan ik me goed voorstellen dat het kan helpen om, met hulp, te kijken naar wat haar gevoel zo blokkeert... Ik ga er nl vanuit dat het er echt wel inzit... Maar door negatieve ervaringen uit het verleden, of bv een overtrokken beeld van "hoe het zou moeten zijn", kan dat gevoel soms er niet uitkomen... Opgeteld bij een partner die zoveel moeite heeft met zijn nieuwe rol, zou ik er echt ondersteuning bij vragen. Juist omdat ik het ze toewens om wél in de positieve flow te komen... Het kan zéker! Maar het komt niet altijd vanzelf....
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (34) Verversen