Ik ben benieuwd. Hoe goed is jullie partner in steunen. Dwz troosten, praten, klusjes op pakken. Eigenlijk bedoel ik de vraag heel breed.
Op welk gebied heb je steun aan jouw partner, en op welke gebieden is zijn of haar gebrek aan steun een gemis en daardoor een extra verdriet of zorg. Of is het helemaal top ?
Mijn man is meestal erg lief voor mij en helpt met het huishouden zoals honden uitlaten, boodschappen, was opvouwen. Hij is communicatief niet handig dat vind ik wel eens lastig. Maar ergens zie ik wel dat hij wel z'n best doet. Klusjes doet hij niet helaas. Ook de tuin niet. Gelukkig doet hij niet moeilijk als er een tuinman of klusjesman moet komen. Verder is hij graag bij ons thuis en gek op onze zoon. Ik mopper soms wel maar ik ben meer dan tevreden.
Hij helpt heus in het huishouden. Als ik het vraag ;) komende 2 weken is hij vrij en ik werk tussen de feestdagen door. Als ik het niet vraag doet ie niks (ja een zooitje maken met de kids en half uur voor ik thuuskom proberen te ruimen) Maar qua steun ed is hij er altijd voor me. Zou niet zonder hem kunnen (ook al ruimt ie slecht op haha)
Mijn partner is een soort 5e kind. Ik heb er helemaal geen moer aan, maar hij is wel lief en doet zijn best. De kids zijn gek op hem. Het is wat het is, denk ik altijd maar.
Mijn man help mij heel goed in huishouden als je het vraag maar uit zich zelf doe wel even stofzuigen en dweilen vaatwasser legen wasje draaien dan vind hij ook wel weer goed, hij is heel vaak vrij in dagen dat kinderen naar opvang gaat dus vind fijn als huis schoon is dan doe die dat gellukih hij haal ook kinderen van opvang kook het eten dus topper,
Waar wel heel moeilijk over kan doen als keer kinderen heledag alleen heb vind erg zwaar ik heb dat zo vaak dan kan die echt zeuren 🙄 zo als morgen heb ze heledag alleen vind die maar niks.
En kan ook goed met hem praten we zitten met opvoeding met kinderen bijna op 1 lijn. Verder ben heel gellukig met hem
Mijn man moest groeien in zijn rol als papa en nu doet hij het super. In het begin was het allemaal onwennig voor ons beide en hadden we vaak discussies. Ouderschap was vermoeiend en we deelden te weinig als geliefden. Want als de kids op bed lagen waren wij ook kapot. Ik heb toen zelfs momenten gehad dat ik dacht overleven we deze periode wel qua relatie. Communiceren bleek de key ingrediënt. En verwachtingen bijstellen, en tot slot momenten inlassen dat je met zn tweetjes iets leuks kunt doen.
Mijn man is mijn liefde en mijn maatje. Wij hebben (vaak) aan één woord genoeg. Twee zielen, één gedachte. Hij is helaas wat minder geduldig met de kinderen dan ik. Dat botst dan wel eens maar dat hangt ook af van zijn eigen humeur. Als hij een periode niet goed in zijn vel zit, is zijn lontje kort. Het is dan lastig om hem dat in te laten zien. Ik heb laatst hier ook weer op gewezen toen hij om niets volledig uit zijn stekker ging. Ik heb hem letter gezegd dat hij maar even goed moest nadenken over zijn reactie. De volgende dag ontving ik zijn excuses.
Qua huishoudelijke taken is hij een beetje lui. Het schoonmaken komt op mij neer maar als ik specifiek vraag hem iets te doen, dan doet hij het wel en ook goed (soms beter dan ik, haha). Uit zichzelf huishoudelijke taken ondernemen is wat lastiger. Op onze werkdagen is hij eerder thuis en dan kookt hij. We hebben onze eigen dingen maar ondernemen ook veel samen (theaterbezoek o.a.) en als gezin doen we ook veel samen.
Ik ben heel blij met mijn man. We zijn inmiddels 12 jaar waarvan ruim 7,5 jr samenwonen. Sinds het samenwonen kookt hij altijd. Hij is eerder thuis en ik vind het ook echt niet leuk. Het huis poetsen dat doe ik altijd, maar hij doet wel de was, strijkt vaak en als het nodig is en ik het om wat voor reden niet kan doen doet ie ook stofzuigen. De vaat wisselen we eigenlijk een beetje af. Kluswerkjes doet hij wel altijd en dingen in de tuin ook. Het huishouden en de zorgen voor onze zoon doen we samen. We doen bijv onze zoon altijd samen in bad hahaha, en naar bed brengen is eigenlijk om en om. Nooit zo afgesproken, maar zo liep het en we houden allemaal van ritmes dus het is fijn als je weet waar je aan toe bent hahaha.
Een prater was hij vroeger nooit, maar sinds hij vader is, is het 180 graden gedraaid. We praten mega veel. Ook is hij sindsdien een stuk romantischer. Kortom: ik zou hem never nooit in willen ruilen hihi!
Tijdens de zwangerschap op alle fronten een steun, deed klusjes in huis, praatte, luisterde en lette op of ik genoeg dronk hihi dat had ik wel nodig ook. Na de bevalling moest hij alles doen want ik kon niks door heftige bevalling. Hij deed alles in huis en mijn schoonmoeder hielp ook mee. Nu doen we zoveel mogelijk alles verdeeld. Hij heeft wel echt moeite met poepbroeken, kan dan bijna over zijn nek gaan. Vraagt dan vaak of ik t wil doen, dan doet hij bijv. een wasje zodat we toch beiden met iets bezig zijn. Nu is het in onze situatie ook wat anders dan standaard, omdat er veel problemen met de kleine zijn en daar heeft hij het erg moeilijk mee. Wat ik graag zou zien is dat hij wat meer over zijn gevoelens zou spreken ipv ze opkroppen.... Op de momenten dat hij het er erg moeilijk mee heeft loopt hij over en doet dan ook wat lelijk uit onmacht, het zou voor iedereen fijn zijn als hij dit voor kon zijn en eerder bespreekbaar maakt. Verder helpt hij echt met alles.
mijn man is gewoon zorgzaam. hij is het mannetje in huis. dus vrijwel alle zorg taken doe ik, en werken en klussen, en buitenhuis dingen doet hij. mijn afspraken worden ook zo goed als mogelijk zo geplant dat hij ook thuis is om mij te kunnen brengen en mee te gaan. hij verwacht van mij ook niet dat ik ga werken of iets. hij ziet me het liefste gewoon thuis zorgen voor hem en de kinderen. en ik zou ook niet anders willen ^_^ dus ook met de verhuizing, hij doet alles zelf of met mannetjes klussen, verhuizen en zwaar werk. maar moet er wat uitgezocht worden dan neemt hij mij mee. nou ben ik niet snel tot weinig in staat maar ben nu 2 x ziek geweest met buikgriep tijdens een zwangerschap maar hij neemt dan ook mijn zorgtaken automatisch op zich. dan wast hij af, kookt en onderneemt veel met de kinderen. als ik al afspraak alleen heb dan vraagt hij altijd hoe het ging, herinnert me aan mijn afspraak, probeert op afstand het zo makkelijk mogelijk voor me temaken door al helemaal voor te kauwen hoe ik moet lopen of iets haha terwijl ik kan heus wel wat zelf ; p Ik voel me wel ook altijd verantwoordelijk voor wat ik uit geef. zo hoort het ook. hij werkt en vertrouwd mij zijn inkomen toe dat wil ik niet schaden. dus ik probeer wel overwogen beslissingen te nemen. hij voelt op zelfde soort manier een verantwoordelijkheid gevoel voor mij, het huis, de kinderen en doet echt zijn best het allemaal goed te doen voor ons. dus wij komen niks te kort. zijn blij met onze taak verdeling en hebben daarin een fijn en vertrouwd gezinnetje te runnen. kunnen gewoon goed praten zijn het vaak eens. bij zorgen of problemen komen we gelijk bij elkaar, dus praten ook geen probleem. ik zie of merk gelijk hoe hij zich voelt en anders om ook, dat is ook wel handig. elk huwelijk en iedereen heeft wel iets, maar als het op grootste of belangrijkste gedeelte maar goed zit kun je samen werken aan dat wat moeilijk is.
Wij zijn Armeens en in ons cultuur is er nog heel sterk een man-vrouw taakverdeling aanwezig. Zeker nu ik niet werk. Maar mijn man zou elke taak op zich nemen als hij ziet dat ik het niet kan. Dus dat vind ik prima.
Emotionele steun is dubbel. We kunnen over alles praten en hij steunt me altijd en overal, zal mij altijd en overal beschermen, alles voor mij regelen (een macho type beetje 😂). Maar aangezien hij zelfstandige is, kan ik na zijn werkdag niet uren aan een stuk doorratelen over mijn dag. Hij heeft die rust en stilte soms nodig. Dus het praten gaat bij ons soms moeizaam 😂
Mijn man is heel behulpzaam en handig, en vrij nuchter. Dit maakt dat hij duidelijk advies kan geven , maar soms mis ik het stukje emotie erbij. Hij is wat geneigd om te zeggen als ik een beetje down ben bijv. van joh kom op, heel vervelend maar zet je er over heen. Maar dit is hij ook niet gewend, en hij heeft al heel veel veranderd sinds ons trouwen, waar ik heel blij mee ben. Ik verwacht ook niet meer , ik ben blij zoals het is . Ik ben ook niet perfect! We kunnen echt goede gesprekken hebben, alleen moet ik dit een beetje handig timen 😉Hij is er verder altijd voor mij, helpt en ondersteunt waar nodig. Gaat / ging altijd mee naar ziekenhuis bezoeken, ondersteunt extra nu ik vanwege zwangerschap wat minder in huis.kan doen. Hij kookt als ik.later thuis ben van werk... Ja.ik ben heel dankbaar met hem als man én vader van onze dochter + straks 2 kindjes 🥰
Qua vaderschap een topper. Ook in het huishouden draait hij nergens zijn hand voor om. Maar...hij is geen prater en geen romanticus. Qua steun op emotioneel gebied. Hij is er dan wel voor mij...dat voel ik, maar hij weet dit niet altijd handen en voeten te geven. Een opbeurende gesprek, of even een extra knuffel bv. Zou ik er om vragen, dan krijg ik dat, maar daar ben ik dan weer niet goed in😏. Al met al ...al is hij niet perfect ( wie is dat wel🤔), voor mij en de jongens is hij 'the best'🥰
Mijn vriend is een hele goede vader. Hij is er altijd voor de jongens en staat altijd voor ze klaar. Voor mij soms wat minder. We hebben hele moeilijke tijd doorgemaakt in de tijd dat ik een postnatale depressie doormaakte. Toen kwam het gemis en steun van zijn kant eigenlijk naar boven. Daarvoor waren er in principe nooit problemen, dus viel dat ook niet op dat dat er niet was. Vaak kom je in slechtere tijden daar achter. We zijn er gelukkig uitgekomen, dit mede nav advies van medisch maatschappelijk werker welke ons begeleide ten tijde van de depressie. Zij heeft hem met klem benadrukt dat ook hij therapie moet volgen. Dit ook omdat het vanuit zijn jeugd is meegegeven dat je over moeilijke dingen niet praat... Dat heeft hij gedaan, die therapie, en wonderbaarlijk genoeg heeft dat geholpen. Nu nog een kwestie van niet meer inkakken.. maar het is fijn dat we een boost hebben gekregen hierdoor.
Ook betreft klussen oppakken is hij proactiever geworden, minder onzeker is hij, durft meer aan. Huishouden deden we altijd al wel samen.
Mijn vriend is hierin echt een schat! Hij is sowieso best knuffelig en aanrakerig. Soms gebeurt er wel eens iets waar we allebei heel anders instaan (of waarvan hij de voorgeschiedenid niet kent) en dan vindt hij t wel lastig om begripvol te zijn. Maar als hij ziet dat iets mij echt enorm verdriet doet, dan biedt hij mij wel troost.
Hier is het momenteel niet zo best. Ik ben vooral degene die steun biedt en zorgt. Hij zit niet lekker in zijn vel en het gaat gewoon echt niet goed met hem. Geheel tegen mijn verwachting in heeft hij wel professionele hulp gezocht en daar ben ik heel dankbaar voor. Makkelijk is het niet altijd. Ik heb nu wel regelmatig het gevoel dat ik meer geef dan hij. Soms voelt dat wel eenzaam. Gelukkig heb ik een fantastische beste vriendin die mij wel heel erg steunt nu. Met haar kan ik momenteel beter praten dan met mijn man. Ik hou zielsveel van hem, maar het is soms niet makkelijk.
Eerlijk? Ik hou veel van mijn man, maar het zal niet in hem opkomen om mij een knuffel te geven als ik bijv. huil vanwege een overlijden. Hij staat daar dan maar wat hulpeloos te staan toe te kijken. Ik weet wel dat hij het niet verkeerd bedoelt, maar dan denk ik wel eens van: Toe nou man! Is hier nou echt hogere wiskunde voor nodig om te begrijpen wat ik van je nodig ben? En als ik het zeg dan krijg ik als reactie : "ik ben gewoon niet zo'n knuffelaar." Dat mis ik dan wel. Hij staat wel achter mij voel ik. We denken redelijk hetzelfde over de dingen. Hij is degene in dit gezin die attent is en opmerkt als iemand iets nieuws heeft of een andere bril/haarkapsel bijv. En ik dus totaal niet... 🙈 Praten over onze gevoelens is voor ons beiden moeilijk. En gebeurd dus ook zelden. Dat hebben we beiden niet geleerd van huis uit. Dus het ligt echt niet alleen aan mijn man. Ik ben daar ook schuldig aan.
Mijn man doet qua huishouden en boodschappen enzo meer als ik terwijl hij het dubbele aantal uur werkt.. ik ben zo blij met een man die weet hoe de wasmachine werkt e.d. Mijn man kan mij (soms tot mijn irritatie) ook heel goed lezen en weet altijd precies als er iets scheelt of dwars zit.. hierdoor hebben we eigenlijk nooit echt ruzie of iets
Oh en als klap op de vuurpijl is hij de aller leukste papa en voor mij de aller leukste en de liefste die er is 💙
Mijn partner is een hele goede steun. Ik denk ook wel dat we afgelopen 10 jaar flink naar elkaar zijn toegegroeid. We kunnen overal over praten. Als er veel prikkels / stress is dan hebben we niet zoveel aan elkaar. We zijn allebei gevoelig dus het is dan oppassen dat we elkaar niet aansteken
Nou, mijn man is er altijd wanneer de kids of ik hem nodig hebben, de klusjes doen we meestal samen, lekker samen afruimen, vaatwasser legen,... Bij de klusjes in het huishouden helpt onze oudste zoon(7) ook heel hard mee, hij doet soms gewoon dingen uit zichzelf en dan is het van: mam zit nou eens in de zetel ik doe dit wel. Mijn man troost me waar nodig maar ik uit mijn gevoelens niet snel... Dan ziet hij het wel wanneer ik met iets zit. Pas als er iets heel ergs aan de hand is huil ik in zijn armen. Mijn zorg over hem is vooral dat hij soms te veel aan anderen denkt en niet aan zichzelf. Een mooie eigenschap dat hij aan anderen denkt, maar jah, dan offert hij zicht telkens opnieuw op. Hoe is het bij jou als ik vragen mag? 😘
Indien nodig neemt hij alles over. Maar mijn valkuil is dat ik het verwacht zonder te zeggen/vragen. Ik denk dan dat hij het wel merkt aan mij. Ja soms wel, maar zeker niet altijd. Dan ben ik teleurgesteld.
Soms doet ie ook iets uit zichzelf zonder dat het gevraagd word of nodig is. Da's wel aangenaam!
Klusjes in vorm van verbouwen moet ik wel wat meer voor zagen, of zelf beginnen 😉
Troosten is wel ding. Vind moeilijk om alle emoties te uiten bij hem. Maar hij staat pal achter mij.
Dit soort vragen doen mij altijd wel beseffen dat ik het getroffen heb 🥰 En ik zuinig op hem moet zijn.
Hier is het top. Ik ben hoogsensitief en hij merkt altijd perfect wanneer het mij te veel gaat worden/word, dan neemt hij ze even mee. De kinderen en huishouden komt het meest op mij neer, maar ik ben ook het meest thuis. Maar als hij wel thuis is, helpt hij actief mee. We praten veel met elkaar en hebben ook veel steun aan elkaar gehad toen ik ben bevallen van onze Julia*. Het heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht. We zitten ook redelijk op 1 lijn met alles.
Enig "gebrek" is dat ie s' nachts de dekens jat en niet terug geeft🙈😂🤣 lig ik daar half in de kou *heb een tweede deken hoor voor dit soort nachten, maar toch😂 Gebrek van mij vind ie waarschijnlijk dat ik soms praat of roep in mijn slaap xD
Mijn man is geen stresskip en weet mij te kalmeren als ik wél loop te stressen. Als ik zijn hulp vraag dan krijg ik die. Luisteren kan hij ook goed. Wel is hij slecht in agendabeheer en kan hij slecht nee zeggen. Dat leidt er regelmatig toe dat hij wil dat ik dingen afzeg, omdat hij anderen iets had beloofd (maar niet besproken met mij of in de agenda gezet), of dat ik lang moet wachten op dat ene klusje. Dat maakt dat ik hem tot op zekere hoogte egoïstisch en onbetrouwbaar vind (heeft hij van zijn vader, maar dat vind hij lastig om te horen). Dat is ook zo'n beetje het enige waar we ruzie om krijgen.
Ik ben getrouwd met een adhd’er zonder korte termijn geheugen..... do I need to say more? Aan de andere kant heeft hij het ook zwaar met Mij want ik ben een structuurkip zonder diagnose maar ik zou zomaar de labels ass en ocd kunnen krijgen als ik me zou laten diagnosticeren 😂
T is een gezellig zooitje hier laten we t daarop houden 🤪
Mijn vriend probeert mij heel veel te steunen. Het enige wat hij heel lastig vind is het steunen in mijn werk. Als ik thuis kom na een rot dag dan mag ik dit eigenlijk niet uiten omdat hij vind dat je werk op je werk moet laten zodat het thuis gewoon gezellig is. Dit is soms heel lastig omdat je soms ook gewoon even je ei kwijt moet aan iemand die buiten de oorzaak staat. Maar voor de rest doen we alles samen, huishouden is super verdeeld, we kunnen verder overal over praten en alles naar elkaar uiten, echt top!
Praten is mijn vriend top in. Hij is ook echt een prater, en ik totaal niet ben meer een binnenvetter. Dus ik leer in dat opzicht veel van hem. Klusjes in huis vind hij vreselijk en moet hem er echt toe zetten helaas.
Mijn man is echt een enorme lieverd! Ik heb last van angst- en paniekklachten en hij weet precies hoe hij me moet helpen. Hij is er altijd voor mij. Hij is ondertussen wat assertiever wat mij ook weer helpt. Ik zou wel willen dat hij wat makkelijker praat, maar dat is nu eenmaal niet zo. Als ik hem vraag om wat te doen in huis, dan doet hij dat. Hij ziet zelf niet wat er moet gebeuren. Hij is enorm handig, dus dat zijn dikke pluspunten ;)
Mijn vriend steunt mij eigenlijk in alles. Wanneer ik angstklachten heb, denkt hij juist met me mee. Zo is hij gister avond op de logeer kamer gaan slapen, zodat ik hopelijk een goed nachtje zou maken en minder moe zou zijn waardoor ik minder last heb van me angsten. Maar daarnaast zegt hij vaak wel dingen waar ik op dat moment niks aan heb, maar wat ik ook wel weer begrijp dat het lastig is voor hem! Hij is degene geweest die zei dat ik gewoon moest solliciteren op een bbl opleiding. Hij maakt wel is schoon uit zichzelf. Hij zorgt voor me als ik ziek ben of niet fit. Als er iets moet gebeuren doet hij het vaak gelijk, tenzij er geen haast bij is en het niet gelijk hoeft te gebeuren. Soms vind ik het moeilijk dat als hij schoonmaakt of afwast het niet gebeurd zoals ik het graag zie, maar dat is meer mijn eigen probleem. En vind ik het vervelend als hij wel eens zeurt als het een “rotzooi” is, terwijl hij weet dat ik nu helaas niet de energie heb om alles altijd maar spik&span te houden.
Verder zeurt hij trouwens er niet over als de wasmand overvol is😋
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (36) Verversen