Mijn bevalling begon goed. Ik zou worden ingeleid middels een ballonnetje. Maar toen we deze wilden laten plaatsen bleek dat ik al 3 cm ontsluiting had. Ik mocht weer naar huis om de volgende dag terug te komen om mn vliezen door te prikken. Wij de volgende ochtend weer naar het ziekenhuis. We kregen een ontbijtje en daarna was het zover. Poging 1 voor het breken van mn vliezen. Tot 3 maal toe met hulp lukte dit niet. Poging 4 is het gelukt, door de afdelingsarts en de gynaecoloog. Het was erg gevoelig omdat ze de baby stevig naar beneden duwden om grip te krijgen op het vlies. Tegelijk is er toen de hartslagmeter op het hoofdje geplakt om er zeker van de zijn dat er nu een scheurtje in het vlies zat. Ik voelde nattigheid ;-) dus het was gelukt... Nu gingen we rustig de weeën afwachten. Inmiddels heb ik ook mn infuus gekregen (helaas ook pas gelukt bij poging 2, 1ste was door mn bloedvat heen). De weeën kwamen niet echt, dus de weeën opwekkers worden rustig aangezet. Tot een uur of 17/18 zijn de weeën goed op te vangen en worden ze ook wel krachtiger. Helaas is zit ik dan pas op 5 cm ontsluiting. Ze zetten de opwekkers nog een standje hoger en ineens zijn het wel heel veel weeën achtereen en binnen 5 minuten zetten ze hem weer op de vorige stand. Helaas neemt de weeën activiteit niet af. Tussen de weeën is geen adempauze meer en mn buik lijkt wel verkrampt. Om 20 uur weet ik niet meer wat te doen van de pijn. De kamer staat vol met de witte jassen en de verpleegkundige heeft het idee dat ik moet gaan bevallen. Ik heb 9 cm ontsluiting, dus dat is ineens wel snel gegaan. Alleen ligt de baby als sterrenkijker en met het hoofd naar achteren. Ik verga van de pijn en weet niet meer wat te doen. Kan alleen nog maar huilen en schreeuwen (altijd gedacht dat ik dat niet zou doen, maar kon niet anders) van de pijn onderin mn buik en de been weeën die inmiddels ook zijn begonnen. Ze laten me nog draaien op elle bogen en knieën om te kijken of de baby misschien nog naar voren zakt. Dit lijkt nog meer pijn te doen en nu doet ook mn stuit zeer. Rond half 9 ben ik niet meer aanspreekbaar van de helse pijn. Ik krijg weeën remmers, maar deze deden bijna niets meer... Met mn man hebben ze overlegd wat te doen en is er besloten om een keizersnede toe te passen. Om 20.40 uur rijden ze me naar boven naar de ok. Ik vraag nog om een ruggenprik, maar de anesthesist geeft aan dat ik onder gehele narcose ga, omdat de ruggenprik te gevaarlijk is en meer tijd in beslag neemt. Nadat mn armen en benen vast liggen heb ik nog 3 heftige krampen en word ik 2 uur later wakker... Mn dochter is om 20.48 uur geboren... Ik voel me heel verdrietig dat ik niet bij de geboorte van mn dochter was. De specialisten weten niet waar de pijn vandaan kwam, ze waren bang dat de oude wond misschien was gaan scheuren, maar deze was nog intact. Ze hebben aangegeven dat bevallen pijn doet, maar dat de pijn die ik had onmenselijk was om aan te zien en dat ze dit ook nog nooit eerder hadden gezien... Ik heb langer dan gemiddeld in het ziekenhuis gelegen en heb ook met een psychiatrisch verpleegkundige gepraat. Het is "pas" een ruime week geleden en ik merk ook echt wel beter gaat dan een week geleden. Maar het voelt nog zo heftig allemaal... Hoe zijn jullie met een traumatische bevalling omgegaan..? Ik plaats het bij V&A omdat ik denk dat hier het meeste gelezen en gereageerd wordt...
Dit lijkt precies mijn eerste bevalling... De pijn was hels, gelukkig heb ik een paar cm kunnen doorkomen met werkende ruggenprik, maar al snel kwamen de persweeën door de ruggenprik heen en kon ik ook alleen maar schreeuwen van de pijn, alsof m'n bekken/ onderrug doormidden werd gesneden/ gescheurd... Na ruim een uur persen en hem maar 2x voelen zakken, is er ook overgegaan tot een spoedsectio omdat hij de draai niet meer zou maken (en achteraf groot bleek te zijn). Achteraf kreeg ik ook nog te horen dat het maar goed was dat het een ks is geworden, aangezien hij al klem zat met z'n hoofdje en dit nooit had gepast!
Ik heb niet veel met m'n traumatische bevalling gedaan, had er vooral veel last van toen ik zwanger werd van de tweede... Was doodsbang voor herhaling...
Omdat ook zij groot werd geschat, kreeg ik tot 39 weken de tijd om spontaan te bevallen, maar een datum voor een geplande ks stond al!
Uiteindelijk kwam ze niet zelf en is ze met 38+5 gehaald dmv een geplande gentle sectio... Hoe eng ik opnieuw een ks vond, het was goed deze keer... En een goede keus, want ook zij bleek een sterrenkijkertje en 8 pond te zijn...
Ik kreeg via de vk wel een coach die gespecialiseerd is in het begeleiden bij zwangerschappen en traumatische bevallingen/ gebeurtenissen.... Misschien dat zoiets iets voor je is? Geef het ook de tijd, het zit nu nog zo vers in je geheugen...
Ik hoop dat je ondanks de heftige bevalling erg kan (gaan) genieten van jullie meisje!
Gefeliciteerd met je dochter, maar ook een knuffel voor je rotbevalling. Veel zaken vergelijkbaar met mijn traumatische bevalling. Zoveel pijn. Kindje ook een sterrenkijker en een bevalling van 3 keer het gemiddelde aantal uren. Ook langer op het ziekenhuis. Het heeft maanden geduurd voordat ik durfde te vrijen, 9 om precies te zijn. En ook maanden dat het gevoel ging slijten vd pijn. Laat je niet afschepen door woorden als elke bevalling doet pijn. Het is jouw gevoel en jij mag jouw gevoel delen. Het is nog zó kort geleden, het heeft veel tijd nodig. Je bent een topper! Van je af schrijven kan fijn zijn en veel praten en goed uithuilen bij mensen die je vertrouwd en écht luisteren. Good luck!!!
Ik heb aan mijn tweede bevalling een flink trauma overgehouden, dacht dat ik mijn dochter kapot maakte. Kan het nog steeds niet helemaal vertellen zonder tranen, maar heb het wel een plek kunnen geven. Dit heeft wel even geduurd, ook om voor mezelf te accepteren dat ik een trauma had en het impact had op mijn leven. Ik heb emdr therapie ondergaan hiervoor. Hier is een goede duidelijke site van, als je eraan toe bent, zou je dat kunnen bekijken. Neem eerst even de tijd voor jezelf en praat er over met iedereen die langs komt en met zoveel mogelijk andere mensen. Sterkte! En natuurlijk van harte gefeliciteerd!
Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter.
Wat een helse bevalling moet dat zijn geweest.
Door de bevalling van onze oudste had ik ook (lichtelijk) een trauma opgelopen. Ik kwam ook in een weeënstorm terecht en wist niet waar ik het moest zoeken. Op een schaal van 1 tot 10 deed het mij zeer al een 9,9. Ik wist niet dat een mens zoveel pijn kon hebben zonder bewusteloos te raken. In mijn geval zat de pijn overal. Ik kan het het beste omschrijven alsof ik kortsluiting had of alsof ik in brand stond. Zelfs mijn hoofd, vingers en tenen deden zeer. Al mijn zenuwen werden geprikkeld en ondanks dat we nu bijna 6 jaar verder zijn weet ik nig precies hoe het voelde en ben ik die pijn niet vergeten. Omdat de bevalling niet snel genoeg ging voor de jongeman heb ik ook een keizersnede gekregen. Gelukkig nog wel met ruggeprik. Alles is goed afgelopen, maar ik heb er psychisch nog lang last van gehad. Ik heb zo'n 7 à 8 maanden elke nacht mijn bevalling herbeleeft. Overdag had ik er geen last van, maar zodra ik ging slapen kwam het terug. En de volgende ochtend werd ik er ook weer mee wakker. Pas toen ik mijn hele verhaal opschreef tot in het detail en dit met anderen online deelde kon ik het een plekje geven. Ik heb ontzettend veel steun gehad van de reacties die ik op mijn verhaal kreeg. Tot die tijd was ik ook als de dood om zwanger te raken. Mijn man heeft 8 maanden lang geen seks met me gehad. Ik durfde niet. Achteraf had ik er eerder over moeten praten, maar ja... zo ben ik niet. Uiteindelijk heb ik het wel kunnen verwerken, maar omdat ik dat in mijn eentje deed heeft dat wel veel langer geduurd. Dat zal overigens niet weer gebeuren. Ik weet nu dat ik er over moet praten om het van me af te kunnen zetten.
Mijn eerste was een enorm trauma.... Lang persen enorme knip! Uiteindelijk wel vaginaal maar door alles een te gespannen bekkenbodem... Ook naar een psycholoog geweest! En fysio bij bekkenboden therapeut.. Bij de 2e al mijn angsten neergelegd bij de gyn.. Deze heeft tijdens de bevalling top naar me geluisterd! Toen ik in paniek raakte hebben zij en mijn vriend me top geholpen! Deze bevalling verliep dus ook goed en zou ik zo 10 keer weer doen!! Alleen nu heb ik de nasleep van operatie na operatie omdat er resten placenta waren achter gebleven ik ga vrijdag weer een hysteroscopie krijgen om te kijken waarom ze niet alles verwijderd krijgen... Dus dat ik nu mijn trauma niet de bevalling maar dat geknutsel erna!!! Ik hoop dat je het goed verwerkt krijgt!! Ik heb er best een tijdje last van gehad maar het is goed gekomen en er ligt nu een meisje op me buik van 7 weken en een hele knappe jongen naast me van 3 jaar... Heb het dus toch nog een keer aangedurfd
Vreselijk dat je dit zo het ervaren! Hier was de eerste ook trauma en eerlijk gezegd heb ik dat nooit echt verwerkt. Daardoor bij de tweede in paniek en men gaf toen direct aan dat ik onder volledige narcose mocht. Dat was iets wat ik natuurlijk ook niet wilde. Maar door veel praten en praten opnieuw toen zwangerschapscurses gedaan enz durfde ik wel evt te bevallen, maar ook onder voorbehoud dat mocht ik geen ontsluiting krijgen of weeen idd in benen, buik en rug ik dan een sectio zou krijgen. Gelukkig hadden ze daar wel goed door dat het niet meer op te vangen was. Hier zijn ze toen te lang door gegaan. Herstel is heel herkenbaar, dat duurd echt vele malen langer dan wanneer je voor een sectio gaat. Dat weet ik nu maar al te goed. Het schuldgevoel wat je waarschijnlijk ook hebt door het missen van de geboorte en feit dat het je niet gelukt is om te bevallen. Dat is iets wat je heel makkelijk gezegd, enkel alleen moet accepteren. En nee volledig weg gaat het niet, tenminste hier niet. Schuldgevoel kwam in volle gang bij de geboorte van nr 2, toen besefte ik nog eens heel goed wat ik miste bij de eerste. Enige wat ik altijd in mijn hoofd had, mijn kleintje is gezond en gelukkig en het had zo anders kunnen gaan. Maar de ervaring vergeet je nooit meer.
Hier is het duidelijk. Ik kan niet bevallen op de gewone manier, maar sectio's zijn zeker ook niet mijn ding! Ook die gaan niet als gepland helaas.
Geef het een plek en neem daar de tijd voor. Ook het lichamelijk herstellen kost je lijf echt veel meer energie dan normaal gesproken. Ik wens je ondanks alles toch een fijne tijd met jullie prachtige kleine meid! Dikke knuf
Mijn traumaatje was niets vergeleken bij wat jij hebt meegemaakt. Maar wat mij hielp, was er telkens weer over praten. Ook over mijn gevoel over de bevalling. De scherpe kantjes gingen van mijn herinnering af door de tijd die verstreek en een veel fijnere bevalling 4 jaar later... Heel veel sterkte én gefeliciteerd met jullie dochter!
Ik heb een heel onverwachte spoedkz gehad omdat dochter met haar benen gestrekt in stuit lag en ze daar pas achter kwamen toen ik volledige ontsluiting + gebroken vliezen had . Ik hoor nog zeggen: als je perst is ze dood. Mooie kut situatie als je enorme persweeën hebt en achterin een ambulance ligt. Zie dat maar eens zeker 40 minuten tegen te houden.
Van de rest heb ik niets meer meegekregen, narcose, maar dochter heeft een beroerde start gehad.
Ik heb, ook omdat mijn kraamperiode een hel op aarde was, echt wel therapie gehad. Postnatale depressie, ptss en een burn out. Dat doe je niet alleen (öok al hen ik dat heel lang wel geprobeerd)
Ten eerste wat heftig meis. Ik heb geen trauma over gehouden aan mijn bevalling maar heb hem wel als heftig ervaren. Ik had een weeënstorm en een ruggenprik die niet werkte. Ik raakte in paniek waardoor de verloskundige besloot om andere pijnstilling erbij te geven maar toen had ik al volledige ontsluiting. Mijn tip, praten, praten en nog eens praten. Het helpt echt en werkt het niet vraag dan hulp aan je huisarts. Ps nog van harte gefeliciteerd met je kindje.
Goh, heftig.... Maar ook enigszins herkenbaar. Ik heb het er soms nog wel moeilijk mee. Bij mij konden ze nog wel de ruggenprik doen (8cm), dus heb de geboorte van mijn zoon meegemaakt, maar die verkeerde in nood. Dat was ook niet om aan te zien. Ze hebben hem eerst gestabiliseerd op de OK. Toen snel een kus en naar de kinderafdeling. Ik hoopte hem even later weer te zien als ze klaar met me waren. Maar op de verkoeverkamer bleek ik zo te bloeden dat ik weer met spoed over de gang naar de OK moest. Moest toen ook onder volledige narcose. Werd 's nachts op de IC wakker. Was 3 liter bloed verloren door een slagaderlijke bloeding. Kreeg mijn zoontje pas de volgende dag op de arm. Heeft heel lang onwerkelijk gevoeld of hij wel van mij was en ik dacht straks is hij verwisseld...rare gedachten. Maar heb er erg mee gezeten. Je mist een heel belangrijk stuk. Ik ben nu weer zwanger en zoals het nu staat wordt het waarschijnlijk een geplande keizersnede. Ik wil nooit, maar dan ook nooit meer ingeleid worden. Praat veel, laat je tranen los. Probeer ook te genieten van je meisje. De gynaecoloog zei tegen mij. Wat heb je toch veel pech gehad. Ik antwoordde toen nog stoer: ,, pech? Welnee, alle geluk van de wereld. Met mijn zoontje is het goed gekomen en met mij ook!" Maar achteraf was ik er mentaal lang nog niet. Veel praten, met iedereen. Iedereen moest mijn verhaal horen. Ik had in mijn achterhoofd wel zoiets van, moet dat nou, maar toch gedaan. Ik hoop dat het door de jaren slijt, maar ik kan nog steeds verdrietig zijn als ik denk aan hoe het ging. Vooral nu ik weer zwanger ben of als ik een bevalling op TV zie of een mooie foto in een blad.
Ik heb bij de eerste een trauma bevalling gehad ten eerste was het kindje vlak ervoor overleden. Had ik 2 uur lang persween en dus twee uur lang moeten persen. Vervolgens ingeknipt en daar was de baby nadat ik echt op was. En toen verloor ik 3 liter bloed was al steeds aan het weg raken en ineens stonden er 6 man aan me bed kreeg overal prikken om te zorgen dat mijn hart het zou blijven doen. En vervolgens werd ik met hele erge spoed afgevoerd na de ok.
Tweede bevalling was fijner kindje heeft 30 min geleefd en ik had niet enorm veel bloedverlies.
Derde bevalling weer bang dat het zoals de eerste zou gaan.. gelukkig is dit goed gegaan.. behalve strakke omstrengeling van navelstreng om d'r nekje.. ligt heerlijk naast mij te slapen.
Nu weer zwanger en ben weer zo bang dat het gaat zoals bij de eerste. Weet dat de kans nihil is maar toch het was volgens de verloskundigen echt een horror bevalling.. zo noemden hun het.
Het is nu 2 jaar geleden en nog blijft het regelmatig door me hoofd gaan. En realiseer ik me dat ik geluk heb dat ik nog leef
Allereerst gefeliciteerd! Maar heftig hoor! Wel knap dat je het kunt beschrijven zo. Hoe gaat het nu met het verwerken? Ik heb ook veel pijn gehad. Geen ks maar binnen 2:45 uur bevallen van de eerste was geen pretje. Zeer snel gegaan en pijnbestrijding hielp ook niet. Ik smeekte mijn man en de verpleging om pijnstillers. Wilde geen ruggenprik maar de pijn was niet te houden. Met 6 cm wilde ik al persen. Ik schreeuwe het ook uit hoor. Wilde dat niet maar was te heftig. Om 07:00 werd er 3cm geconstateerd en om 09:45 was ik al bevallen. Liep jankend en kreunend het zh binnen..daarna in rolstoel. Heb de eerste week veel last van gehad. Ik had moeite met hoe ik op de pijn reageerde. Lees mijn blog als je meer wil weten. Ik snap je gevoel dus gedeeltelijk. Ik vond het ook traumatisch.
Wat bevalling betreft kan ik niets voor je betekenen. Maar wat vind ik het knap van je dat je alles hier neer zet! Dat betekent dat je heel realistisch bent om evt problemen te voorkomen in de toekomst. Ook voor je man zal het erg heftig zijn geweest... Dus hou ook hem in de gaten.
Blijf erover praten, erg belangrijk! Gefeliciteerd met jullie kindje, geniet van je kindje en doe rustig aan. Veel sterkte bij het een plekje geven!
Wij mochten een aantal weken later nog een keer komen praten met de artsen die bij de bevalling aanwezig waren. Daar hebben we samen het dossier nog eens doorgenomen en het gehad over hoe en waarom het nu zo gegaan is als dat het gegaan was. En waarom ze die opties gekozen hadden. En veel over praten. En misschien alles opschrijven wat je nog weet. En wat je niet weet aan de artsen vragen. Bij mij was het hoe meer ik wist hoe het gegaan was hoe beter te verwerken. Sterkte
Gelukkig geen traumatisch bevalling gehad. Maar vind t knap hoe je het hier onder woorden brengt. En wens je sterkte met de verwerking. Onze grootste hulp daarbij blijft het kleine hummeltje. Gefeliciteerd!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (20) Verversen