De mijne is ruim 10 jaar en de laatste tijd merk ik dat gewicht een topic gaat worden. Van 'als ik zo zit heb ik allemaal vetribbels' en 'wil je die vetribbel weg fotoshoppen?' tm regelmatig willen wegen. Waarom ze wil wegen krijg ik niet echt antwoord. Ze zegt dat ze dat gewoon leuk vindt, of interessant 'hoeveel je aankomt na een verjaardag'. Wat betreft de vetribbels/ fotoshoppen geef ik aan dat IEDEREEN vetribbels heeft als je voorovergebogen zit (en het waren niet eens vetribbels, meer huidplooien want ze is vel over been😆). Het fotoshoppen heb ik gesprek over gehad waarom, dat iedereen gewoon is hoe ze zijn met wen ribbeltje, een deukje, een pukkeltje etc.
Ze zit tegen ondergewicht aan (toevallig pas kind&gezin geweest) en dat heeft ze altijd gedaan. Altijd al een tenger meisje geweest, ook geen grote eter en beweegt veel. Mensen geven ook al haar hele leven opmerkingen over haar lichaam (omdat ze zo smal is). Ze noemen haar bijv 'wel erg mager' waarbij ik zeg dat ze gewoon een gezond gewicht heeft (ze blijft inmiddels al jaren in groen qua BMI maar wel tegen de ondergrens) en dat ze gewoon normaal eet en drinkt en 'gewoon is hoe ze is'.
Wij leggen verder niet erg de nadruk erop. De enkele keren dat ze gewogen moet worden (zoals bij kind en gezin en een keer dat ze onder narcose moest) check ik hoe ze in haar BMI zit omdat ze vroeger wel regelmatig ondergewicht had. Vorig jaar merkte ik dat het in de klas ook erg begint te spelen met gewicht.
Ben benieuwd hoe jullie daarmee omgaan. Gewoon laten wegen als ze dat wil ? Ik wil een weegschaal ook niet iets interessants maken, maar wil ook niet dat ze doorslaat ofzo. Zelf zijn wij denk neutraal over ons lichaam. Ik ben er wel mee bezig qua sporten en gezond eten maar dat is meer omdat ik fit wil zijn dan dat ik een bepaalde maat of vetpercentage wil. Ik praat ook niet over iemands lichaam (zowel positief als negatief).
Zijn jullie puber(meiden) er erg mee bezig en hoe begeleiden jullie daarin?
Wat is dit vroeg zeg... al denk ik dat dit vooral komt door het hele influencer-milieu wat wij niet hadden toen we die leeftijd hadden. Belangrijk: die influencers gebruiken filters en bepaalde posities om foto's te nemen waardoor lijkt dat ze nog veel magerder zijn. Ik zou zeggen dat je zeker goed bezig bent met hoe jij er mee omgaat en het aanpakt. Zorg wel dat het een open gespreksonderwerp is met haar, dat ze weet dat ze met jou kan praten over hoe ze zich voelt, wat het met haar doet en waarom ze het belangrijk vind om zich te wegen. Ik zou ze laten wegen wanneer ze wil maar als je merkt dat het wegen uit de hand loopt kun je voorbeeld proberen van een dag af te spreken waarop ze zich kan wegen. Maar ook uitleggen dat het kan verschillen door bepaalde gebeurtenissen (vb. feestdagen, uiteten, ziek zijn...)
Ik kan je geen tips geven. Ik was namelijk zelf een tiener die obsessief bezig was met afvallen. Ik weet nog wel dat ik 48kg was en 168 groot. Je kon mn ribben gewoon tellen en nu ik daarop terugkijk vind ik het gewoon eng. Ik werd vroeger veel beïnvloed door Thinspiration.
O wat vind ik dit erg om te lezen. Meisjes van die leeftijd 'horen' helemaal nog niet bezig te zijn met dit soort dingen als vetrollen. Dat zegt inderdaad iets over de invloeden vanuit de maatschappij. Ik zou echt geen idee hebben hoe ik hier zelf mee moet omgaan en ik hou m'n hart vast als mijn meiden die leeftijd bereiken. Het enige wat ik kan bedenken is ze vooral veel laten merken dat ze goed en mooi zijn zoals ze zijn. Poeh sterkte met dit opvoed dillema
Kan alleen uit eigen ervaring zeggen dat liefde en vertrouwen vanuit huis het belangrijkste is. Ik deed met mijn vriendin met 11/12 jaar de onuitgesproken wedstrijd wie het minste kon eten. Ik was tenger gebouwd en was mager. Zij was iets grover gebouwd en was bijna lelijk mager zeg maar. De weegschaal mocht ik gebruiken zoals ik zelf wilde, mijn ouders hadden vertrouwen in mij. Wel hebben we wel eens gesprekken gehad over waarom gezond eten belangrijk was. Het is bij mij nooit omgeslagen naar een ziektebeeld (wist heel goed dat als ik een keer bijv zou overgeven dat een probleem zou gaan vormen voor de toekomst). Maar wel mijn hele leven een topic voor jezelf. Zelfs tijdens mijn zwangerschappen en nu na drie kindjes. Bij sommige mensen is dit nou eenmaal zo. Zelf zou ik dus praten over gezonde voeding en wat je al doet uitleggen dat het ideaalbeeld wat zie zien op tiktok etc niet de werkelijkheid is. Met liefde en verbinding zou ik er voorlopig op vertrouwen dat ze haar keuzes goed kan maken. Komt ze bij een ziektebeeld uit of erg ondergewicht ben je natuurlijk al veel verder en is hulp inschakelen direct nodig. Wat is het toch heftig voor al die meisjes om tegenwoordig te moeten voldoen aan ideaalbeelden.. Hoop dat jullie er samen een goede weg in vinden.
Ik denk dat je dit niet hoeft te accepteren als "sommige mensen hebben nou eenmaal een vertekend zelfbeeld"... Daarmee zet je de deur voor anorexia wagenwijd open... En een groot deel van de anorexiapatienten vindt zichzelf sowieso niet ziek... Dus dat lijkt me geen goede graadmeter. Hulp vragen om een positiever zelfbeeld te ontwikkelen lijkt me voor zowel kinderen als volwassenen veel gezonder dan "het maar accepteren".
Het gaat niet altijd om een vertekend zelfbeeld denk ik.. Ik vond mezelf niet dik en vind mezelf niet dik maar ben graag slank. Voor de mensen om mij heen is het een kwestie van accepteren dat ik graag erg slank ben, gezond eet en sportief ben. Als een meisje op zo’n jonge leeftijd hiermee bezig is hoeft dit toch niet te zeggen dat ze een vertekend zelfbeeld heeft en potentieel patiënt met eetstoornis is. Of begrijp ik je nu verkeerd nog even?
Het meisje waar het hier over gaat zit tegen ondergewicht aan en meent vetribbels te zien. Dat lijkt mij een vertekend zelfbeeld, wat je niet maar moet nemen zoals het is
Ik vind het een beetje lastig. Zegt ze het omdat ze het echt vindt, of omdat 'de groep' het roept en dan roept ze het ook maar? Ik denk het laatste en dat stukje wil ik een beetje in goede banen leiden. Haar vriendinnetje houdt vaak haar arm voor haar buik als ze in een croptop/ bikini loopt. Dat zie ik mijn dochter niet doen. Ze lijkt dus zich verder wel oké in haar lijf te voelen. Dit is overigens de betreffende 'vetribbelfoto'.
dat noemen volwassenen een buigribbel Alles wat buigt, krijgt zo'n ribbel... Zelfs een lapje stof... Mocht ze er nog eens over beginnen, laat dan maar zien dat het niets met vet te maken heeft. Alleen maar met vel
Lastig hoor, dat meiden elkaar zo onzeker maken... Helaas zie ik dat een aantal meiden er echt in blijft hangen... Mijn nichtjes hebben allemaal nog steeds eetproblemen, ook al zullen ze het zelf misschien niet zo benoemen. Ik zie het aan de manier waarop ze met eten omgaan, hoe ze hapjes nemen en er een sport van maken om altijd een stukje te laten liggen... Dat begon zo rond de 10-11 jaar en is nu, 30 jaar later, nog steeds een rode draad in hun leven... Zo jammer.... Hun dochters zullen hoogstwaarschijnlijk ook geen gezonde relatie met eten ontwikkelen door het voorbeeld dat ze zagen... Het gaat echt van generatie op generatie, tot iemand het doorbreekt en leert blij met zichzelf te zijn, hóe ze er ook uitziet....
Vaak komt het door opmerkingen van leeftijdsgenoten... Ik zou er wel eens over praten. En dan vooral in de zin dat zij erover vertelt hoe het komt dat zij dit denkt.... Ik vind het erg ongezond klinken en hoop dat dit negatieve zelfbeeld een halt toegeroepen kan worden. Het hoort niet bij de leeftijd. Het is hooguit een uitvloeisel van de maatschappij zosls die nu is...
De tienjarige hier ook hoor. Niet zozeer obsessief rondom gewicht, maar allerlei onzekerheden. Ze vraagt vooral veel bevestiging. Is mijn haar goed? Matcht m’n kleding mooi? En dat 100x herhalen, terwijl ze echt nooit van het tutten was. Het is mentaal gewoon een rot fase voor ze!
Mijn dochter vroeg vandaag voor het eerste ben ik te dik, te dun of precies goed. Ze wordt bijna 10 Ik had als tiener een prachtig figuur waar iedereen jaloers op was. Maar ik zag het niet. Ik vond mezelf nog niet goed genoeg en te dik etc etc. Maar dat was ook de norm. Het was gewoon de norm dat elk meisje zichzelf niet mooi/ goed genoeg vond. Ik wil dit eigenlijk echt niet voor mijn dochter later. Hoe ik dit precies kan voorkomen weet ik niet maar ik denk dat ik het idd ga benoemen. Ook vertellen over mijn eigen ervaringen. Dat ik er nu op terug kijk et de gedachte ik was echt goed genoeg. Want dat was ik gewoon wel. Hopelijk hebben andere nog goede tips
Second hand pressure. Maar ook een veranderend lijf / hormonen etc is gewoon een vervelend iets voor iedere tiener. Zoonlief wil juist steviger worden, helaas onze bouw dus dat heeft voeten in aarde. Oudste dame is gewoon prima.
Ik heb nog geen puberkinderen maar ik was ook vel over been. Iedereen maakte opmerk dat ik meer moest eten, mn moeder zei altijd dat ik anorexia had.. echt vreselijk. Ik denk dat je gewoon moet blijven praten en als je je zorgen maakt dat ook uitspreken en dat als ze ermee zit altijd naar je toe kan komen zodat je kan helpen.
Ik was destijds ook bezig met afvallen terwijl ik al vel over been was.. na een patatje had ik dan een buik, vond ik vreselijk. Maar zoals ik al zei ik had niemand om naar toe te gaan.. dus denk dat dat het belangrijkste is.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (17) Verversen