Hoi allemaal, Ik zoek wat tips om om te gaan met de tegendraadse buien en grote emoties van mijn dochter van bijna 5. Het is een schatje van een kind, kan heel lief en zorgzaam zijn, zit vol energie en wilde ideeën, is een echt meisje qua 'doeningen', en tegelijk een echte wildebras die het liefste buiten speelt en overal op klautert en afspringt. Maar dus, tegelijk lopen we tegen een aantal dingen aan die ik maar niet in goede banen lijk te kunnen sturen. Tegendraads: gewoon niet luisteren als ze iets in haar hoofd heeft dat ze perse wil doen. Dan kan ze me compleet negeren alsof ze doof is. Ik heb vaak daarbij ook het gevoel dat ze wel wil luisteren, maar dat haar eigen idee/plan/willetje belangrijker is. Dus dat ze nog snel een manier zoekt om haar ding te doen en dan pas te luisteren. Op zich ben ik best soepel qua wat ze allemaal mag, heeft veel vrijheid om dingen te doen die ze wil doen, maar uiteraard moet er soms geluisterd worden en kunnen dingen niet (of niet op dat moment). En dat gaat vaak heel goed, behalve als ze zelf iets totaal anders in haar hoofd heeft. Ze heeft dat ook bij oma en opa (waar ze elke week een dag is), maar niet op school. Dus tips: hoe kunnen we elkaar meer vinden in het luisteren? En daarnaast is ze heel erg groot in haar emoties. Ze slaat zo snel om van krijsen van woede, naar tranen van verdriet, naar intense lachbuien... Ze wordt ook steeds helemaal hyper als ze bij anderen is die ze niet vaak ziet. Dan wordt ze helemaal druk uit enthousiasme en gaat de persoon zo volledig overladen met haar 'zijn' en gaat ze zo makkelijk over alle grenzen heen omdat ze zo vol opwinding zit. Ze slaapt 's avonds vaak ook zo moeilijk in omdat ze nog zo vol zit met alles van de dag. Heeft hier iemand tips om al haar gevoelens wat te kanaliseren en haar wat meer rust te kunnen geven?
van tevoren aankondigen zou ik inderdaad net als meerde hier ook doen. ik zou daar aan toevoegen dat dit bijvoorbeeld een half uur of uur van tevoren doen en dan ook aan haar vraagt, heb jij voor die tijd nog iets wat je gedaan wilt hebben, of wat je in gedachte had. ze heeft zo de tijd om haar ding ervoor te doen, of wanneer dat niet past in de planning samen met jou te kijken wanneer ze het dan kan doen. (tenzij ze natuurlijk iets wil wat nooit mag) maar op deze manier krijgt ze ruimte om haar ding te doen, alleen wel op jou moment.
desnoods een kalender met kleuren waarop ze kan zien wanneer er een gezamelijke planning is en wanneer er ruimte / tijd is die ze zelf kan invullen, die kun je dan ook gebruiken voor het herplannen van activiteiten die ze zelf graag wilt.
Ik herken veel van mijn dochter van bijna 8. Het gaat nu heel goed, maar haar baby t/m kleutertijd vond ik heel lastig. Ze is erg gevoelig, temperamentvol en heeft veel uitdaging nodig. Op school een heel rustig, lief en braaf meisje.
Dé tip heb ik niet, maar wat hier wel werkte was begrenzen in prikkels (dus niet teveel speelafspraakjes (doe ik nog steeds)), veel van te voren aankondigen (vooral nieuwe situaties) en keuzes bij haar laten (je mag kiezen tussen ‘dit en dit’ voor kleding, broodbeleg etc).
Ze heeft soms nog buien dat ze heel hard moet huilen en niet goed kan vertellen wat er is. Dat vind ik nog steeds een lastige. Het vervelende is ook dat ik dat gehuil nog steeds slecht aan kan horen, doordat zij een flinke huilbaby is geweest. Haar huiltje triggert nog steeds wat bij mij en zorgt ervoor dat mijn ademhaling direct naar boven in mijn keel stijgt. Als het ik het dan niet kan handelen en mijn man is in de buurt, leg ik het bij hem neer. Het is echt haar specifieke huiltje die die trigger geeft, want bij onze baby heb ik dit helemaal niet.
Wellicht doe je het al maar ik zou goed duidelijk van te voren aan geven dat een situatie gaat veranderen. Als je bv in de speeltuin bent. Eerst een keer zeggen we blijven niet lang meer, daarna we gaan zo weg en vrij vlot daar achteraan je mag nog zeg drie keer van de glijbaan of of zo. Altijd even iets praktisch zeggen wat nog mag want bijna en zo dat zegt ze nog niet zoveel. En dat in veel situaties. Er zijn altijd acute zaken waar dit niet bij kan en direct actie nodig is. Zo is je kindje meer voorbereid op wat gaat komen en overvalt het haar niet ineens. Hoe zou jij je voelen als je opeens weg moet bij een gezellig feestje zonder waarschuwing vooraf, terwijl jij dacht dat je nog lang niet naar huis hoefde, voelt niet echt prettig denk ik.
Ik vind het zelf heel moeilijk om grote emoties te tonen of uit te spreken. Ik ben dat zelf nu een beetje aan het leren. Ik wil dat mijn dochter wel leert om haar emoties te ervaren (ipv onderdrukken en negeren) en te verwoorden. Ik probeer in haar bijzijn mijn eigen emoties te benoemen. - Ik voelde me zo fijn toen jij/je vader dit of dat voor me deed / naar mij luisterde / ... - Ik voel me nu geirrireerd en ik voel mezelf boos worden. Ik zoek even een rustig plekje op om rustig te worden en dan kom ik weer naar jou.
Meestal praten we voor het slapen gaan ook even over dit soort dingen. Dan vertel ik hoe ik me bij een bepaalde situatie had gevoeld en wat ik heb gedaan om die emoties te reguleren. Inmiddels deelt zij ook regelmatig over haar gevoelens.
Wij hebben het wel eens over stoplicht of thermometer kleuren, dan zeg ik: pas op, mijn lampje staat op oranje. Dan weten ze dat ik bijna echt boos word. Ze zeggen het zelf ook wel eens. En zo lief, soms ook zeggen: we zijn allemaal groen he mama. Of heel boos roepen dat hun lampje hartstikke rood is! Ja kind, dat had ik door 😅
Ik denk dat het vrij normaal is dat ze hun emoties nog niet kunnen reguleren.
Wat hier wel eens werkt: - voor het niet luisteren --> dingen aankondigen / zeggen dat ik een vervelend gevoel krijg als ik iets meerdere keren moet zeggen. Blijft een lastige dit. - als zij iets anders in haar hoofd heeft dan ik. Fantaseren: toen mijn dochter om 7 uur ijs voor het ontbijt wilde en de vriezer al open had kregen wij een discussie over ijs om 7 uur in de ochtend. Ze begon al te jengelen. Toen ben ik gaan fantaseren. Ik: Hmmm ik snap wel dat je ijs wil. Ik zou ook wel ijs willen. Zo'n heeeeeel groot ijsje. Nee... een hele doos vol ijsjes. Of wat... 10 dozen. Of een heeeele berg met ijs. En taart. Een hele berg met ijs en taart. Dochter: dat kan niet mama, dan krijgen je buikpijn. Ik: ja, en dan krijgen we een glijbaan van binnen. Van al dat ijs. Hmmm laten we een boterham smeren. Smeer jij de boter erop of zal ik dat doen? Dochter: ik! Werkt niet altijd, maar het werkt vaak genoeg wel. Soort afleiding. - Dilemma bespreken: ik zie dat jij me echt nodig hebt en ik wil er echt voor je zijn, maar ik kan nu niet weg bij ...'de pan'. Heb jij een idee hoe ik dit op kan lossen zodat we het allebei kunnen doen?
Dit werkt niet meer als ze al helemaal over dr toeren is. Op zo'n moment probeer ik er maar gewoon voor haar te zijn ofzo. Als ik zelf kalm blijf is het sneller over. En soms ben ik ongeduldig en hebben we het even erg ongezellig samen.
Alsof je het over mijn dochter hebt. Precies hetzelfde. Ik ben zo consequent en toch....mijn dochter heeft de diagnose adhd gekregen dit jaar. Ze is 10. Alles is nu wel te verklaren. Met de goede begeleiding gaat het al een stuk beter.
Ik hou het in mijn achterhoofd 😘 Het is alleen op school echt totaal niet aan de orde. Daar doet ze het supergoed. Als ik aan de klas wacht (ramen aan straatkant) voor de bel, zie ik haar wel vaak dromen of afgeleid zijn in haar hoofd, ook al is haar lichaam dan rustig. Ze vertelde ook eens dat ze eens bij allemaal opdrachten na elkaar, vaak snel snel iets moest invullen omdat ze niet aan het opletten was
Het lijkt wel of ik de omschrijving van mijn dochter hoor. Inmiddels is zij 9 jaar en kan ik er beter mee omgaan. Luisteren is nog steeds een ding maar als ik mij 'verlaag' tot haar oogniveau en haar vraag naar mij te luisteren heb ik contact en doet ze alles wat ik zou willen. Echt contact maken dus. Over de kleine geen problemen maken alleen als het brutaal, onveilig of zeer waardevol is. Natuurlijk wel. Haar opdrachten geven die minimaal van haar verwacht worden adhv een planbord met als beloning een sticker of iets. Vooraankondigingen wat er gaat gebeuren door bv. Over 5 min gaat de douche uit. Nog 3x springen etc. Direct en acuut werkt averechts. Bij grote emoties begrip tonen maar begrenzen hoelang en intensief het mag zijn.
Oooohhh, ik lees hier mijn eigen dochter!! Echt 100%.
Ik praat ook veel met haar over haar gevoelens maar dan komen er ook grote reacties, zoals: "als ik niet krijg wat ik wil, heb ik gewoon het gevoel dat jullie niet meer van mij houden".
Wat in mij opkomt: haar zelf laten vertellen waarom het bv niet lukt om te luisteren, waarom ze iets per se op haar manier wil doen. Dus eerst naar haar luisteren. En verder zijn er leuke hulpmiddelen (al is ze misschien nog een tikkeltje jong) zoals kletspraat (voor het slapen gaan) en kletspot voor kinderen.
Dat probeer ik soms (wel te weinig), haalt idd de scherpste tegenkanting eraf. Alleen moet ze soms gewoon meteen luisteren. Bv vandaag klom ze tegen de tuindraad omhoog, leuk plan, als de draad er niet stuk van zou gaan. Dus dan wil ik dat ze meteen stopt en daarna mag ze vertellen wat ze wilt. Maar dat doet ze dus niet. Ze gaat gewoon door tot ze helemaal boven is en pas dan zal ze eraf springen en luisteren.
Ik ga de kletspraat en kletspot eens opzoeken, wie weet voor later!
Ja ik snap je hoor, vaak is er geen tijd om te praten maar moet er eerst geluisterd worden. Daarna kun je praten en proberen te begrijpen waarom ze toch door gaat. Geduldig blijven kan dan heel lastig zijn.. Succes! Het gaat haar later misschien ver brengen, maar nu is het soms lastig.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (25) Verversen