Hey lady's, Zijn er nog meer dames die stress krijgen van hun partner?
Mijn partner mag al lange tijd niet werken dit omwille van een werk ongeval, hij gaat wel vaak klussen in de tuin van zijn moeder. Hij is ook wel bezig met de zolder op te ruimen maar ik erger me mateloos aan hem als hij thuis is. Ik krijg stress van hem waardoor ik liever heb dat hij niet thuis is dan wel. Ik zit nu sins een week thuis op ziektewet door men lage bloeddruk die niet onder controle graakt. Heb al eens blog geschreven over het onbegrip van hem als ik dage heb dat ik niets kan doen in huis. De dagen dat ik me beter voel doe ik men best om zoveel mogelijk te doen. Men huis is een varkensstal. Kleding dat niet in de kast komen te liggen omdat de kamer bom vol staan met gerief dat ik het liefst allemaal zou weg doen omdat we er niets mee doen maar dat hij liever bijhoud. Ik zie geen begin in men huis. Ik wil zoveel doen maar het lukt me niet en als het lukt moet ik ineens stoppen om te kijken naar ons kindje. Ik ben nu 18 weken zwanger van ons nieuwe kindje. En heb 2 kids uit een vorige relatie. Zoveel dingen die moeten gebeuren maar niets komt in orde omdat hij gewoon traag is en vaak spelletjes speelt op de gsm. Tevens is hij heel kort naar ons kindje toe. Ze zit in een fase dat ze vaak krijst en weent (18 maand) waar hij niet tegen kan en heel de dag lastig loopt. Waardoor ik in de avond ook mijn goed humeur ver mag zoeken. De dagen dat hij niet thuis is ben ik relaxt en heb ik het eten op een mooi uurtje klaar maar eten we nog laat omdat hij het zogezecht zo druk heeft maar ik zie niets veranderen, ons kindje krijgt op tijd haar bedje en flesje en ligt op een mooi uurtje in bed de dagen dat hij thuis is loopt alles in het honderd... Wat kan ik doen dames. Soms heb ik zo spijt dat ik terug een kindje van hem verwacht al ben ik zo blij dat ik terug zwanger ben. Soms denk ik dat het beter is om met ons kindje te vertrekken en ons eigen leventje te leiden waardoor ik men 2 andere kids ook meer liefde kan geven als ze bij me zijn. Want ik voel me vaak schuldig omdat ik hun meer liefde wil geven maar ik loop heel het weekend gestresseerd rond omdat men partner thuis is. Ik sta al bijna 2 weken met hoofdpijn op en ga er mee slapen. Heb zelf amper fut om dagelijks in de douche te gaan. Omdat ik maar steeds voor ons ki dje moet zorgen en hij nooit even zegt zal ik haar pamper doen en flesje geven en in bed leggen... Ze wordt ook terug vaak wakker en steeds ben ik diegene die moet opstaan want hij hoort het niet zegt hij. Maar heb zelf ook men rust en slaap enorm nodig om men bloed druk terug wat op pijl te krijgen.
Help me dames iemand tips want ik weet het echt niet meer. Ik ween zelfs s'avonds in men bed omdat ik weet hoe de volgende dag ga zijn en er geen energie voor heb en het zo moe ben van al die stress en frustratie.
Jeetje zeg! Begrijp me niet verkeerd. Wilde hij nog wel een kindje erbij of is dat vanuit jou wens gekomen? Ik vind het erg triest dit. Ga naar de huisarts en eventueel een psycholoog ofzo om jezelf op de been te houden. Hier ga je aan kapot. Is niet nodig. ❤
We hebben het samen besloten voor nog een kindje te gaan. Daarom dat ik dit alles niet snap. Hij gaat zelfs de laatste dagen beneden slapen omdat ons kindje s'nachts wakker wordt van night terrors denk ik en niet direct rustig te krijgen is.. Dit doet me zo een pijn als ik dit zie en hoor omdat ze nog maar 1,5jaar is. Ze kan er niets aan doen. Er zijn nog vele andere punten waar hij zich aan ergerd bij ons kindje ineens waar ze geen besef van heeft of nog niet kan aan werken omdat ze zo jong is. Dit doet me echt pijn om te zien dat hij er zo boos in wordt en maakt me ook wel wat bang. Ons kindje is opzich een droomkind als ik het vergelijk met de 2 oudste, dus wat als de komende baby een " lastiger" kindje is...
Klinkt als een hele stabiele basis voor je (toekomstige) kindjes. Nooit mag je als moeder voorbijgaan aan het belang van je kindjes. Hou dat voor ogen, lees je eigen reactie en handel. Ik word al moe als ik het lees. Klinkt heel onaardig, maar je bent zelf verantwoordelijk voor je geluk en bovenal dat van je kindjes. Je ziet wat ze nodig hebben, dus je hebt het echt wel in je!
En al deze problemen zijn ontstaan sinds 18 weken of korter geleden? Dan zou ik eens langs de huisarts gaan. Of ben je zwanger geraakt terwijl dit allemaal al speelde?
Ik ben eind november weggegaan bij hem omdat er zoveel gebeurt was dat echt niet kon waardoor ons kind nu onder toezicht staat ik heb het terug geprobeerd omwille van ons kind en ik terug naar men huis kon ik verbleef in een crisisopvang. In het begin ging alles weer heel goed stil aan begon dit weer te veranderen, omdat hij ziek geworden was en in april een zware operatie heeft gehad waar ik ook het onderste uit de kan heb gehaald bij me zelf om er te zijn voor hem. Ook was ik toen pril zwanger dat in een miskraam is uitgedraaid. Daarna is alles meer beginnen slabakken en sins ik zwanger ben van dit kindje is het steeds erger geworden. Nu dat ik zijn begrip, respect en hulp echt wel een beetje kan gebruiken is het heeeel ver te zoeken. Wanneer ik zoveel mogelijk probeer te doen en toch te luisteren naar men lichaam krijg ik te horen dat ik niets doe dat ik maar thuis en om mijn luie kont zit wanneer zelf soms zelf eten maken te veel vraagt van men lichaam.
Je man heeft het moeilijk en jij wilt het liefste wegrennen. Raar eigenlijk. Je bent toch bij elkaar in voor- en tegenspoed? Dit is tegenspoed en daar moeten jullie ook mee dealen. Praat eens met elkaar.
Heb al heel veel met hem meegemaakt dat ik steeds maar vergeven heb en ge steunt heb. Een de keren dat ik een beetje begrip en respect verwacht mag dit niet. Hoe meer ik kan rusten hoe sneller ik terug op de been ben en zelf dingen kan doen.
Het zou zomaar kunnen zijn dat je man moeite heeft met het feit dat hij lange tijd niet mag werken. Hij is zijn structuur kwijt, voelt zich misschien wel nutteloos nu? En dat kan zich uiten in o.a. ergernis van zijn kant naar jullie dochter toe. Neem aan dat hij geen 5 dagen in de week bij zijn moeder in de tuin werkt of bij jullie op zolder, hij zou bijvoorbeeld ook vrijwilligerswerk kunnen doen.
Daarnaast is het ook wel zaak om daar samen over te praten, en niet op een beschuldigende manier richting hem, want dan gaat het gesprek dood, maar vanuit jezelf. Wat voel jij, wat voelt hij, wat vind hij moeilijk, wat vind jij moeilijk, wat maakt je verdrietig, wat maakt hem verdrietig.
En jij zit natuurlijk vol met je hormonen, misschien is het handig om een lijstje/schema te maken wat er gedaan moet worden in huis per week (de basis) en dan verdeel je dat onderling.
Vergeet niet dat jij nu ook overloopt van de hormonen. Hij zit thuis en dat wil hij waarschijnlijk ook helemaal niet. Voor jullie beide dus een vervelende situatie, want als je op elkaars lip leeft krijg je gewoon sneller irritaties. Ik zelf ben extreem netjes en perfectionist. Dus als iets scheef ligt irriteer ik mij daar aan, als er troep is in huis word ik onrustig. Als mijn vriend vrij is wil hij ook graag even YouTube kijken of gamen. Ik vraag gewoon aan hem welke “taak” hij wil doen (meestal de vaatwasser 😜) en dan doe ik de rest wel op mijn manier. Ik irriteer me dan heus ook wel eens, maar goed hij werkt de andere 5 dagen dus dan kan ik gewoon weer doorgaan op mijn manier. Heb je het al eens rustig besproken met hem? Even op een moment zonder irritatie!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (17) Verversen