Hoe was jullie relatie na jullie 1e en na jullie 2e kind? Ik vraag dit omdat ik aan de ene kant wel een tweede kindje wil, maar aan de andere kant schrik heb dat het onze relatie niet ten goede zou komen. Na ons eerste kindje was het soms wat moeilijk om ons aan te passen aan de nieuwe situatie. Mijn vriend zegt er niet echt iets van gemerkt te hebben gehad dat het slechter ging tussen ons. Maar ik had dat gevoel dus wel. Of het de hormonen, de vermoeidheid of wat anders was bij mij weet ik dan niet.
Het enige wat ik merk is dat we soms door slaapgebrek een wat korter lontje hebben. En ja dan is het even wat minder gezellig. Maar we praten veel en doen allebei ons best en het grootste gedeelte van de tijd hebben we het fijn samen.
On dat onze 2e een huilbaby was, was mijn man meer weg dan thuis. Hij trok het niet en ik ook niet. Maar hij peerde hem altijd, en ik kreeg foeters dat ik mijn kind stil moest houden omdat hij niet sliep. Euh nee ik wel dan? In die tijd liep het bergafwaarts, en zijn er dingen gebeurd die voor beiden niet leuk waren maar we zijn eruit gekomen. Iemand probeerde onze relatie zelfs te bestoken, maar we bleven wel altijd loyaal en trouw aan elkaar waardoor die koe, varken, hork hoe je het noemen wil geen kans kreeg omdat te verpesten uiteindelijk is alles goed gekomen, en hebben we daarvan geleerd elkaar te steunen hoe zwaar soms ook. Praten en blijven praten met en tegen elkaar. Zo kom je het verst.
Onze relatie heeft wel wat klappen te voortduren gekregen, maar voornamelijk de laatste maand van mijn zwangerschap: ik had steeds last van harde buiken en voelde mij niet goed, en mijn man had een hele nare baan zonder toekomstperpectief. En de tijd dat we probeerde voor ons tweede kind: mijn man vond het allemaal te veel gedoe, in zijn familie lag iemand op sterven en ondertussen zaten we in de stress door een verhuizing. We kwamen er beide keren gewoon weer heel goed uit. Als je niet twijfelt aan je relatie weet je dat je het samen aan kan en dat je de minderen momenten accepteert. Nu ben ik alweer 9 weken zwanger, zitten we nog steeds in een verhuizing, slaapt onze oudste zoon bijna niet, maar is onze relatie goed en sterk. Dat ik zwanger ben is gewoon zo'n opluchting. We houden gewoon ontzettend veel van elkaar en weten wat we aan elkaar hebben.
Ma de eerste ging onze relatie bijna stuk. Ik werd depressief na de bevalling (of beter ik had een sterkere vorm van babyblues) en mijn was nooit thuis. Hij is zijn baan kwijtgeraakt een paar maanden voor de bevalling (onterecht failliet verklaard,hij kreeg al maanden geen salaris etc) en dit heeft er bij hem flink ingehakt. Daarbij denk ik serieus dat hij echt nog niet klaar was om vader te worden. Gelukkig hebben we veel gepraat nadat ik duidelijk had gezegd dat ik zo niet met hem verder wou. Toen onze jongste 18 maanden was,raakte ik ongepland zwanger. Maar ondanks dat ik de stap van 1 naar 2 kids zwaarder vond dan van 0 naar 1,heeft nummer 2 helemaal niet ingehakt op onze relatie onze relatie wordt juist steeds beter. Nu zwanger van nummer 3
Bij ons was het bij de eerste ook zo. Nu, bij de tweede tot dusver niet. Hij is nu 3 weken oud. Ik voel me meer verbonden. Ik voel me nu veel beter als toen en een tweede vind ik een minder grote impact hebben dan de eerste. We zijn nu meer een team. Voelt goed
Ik kan mij niet echt herinneren dat er significant een verschil was in onze relatie na de geboorte van ons tweede kind. Belangrijk blijft wel dat je blijft communiceren met elkaar.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (7) Verversen