Vanmorgen wilde ik even iets met mijn dochter van 9 bespreken zij zag dit gelijk als aanval en betrok het op zichzelf uiteindelijk ging het ook alleen maar over haar Lang verhaal kort het monde uit in een hoop geschreeuw gegil deuren gesmijt en enorm grote mond Ik heb veel geduld want ze heeft adhd maar ben deze ochtend ook geknapt ik was er helemaal klaar mee Mijn man gaf haar een duwtje in haar rustig houden , ze kon alleen maar roepen jij duwde mij! Alles wat wij deden schreeuwde ze uit maar kijken naar wat zij deed dat deed er niet toe ( kwetsende dingen zeggen deuren gooien schreeuwen gillen) Eiiiindelijk toen we naar school konden was ik eigenlijk zo verdrietig ik voelde me ook echt geraakt ze zei sorry het spijt me maar ik voelde dat ik die gewoon niet kon accepteren ik vond het te makkelijk Ik ben enorm voor haar in de weer het is ook een pittige tijd maar toch hoef je toch niet alles te pikken ? Ik heb dit niet gezegd tegen haar natuurlijk maar nu thuis voel ik me echt uitgeput na deze strijd weer Wie kan ook wel is even niet de sorry pakken of enorm geraakt zijn van wat kinderen zeggen
een strijd is zo uitputtend, en alles maar incasseren en jezelf inhouden en nog het beste willen voor je kind etc. Ik kan me goed voorstellen dat je dat erg zwaar vind maar ook om daarna echt een sorry te accepteren. Goed dat het je nog wel lukt om wel goed over te komen op je dochter daarna. Je bent een mens met gevoelens.
Ik ben als puber ooit heel erg uitgevallen naar mijn moeder, ik had het idee dat ze alles negatief beoordeelde wat ik deed. Jaren later hoorde ik dat zij die dag uithuilde bij mijn vader, omdat ze bang was dat onze band beschadigd was en ze even niet meer wist wat te doen. Ik heb mij daar heel lang naar over gevoeld. Ik was gewoon een lastige puber, dat was niks persoonlijks naar mijn moeder! Zo moet je het dus ook niet zien. Wees geduldig en lief. Puber zijn is al moeilijk, helemaal met adhd, dan zal het je dochter al heel snel allemaal te veel worden.
Ik vind sorry dan inderdaad nogal makkelijk. Sorry zeg je als je iets per ongeluk doet. Iets laten vallen, op he tenen staan enz. In jouw verhaal vind ik een 'het spijt me dat ik u heb gekwetst, dat was niet mijn bedoeling. Wat kan ik doen om het goed te maken. Ik beloof dat ik het een volgende keer beter probeer te doen' beter op zijn plaats.
Hier een meid van 8 die enorm met zichzelf in de knoop zit (lang verhaal staat in mijn blogs) en hoogbegaafd. Gesprekken over gedrag gaat ook lastig op de momenten dat ze ontploft probeer ik in gesprek te gaan kan ze niet bijdraaien dan stuur ik haar naar haar kamer tot ze tot rust is gekomen (én ik ook..) meestal komt ze ook direct met een sorry, ik bespreek haar gedrag dat het niet oké is en dat het jammer is dat ze het zichzelf zo enorm moeilijk gemaakt heeft waardoor ze straf heeft gehad. Misschien kun je kijken hoe je het anders kan brengen? Of haar zeggen vantevoren dat je wat wilt bespreken maar dat je haar niet aanvalt o.i.d.
Klote zijn dit soort momenten en vooral het schuldgevoel maar aan de andere kant je hoeft het niet te pikken want ze gaat over grenzen heen en als.ze dat nu niet leert dan is het straks als.ze richting middelbare school gaat een heel groot probleem, mijn mening tenminste.
Ik ken het. Ik heb zelf ADHD en heb soms ook van die uitvallen, althans nog héél soms. Zodra je ouder wordt, kan je dit beter herkennen en onderdrukken. Mijn stiefzoon (tevens 9 jaar) heeft ook ADHD en ook hij kan dit soort woede aanvallen krijgen. Zijn ouders worden dan boos, maar dit heeft geen nut. Ik snap dat je als ouder gefrustreerd raakt, maar terug schreeuwen of boos worden heeft geen zin. Dit maakt het uiteindelijk een stuk erger. Probeer niet je gelijk te halen maar blijft rustig, beheerst en straal autoriteit uit. Maak je vooral niet klein. Ze zullen je proberen te raken met kwetsende woorden, maar zoals eerder gezegd laat je dus niet leiden voor je emoties.
Ik zelf wil uitrazen, ik ben volwassen en voel het opkomen waardoor ik zelf een moment van rust in las. Dit kan zijn door mij compleet af te sluiten in een andere kamer of door weg te gaan van huis. Achter mij aangaan of bellen/whatsappen maakt het erger.
Mijn stiefzoon stuur ik weg zodra hij een woedeaanval krijgt. Ik stuur hem op een rustige duidelijke manier naar zijn kamer. Natuurlijk zonder gebruik van een tv of playstation. Ik laat hem daar tot rust komen. Na ongeveer een half uur kijk ik in zijn kamer en ga bijvoorbeeld wat opruimen, ik zeg niks en kan op die manier zijn gemoedstoestand peilen. Indien ik merk dat hij gekalmeerd is, ga ik een gesprek aan. Ik laat hem aan mij vertellen wat hem nu zo boos heeft gemaakt. Hier zullen dan nog wat tranen bij vloeien maar na een gesprek is alles weer oké.
Het hoeft soms maar een kleine trigger te zijn, waardoor ze "flippen". Kunst is om te leren HOE hiermee om te gaan, vaak maar je het als ouder onbewust erger.
Ieder kind is anders, dus wellicht helpt mijn tactiek totaal niet. Maar kalm, beheerst en je niet door je emoties laten leiden is in ieder geval erg belangrijk!
En wat betreft sorry, mijn stiefzoon biedt deze ook ten alle tijden aan. Maar ik leg uit, acties hebben consequenties en de consequentie is bijvoorbeeld nu... dit of dat. Ik wil hem niet leren, dat dit gedrag gelijk weer vergeten is na een sorry.
Ik zou toch hierover met haar praten, straks denkt ze nog dar het normaal is zo te reageren in een ruzie. Natuurlijk ontgaat iedereen weleens eens wat maar ik vind dat het nu vanuit haar wel wat meer kan komen dan een spijt me. Het id voor haar ook een leerproces om met gaar woede on te kunnen gaan en leren beheersen. Is er misschien iets gebeurd op school o.i.d dat ze zo kan reageren. Want herken mezelf ook wel een beetje, ik was ook zo vurig van woede maar werd op school enorm gepest.
Ik zou hier zeker op terug komen. Op een rustig moment. Ga samen goed in gesprek... Persoonlijk vind ik niet dat het 'erbij hoort ' Ik bedoel... je hebt ruzie en ruzie. Echt hele kwetsende dingen tegen je ouders roepen vind ik zeker niet normaal. En het is echt niet zo dat 'alle kinderen dat doen'. Hopelijk kunnen jullie een opbouwend gesprek met haar hebben
Persoonlijk schrik ik hier van. Ze is nog maar 9... geen 15... als je snapt wat ik bedoel. De heftige jaren gaan nog komen.
Waar komen die kwetsende en vreselijke dingen vandaan die ze roept? Probeer daar eens goed over te praten.
Bij ons meerdere malen per dag/week zo'n uitbarsting van onze oudste zoon (7)... Kan om de kleinste dingen gaan...
Ik ben nu hoogzwanger en trek het niet goed meer. Mijn partner gaat naar een soort opvoedingscursus voor kinderen met soortgelijke gedragsproblemen als onze zoon. Hij heeft trouwens nog geen 'diagnose'. Volgende week eerste afspraak met kinderpsycholoog waar we hopen juiste handvatten te krijgen om hem op een voor hem juiste manier aan te pakken qua opvoeding, aangezien wij ook niet goed meer weten hoe wij ervoor kunnen zorgen dat hij die uitbarstingen minder heeft...
Kinderen met gedragsproblemen hebben immers vaak een andere aanpak nodig dan kinderen die dat niet hebben...
Ik leef met je mee, maar heb niet echt tips en adviezen voor je behalve mss een opvoedingscursus te volgen voor ouders met kinderen met gedragsproblemen
Ik zeg wel eens ik wil nu je sorry even niet horen denk er maar even over na en kom het nog maar een x spontaan zeggen wanneer je ook kan vertellen waar je een sorry voor zegt. Meisje 6 hop meegemaakt en behoorlijke grote mond en beidehand enzo. En zegt vaak wel pittige dingen als ze echt boos is.. laatste tijd gaat het wel beter.. alleen mag ze er wel even over denken en komt het bespreken later wel kan ik afkoelen en weer tot zinnen komen en alles in perspectief zetten en zij kalmeren en denken
Niet verkeerd bedoeld hoor. ... maar ben het niet helemaal eens met 'dat het erbij hoort'..... En om me heen gezinnen gezien waarbij het zeker niet 'allemaal wel goed' kwam Onze oudste 3 zijn 18.. 16..en 13..... en ik moet echt in mijn geheugen graven voor dit soort situaties.... iets wat hier beschreven wordt komt mij niet bekend voor. Ik denk dat je als ouders hier echt wat mee moet. En het zeker niet weg zetten als : 'hoort erbij en komt wel goed.' Dat is helaas te makkelijk.
Ieder situatie is anders. Voor mij is het dus wel zo makkelijk. Ik vind het totaal niet zorgelijk. Maar ik heb het over mijn situatie. We kunnen ruzie hebben, maar praten het erna wel uit. En ene gezin is wat rustiger dan de andere. Ik vind daar echt niks mis mee. Ligt eraan hoe je ermee omgaat. Ik kan alleen over mijn eigen situatie praten. Ik weet dat ruzietjes erbij horen en idd dat komt altijd goed. Dus ja, ik denk heel makkelijk omdat mijn situatie ook heel makkelijk is. Kan t niet anders verwoorden.
Ik snap best wat je bedoelt.. Maar je hebt ruzie en ruzie.. Als een kind zijn ouders uitscheldt voor weet ik veel wat...dan vind ik dat best ver gaan. Ok, dan kan een kind sorry zeggen. Prima. En dan? Wachten op de volgende scheldpartij? Ik bedoel... Waar komt die boosheid en kwaadheid en gebrek aan respect vandaan? Ik vind het echt niet normaal om je ouders uit te schelden. Heb ik als kind nooit gedaan. Wel ruzie met mijn moeder... flinke woordenwisseling of discussie... Ok. .. maar uitschelden? Nee.
Ook wij hebben best weleens vuurwerk... maar er is wel een basis van respect.
Als die basis er niet is en ze gaan puberen... is er een echt probleem.
Nee maar kijk uitschelden is een heel ander verhaal natuurlijk! Mijn dochter heeft mij nog nooit uitgescholden en dat hoeft ze ook niet te proberen. Maar ze kan wel heel opstandig zijn en bijdehand....Maar ik.las niks over uitschelden alleen een grote mond... een grote mond hoeft niet per definitie schelden te zijn. Maar ik begrijp wat je zegt... En zo denk ik ook, alleen lees ik niet gelijk de enorme ernst in haar verhaal.
Je bent niet alleen mama, je bent ook gewoon een mens.. En dan is het niet meer dan normaal dat er af en toe een keer wat knapt en kost het moeite om te herstellen. Gun jezelf die tijd. Nu is ze lekker op school en kun jij even tot rust komen!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (17) Verversen