Ik ben nieuw hier en dit forum gevonden omdat ik met een moeilijke vraag zit. Mijn jongste (zoon) is nu 2 jaar en 2 maanden. Los van feit dat hij weinig praat lijkt hij.. sorry dat ik het zeg… ook een beetje dom of heeft hij totaal geen begrip.
Ik kan alles 100 keer herhalen, straf geven en hij kijkt mij aan alsof hij water ziet branden en begint dan gewoon opnieuw. Hij huilt om alles, zelfs als het echt nergens over gaat en ik kan nog zo mijn best doen iets uitleggen maar dan nog lijkt er niks binnen te komen.
Hij doet vaak zijn zus pijn en als ze begint te huilen staat hij er stomweg gewoon een beetje schaapachtig naar te kijken en in het ergste geval vindt hij het nog grappig. Hij lijkt geen enkele emphatie te voelen. Zowel niet voor zijn zus/broer als voor mijn irritatie.
Soms denk ik wel eens dat hij in een bubbel leeft. Hij knijpt, pakt af, luisterd niet en is totaal ongevoelig voor de reacties daarop maar als hij pijn heeft of iets van hem wordt afgepakt vergaat de wereld zowat.
Ik herken dit gedrag totaal niet van mijn oudere kinderen. Soms vraag ik mij af of hij simpelweg niet de slimste is en soms ben ik echt bang voor een psychopaatje in de dop gezien zijn gebrek aan emphatie.
Zijn oren heb ik al laten testen. Die zijn prima maar met zijn gedrag durf ik nergens heen omdat ik mij er gewoon een beetje voor schaam.
Dat klinkt mij heeeeel bekend in de oren. Zo was mijn jongste ook met zijn 2de jaar. Vreselijk. Kon niet eens naar de speeltuin ,bang dat hij andere kinderen weer pijn zou doen of echt onacceptabel gedrag zou laten zien. Ik schaamde me dood en vermeed ook echt alle sociale situaties waar andere kinderen waren. En met zijn zus was hij precies zo! . Nu is hij 4 en is het helemaal over gegaan en kunnen we rustig naar de speeltuin en is hij de liefste ooit. Een totaal ander kind. Soms hebben kleine kinderen frustraties en weten wij niet waarom en ik denk dat dat hun uitging is. Plus gewoonweg is dat de leeftijd waarop ze gaan ontdekken wat mag en wat niet mag. Goed en fout. Niks om je zorgen on te maken,voor nu. Wacht even tot hij 3 jaar is geweest en kijk daarna hoe het gaat.
Empathie ontwikkeld een kind pas rond 4 a 5 jaar. Daarvoor draait de wereld gewoon heerlijk om zichzelf en is het onze mooie taak om ze te leren hoe te reageren.
Natuurlijk heeft hij geen idee wat hij moet doen als mama (nep)huilt. Leg hem uit dr hij dan kan troosten door te knuffelen, hij is echt nog veel te jong om nu al op zijn gedrag getest te worden hoor. Geef het tijd en neem hem aan de hand mee om te mogen leren. (En ja dat is soms wel 1000x hetzelfde voordat ze het snappen)
Sorry maar daar ben ik het echt niet mee eens helaas. Dit is mijn derde kind en zoals andere ook al antwoordde en ik bij mijn oudere kinderen ook merkte, is er echt wel een aangeboren vorm van emphatie aanwezig. Een kind van zijn leeftijd hoort toch wel enigzins emphatisch te reageren op pijn of verdriet van een ander levend wezen.
Daar mag je het niet mee eens wezen, maar de eerste hits op Google als je zoekt op ontwikkeling empathie geven dit al aan. (Naast natuurlijk vakliteratuur). Ik zou het zeker aanzien totdat hij 3.5 is. En je ene kind (plus ontwikkeling) hoeft niet het andere kind te zijn. Maar in ieder geval veel succes in je zoektocht, hoop dat je duidelijkheid krijgt!
Mijn eerste reactie toen ik je verhaal was, dit hoort bij leeftijd. Hier een dochter van 20 maanden en inderdaad ook vanalles afpakken van grote broer, maar omgekeerd dan zijn er tranen. Maar als ik dan verder denk op het empathische, zou het misschien inderdaad wel kunnen dat er autistische trekjes zijn. Als ik kijk naar mijn dochter, zij is dus nog net wat jonger, als grote broer om een reden in de hoek moet staan gaat zij er meteen naartoe en gaat zij er gewoon bij staan of geeft ze hem spontaan een knuffel, gewoon omdat ze er dan mee inzit dat hij in de hoek staat en verdrietig is. Elk kind ontwikkelt uiteraard anders en bij de ene zal empathie wel sneller komen dan bij de andere, maar uiteindelijk heeft een moederhart het vaak toch bij het rechte eind. Dus als jouw gevoel zegt dat er iets niet helemaal klopt, ga er zeker mee weg, huisarts, consultatiebureau... Zij weten wel waar je de juiste hulp kan vinden.
Veel succes alvast en hopelijk snel duidelijkheid!
Als je een niet pluis gevoel hebt, dan moet je er iets mee. Ik had dat bij mijn zoon ook. En uiteindelijk bleek het ook niet helemaal te kloppen. Al was mijn vermoeden van een laag iq juist het tegenovergestelde en bleek hij autisme te hebben
Hij kan een laag iQ hebben, je kan hulp inschakelen via consultatiebureau dan krijg je doorverwijzing voor speciale opvoedhulp (amerpoort is er 1 van).
Als dit op tijd wordt aangepakt, mocht hij problemen hebben qua iQ/gedrag kan hij gelijk starten op een speciale basisschool.
In mijn oren klinkt het alsof je teveel verwacht van een tweejarige. Straf geven? Heeft echt nog geen effect. Empathie tonen? Ze zijn nog helemaal met zichzelf bezig en redeneren ook vanuit zichzelf en houden nog helemaal geen rekening met een ander. Emoties? Zij kunnen dat nog helemaal niet verwoorden of beredeneren laat staan rekening mee houden bij een ander.
Op die leeftijd is het alleen maar belangrijk dat je alles constant herhaalt en nee blijft zeggen als iets niet mag. Als hij zijn zusje pijn doet, dan moet je hem even uit de situatie halen en laat hem dan wat anders doen en houd ze uit elkaar. Het ene kind zal meer uitdagen en proberen dan het andere. Het klinkt mij meer in de oren dat jouw zoontje gewoon nog helemaal niet kan overzien wat zijn gedrag veroorzaakt en wat een ander er van vindt, dat is ook logisch, hij is nog maar twee! Op die leeftijd is de drang om dingen te ontdekken en ook dingen doen die niet mogen groter, dan naar mama luisteren. Ik denk dat er niets mis is met je zoontje, alleen consequent zijn is belangrijk en blijf duidelijk, ga niet uitleggen waaróm iets niet mag, maar gewoon dát het niet mag. Hij kan nog helemaal niets met jouw verwachtingen dus laat die ook los.
Hij is ruim 2 jaar he. Ik heb al twee oudere kinderen en mijn ervaring met hen was geheel anders. En natuurlijk is ieder kind anders. Maar dit is in verhouding in mijn ogen wel heel anders. Als ik direct boos wordt of terrecht wijs bij iets stouts, staat hij of wezenloos te staren of het zijn meteen dikke tranen maar links om rechts om doet hij het zelfde stoutte gewoon doodleuk nog tien keer. Totaal blind voor mijn emotie erop. Of ik nou boos of verdrietig reageer. Of het laat hem koud of het komt totaal niet binnen bij hem.
Mijn andere kinderen moest ik ook wel een paar keer nee herhalen maar bij een boze stem of op de trap was het echt wel duidelijk dat mama hun gedrag niet leuk vond en dat het niet mocht. En ook hun sloegen elkaar wel eens maar bij het zien van tranen bij de ander schrokken ze en trooste ze de ander uit hun zelf en was de kous daarmee af. Mijn jongste staat er soms serieus bij te grinniken als hij zijn zusje zeer doet en ook al huilt ze, een uur later geeft hij haar weer doodleuk een mep.
Dit is in mijn ogen ook voor een 2 jarige toch geen normaal gedrag. Niet in verhouding met mijn andere kinderen toen ze 2 waren en ook niet met nichtjes of neefjes. Ik heb een neefje van 2 en 8 maanden die hem nu vermijd om dit gedrag! Die is nu dus een half jaar ouder dan mijn zoontje.
Klinkt mij als heel normaal gedrag in de oren voor die leeftijd ( heb zelf drie zoons). Hij is nog ZO klein!! Volgens mij kun je echt geen empathie en gehoorzaamheid verwachten van een kind van net twee. En vergelijken met je andere kinderen zegt niet veel, elk kind is anders.
Al eens aan autisme gedacht?rond deze tijd lieten we onze dochter ook testen en begrepen we meer waarom ze niet gevoelig was voor onze emoties. Niet omdat ze t niet wil ze kon t niet maar ze is nu 6 en heeft geleerd wat sommige dingen bij andere doen en en leert begrijpen wat emoties zijn. Kleine kinderen moeten sowieso leren wat wel of niet kan maar bij autisme duurt dat gewoon wat langer en heeft het meer aandacht nodig.
Haar symptomen waren slechte spraak ontwikkeling, geen oogcontact, niet begrijpen van andermans emoties en die van haar zelf. Gevoelig voor harde geluiden.
Ik schrik van sommige reacties ik heb dit doorgemaakt met m'n dochter de psz deed haar niet goed niemand kreeg contact met haar en zij niet met hen ze snapte haar omgeving niet en wat je niet kent begrijp je ook niet.
Denk alsjeblieft niet dat het psychopatengedrag is.. :(
Bedankt voor jullie reacties so far. Ik ben nu wel over de drempel dat ik naar de huisarts hiermee ga. En ook voordat ik hem voor het eerst naar de psz breng. Liever dat hij daar heen gaat met een papiertje dat zijn gedrag verklaard dan dat ik hem zo aflever en ze daar denken dat er iets mis is met mijn opvoeding.
Ik ben ook geen supermama maar mijn twee oudste zijn tot op heden uitgedraaid tot fijne kinderen met hun normale streken en daarom valt het gedrag van mijn peutertje ook zo op.
Misschien stom maar ik heb hem vanochtend een beetje uitgetest. Ik deed alsof ik mijn teen stootte en huilde en liet het wel een echte huil lijken (niet een grappige nephuil). En mijn zoontje stond gewoon blank naar mij te staren en toen ik zijn blik ving moest hij giegelen en ging weer verder met spelen.
Met schaamte los je niets op. Als je je zorgen maakt dat zijn ontwikkeling niet normaal is, dan heb je iemand met verstand van zaken nodig om boven water te krijgen of er wat aan de hand is en zo ja wat, en (stap2) om daar indien nodig wat aan te doen.
Het klinkt een beetje eng zoals je het beschrijft, maar het zou kunnen dat hij empathie nog niet geleerd heeft omdat hij daar gewoon laat mee is? Ik wil maar zeggen, het kan ook best gaan meevallen.
Even een korte opmerking: Echte empathie ontwikkelen kinderen niet al als ze 2 zijn, dus hij is daar zeker niet 'laat' mee! En verder eens: schaamte is zonde en hulp is fijn!
Mama knows best. Met wat je hier neerzet zou ik langs de huisarts gaan om een doorverwijzing te krijgen voor een praktijk die handvaten kan bieden. Is het achteraf niet nodig geweest, is er niemand overboord. Maar je kunt het maar 1x van jongs af aan aanleren.
Mijn 4e is ook zo'n rauwdouwer, heel anders dan zijn broer en zussen. Maar hij toont wel empathie. Aait, kust en kroelt als een van de andere kinderen verdriet heeft. Sloopt niet alleen, biedt ook speelgoed aan, toont interesse in (de) andere kinderen en probeert contact te zoeken. Als dat deel er niet zou zijn, zou ik aan de bel trekken bij de huisarts.
Heel eerlijk en voor anderen misschien overdreven, maar ik zou hulp zoeken hoe hier mee om te gaan (handvaten voor ouders). Je verhaal doet me erg denken aan een kindje van een zus van mij. Zij dacht ook, peutergedrag.. Gaat wel over!! Zij had helaas het ongeluk dat het haar eerste was... uiteindelijk met haar kind in therapie gegaan toen hij bijna 6 was, maar het kwaad was al geschiet.. ondertussen had ze namelijk nog 3 kinderen gekregen, die allemaal het voorbeeld namen van hun oudere broer(s).. gevolg: een terror gezin, overspannen ouders en constante hulp en radeloosheid. Nu is jouw situatie wel wat anders, maar dat hij niet empathisch reageert of emoties toont, moet je wel serieus nemen. Hij is nu nog jong, te vormen. Mijn tip dus; ga op zoek naar handvaten hoe je hier het beste mee om kunt gaan en kunt benaderen. Succes!
Klinkt als onze tweeling, ook 2 jaar en 3 maanden. Wij maken ons geen zorgen, ik denk dat het bij de leeftijd hoort. Hier wisselen ze af met dat soort gedrag. Je kan op die leeftijd nog niet te veel verwachten... ze verkennen grenzen, ontwikkelen een eigen willetje, moeten leren welke reactie ze op alles krijgen, en vaak weten ze nog niet goed hoe ze zich moeten uitdrukken. Peuterpuberteit is lastig... Maar het gaat ook voorbij!
Heb je al geprobeerd om hem per dag een half uur 1 op 1 aandacht te geven? Dus zonder dw grotere kinderen erbij? Misschien help het als hij positieve aandacht krijgt. Het kan een vorm zijn van autisme, maar alvorens je daar iets mee wilt doen zou ik hem persoonlijk toch naar een KDV of PSZ doen, wellicht dat hij zich daar anders opstelt. Je kunr in het intake gesprek noemen wat je angsten zijn. Succes in ieder geval, want lijkt me erg pittig.
Je verwacht veel te veel: hij is net twee!!! Natuurlijk moet je blijven opvoeden, maar verwacht niet dat hij daar nu meteen van leert... Dat duurt echt veel langer. Empathie is nog veel te moeilijk voor zo'n kleine peuter. Relax en laat hem voorlopig lekker ontwikkelen. De peuterspeelzaal kan daar in bijdragen. Jij hoeft daar geen perfect kind af te leveren- hij komt daar om te leren
Ik denk niet dat empathie te moeilijk is voor een kind van 2. Mijn dochter was 1, toen deed het haar al wat als er een ander kindje ging huilen. Ze kon het nog niet echt benoemen maar je kon aan haar zien dat ze met zo'n kindje te doen had. Als ik dan zei geef maar n knuffel ging ze erop af.
Maar de meeste andere kindjes interesseerde het inderdaad niet. Maar t kan.dus best, empathie onder de 2.
Ja, er zijn idd best kinderen (vaak meisjes) die daar heel vlot mee zijn... Maar als dat nog niet ontwikkeld is op deze leeftijd, vind ik dat nog echt niet gek...
Ik heb er zo eentje van anderhalf. Ik noem hem voor de grap gabenator ( variatie op zn naam) Ik denk dat je jouw kindje niet moet vergelijken met de oudsteMijn twee oudste zijn compleet anders. Ik ben heel kort in correctie en gebruik de box. Mijn manneke kan zich bij correctie dramatisch ter aarde gooien. Terwijl hij met de grootste lol de knuffeltjes van zn zus van de trap gooit. Hij kan ook kijken a la hannibal. Maar psychopaat nee, dat zal wel meevallen joh. Ik denk dat je hem gewoon met beetje info ( niet te negatief) af moet leveren bij de psz. Ik geef bij de kerkoppas altijd als ' semi grap' de opmerking. Zo wie is vandaag zn prive oppas. Hij smeert hem anders, zit op de tafel( en gaat dan bv bekers leegkiepen) Ik ben zwanger en op een verjaardag zei iemand nee joh ik let wel op. Nou dat heeft ze geweten. Op den duur zaten mn tante en mn nicht achter hem aan. Ik waardeer hem voor zijn input in het gezin maar hoop wel dat hij een beetje bijdraait haha. Handenbinder 2.0. Dat schreeuwen bij correctie moet je je niet voor schamen hoor. Hij doet gek..jij je taak. Gewoon rustig blijven en met als doel hem op te bouwen in liefde, lekker laten razen. Oja en ik denk niet dat het iets met slim zijn te maken heeft. Mijn mannetje is trouwens een harde werker. Misschien jouwe ook? Hij vindt het heerlijk om op zijn manier mee te helpen met de was, spulletjes aangeven voor het eten en dan geeft hij zich applaus.
Het klinkt voor mij op redelijk normaal peutergedrag bij een jongetje dat nog niet goed praat en misschien ook wel weinig taal begrijpt. Ik herken het idee van 'dommig', het hebben van weinig begrip en empathie en niet luisteren. Misschien begrijpt hij letterlijk niet wat je bedoelt en uit hij zich gefrustreerd vanwege het niet begrepen worden. Mijn jongste dochter heb ik een tijdje verdacht van een ontwikkelingsstoornis, omdat ze zich ook zo gedroeg als jij omschrijft en zich zó anders ontwikkelt dan haar zusjes. Met 2.9 had ze een reuzensprong en merkte ik echt verschil, ze werd rustiger en kon beter vertellen wat ze wilde. Vanwege haar slechte verstaanbaarheid naar logopedie gegaan, waar vervolgens wordt vastgesteld dat ze een (oa). onderontwikkeld woordbegrip heeft. Een soort dyslexie in de taalontwikkeling. Ze heeft me dus ook vaak echt niet begrepen! Dat zijn we nu ASN het behandelen en inmiddels heb ik echt een ander kind. Het valt zelfs anderen op. In jouw situatie zou ik met hem naar een audiologisch centrum gaan om vast te stellen of zijn taalontwikkeling voldoende verloopt. Zo niet, kun je daarop door, zo wel, kun je wellicht pedagogische ondersteuning zoeken. Niet naar de psz zou ik écht niet doen! Dat is zo belangrijk voor die kleintjes, daar leert hij zo veel! En er zitten echt wel meer ingewikkelde peutertjes, daar kunnen ze echt wel mee omgaan. En anders trekken ze een blik specialisten open met wie ze samenwerken. Ik zou dus zeggen... Juist doen!! Succes met je mannetje, komt best goed!
Plus hij zou over 4 maandjes naar de psz gaan (dan is hij dus tweeënhalf) en ik durf het eigenlijk gewoon niet aan.
Ik zie het niet gebeuren dat hij in de kring blijft zitten of helpt opruimen. Bij alles dat "moet" wordt er een huilbui tegen aan gegooid als zijn "geen zin houding" niet wordt geaccepteerd door mij (of de leidsters dan).
Plus in hemelsnaam; als hij daar ook een ander kindje begint te meppen en dan naar haar traantjes staat te kijken alsof er water brand, dan sta ik snel op het matje bij de psz ben ik bang.
Of zouden ze vanuit een psz misschien passende hulp juist weten? Dat kan de andere kant van de medaille zijn. Maar ik schaam mij gewoon voor hem en nog stommer... dan schaam ik mij weer dat ik mij schaam...
Wel naar de psz brengen. Ons zoontje slaat zijn broer ook vaak. Of ons. En als hij een tik terug krijgt of zijn speelgoed afgepakt wordt is het huis hier ook te klein. Maar.... Hij heeft in juli even meegespeeld op de psz terwijl ik een intakegesprek had daar. Hij was ontzettend lief, pakte niks af, bleef rustig kijken en deed echt mee met een big smile op zijn gezicht. Ze kunnen in omgang met anderen wel weer heel anders zijn. Juf heeft echt wel vaker met dit bijltje gehakt. Laat hun ook maar kijken naar zijn gedrag en zeggen of het normaal is. Je hoeft je daar niet voor te schamen. Ik zeg vaak niet dat hij agressief is, maar ik zeg gewoon dat hij fysiek aanwezig is. 😀
Zoals jij zegt Beamke, doe ik het ook (in die drie stappen). Maar niks lijkt aan te komen. Hij is dan alleen maar bezig met zijn eigen verdriet. Meteen huilen als ik zijn zin niet geef en dan alleen maar druk zijn met zichzelf het zieligste peutertje op de wereld vinden en het hele nee of de consequentie komt niet binnen.
Hij staat dus ook doodleuk zus of broer te meppen en als hij dan eens een duw terug krijgt is de wereld te klein. Uh... ? Of nog mooier; mij in mijn gezicht slaan met zijn handjes en als hij dan op de trap wordt gezet, heb ik het gedaan in zijn ogen en heeft hij dikke tranen.
Er is echt totaal geen inlevingsvermogen van zijn kant. Geen emphatie voor verdriet van zijn zus als hij die bijvoorbeeld een mep verkoopt etc. Alleen maar zijn wereldje en opgaan in zijn eigen traantjes.
Mijn zoontje is ook net 2 jaar en vertoont grotendeels hetzelfde gedrag. Ook heel anders dan zijn grote broer (6 jaar). Het is hier thuis ook meestal een slagveld. Slaan, gooien en veel huilen. Misschien iets minder dan bij jou, dat weet ik niet. Maar het is wel veel. En hij is ontzettend hardleers. Maar hij weet echter dondersgoed dat iets niet mag volgens mij. Hier doet hij het erom als je het mij vraagt. Ik heb geaccepteerd dat dit ook een deel bij de leeftijd hoort. Ik tracht consequent te blijven: 1 - waarschuwen 2 - waarschuwing herhalen + consequentie benoemen 3 - consequentie uitvoeren
Wat denk ik belangrijk is, is je verhaal kort te houden. Geen hele uitleg erbij. Voorbeeld : Hij slaat met de speelgoedhamer van hamertje tik op de muur. Ik zeg: "Uh! Nee! Niet met de hamer op de muur slaan. De hamer is alleen voor hamertje tik. " Hier trekt hij dan een boevenkopje en doet het weer. Mijn respons : "Nee! Niet met de hamer op de muur slaan. Als je dat nog een keer doet, pakt mama de hamer af. De hamer is alleen voor hamertje tik." Even later doet hij het weer: "Nee! Je mag niet met de hamer op de muur slaan had mama gezegd. Nu is de hamer voor mama" Vervolgens huilt hij, maar daar heb ik weinig medelijden mee. Ik leg de hamer buiten zijn bereik, ga naar hem toe en zeg zoiets als : "Ik snap dat je de hamer terugwilt, maar die krijg je niet. Want je hebt ermee op de muur geslagen terwijl mama een paar keer had gezegd dat dat niet mocht. Misschien vind je het leuk om met.... te spelen." Toch blijft hij dan nog een tijdje doorhuilen en boos en driftig te doen. Ik laat hem maar even. Maar als hij gaat gooien met dingen uit boosheid, dan krijgt hij 1 waarschuwing met meteen de consequentie genoemd :" Uh! Niet gooien! Nog 1x en je gaat in de box!" En 9 van de 10 eindigt hij dan inderdaad voor een paar minuten in de box.
Twee jaar en weinig kunnen praten kan voor grote frustratie zorgen bij een kind. Ze kunnen niet goed duidelijk maken wat ze graag willen en reageren dat af. Denk ik.
Als baby huilde hij meer dan zijn broer en zus maar niet vreemd veel. Broer en zus waren eerder zeer rustige baby's in verhouding met het gemiddelde. Hij maakte prima oogcontact etc en was verder een normale baby.
Dit gedrag is echt sinds hij een dreumes werd. Iets ouder dan anderhalf. Vandaag ook; hij pakt constant alles af van zijn zus maar als zij het terug pakt is de wereld te klein. Dan wijs ik hem erop dat hij dit juist constant bij haar doet en dat dit voor haar dus hetzelfde voelt als voor hem op dat moment. Maar er komt niks binnen want dan zit hij helemaal in zijn eigen huilbui.
Hij heeft een plantje gesloopt vanmiddag (voor de zoveelste keer). Ik heb hem tig keer bij het plantje op de salontafel weggehaald, duidelijk nee gezegd en hij loopt gewoon terug en doet het weer. Uiteindelijk zelfs een tik op zijn vingers gegeven (niet hard) maar dan is het brullen en draait alles om zijn onrecht maar linkt dit niet aan zijn acties want nog geen tien tellen later staat ie weer aan het plantje te plukken en uiteindelijk is het dus met potje en al stuk gevallen. Ik boos, laat hem zien waarom (dat dit dus is waarom hij er niet aan mag zitten) maar het komt niet binnen want hij staat alweer te huilen en is alleen maar druk met zijn verdriet en snapt totaal niet waarom ik boos ben lijkt wel.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (34) Verversen