Wij zijn sinds 6 weken trotse ouders van een dochter. We hebben een erg rommelig begin gehad met een baby die goed 6 uur op een dag kon huilen. Gelukkig wordt dit langzaamaan beter. Echter kan mijn vriend heel lastig rustig blijven wanneer ze huilt. Hij wordt er heel snel geïrriteerd en boos van, waardoor ik eigenlijk altijd degene ben die haar vast heeft en troost en alles op mijn bordje komt. Begrijp me niet verkeerd, hij kan een hele goede papa zijn, hebben ook een peuter rondrennen waar hij heerlijk mee kan spelen. Wanneer ze rustig is gaat het goed, echter is het gelijk raak zodra ze langer huilt weer. Zo ben ik net 1,5 uur in de weer geweest, neemt hij het 10 minuten over en dan moet ik haar alweer terug pakken. Ik word er zelf ook echt heeel geïrriteerd van en zeg dan vaak dat die naar gewoon naar boven moet gaan bvb, "want hier heb ik toch niks aan 'm". Ik probeer hem veel ruimte te geven, ga vaak met beide kinderen naar mijn of zijn ouders, geef hem 's avonds ruimte om te gamen of iets voor zichzelf te doen. Ik geef eigenlijk alle flessen incl. De nacht fles (fles maakt hij wel), maar een avondje lekker in bad gaan voor tijd voor mezelf durf ik gewoon niet, want ik weet dat hij gelijk in z'n emoties schiet zodra ze weer begint te huilen. Ik heb er rustig over proberen te praten met hem: wat kan ik doen? Hoe komt het? Hoe lossen we dit op? Maar er komt niks uit en ook geen oplossing. Ik maak me erge m zorgen hoe het moet als ik weer aan het werk ga en hij zijn papadag heeft met beide kids. Vaker in de irritatie geroepen dat die maar weer fulltime moet gaan werken, ik ga wel 3 dagen werken dan, maar die dag wil die niet opgeven. Op het moment maak ik me vooral zorgen dat hij zo geen band ontwikkeld met onze dochter. Er zijn niet alleen maar leuke momenten met een baby, zeker niet wanneer ze zoveel huilt, maar we hebben er toch samen voor gekozen?
Sorry voor het lange verhaal, moest het ook echt even van me af schrijven. Zijn er meer die dit herkennen en eventueel tips hebben? Het wordt er thuis ook niet veel gezelliger op op zulke momenten haha...
Het is vandaag precies 5 jaar dat heer Bubuza me heeft geholpen mijn ex-vriend terug te krijgen met zijn betovering en we zijn gelukkig getrouwd en hebben twee kinderen, ik wil heer Bubuza gewoon weer waarderen en ik zal hem blijven bedanken voor het helpen me de liefde van mijn leven terug, deze man is een God op aarde. Vijf jaar geleden gedroeg mijn vriend, die nu mijn man is, zich misdragen, zonder reden vertelde hij me dat het uit was tussen ons, ik was diepbedroefd, ik huilde de hele nacht op zoek naar hulp. Mijn vriend vertelde me hoe heer Bubuza haar huwelijk herstelde, dus nam ik contact met hem op en hij beloofde mij ook te helpen met zijn betovering, ik deed wat hij opdroeg en ik kreeg het resultaat 16 uur nadat de betovering was uitgesproken. vergeef en accepteer hem terug. Ben je emotioneel down? Bedriegt je partner je? Neem nu contact op met lord Bubuza voor hulp via WhatsApp: +1 505 569 0396 of e-mail: lordbubuzamiraclework@hotmail.com of website: https://lordbubuzamiraculouswork.com
Mijn partner kon eerst ook slecht tegen huilen. Hij heeft stukken gelezen uit het boek ‘de taal van huilen’ van Aletha Solter en sindsdien kan hij er beter tegen dan ik.
Goh, wat een lastige situatie. Ik zie een hele hoop begripvolle, erg milde reacties mbt hoe je man zich opstelt. Maar sorry, hij zal het vast allemaal zo niet bedoelen, maar als ik je verhaal lees, bekruipt mij wel heel erg iets van: wat een erg oneerlijke situatie!!! Natuurlijk kan de een er beter tegen dan de ander, maar jullie hebben er samen voor gekozen en jullie zijn dan ook samen verantwoordelijk. Ik vind het, hoe moeilijk hij het gehuil ook vindt, echt niet fair van hem naar jou toe dat jij bijna elke keer voor de zorg voor jullie baby opdraait als ze huilt. Het is voor jou even goed doodvermoeiend. Ik zou je aanraden hier echt serieus met hem over te praten. Hoe wordt het huilen wat dragelijker voor hem? En ook voor jou? Kan hij jou wat vaker helpen, want anders ga jij eraan onderdoor, en als jullie er beiden niet meer tegen kunnen, is het helemaal een enorm probleem. Kom ook wel voor jezelf op hoor, meid. Ik vind dat hij echt wat meer mag doen en dat je echt wel wat meer van hem mag verwachten in de zorg. Ik vind niet dat je hem steeds uit de wind hoeft te houden, zoals je nu omschrijft veel te doen. Het is immers een volwassen vent, toch? Veel sterkte met de situatie!
Hi! Toch stiekem ook wel blij met jouw reactie 🙈. Naast dat het natuurlijk voor hem vervelend is, is het voor mij ook erg heftig. Het komt idd allemaal op mij aan. Om weer even van me af te schrijven.. Gisteravond lag hij op bed terwijl ik de laatste fles gaf. Prima, was overlegd. Vanmorgen 5 uur kwam ze voor de fles, hij maakt de fles, ik doe de luier en geef ff fles. Terwijl ik de fles geef wordt de peuter wakker, speen naast het bed gevallen, kind slaapt dan echt niet meer, geef ik ook aan. Vervolgens beetje mopperen naast me, valt meneer weer in slaap terwijl de peuter nog aan het piepen is. Gevolg is dat ik de baby na het boeren en recht houden en in bedje leggen om kwart over 6 eruit ga om de peuter te pakken. Prima, doe ik zelf want had m'n vriend ook wakker kunnen maken. Maar dan krijg ik om 9u(!) 's ochtends een appje of ik de baby uit bed kan komen halen zodat hij eventjes rustig wakker kan worden. Dit schiet me echt in het verkeerde keelgat dan. Zeg ik ook tegen 'm, vervolgens is hij de hele dag chagrijnig omdat ik hem overal de schuld van geef(?).
Of stel ik me nu aan omdat het al gevoelig ligt? 😅
Ik vind absoluut niet dat je je aanstelt. Ik vind echt (eerlijk gezegd) dat hij zich helemaal niet fair naar jou opstelt hoor, als je t mij vraagt. Je mag echt wat meer van hem verwachten. Ik hou er persoonlijk nooit zo van als iemand zich steeds verschuilt achter: maar ik kan er zo slecht tegen, maar voor mij is het zo zwaar, jij trekt t beter, etc. Dit klinkt me wat manipulatief in de oren, eerlijk gezegd. Dat is lekker makkelijk, zo kun je je steeds makkelijk 'uit je verantwoordelijkheden praten', zeg maar. Eerlijk gezegd vond ik de meeste reacties van andere dames hier ook wel overwegend erg mild naar jouw partner toe, maar nadeel daarvan is dat zijn gedrag teveel (in mijn ogen) wordt goedgepraat. Feit blijft: jullie hebben er samen voor gekozen, dus jullie delen de verantwoordelijkheid! En al trek jij het babygehuil wel wat beter meestal, neemt dat niet weg, dat het voor jou evengoed loodzwaar kan zijn. Het kan niet zo zijn dat na zo'n gebroken nacht, hij je dan gaat appen de baby uit bed te halen, zodat hij rustig kan uitslapen. Sorry dat ik het zeg, maar daar zou ik ook echt flink pissig van worden! Ik zou je willen aanbevelen dus meer voor jezelf op te komen, want anders vrees ik dat hij zich zo blijft opstellen, met als gevolg dat jij steeds over je grenzen gaat. Hij moet zich even wat meer gaan vermannen vind ik, natuurlijk vindt hij een huilende baby erg zwaar, maar daar zal hij (samen met jou) echt oplossingen voor moeten gaan vinden! Veel succes en kom voor jezelf op hoor!
Ik ga er zeker meer op letten en ook gewoon wat meer van me afbijten. Zo werkt het niet namelijk, hier ga ik ook aan onderdoor.. Ga weer eens een keer goed in gesprek met hem.
Ook van mij was er een begripvolle reactie, maar wat je hierboven beschrijft gaat verder dan alleen het niet tegen het huilen kunnen. Mijn man kon het huilen niet hebben, dat zag ik ook echt aan alles en dan wilde ik best voor zover ik dat kon oppakken. Wanneer hij mij teveel werd nam hij het over. Daarnaast deed hij heel veel andere dingen, wassen, koken, schoonmaken enz want daar kon hij mij en mee ontlasten. Dus als jij de lasten overneemt mbt het huilen, dan mag je echt wel verwachten dat hij je op andere fronten ontlast en dat deed hij niet in bovenstaand voorbeeld.
Zeker begripvolle reactie ook! Ik begin nu gewoon steeds meer te merken dat hij andere dingen ook gaat laten. Chagrijnig op de bank zitten als de peuter even een dag niet heeft, of zich af reageren (dus bv. Sneller boos worden) op hem. Dat vind ik ook heel sneu. Het is voor dat ventje ook een ding dat er ineens een constant huilende baby in huis is.. We gaan eens even goed in gesprek.
Heel herkenbaar. Mijn man is een schat maar het bekroop hem en daar kon hij niks aan doen. Hij kon het niet plaatsen en nu met 1,5 jaar als ze huilt zoals toen van ongemak bekruipt het hem direct of bij een filmpje van toen. Heel veel kwam op mij neer, maar daar voelde hij zich ook schuldig over maar hij kon niet anders. Onze dochter krijste nog veel meer uur en het is een tropen periode geweest. . . Maar spreek je uit naar elkaar en doe dit zonder verwijten. Kijken op welke momenten hij jou kan ondersteunen om ook even tijd voor jezelf te hebben die voor hem haalbaar zijn. Strekte!
Ja herkenning is altijd fijn. Het is een schat van een man, wil alles doen maar het gekrijs trok hij echt niet. Maar maakte het wel een grote last om te dragen voor mij. Maar blijven praten en dan kom je er goed doorheen, schakel ook hulp in van familie als dat kan.
Wat moeilijk! Ik weet uit ervaring hoe zwaar een huilbaby kan zijn. Dan kom je al snel in die oververmoeide, gefrustreerde staat waarin je geen energie meer hebt om elkaar te helpen om je beter te voelen over de situatie. Blijf er wel over praten, want jij hebt ook echt die rustmomenten nodig. Onze dochter is nu 16 maanden, het gaat goed alleen is ze ontzettend druk/onderzoekend en mijn man trekt dit in de ochtenden niet. We wisselden eerst af en dan was hij de hele dag als hij de ochtend deed tot op het bot gefrustreerd. Het helpt om daar op een rustig moment over te praten. Zo hebben we besloten dat ik nu alle ochtenden doe, maar wel met duidelijke afspraken over wat hij dan doet op andere momenten voor mij/onze dochter. Dat laatste is heel belangrijk om elkaar niets kwalijk te gaan nemen én om zelf je ook fysiek goed te blijven voelen.
Heel veel succes!! Ik kan wel zeggen dat ik extra kan genieten van onze dochter sinds het huilen voorbij is (bij ons oa door reflux en frustraties)
En inderdaad oordoppen, dat deed ik zelf ook op een gegeven moment als ze zoveel en zo lang bleef krijsen.
Dankjewel voor je reactie, het kan idd erg zwaar zijn! Fijn om te horen dat jullie de periode door zijn gekomen. Dat ondernemende ken ik inderdaad van onze peuter haha! Waar ze die energie vandaan halen verbaast me weer dagelijks.
Ik probeer echt met 'm te praten, maar zodra ik erover begin is hij 9 van de 10 keer gelijk chagrijnig. Ga het gewoon blijven aankaarten!
Wat een reacties allemaal!! Fijn om te horen dat wij zeker niet de enige zijn.. Ik heb ook zeker meer begrip voor mijn vriend gekregen vanuit de reacties en zal zelf ook proberen anders te reageren wanneer hij weer een "bui" heeft. Een baby die zoveel huilt is natuurlijk ook gewoon lastig en ook ik weet het vaak even niet meer. Ik ga zeker nog een keer met hem in gesprek, we gaan hier samen uitkomen natuurlijk! ❤️ Natuurlijk houden we beide zielsveel van beide kinderen en ook van elkaar, ik zal de zorg gewoon even meer op me moeten nemen en ermee dealen. De 1 kan gewoon beter met een huilende baby omgaan dan de ander..
Hier is het omgekeerd. Onze oudste was een huilbaby en ik was 24/7 bij haar, dus moest het gehuil altijd aanhoren.
Mijn jongste huilt niet veel, maar áls hij huilt, voel ik enorm veel stress. Ik uit dat tegen mijn man en oudste kind. Van de week uitte ik het naar de jongste zelf toen hij huilend in de box stond. Toen riep ik even hard een woord tegen hem, waarop zijn lipje begon te trillen en hij zielig ging huilen. Mijn hart brak, en ik heb m even goed geknuffeld. Maar hoe hard ik ook mijn best doe, ik kan er niks aan doen. Krijg gewoon kortsluiting zodra hij langdurig huilt. Dus ik denk dat je man er ook niet zoveel aan kan doen. Hopelijk wil hij je wel op andere vlakken helpen, zoals inderdaad flessen klaarmaken.
Mijn man is geen 'baby persoon'. Zodra onze kinderen begonnen te huilen dan moest ik het zsm overnemen. Hij raakte ook snel geirriteerd van gehuil waar ik veel meer geduld heb. Zo kwam de last elke keer op mijn schouders te liggen, te meer nog omdat ik borstvoeding gaf en 2 van de 3 kinderen flesweigeraars waren. Hierdoor kwamen de voedingen al snel voor mijn rekening en moest ik elke keer inspringen. Als ik aan het douchen was dan wilde hij nog wel even een paar minuten rondlopen of afleiden zodat ik dat kon afmaken, maar dan moest ik wel opschieten. Dat waren heel vermoeiende tijden en dat leidde wel eens tot frustraties. Ik begrijp je gevoel dus helemaal. Probeer te bedenken dat het beter wordt zodra ze ouder worden. Inmiddels zijn alle drie mijn kinderen papa's grootste fans en is de opvoeding/verzorging van de kinderen eerlijk(er) verdeeld (hij draait wisseldiensten, dus soms kan het gewoon niet). Kortom: alles is een fase.... met kinderen en met mannen
Hier is het ook precies omgekeerd, bij mij komt het geluid van een huilende baby véél harder binnen dan bij mijn man. Hij kan er dan ook veel en veel beter tegen dan ik. Het put me uit, en ik reageer er zelfs fysiek op door in elkaar te krimpen. Hoe vermoeider ik ben, hoe erger dat wordt. Nu moet ik daar wel bij zeggen dat ik sowieso erg (over?)gevoelig ben voor geluid, dus dat helpt zeker niet mee. Oordopjes helpen, ik heb wel rondgelopen met van die doppen over mijn oren heen, haha, dan kon ik het nog aan om haar te troosten. Maar ik moet zeggen dat ik haar ook wel eens in bed heb gelegd en naar een andere kamer ben gegaan - als je het echt niet aankunt en het huilen toch niet stopt, is dat soms een betere oplossing dan dat je de kans loopt in je frustratie iets te doen dat je niet wilt (nooit gebeurd, maar ik heb wel eens zoveel frustratie gevoeld dat dat niet zomaar uitgesloten was).
Bottom line: oordopjes helpen, al voelt het erg stom om ermee door de kamer te lopen.
Ons kindje (8w) huilt zo'n 12 uur per dag. Mijn man helpt wel met alle flessen als hij thuis is, zodat ik kan kolven. Daarnaast wil ik ook gewoon dat hij op die manier betrokken is (en hij wil dat ook gelukkig). Wij raken beide gefrustreerd wanneer ze veel huilt. Dit is of verdriet omdat ze het zo moeilijk heeft, of soms gewoon irritatie als je net een uur bezig bent geweest om haar in slaap te krijgen en ze weer begint te huilen. Of als helemaal niets lijkt te werken. Ik heb hierin iets meer geduld als mijn man, maar je moet echt engelengeduld hebben om met haar niet gefrustreerd te raken.
Mijn man en ik hebben de afspraak dat we zoveel mogelijk alles delen. Dus het voeden, om de beurt gaan troosten als ze weer huilt. En als 1 van ons zo gefrustreerd raakt dat het niet meer lukt, zeggen we dat en neemt de ander het over zonder daar moeilijk over te doen. Daarmee voorkomen we dat je echt rare dingen gaat doen (baby-shaking bijv.). En soms zit 1 van ons ook gewoon te janken terwijl zij dat ook doet, zo erg kan het zijn.
Mijn man wil trouwens ook graag gamen, maar weet dat het nu even niet altijd gaat lukken haha. Wat we soms wel doen, is als hij even een game wil spelen die niet op pauze kan, dat hij even aangeeft van te voren hoe lang hij bezig is en dan neem ik het over. Doet hij ook als ik kook oid. Blijf in ieder geval met elkaar praten! En succes! Ik weet helaas hoe ongelofelijk zwaar het kan zijn als je kindje veel huilt.
Ik herken je partner in mezelf, ik kan niet tegen huilende baby's ik heb het geduld er niet voor ik ben van mezelf al een persoon die snel geïrriteerd raakt en boos wordt, juist als je hem opzadelt met een huilende baby kan dat extra frustratie opleveren en niet ten goede zijn van de band die jij zo graag wilt dat hij heeft, ik weet niet waarom jullie baby zoveel huilt, osteopaat al geweest? Als je dit van je man weet ontzie hem hier maar in, praat er wel over dat hij andere dingen kan overnemen badje flesje knuffelen op momenten dat ze rustig is. Mijn beide baby's hadden nooit langer dan een huiluurtje per dag, dus thank God, maar ik gaf ze dan wel vaak weg aan papa of oma ik kan er echt niet tegen.
Lijkt me heftig als je er zo moeilijk tegen kan, super fijn dat je kinderen makkelijker waren dan! Ik probeer mijn vriend zoals ik zeg ook echt zo veel mogelijk te ontlasten hierin! Het wordt me alleen af en toe ook gewoon echt even te veel, omdat ze tot week 5 echt 7 uur op een dag kon huilen.. Het is dan heel heftig als ik haar niet even een paar minuten aan hem kan geven zonder dat hij er boos van wordt en er niet meer tegen kan.. Gelukkig wordt het huilen al wel wat minder. Ik begrijp uit de reacties dat het voor hem ook echt lastig is en ik krijg hier ook echt meer begrip voor, dus ben heel blij dat ik dit gepost heb!!
Het klinkt haast alsof hij autisme heeft en de prikkel van het huilen niet goed kan verwerken... Wat ingewikkeld dat een volwassen persoon zijn eigen gevoel niet opzij kan zetten voor de zorgt voor zijn eigen baby... Als ik lees dat jij hem voortdurend de ruimte wil geven, maar hij datzelfde niet aan jou kan aanbieden, dan bekruipt de vraag mij: is hij misschien beschermd en verwend opgevoed door zijn moeder? Het lijkt er nl op dat jij hem meer als een moeder uit de wind houdt en hij dat hij dat wel best vindt ipv liever de volwassen rol op zich neemt. Met een kind spelen, is niet persé een goede vader zijn, het zou een onderdeel ervan moeten zijn. Verzorgt hij de oudste wel qua eten, aankleden, troosten?
Autisme is het niet hoor haha! Is puur en alleen als ze huilt, wat ze helaas gewoon erg vaak doet. Hij is inderdaad wel wat verwend opgevoed in de zin van nooit iets in het huis hoeven doen. Gelukkig heb ik dat er vrij snel uitgekregen haha. Zo doet hij de boodschappen, kookt hij vaker en maakt hij wel eens schoon of doet de was. Daar helpt hij goed mee! Hij is ook zeker wel verzorgend naar onze oudste hoor. Die 2 zijn niet uit elkaar te halen vaak. De jongste kan hij ook echt wel verzorgend naar zijn, maar gewoon niet als ze zo huilt..
Heel herkenbaar! Mijn man kon er ook slecht tegen. Onze jongste heeft een toen ze tussen de 1,5 en 3 maanden was elke nacht een paar uur gehuild. Nou m’n man werd er helemaal gek van, telkens klagen om de buren want t was gehorig. Dus ik liep steeds met haar rond, hij hield t ff 10 minuten vol en was klaar. Ik weet hoe zwaar t is, maar t gaat voorbij.
Dat ja! Want "hij is kapot en moet echt slapen" 😅. Terwijl die geen nachtvoeding doet en vaak al in bed ligt tijdens de laatste fles. Ik denk dat ik er maar mee moet gaan dealen aan de meeste reacties te lezen. Het zal niet zomaar veranderen.. Over een paar maanden zal het anders zijn
Ja ik geef borstvoeding dus je hij had niet eens dat hij een fles hoefde te geven.
Ik denk dat t een mannen ding is... Wij vrouwen zijn gemaakt om te zorgen. Een man is net ff anders afgesteld. En ik denk dat ze ze soms te makkelijk denken dat mama het wel even oplost maar wij zijn ook maar mensen.
Ik hoop voor je dat t snel over is. It will pass... dat was mijn mantra!
Oh herkenbaar, zo ging het hier de eerste maanden ook vaak. Gelukkig huilde mijn zoontje overdag niet veel, dus als ik naar mn werk was ging het prima. Maar als ik in de avond al uren met mn huilende zoontje zat, hem even aan mn vriend gaf, zei hij soms na 5 minuten al dat hij het niet meer volhield. Wat ik ook begreep, ik hield het OOK niet meer vol. Maar dat kon wel frustrerend zijn soms. Was ik een zeldzaam avondje de deur uit rond 3-5 maanden, werd ik standaard na een uur gebeld dat ik terug moest komen. Ook vervelend.. Maaaar het is allemaal goedgekomen nu mn zoontje ouder is en ze hebben een geweldige band hoor! Mn vriend is helemaal gek op hem! Dus ik denk dat het voor jullie beiden even doorbijten is, maar het allemaal goed gaat komen. Zou wel soms wat tijd voor jezelf pakken, mocht je vriend het echt niet meer volhouden ben je toch zo weer het bad uit? :)
Herkenbaar inderdaad. Bij onze eerste was dat ook als ik weg was, maar die huilde inderdaad een stuk minder! Ik weet ook dat het over een paar maanden anders zal zijn wanneer je meer interactie kan hebben met haar. Voor nu kan het alleen heeel frustrerend en heftig zijn..
Hier een beetje het zelfde. Ik denk dat het ook een beetje een mannending is. Hij lijkt heel snel niet meer te weten wat die moet doen, zegt alles te hebben geprobeerd. Maar heel eerlijk het is ook zo dat babys sneller kalmeren bij mamas. Want hoe je het draait of keert ze hebben eenmaal in onze buik gezeten en kennen onze stem,geur,hartritme enz. Daardoor vinden ze een bepaalde rust en troost bij mama als ze ergens last van hebben. Ik heb het zelf ook hoor als ze huilt heb ik haar uit reflex liever zo dicht mogelijk tegen mij aan. Nou heeft onze dochtertje erg last van krampjes gehad en is daardoor best een huilbaby geweest,gaat nu al 2 weken beter. Probeer te onthouden dat het maar eventjes duurt, als de baby straks wat ouder en stabieler is ga je wat meer vrijde tijd hebben en kunt je lekker uitgebreid een badje nemen. Zoals je zegt is je man verder wel een goede/ lieve papa dus zou ik er niet echt een probleem van maken.
Geloof inderdaad ook echt dat het lastiger is voor de man hoor! Op z'n tijd gaat het ook echt wel goed komen, alleen nu kan even heel heftig zijn af en toe😅 vooral als de baby huilt, de peuter aandacht vraagt en mijn vriend boos naar boven stormt.. Haha
Hier kon mijn man haar nog geen halve minuut vasthouden als ze huilde. Alles kwam op mij terecht. Ik ben er vaak boos om geweest, omdat ik zelf niet meer te genieten was. Ik was op, ik gaf borstvoeding dus was erg pittig. Ik weet dat hij heel erg weinig geduld heeft. Later ging het steeds beter. Nu kan hij er gewoon tegen.
We houden het nog even vol. Ik weet ook inderdaad dat het later beter wordt. Met onze eerste was die na een tijdje ook echt super! Huilen bleef een dingetje soms, maar hij kon er beter mee dealen en nu zijn die 2 niet bij elkaar weg te slaan. Het is voor nu gewoon erg frustrerend en oneerlijk af en toe!
Ik denk dat dat iets is waar hij ook niet zo veel aan kan doen. Zeker omdat hij wel een goede vader is verder. Het grappige is; hier thuis houdt mijn man het juist veel langer vol met huilende baby dan ik ;) ik moest natuurlijk wel, want tijdens verlof was hij niet altijd beschikbaar, maar het huilen lijkt hem veel minder te doen dan mij 😉 Hij loopt dan een uur rondjes door de kamer “hoort erbij hè?!”. Wat ik dus denk is: hou vol. Heb het er met hem over maar ik zou er geen halszaak van maken, want het is maar zo tijdelijk. Klinkt stom, maar zijn oordopjes voor hem geen optie? Dan komt het allemaal wat minder intens binnen en wordt hij misschien minder geprikkeld.
Snap inderdaad dat hij er niet veel aan kan doen. Reacties hier zijn heel fijn en helpen me ook hem wat meer te begrijpen! Oordopjes zal ik eens aan hem voorleggen. Wellicht een leuk vakentijnscadeau 😅
Ik denk dat het wel een dingetje is waar de 1 beter tegen kan dan de ander. Ik denk als jij wel gewoon even dat bad momentje pakt met je oordopjes in, hij het wel alleen MOET doen, en het prima gaat. Net zoals je straks moet werken.
Ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken om de band, naar mijn idee zijn de eerste weken voor de meeste ouders op standje overleven . Ik deed en doe ook meer dan m’n vriend, op haar moeilijke momenten doe ik het ook meestal mits ik aan het koken ben ofzo. De 1 heeft nou meestal meer geduld met dat soort dingen. Accepteer dat van elkaar . Mannen hebben ook vaak meer met grotere kids dan met kleine baby’s. Wil natuurlijk niet zeggen dat jij er aan onderdoor moet gaan en dat je maar alles zelf moet doen omdat hij er geen zin in heeft . Give and take. Ook jij hebt tijd voor jezelf nodig zo nu en dan, neem die tijd! Zorg ook goed voor jezelf, ( niet alleen voor anderen!)dan kan je weer die huilbui misschien weer beter handelen.
Ik weet wel zeker dat iedereen het wel eens heeft haha, ik zeker ook hoor! De 1 uit het weer anders dan de ander. Vind het vooral erg heftig dat ik 'm meteen zie veranderen als ze allen al begint met huilen. Misschien moet ik het inderdaad eens zijn gang laten gaan. Zit nu ook op het punt dat ik haar meteen over pak als zijn gezicht weer betrekt om het "maar voor te zijn". Maar zo leert die er ook niet mee om gaan natuurlijk. De peuter is die ook echt super mee, het is inderdaad echt het baby zijn. Kan me ook voorstellen dat het voor de man anders is. Wij zijn al 9 maanden samen met de kleine. De man krijgt ineens een krijsend bundeltje in z'n armen gelanceerd (bij mijn bevalling overigens bijna letterlijk). Dankjewel voor je reactie!
Ja ik snap je helemaal hoor, en als hij geïrriteerd word voelt je kleintje dat ook..
Van die lancering herken ik wel ja, ze huilde niet zo maar het ging wel heel snel en zonder vk!
Nu je dat zo zegt over je bevalling, zijn er redenen waarom je dochter veel huilt? Ik bedoel allergie of reflux ofzo ? Op m’n werk had ik een yogajuf die heel erg met kindjes bezig was die duidelijk ergens last van hadden maar het in onze ogen geen “reden” had. Volgens haar Ligt het vaak aan de bevalling. Een soort trauma als het te snel of niet soepel genoeg gaat . Het is een beetje spiritueel dus je moet er in geloven maar wellicht helpt het je kleintje?
Aan de ene kant fijn dat het zo snel gaat natuurlijk , aan de andere kant ook extra heftig!
Ja ze heeft daar ook echt last van hoor! Naast heeele erge krampen (nu speciale voeding), verborgen reflux (nu jhbpm) en last van nekwervels (nu bij fysio en willen ook naar osteopaat gaan), heeft ze ook echt moeten wennen aan het buiten de buik zijn. In het begin (nu nogsteeds maar wel iets minder al) wilde ze alleen maar vastgehouden worden tegen de borst. Dat was ook de enige manier waarop ze sliep. Kraamzorg zei idd dat dat echt door de snelle bevalling kan komen.
Lastig lastig.. Ik ben zelf een mama die erg slecht om kan gaan met een huilbaby.
Dit heb ik niet alleen bij een huilende baby maar ook bij andere specifieke geluiden. Het is alsof je helemaal gesloopt wordt.het gaat door merg en been, ik word echt uit balans gebracht. Het is voor mij dan ook geen ahh.. Ik kan hier niks mee, maar ik ben op zo'n moment mezelf niet.. Echt gruwelijk vervelend. Ik heb dit af en toe ook met muziek, die dan echt uit moet. Ik druk het uit (tot grote frustratie van mijn man) of ik moet echt de kamer verlaten. Ind e buurt van het geluid blijven is gewoon geen optie.
Als dit gebeurt terwijl de baby huilt, dan geef ik de baby ook aan mijn man of leg haar weg (ook al huilt ze) . Het is voor een ukje altijd nog beter veilig te liggen dan dat een ouder het niet meer aankan.
Ik heb dit fenomeen wel eens geprobeerd uit te leggen, maar dat is gruwelijk moeilijk. Je moet het zelf echt ervaren om het te begrijpen.
Kan het zijn dat jouw man hier misschien ook last van heeft? Dan is het namelijk niet simpelweg een kwestie van je er overheen zetten. Dat het zo voelt is al heel erg, het voelt enorm als falen. Als iemand dan verwacht dat je het uit kunt schakelen is het nog erger.
Inmiddels is onze kleine meid 2, maar is de tweede onderweg. Ik hoop van ganse harte dat ze niet echt een huilbaby is. Dan wordt het namelijk weer flink afzien en zal ik toch ook weer moeten terugvallen op mijn man. Andersom ben ik bij onze dreumes juist weer een stuk geduldiger (dus het is geen kwestie van ongeduld oid). Dus daar kan ik mooi mee compenseren.
Dankje voor je reactie! Hij zegt wel dat het bij hem meteen een reactie teweeg brengt waar die op dat moment niks aan kan doen. Hij beschrijft het als een stofje die vrij komt en trilling in zijn oren waar die boos van wordt.. Ik zal het eens voorleggen bij hem.
Wat heftig dat je daar last van hebt en super fijn dat je man je hierin zo goed ondersteunt! Natuurlijk gefeliciteerd met je zwangerschap ook.
Mijn man vond het ook erg vervelend hoor en ik natuurlijk ook omdat ik het gevoel had onevenredig veel last op zijn schouders te leggen.. Maar ik ben echt eerlijk geweest ik kan het op zo'n moment gewoon echt niet aan. Niet omdat ik er geen zin in heb.
Ik heb moeten accepteren dat ik zoiets intens' kan voelen. Terwijl ik als mamma natuurlijk enorm goed weet dat het kleintje er niks aan kan doen. Maar zoals gezegd het gevoel dat het mij geeft, 'vluchten/vechten' kan ik helaas niet in alle gevallen onderdrukken.. Dus ik kies dan voor het nemen van afstand.
Het is ook erg zwaar voor de partner, zeker omdat die ook gewoon moe en kapot is van het gehuil (en wij hadden echt een superlieve/kalme baby).
Ik denk dat hij er veel baat bij heeft als je probeert het te begrijpen. Of in elk geval als iets te zien waar hij niet zomaar aan kan werken.
Denk dat ene open en goed gesprek fijn is. Wat vind jij acceptabel als hij wordt overvallen door dit gevoel. Moet hij je roepen, mag/kan hij haar veilig wegleggen en afstand nemen?
Super dankjewel voor je open reactie. Kan me inderdaad voorstellen dat het als mama extra moeilijk is dan.. Komen die hormonen er wellicht ook nog eens bij. Gelukkig hadden jullie een wat rustigere baby (al heeft elke baby natuurlijk z'n momenten) , duimen dat de tweede ook zo wordt!
Ik ga nog eens goed in gesprek met hem zodra het "irritatielevel" bij beide weer is gezakt haha.
Absoluut! Wel goed dat ik dit topic zie, want moet het er nodig over hebben met mijn man.. :) ik ben al over een week uitgerekend. Kan vast geen kwaad om even op te frissen dat het kan zijn dat ik weer door dit gevoel overvallen word.
Ik ben er normaal niet echt open over omdat veel mensen nog steeds denken/vinden dat ik me aanstel. Die geloven niet dat het verder gaat dan er even doorheen zitten.
In het geval van muziek kan ik je vertellen dat ik als het nodig zou zijn gewoon het snoer zou doorknippen, ongeacht hoe duur de box zou zijn. Het gaat heel diep en je krijgt dus echt een fysieke reactie.
Ik vond het in dit geval wel even goed om te reageren omdat het vaak wordt geschaard onder 'er geen zin in hebben' of 'zet je er overheen'.
Ooh wauw, heeel veel succes de komende weken dan, hopelijk snel het nieuwe gezinslid in je armen 🤗
Kan me inderdaad voorstellen dat het iets moeilijks is om open over te zijn, vooral omdat mensen al snel een oordeel kunnen hebben. Ik heb ook lang getwijfeld dit onderwerp te openen, mensen moeten absoluut niet denken dat mijn vriend een slechte vader is want dat is zeker niet het geval. Hij kan er gewoon echt niet tegen en dat is idd voor mij heftig en moeilijk mee om te gaan ook. Ik ben daarom juist heel blij met je reactie! Ik roep idd vaak genoeg "dan leer je er maar mee omgaan" of "stel je niet zo aan".
Huilende baby's zijn ook echt pittig, het geluid is gemaakt om vet irritant te zijn he 🤭. Hier ook een heel lief kindje die 12 uur per dag aaneengesloten gilde. Wat wij deden was gewoon overleven, tien minuten bij partner daarna draaide partner door, dan ik weer tien minuten, dan partner weer. Als ze minder hard gilde misschien ik een half uur, dan partner een half uur. Als hij baby na 10 minuten aan jou geeft, en je geeft baby na tien minuten weer terug, zou je dan niet zo een beetje kunnen afwisselen? Is ze bij jou stiller? Heb je geprobeerd papa manieren te leren hoe ze misschien sneller stil is? In de draagdoek bij papa, of als hij jou shirt aan doet? Hier genoot ze wel 's avonds/' s nachts in de draagdoek bij papa, en dan ging hij werken op de computer. Verder vind ik eigenlijk dat het voor een baby fijner is om zoveel mogelijk bij mama te zijn, dus misschien kan hij juist wat meer met peuter en huishouden doen? Kan jij "lekker ontspannend" met baby in bad 😅.
Haha wat je zegt inderdaad! Klinkt bij jou helemaal heftig joh! Vanaf wanneer werd het rustiger?
Goeie tip, ga ik inderdaad eens proberen om gewoon meer af te wisselen. Vaak als ze begint en hij schiet gelijk in de irritatie komt dat bij mij ook naar boven en wil ik der ook gewoon niet meer terug geven, want ze wordt er zelf natuurlijk ook niet rustig van als hij zo is. Ik probeer weleens te zeggen hoe die haar beter kan vastpakken, eens met der rondlopen, of gewoon tegen je aanhouden ookal wordt het niet minder, ze moet wel gewoon vastgehouden en getroost worden. Ik kom weleens beneden en dan ligt ze in de box want "ze wordt toch niet stil". Dat vind ik erg kwalijk! De tips kan die op dat moment ook even niet tegen vaak, maar zal het op andere momenten gaan voorleggen. Bij mij wordt ze idd stiller, maar dat heeft wrs met mijn rustigere energie te maken..
De peuter doet hij inderdaad juist heel veel mee, lekker spelen en bezighouden. Ook doet hij de boodschappen en de was af en toe. Het is zeker niet dat die niks doet en het is echt een super papa voor de oudste. Maar ik vind het ook belangrijk dat hij een band opbouwt met de jongste en ik een kwartiertje kan douchen zonder beneden te komen bij een krijsende baby een een boze vent..
Vanaf 6 weken ging het naar een paar uur per dag, dat heeft daarna wel tot 6 maanden volgehouden denk ik. Maar bij jullie gaat het vast spoedig voorbij! 🤞🤗
Lastig hoor! Ik denk dat het zeker met mama hormonen heel makkelijk is om ook snel "uhgh, laat maar, geef maar hier!" te zeggen. En dat dat ook voor hem als falen kan voelen, waardoor hij daarna weer meer gestrest is dat ze ieder moment kan gaan huilen - baby weer sneller gaat huilen en je zo in een ellende cirkeltje komt. Misschien lukt het jou om hem ook wat meer gerust te stellen? In de trant van: "oh, maar dit en dat doet ze bij mij ook de heeele tijd! Wil je weten wat gister ineens hielp of wil je zelf een beetje proberen?" Alles was hier ook een hele zoektocht, en probeer maar eens een normaal gesprek te voeren met een huilende baby op de achtergrond. En als hij echt enkel dit nu gewoon een hele lastige tijd vind is dat misschien ook wel oké?.. Sommige mensen hebben het met huilende baby's, andere met nieuwschierige peuters of driftige pubers. Kan je een limiet afspreken, zodat jij iets meer op je gemak bent? Misschien mag hij je roepen terwijl je aan het douchen bent vlak voor hij haar huilend weg wilt leggen? Dat zou ik ook echt verdrietig vinden om te zien als je beneden komt ☹️.. En het zou fijn zijn als jij ook wat meer tijd hebt en een relaxte baby bij een relaxte papa. Zou hij openstaan voor een draagzak (met leuk printje? 😅) dan hoeft hij verder namelijk niet meer echt te troosten, zelfde idee als in een box, maar dan tenminste niet alleen .. Misschien haalt dat wat druk van zijn schouders, dan maar even huilen in de draagzak.. Jullie moeten hierin gewoon jullie weg weer opnieuw vinden! Hopelijk word die weg helder voordat je weer mag gaan werken. ♡
Wat heftig, dan moet je sterk zijn! Hopelijk hier iets minder lang, het gaat met jhbpm, speciale voeding en fysio gelukkig al beter!
Ik probeer inderdaad vaak te zeggen dat ze het bij mij ook doet, want dat is ook zo! Vaak als ze stil is en ik geef haar aan hem dan begint ze weer even te huilen omdat ze wakker wordt. Soms kan die dan idd wel "zie je nou. Het ligt aan mij" roepen..
Ik geef het altijd aan als hij haar heeft. Als het teveel wordt, geef der dan aan mij. Dit wordt alleen niet goed opgevangen dan.. Hij kan inderdaad gewoon niet tegen huilende babies, maar daar heb ik gewoon even geen boodschap aan.
Draagzak hebben we, dat heeft paar dagen goed geholpen, maar wordt ze ineens heel onrustig van ook.. Hij moet gewoon even leren zijn kalm te bewaren.
Super dankjewel voor het meedenken, ik moet gewoon even een keer goed met 'm gaan praten weer.
Gelukkig houden we zielsveel van elkaar en ons gezinnetje en komen we hier ook echt wel doorheen. Er staan veel leuke momenten tegenover deze momenten. Net alleen weer even zo'n moment gehad dus moet het even kwijt.
Ik vind dit wel een kwalijke zaak als ik eerlijk ben. Natuurlijk is een huilende baby heel naar en zeker als het over uren aan een stuk gaat. Maar toch zal hij daar op een of andere manier mee moeten dealen en kan hij er niet van weglopen. Ik snap ook jou wel dat je angstig bent om er bij weg te gaan. Ik zou denk ik nog een keer proberen te praten en anders hulp zoeken. Hij zal hier toch doorheen moeten en het kan niet zo zijn dat jij alles op je bordje krijgt, ook jij hebt even rust momenten nodig en ook jij zou gewoon even een uurtje alleen kunnen zijn. Dus ik zou hier zeker wel wat mee doen.
Ik weet het niet zo goed,, Wat ik wel weet is dat een huilbaby heel heftig is en dat iedereen die stress op een andere manier verwerkt/uit. De ene is daarin ook geduldiger dan de ander.
Weet je de oorzaak van het vele huilen, hebben jullie geprobeerd dat te achterhalen?
Was hij bij de eerste ook zo, is er sttetss op werk, maakt hij korte nachten waardoor hij oververmoeid is? Er kan zoveel spelen,, als hij er niet over kan praten is dat erg lastig.
Persoonlijk zou ik er voor kiezen de verzorgtijden te splitsen en af te bakenen,, jij in bad van zo tot zo laat, hij gamen van zo tot zo laat, want het is niet de bedoeling dat jij alles doet en straks volledig oververmoeid bent. Jij verdient je rust ook!
En mbt de papa dag, ik hoop dan toch wel dat de jongedame haar rust meer gevonden heeft.
Ja! Ze had erg veel kramp en verborgen reflux, daarnaast ook last van wervels ivm de snelle bevalling.. Lopen bij de fysio en hebben speciale voeding die we indikken met jhbpm. Het gaat daarmee echt een stuk beter al!
Bij de eerste kon die het ook wel, eerste papadag was heftig voor 'm, maar dat was een super makkelijke baby!
Werk is geen stressfactor hier en ik maak een stuk kortere nachten haha.
Ik ga het er nog een keer goed met 'm over hebben. Het is echt een super papa voor ons eerste kindje en dat zal met deze ook wel komen zodra we richting dreumes gaan, maar ik heb hem nu ook hard nodig!
Zomaar even een tip tussendoor omdat ik lees dat ze last heeft van de wervels ivm snelle bevalling. Probeer eens een osteopaat. Daar hoor je echt goede verhalen over. Niet geschoten is altijd mis.
Ik zou proberen het bij de bron (het huilen) zeg maar aan te pakken ipv je geïrriteerde man. Wel fijn dat het door de andere voeding al een stuk minder is. Infacol kan je misschien ook eens proberen tegen de krampjes. En als de verborgen reflux blijft aanhouden en ze hier erge last van blijft houden en erg blijft huilen bestaat er altijd nog iets van medicatie. Al snap ik dat je dat misschien liever niet hebt.
Zeker, doen we! We lopen bij een fysio ook. Osteopaat willen we nog geen gaan, maar die zijn nu allemaal gesloten ivm de lockdown 😓. Infacol hebben we inderdaad ook, dankje voor de tip en het meedenken!
De osteopaat is in principe dicht, ik zat ook te wachten op het moment dat ze weer open gaan om een afspraak te maken voor onze dochter. Nu kreeg ik vandaag een tip van een vriendin voor een osteopaat in onze omgeving die tegelijkertijd manueel therapeut is en daarom wel open is. Misschien dat er in jouw omgeving ook iemand is die beide beroepen uitoefent en daarom wel open mag zijn.
Last van de wervels kan sowieso worden behandeld door een manueel therapeut. Onze zoon had dit ook door een snelle bevalling en dit heeft hem erg geholpen. Wij zijn toen niet bij een osteopaat geweest.
Klopt! Wij lopen bij een fysio die daarnaast manueel therapeut is. Nu zijn we daar 1 keer geweest. Onze dochter werd echter heeeeel onrustig, waardoor behandeling lastig was.. Nu moeten we zelf langzaam en voorzichtig haar nekje masseren en terugkomen zodra ze dit rustiger toelaat..
Bij de eerste had die het soms ook wel, maar dat was een heeele makkelijke baby die een stuk minder huilde.. Depressie is het niet hoor, hij heeft het echt puur wanneer ze aan het huilen is. In dit geval is dat helaas wat vaker..
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (71) Verversen