Hoi allemaal, Ik ben op zoek naar moeders die na hun 37e een derde of vierde kind hebben gekregen. Ik ben 38, moeder van 3 kids van 16, 13 en 5 en zwanger van de vierde.
Ik merk aan mezelf dat ik niet helemaal voor mezelf op een rijtje krijg “hoe ik dit allemaal moet gaan doen op mijn leeftijd”. Nooit over nagedacht maar sinds de zwangerschapstest positief uitsloeg heb ik een soort 24/7 paniek gehad. Ik ben bang dat ik het niet kan, bang voor de verandering van de dynamiek in ons gezin en vooral mijn laatste kind is echt mijn kadootje. Wij voelen elkaar onwijs goed aan en ik ben bang dat ook dat gaat veranderen. Sinds ik zwanger ben zie ik de “nieuwe baby” als een soort obstakel terwijl we heel lang bezig zijn geweest om deze vierde te mogen krijgen. Ik realiseer me ook dat hormonen (demonen) zijn en dat daardoor je hoofd nogal op z’n kop kan staan maar ik overzie de chaos even niet. Dus: mijn vraag… moeders met eenzelfde ervaring. Hoe verliep dat? Hoe reageerde de (vooral pubers) kinderen op de nieuwe baby? Hoe ging het met jezelf? Dat soort dingen.. graag alle aspecten, zowel leuk als minder leuk. Alvast bedankt x
Hey, hier ook een "oudere" moeder. 38 en 39, als de kleine er is. Onwijs spannend he? Hier was het echt niet gepland, een complete verrassing. Het is nog pril, 5 weken. Snap je helemaal, hier gaan mn gedachten ook heen en weer. Volgende week de echo, daarna vertellen we het onze pubers van 11 en 14. Spannend. Voel me tot nu toe prima. Succes!
Hoi lieverd, ik herken de paniek die je beschrijft van mijn beide zwangerschappen en die schijnt te horen bij de eerste 10-12 weken. Bij mijn oudste was ik na 10 jaar proberen eindelijk zwanger, het was mijn vurigste wens, en ineens zag ik de baby als een enorm obstakel. “Help, een baby!” Paniek, nee, help, dit kan/wil ik toch helemaal niet?!
Bij de jongste gebeurde het nog een keer, terwijl ook hij innig gewenst was. Het schijnt normaal te zijn. En om je gerust te stellen: Het gaat over. Bij mij duurde het beide keren maar enkele weken. In plaats van paniek hervond ik mijn creativiteit voor houtje-touwtje oplossingen en gedegen oplossingen, ik werd weer positief en vond mijn vertrouwen terug en ging denken in oplossingen ipv in obstakels en moeilijkheden. Besef, als de baby er eenmaal is dan vind je heus voor alles weer een oplossing, ook als die wat minder perfect is. Komt goed, heus.
De gevoelens van paniek zijn naar en kan je ook met mijn ‘wijze woorden’ niet uitzetten, maar misschien helpt het om te weten dat het erbij hoort. Je psyche is nog bezig om ruimte te maken voor dit kleintje erbij en dat duurt soms even. Wees lief voor jezelf en geef jezelf de tijd om te wennen. Ik stuur je een dikke knuffel!
Ik was zelf 15 toen mijn zusje geboren werd. Mijn jongere broertje was 14 en dan had ik nog 3 oudere broers .mijn moeder was 41 . Mijn broers en ik vonden het prachtig hoor. Waren heel erg gek met ons zusje .inmiddels is zij alweer 22 jaar
Hier was ik 39 jaar en zwanger vd vierde. Onze 4e zo welkom en ons gezin zo compleet gemaakt! Nog elke dag blij mee! Maar de gedachten die jij nu hebt schoten regelmatig ook door mijn hoofd. Eenmaal op m’n buik na de geboorte vielen al die zorgen weg. En toen ik zag hoe enthousiast de kids waren (óok de puber) kon ik m’n geluk niet op.
Ik was ruim 38 toen onze derde werd geboren. Ze brengt een hoop gezelligheid met zich mee. Zo leuk! En tuurlijk was het weer schakelen. Maar we kunnen ons leven zonder haar niet meer voorstellen. De oudste is 11 en de tweede 6 jaar. En ze zijn allebei zo blij en trots op haar. De oudste gaat ook vaak even wandelen. En ik herken het wel zoals jij het omschrijft. Had ook die gedachtes soms wel van of het wel goed zou komen. En weet je, geen seconde meer aan gedacht toen ze geboren was. Heb een beetje vertrouwen in jezelf maar ook in je andere kids. Komt echt wel goed!
Hier ook 37 toen de 4e geboren werd. Was ook niet gepland. Andere kids waren toen 12,11 en bijna 2. Hier heeft het voor het hele gezin slecht uitgepakt en nu bijna 2 jaar verder is het nog steeds elke dag een gevecht en staan we nog steeds in de overlevings stand. Super zwaar. Dus het is absoluut niet vanzelfsprekend dat het wel goed komt en dat je je draai wel weer vindt. Ook de oudsten 2 kids hebben er veel moeite mee nog steeds. Als je meer info wilt, mag je pb sturen.
Ik was 36 toen wij ons cadeautje kregen (4e kindje en kwam 7 jaar na de 3e). Tuurlijk is het aanpassen en je leven herinrichten; maar dat gaat allemaal vanzelf en vind je je draai in. Ik ben vele malen zelfverzekerder dan bij de 1e. We zijn op elkaar ingespeeld, weten wat we belangrijk vinden (en dus ook wat niet) en daarnaast drie trotse grote zussen erbij die hun zusje op handen dragen.
Ik vind 37/38 helemaal niet zo heel oud! En ik denk dat je het met al je ervaring juist heel goed kan. Neemt niet weg dat je angsten tijdens een zwangerschap altijd serieus moet nemen, praat er daarom veel over met de mensen om je heen en met de verloskundige. Sterkte en ik hoop dat je snel kan genieten van je zwangerschap.
Enne... Ik herken je gevoel wel. Toen de test positief was met de 5de ( gepland, duurde een jaar ) had ik ook écht een tijdje een raar paniek gevoel... onze 4de was zo enorm geliefd en ik genoot zo van hem ... en ik dacht toen ook dingen als: verpest ik het nou niet...gewoon bang voor verandering of zo Komt goed.
Ik ben 37 en ongepland zwanger van mijn vierde kindje. Inmiddels alweer 23 weken onderweg en ook helemaal gewend aan het idee van een vierde erbij. Wat een rijkdom ondanks dat het als een grote verrassing kwam. Mijn andere kinderen zijn 11, 5 en 3. Ik vind de vierde zwangerschap wel wat zwaarder ben geen 20 meer, werk 3 dagen en het gezin met alle drukte afspraken en huishouden gaat ook gewoon door. Maar tis niet dat ik er helemaal doorheen zit ofzo. Mijn derde (wel gepland) ging goed mee in de flow van het gezin en n ergens verwacht ik dat dit met de vierde ook zo gaat zijn. de broertjes en zus kijken erg uit naar de komst van de kleine meid dus ik zie bij hun ook veel vreugde en plezier. Dat sterkt mij ook weer in mijn gevoel!
Ik was 20 met de eerste.. 22 met de 2de... 25 met de 3de.... 34 met de 4de en precies 37.5 met de 5de. Dus reken de verschillen maar uit Het komt echt allemaal wel goed Alles gaat zijn nieuwe draai wel weer vinden.
Ik ben net 40 en was zwanger in december maar helaas werd dit een miskraam en ik zou er alles voor over hebben om weer zwanger te zijn en een gezond kindje op de wereld te mogen zetten. Ik heb zelfs een auto immuun ziekte waardoor ik me vaak erg oud voel omdat ik alles heel traag en voorzichtig moet doen, maar van binnen voel ik me totaal niet oud. Tuurlijk zal t ff een aanpassing zijn maar je vind je weg vast wel. Je hebt t al eerder gedaan dus lukt t je nu ook. Mss hang je een beetje tussen het “ik wil nog een kind” maar “ik ben te oud” Laat dat los. Leeftijd is maar een nummer.
Niet dezelde leeftijd, maar ik heb bij elke zwangerschap even zo'n fase gehad dat ik dacht: oh help, hoe ga ik dat allemaal doen en hoe moet het nou met *vul maar in*. Heel hormonaal, mijn idee is altijd dat je moedergevoel extra aan staat daardoor en dat je daardoor je bestaande nest wil beschermen ofzo. Ging hier altijd vrij snel weer over. Als je er last van hebt, maak het vooral bespreekbaar, bijvoorbeeld bij je verloskundige.
En in jouw geval: de tweede van 13 is ongeveer net zo oud als de oudste was toen de 3e geboren werd. En de oudste was ongeveer zo oud als de nu jongste toen er een baby bij kwam. Jullie hebben het al twee keer meegemaakt, het zal nu niet heel anders zijn.
Geen ervaring al ben ik wel een enorme *oude* mama😂! 42 om precies te zijn. Mijn tweede kindje is net 10 weken.
Mijn beste vriendin zat in een soortgelijke situatie als jij. Ook last van haar hormonen, soms onzeker of het haar allemal wel zou lukken. Maar toch in veel mindere mate als jij telkens schrijft in je blogs. Ik zou toch hulp zoeken, denk dat het geen kwaad kan. Jou gedachtes gaan op en neer. In ieder geval zo komt het op mij over. Hoop dat je eruit komt en je een gezond kindje mag krijgen en je een mooie zwangerschap hebt.
Toen mijn 4e geboren werd, was ik net 37 en ik heb dit niet gehad, maar dat komt denk ik doordat ik ook al 29 was toen mijn oudste geboren werd - dat verschil was minder groot en voel je dus logischerwijs minder dan bij het verschil tussen 21 en 37.
Weet je, je hebt het niet in de hand hoe je er lichamelijk aan toe bent - ok, deels natuurlijk wel. Vlak voor de eerste verjaardag van mijn oudste miste ik een tree op de trap en brak ik mijn voet heel lomp op 8 plaatsen, 3 maanden in een rolstoel en lang moeten revalideren en een jaar later weer pech, arm/pols lelijk gebroken. Daardoor voelde ik me echt oud , maar het had ook 10 jaar eerder kunnen gebeuren... Toen had ik wel heel erg het gevoel iedereen tekort te doen, hoor, dat is zeker wel herkenbaar. Hormonen spelen vast een rol: vooral bij mijn derde en vierde heb ik me tijdens de zwangerschappen vreselijk druk gemaakt over sommige dingen waarvan ik achteraf denk, het viel toch allemaal wel mee. Komt goed! Je jongste is vast een aanwinst voor her hele gezin.
Toen ik las “oudere” dacht ik dat je bedoelde eind 40 ofzo😅. Zo oud ben je toch nog niet? Bespreek dit gevoel evt met je verloskundige… Maar ik denk dat het inderdaad hormonale gedachtes zijn.
Ik kreeg dit op het einde van de 3e zwangerschap heel erg. Voelde me zo rot en naar Zelfs depressief. Was echt bang en angstig. Het ging gelukkig na bevallimg snel over. Denk echt hormonen die het zo rot laat voelen. Ik ben overtuigd dat als het kindje gezond en wel er is alles helemaal goed komt
Heel raar! En vooral dat ze dan reacties onder andere topics zoals over de vasovasostomie wel laten staan. Met twee maten meten noem je zoiets. @sharon komt er binnenkort nog het bericht hierover? Deze werd ruim een week geleden onder het Ramadan topic al beloofd aangezien meerdere hier vragen over hebben…
Ik kan het je binnenkort vertellen ;-) dan komt de 4e hier (andere kids 9+). Jouw zorgen zijn op zich logisch. Ik denk soms ook echt wel ‘hellup waarom wilden we dit ook alweer?’ En tegelijkertijd zie ik overal wel een oplossing voor. Is er vertrouwen dat dit gewoon lukt omdat we een ijzersterke relatie hebben (die heeft al wat moeten doorstaan en werd in crises altijd beter) en een warm mooi (sanengesteld) gezin waardoor die gedachten weer naar de achtergrond verdwijnen.
Als de negatieve gedachten blijven overheersen zou ik eens een doorverwijzing naar POP poli vragen.
Het zijn niet Perce negatieve gedachten, want als ik er over nadenk dat wij nog een kleintje krijgen ben ik daar heel blij mee. Ik wil(de) dit heel graag en dat gevoel is er ook. Het is meer dat ik heel erg bezig ben met anderen. Mijn pubers waarvan 1 met ADHD en mijn dochter die zo aan mij hangt.. ik ben bang iedereen te kort te doen. Hoe ga ik dit aanpakken? Dat. Ik ben van mezelf heel gestructureerd en opeens lijkt mijn keurig opgerolde bolletje wol helemaal door de war (klinkt dit logisch haha). Ik ben ok bang, het is misgegaan de vorige keer, en ben nu heel bang voor een ongezond kindje. Dat maakt me ook in de war. Ik kijk er wel degelijk naar uit. Heel raar allemaal. Want zoals ik nu reageer en doe past echt totaal niet bij mij. Ik heb de reacties van de twee andere dames net ook gelezen, die zijn inmiddels verwijderd. Maar ik denk dan: niet iedereen zit op een roze wolk. Maar goed bedankt voor je antwoord liefs
Nope dat zijn hele logische gedachten/gevoelens hoor. Hier 2 van de 3 kids waar de volledige zorg van bij mij ligt (gaan om het weekend naar papa) waarvan puber met autisme en andere kind hoogbegaafd. Dat vraagt ook wat in de opvoeding en die leunen ook op mij. Ik heb geleerd dat als ik mijn best doe dat goed genoeg blijkt voor de kinderen. Ze doen het echt heel goed namelijk. En ze zijn zoveel flexibeler dan ik als ouder vaak denk. Zelfs die met autisme (als ik maar voldoende verwerkingstijd blijf geven als er iets verandert en het visueel maak). Hoe ouder ze worden hoe minder ze fysiek vragen en juist het ‘even bij mama aanschuiven en praten’ is wat juist wel lukt met een baby. Hier heb ik voor eerste weken na de bevalling alvast weekschema’s klaarliggen. Er hangt een checklist voor de kids met ‘to do’ voor ze naar school gaan etc (3e kind hier adhd namelijk en die vergeet zijn hoofd nog mee te nemen naar school ;-)). Die hebben we afgelopen weken al gebruikt en zijn ze dus gewend als de baby komt om zelf op te kijken. Juist als ze ouder zijn kan je het praktische aardig dichttimmeren (sportafspraakjes rijden etc hulp voor vragen in omgeving), alleen het emotionele zal je er voor ze moeten zijn. En als je er een keer niet bent leren ze zelf ermee te dealen of ze gaan hier naar pluspapa. Juist door los te laten leren ze ook nieuwe dingen alleen daar heeft het ene kind wat meer begeleiding in nodig dan de andere. Jij gaat ook zo jouw eigen manieren vinden (bovenop wat je waarschijnlijk al doet), dat komt echt goed. Alleen blijf je het gevoel houden van overzicht verliezen, negatieve gevoelens die overhand voeren, wakker liggen etc. Zou ik toch echt een keer langs POP poli. Gewoon om te kijken of ze iets voor je kunnen betekenen
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (33) Verversen