Heehee meiden.. Ik zit met een Dillema! Ik geef borstvoeding nog steeds aan mijn dochter van bijna 11 maanden en heb toen van de dokter de minipil gekregen en laatst dus een iets zwaardere omdat ze ookal veel gewoon eet! Maar dus toch daar door heen zwanger geworden. En ik ben er dus eigenlijk (ECHT SORRY VOOR DE MENSEN DIE HET AL HEELLANG PROBEREN!!) niet blij mee! Ik zit momenteel niet in een stabile relatie we wankelen super veel en weten niet of we nog samen willen blijven.. ben opzoek naar een huisje voor mezelf om toch even wat afstand te doen.. en nu toch dit (Jaaaa ondanks het wankelen hebben we nog wel seks maar wel “veilig” dachten we) omdat mijn dochters (1 1 maand en de laatste 2maanden) te vroeg geboren zijn en ik bij alle 3 weeën kreeg rond de 30 weken maar het dus niet echt goed meer te remmen is is mij ook afgeraden zwanger te worden..maar goed het is niet onmogelijk met bedrust enzo de baby toch te voldragen... nu weet ik dat jullie mijn vraag niet kunnen beantwoorden! Maar heeft iemand ervaring heeft iemand tips ik zit echt met mijn handen in het haar ( ik teste trouwens omdat ik misselijk werd me borstvoeding wat minder word en dacht het zal toch niet!)
Ik ken wel mensen die spijt hebben van Hun keuze om abortus te plegen, maar ik ken niemand die spijt hebben dat ze toch voor hun kindje kozen dus ik zou er voor gaan hoe moeilijk ook en nooit meer alleen de pil gebruiken maar altijd met condoom en anders zwaardere pil zodat je nooit meer in deze situatie komt.
Ik ben ook ongepland zwanger geweest. Slechte relatie, slechte gezondheid, te klein appartement, te weinig geld ... en toen zwanger. Heb echt heel hard gehuild toen de test positief werd. En oh man, wat hou ik nu veel van mijn kleine mannetje. Ons cadeau. Papa en ik werken nu hard aan onze relatie.
Hi, ikzelf zat 6j geleden ook in een moeilijke situatie. Net uit mekaar met m’n vriend, waar ik heel veel van hield, terug thuis gaan wonen. En bleek na 3 maanden zwanger te zijn en was dus al 14-15 weken ver. Ik had echt niets door. Ik heb dan enkele dagen heel veel forums gelezen, medische artikels gelezen etc.. Wat me bij bleef was het volgende: “Als je de beste mama voor je kind wilt zijn is abortus soms de juiste keuze.” Ik heb toen ook beslist om het weg te halen, dat was toen de beste keuze voor mijn kind, mijn ex partner en mezelf. Tot op vandaag heb ik hier geen spijt van gehad, integendeel, ik ben heeeel zeker dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Er hangt nogal wat taboe rond, maar je moet daarom niet denken dat je iets ‘fout’ doet. Echt niet. Ik heb achteraf een kleine tatoeage laten zetten om dat ‘hoofdstuk’ af te sluiten. Een dagelijkse reminder die me herinnert om zo goed mogelijk te doen, lief te hebben en door te bijten als het moeilijk wordt. Het heeft bij mij allemaal z’n plekje gekregen. Ook je verontschuldigingen naar mama’s die moeilijk zwanger worden, dat snap ik volledig. Maar het is niet jouw schuld dat je ‘te makkelijk ‘ zwanger werd, net zoals het niet hun schuld is dat het wat moeilijker gaat. Loopt soms niet zo eerlijk allemaal. Jammergenoeg. Ik wil je heel veel succes wensen en weet zeker dat je de juiste keuze zal maken. Je komt er zeker wel!
Hoewel ik eigenlijk nier voor abortus ben, zou ik in jou geval daar wel over ma denken, zeker als je relatie al nier goed zit, dan denk ik nier dat een nieuw kindje het beter gaat maken, en je heb ook al 3 kindjes. Maar denk er wel goed over ma en praat er samen over. Wat wil je vriend? Hoe staat hij erin, wat als je her houd en julloe besluiten toxh uot elkaar te gaan, kam jij het wel aan dan als je volledig bedrust moet en je heb nog 3 kindjes. Lastig hoor, volg je gevoel em verstand vooral.
Hi! Ik ken je twijfel, en eerlijk weet ik ook niet of hier de perfecte plek is om deze vraag te stellen omdat er denk ik weinig mensen, eerlijk hierover zullen zijn gezien t feit dat er toch een flinke taboe op ligt. Mijn ex en gingen uit elkaar, ik sliep al enkele maanden bij me oudste dochter in bed en ik was aan t wachten tot me woning die ik toegewezen kreeg klaar was voor oplevering. We hebben ooit nog een feestje gehad en hadden beide iets teveel gedronken en zijn toen, in bed beland samen. Maar die ene nacht heeft niks veranderd aan hoe we erin stonden.. ik bleek zwanger, 2 weken voor ik de sleutel kreeg. En ik heb besloten om het wel af te breken. Twee kinderen in een gescheiden gezin laten opgroeien vond ik al erg genoeg, om daar met opzet een derde kindje aan toe te voegen, vond ik niet eerlijk tegenover dat kindje en tegenover me andere kinderen. Ik wist dat we hoe dan ook nooit meer bij elkaar zouden komen, en een kindje is geen pritt-stift. Als jij zeker weet, dat je echt opzoek wilt gaan naar een ander huisje en gescheiden van hem wilt leven. Denk ik dat je niet alleen naar je eigen gevoel moet kijken maar ook naar die van je andere kinderen en naar die van je ongeboren kindje. Denk dat geen enkele ouder trots is als ze kind opgroeit in een gebroken gezin en ondanks dat t bij de meeste nooit voorzien had kunnen worden, heb jij nog wel een keus. Ik heb inmiddels al een tijdje een nieuwe relatie en helaas vorige maand een miskraam gehad, maar ik zeg je wel. Als ik die derde had laten komen, had ik er niet zo goed bijgezeten zoals ik nu zit. Me kinderen zijn gelukkig, me ex is gelukkig en ik ben opnieuw gelukkig. Misschien ben ik nu wel degene die iets heel slechts heeft gedaan maar ik heb niet alleen aan mezelf gedacht maar ook aan de kinderen die ik al had en wat voor hun het beste zou zijn.
Ik ben het helemaal met je eens. Ik heb ook eens voor deze keuze gestaan... iets andere situatie. Maar teveel werkte tegen mij en zou ook tegen het ongeboren kindje werken. Ik heb er destijds ook voor gekozen de zwangerschap af te breken (8wk) Dit was echt geen makkelijke keuze. En er hebben echt veel tranen gevloeid. Als je ooit zo een keuze hebt gemaakt kunnen mensen zo bot tegen je doen. Alsof je fluitend naar de kliniek bent gegaan. Dat kwetst me enorm. Ik heb er geen spijt van. Heb mijn keuze toen de tijd weloverwogen genomen. Maar ik denk er wel regelmatig aan. Ik tel dat kindje ook mee als mijn kindje. En ik heb de echo staan. En met de dag dat ik uit was gerekend en de dag dat ik het heb laten afbreken steek ik een kaarsje aan. Het doet me pijn, maar ik weet dat het goed is zo. Ik snap dat dit vrouwen en mannen die al heel lang proberen kan raken. Dat snap ik heel goed. Maar dit is het leven. En je kan niet van iemand in een compleet andere situatie verwachten dat ze dezelfde keuzes maken. Ik vind het fijn dat de optie bestaat. Maar! Wat ik wel vind is dat er te vaak te makkelijk gebruik van word gemaakt. Dat geloof ik ook wel. En ik denk dat daardoor dat taboe ook een beetje is ontstaan. Door de tieners bijv die dan voor de 4de keer een zwangerschap komen beeindigen...
In ieder geval lieverd..niemand kan je vraag beantwoorden. Je moet echt goed nadenken alle voor en tegens. En schrijf het desnoods op. Neem je beste vriendin in vertrouwen.
Heel heel veel succes met je keuze. Wat dan ook.. het komt uit eindelijk goed.
Ik ben het helemaal met je eens. Ik heb ook eens voor deze keuze gestaan... iets andere situatie. Maar teveel werkte tegen mij en zou ook tegen het ongeboren kindje werken. Ik heb er destijds ook voor gekozen de zwangerschap af te breken (8wk) Dit was echt geen makkelijke keuze. En er hebben echt veel tranen gevloeid. Als je ooit zo een keuze hebt gemaakt kunnen mensen zo bot tegen je doen. Alsof je fluitend naar de kliniek bent gegaan. Dat kwetst me enorm. Ik heb er geen spijt van. Heb mijn keuze toen de tijd weloverwogen genomen. Maar ik denk er wel regelmatig aan. Ik tel dat kindje ook mee als mijn kindje. En ik heb de echo staan. En met de dag dat ik uit was gerekend en de dag dat ik het heb laten afbreken steek ik een kaarsje aan. Het doet me pijn, maar ik weet dat het goed is zo. Ik snap dat dit vrouwen en mannen die al heel lang proberen kan raken. Dat snap ik heel goed. Maar dit is het leven. En je kan niet van iemand in een compleet andere situatie verwachten dat ze dezelfde keuzes maken. Ik vind het fijn dat de optie bestaat. Maar! Wat ik wel vind is dat er te vaak te makkelijk gebruik van word gemaakt. Dat geloof ik ook wel. En ik denk dat daardoor dat taboe ook een beetje is ontstaan. Door de tieners bijv die dan voor de 4de keer een zwangerschap komen beeindigen...
In ieder geval lieverd..niemand kan je vraag beantwoorden. Je moet echt goed nadenken alle voor en tegens. En schrijf het desnoods op. Neem je beste vriendin in vertrouwen.
Heel heel veel succes met je keuze. Wat dan ook.. het komt uit eindelijk goed.
Ik ben het helemaal met je eens. Ik heb ook eens voor deze keuze gestaan... iets andere situatie. Maar teveel werkte tegen mij en zou ook tegen het ongeboren kindje werken. Ik heb er destijds ook voor gekozen de zwangerschap af te breken (8wk) Dit was echt geen makkelijke keuze. En er hebben echt veel tranen gevloeid. Als je ooit zo een keuze hebt gemaakt kunnen mensen zo bot tegen je doen. Alsof je fluitend naar de kliniek bent gegaan. Dat kwetst me enorm. Ik heb er geen spijt van. Heb mijn keuze toen de tijd weloverwogen genomen. Maar ik denk er wel regelmatig aan. Ik tel dat kindje ook mee als mijn kindje. En ik heb de echo staan. En met de dag dat ik uit was gerekend en de dag dat ik het heb laten afbreken steek ik een kaarsje aan. Het doet me pijn, maar ik weet dat het goed is zo. Ik snap dat dit vrouwen en mannen die al heel lang proberen kan raken. Dat snap ik heel goed. Maar dit is het leven. En je kan niet van iemand in een compleet andere situatie verwachten dat ze dezelfde keuzes maken. Ik vind het fijn dat de optie bestaat. Maar! Wat ik wel vind is dat er te vaak te makkelijk gebruik van word gemaakt. Dat geloof ik ook wel. En ik denk dat daardoor dat taboe ook een beetje is ontstaan. Door de tieners bijv die dan voor de 4de keer een zwangerschap komen beeindigen...
In ieder geval lieverd..niemand kan je vraag beantwoorden. Je moet echt goed nadenken alle voor en tegens. En schrijf het desnoods op. Neem je beste vriendin in vertrouwen.
Heel heel veel succes met je keuze. Wat dan ook.. het komt uit eindelijk goed.
Wat een eerlijke reactie, wat je zegt, er heerst een taboe op en nergens kan je eigenlijk met dit soort vragen en problemen terecht. Ik verbaas me ook altijd om het gemak dat mensen zeggen dat het wel goed komt..
Het gaat er om wat jij wilt, maar ik denk dat alles ook wel weer goed komt stel jullie gaan uit menkaar hoe mooi is om weer kindje krijgen zal niet makkelijk zijn ook dat ga je lukken. Je moet gewoon alles voor je zelf op rijtje zetten ik zou zelf zo iets niet kunnen omdat je al kindje heb dan is zo leuk om broertje of zusje hebben. Maar jullie voelen niet veel voor menkaar nog wel sex? Volgens mij zit gevoel dan nog wel? Maar volg je gevoel dat is vaak juiste laat je niet ompraten door anderen mensen.
Hier een iets ander verhaal. Mijn 1e kind was echt net 7 maanden oud toen ik ontdekte dat ik weer zwanger was (hier echt wel een gevalletje eigenschuld dikke buik). Ik heb overigens nooit getwijfeld om het weg te halen omdat wij het verdriet van vroege miskraam hebben mee gemaakt. Ik heb me tijdens de zwangerschap heel veel zorgen gemaakt en bang geweest. We moesten voor baby 2 verhuizen en een nieuwe auto kopen. Dus er moest in die 9 maanden veel gebeuren.
En eerlijk! Ze. Schelen nu net geen 1.5 jaar en het is allemaal goed gekomen. Soms was het druk. Maar man wat ben ik blij dat hij er nu is.
Ik heb nu 2 zonen. 1 van 3 jaar en 10 maanden 1 van 2 jaar en 7 maanden.
Succes met alles ik realiseer me dat het geen makkelijke keus zal zijn.
Hoi Ik was ook onverwachts zwanger van mijn 4e kindje. Ik ben me ook rot geschokken. Het eerst wat mijn man vroeg was laat je het weghalen? Dat was ik inderdaad van plan wand zag door de bomen het bos niet meer. Niet genoeg ruimte, auto, financieel moesten we het dan ook maar redden. Een dag voor mijn afspraak bij de abortus kliniek heeft mijn man me letterlijk gesmeekt om dit kindje te houden. Hij haalde alles uit de kast om mij te overtuigen dat we dit wel konden. Nu ondertussen is mijn mannetje 10 weekjes oud. De eerste week van de kraamtijd heb ik alleen maar kunnen huilen dat ik dit mannetje bijna niet meer gehad had. Ik voelde me kut en zo ontzettend schuldig tegenover hem. Ik wil en kan niet meer zonder hem. En ik heb ook eerlijk gezegd mocht er ooit weer eens een "ongelukje" ontstaan ik twijfel niet meer aan de situatie alles komt wel op zijn pootjes terecht zolang je het maar echt wil en er voor vecht. En onze kleine wonder is daar het bewijs van.
Ongepland zwanger, jongste net 3 maand oud toen. Relatie slecht.
Afspraak gemaakt bij een abortus kliniek. Intussen was het hier enorm uit de hand gelopen. Bang gemaakt voor de afspraak bij de kliniek, ik durfde niet meer. En dus de zwangerschap doorgezet. Afspraken gehad bij de huisarts, psycholoog etc. Op zoek naar een huisje, waar we normaal snel een huis kregen heb ik nu tot nu nog steeds geen huis, en dus besloten het eerst zo te laten. Momenteel gaat het redelijk goed tussen mij en de vader vd kids.
Misschien nog te vertellen waarom ik het zo laat, is omdat ik momenteel 38 weken zwanger ben en veel lichamelijke klachten heb. Geen zin om nu nog te gaan verhuizen, mijn lijf trekt het niet om alleen voor 4 kinderen te zorgen die ik rond lopen/kruipen heb en nog te gaan verhuizen.
Wel heeft het echt heel erg lang geduurd voor ik echt kon genieten van de zwangerschap en kon wennen aan het feit dat er nog een kindje bij zou komen. En dan ook echt heel lang aan mezelf getwijfeld of ik wel net zo veel van dit kindje zou kunnen gaan houden als van mijn andere kinderen. Inmiddels ben ik hier gelukkig overheen en kijk ik erg uit naar zijn komst. Maar het had natuurlijk ook anders kunnen zijn.
Mocht je nog vragen hebben, tips of adviezen willen mag je me altijd een prive bericht sturen!
Mijn vierde kindje was ook een verassing. Ik moest ook echt huilen van de schrik toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. Ik had echt tijd nodig ofzo. Maar steeds beetje bij beetje kreeg ik er een band mee en kon ik niet wachten tot dat hij geboren werd. Nu is hij twee maanden, ja het is zwaar maar zijn glimlach maakt alles weer goed. Zijn lieve kleine lichaam ligt nu dicht tegen mij aan. Ik voelde mij zelfs schuldig dat ik niet blij was eerst. Het is meer van wat gaat er nu op mij af komen? Kan ik het wel aan? Die onzekerheid Etc. Maar je rolt er daarna zelf weer in. Aan abortus denk ik niet, en zal ik persoonlijk niet doen zelfs als ik weer als verassing een vijfde kind krijg ondanks voorbehoedmiddelen. Ik denk altijd er is een reden waarom ik weer zwanger ben geworden. De toekomst zal het zeggen. Succes met je besluit
Mijn belangrijkste advies: ongeacht je keuze wat betreft deze zwangerschap, werk aan je relatie! Het zou toch hartverscheurend zijn voor je kinderen om eerst een vader te verliezen aan de dood en daarna een scheiding moeten doormaken waardoor ze de man die ze nu als vader zien minder zullen zien. Blijkbaar vinden jullie elkaar nog leuk genoeg voor sex, dus lijkt me zeker de moeite waard. Zet je kinderen voorop. Succes met je keuze, het lijkt mij een moeilijke.
Verzin gewoon een normale topic naam waar duidelijk in staat waar het om gaat zodat mensen beter weten waar ze op klikken .. iets als ongepland blabla .. en die hoofdletters met een excuus seriously .. Succes met je keuzes en opties verder
Dank je wel .. iemand in mijn situatie die zoiets aanklikt en iets anders verwacht dan komt het nogal shit over .. je deed het uit een goed hart maar ik heb liever een duidelijke titel ..
Komt echt wel goed Vorig jaar onverwachts zwanger van de vijfde en wat maakte ik me druk Gelukkig viel alles mee en ben ik echt super blij met. Mijn meisje geniet ook echt. Je zit nu niet helemaal lekker in je relatie misschien maakt dit jullie wel sterker. Of niet maar een relatie kan altijd eindigen niks is zeker al heb je alles voor elkaar kan altijd mis gaan. Doen wat je hart je zegt
Ik geloof nooit echt in het feit dat een kindje je relatie red, we hebben nu ook een prachtig wondertje van 11 maanden en over haar en mijn andere 2 zijn we het altijd 100% eens maar ons gevoel naar elkaar is niet meer oké helaas
Hier was de laatste ongepland dwars door de nuvaring heen, ik wou echt geen baby meer wij waren net weer samen( een maand) na een paar maanden uit elkaar te zijn geweest. En wist totaal niet meer wat ik van de relatie kon verwachten, ik overwoog een abortus heb een intake gehad maar me hart zei nee, mijn oudste heb ik ook alleen opgevoed dus ik dacht als deze ook weg gaat, ik weet dat ik het eerder heb gedaan dus laat maar komen, het heeft wel 7 maanden geduurd voor ik me dr helemaal bij kon neerleggen en kon genieten, succes met je keuze.
Ik.heb ondertussen ook even je reactie gelezen, vader van mijn oudste zei precies het zelfde als de jouwe, ik sta achter jou keuze, hij zegt het is welkom, dus dat is positief maar het is jou lichaam dus als jij het echt niet wilt kan hij jou niet dwingen om het te houden, ook als hij zegt bijvoorbeeld haal het maar weg en jij wilt het toch houden dan ga je het hem ook nooit vergeven, dus zie het niet als dat hij je dr in laat vallen maar je steunt in de keuze die je maakt welke het ook is.
Klopt hij laat me ook niet echt in die keuze vallen zo wilde ik niet over komen maar het lijkt hem weinig te interesseren.. hij wilde altijd meer kids en ik echt niet meer, onze dochter was al een echt twijfel geval voor mij of ik nog een kindje wilde..
Even uitgaand van het meest negatieve scenario: stel dat jullie uit elkaar gaan... Zou het voor jouw dochter dan niet heel fijn zijn om een broertje of zusje thuis bij jou te hebben dat 100% familie is? Dit kindje kan een ontzettende waardevolle toevoeging aan jouw of jullie gezin zijn. Natuurlijk kan het praktisch moeilijk worden. Maar wat zijn die paar maanden op een heel mensenleven? Heb je familieleden waar je een beetje op terug kunt vallen?
Hee de andere 2 zien wij ook wel als 100% familie zo voelt het tenminste wel echt! En tsja familie niet echt waar ik 100% op terug kan vallen hun zouden me zoiezo een abortus aanraden.. vandaar dat ik hun mening ook niet wil vragen omdat ik die eigenlijk al weet
Helaas kan niemand hier jou vertellen wat je moet doen. Dit is een situatie die je samen met je partner moet bespreken en jullie moeten samen tot een beslissing komen. Ook raad ik je aan om eventueel met Siriz te gaan praten (zijn te vinden via Facebook en vast ook via Google.)
De enige tip die ik je nog mee kan geven is.... Maak niet te snel overhaaste beslissingen. Dit is een situatie waar je écht ontzettend goed overna moet denken en vooral bespreken met je partner, ondanks dat de relatie nu wat wankel is. Beide keuzes zijn niet meer terug te draaien.
mijn laatste baby was ook ongewenst. Maar abortus kon ik niet. Dus ik heb nu 3 kinderen. Mocht je er over willen praten mag je me altijd een berichte sturen. Ik vond het verschrikkelijk eng en vond mijn zwangerschap daarom ook echt niet leuk!IK had ook 100% de keuze van mijn partner (inmidels ex). Mocht ik het willen houden mocht ik dat doen wilde ik het weg hallen mocht ik dat doen
Ik heb inderdaad geen antwoord op je vraag. Vind ook niet dat je je moet verontshuldigen meid. Je hebt niks fout gedaan, je kan er ook niks aan doen dat je ondanks de zware pil toch nog zwanger wordt. Best lastige situatie, met je heel jonge kinderen, geen stabiele relatie en advies van doktoren. Kan je alleen maar heel veel succes wensen. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen. Ik zou hele goede gesprekken aan gaan met je partner, je dokter en vooral aller belangrijkste met je zelf.
Ik denk dat je deze keuze zelf moet maken. Niemand kan daarbij helpen. Waar ik wel benieuwd naar ben, is hoe je vriend er tegenover staat? Want hij heeft natuurlijk toch ook wel rechten als vader.
Hij legt de “keuze” bij mij hij zegt tsja nog 1 er bij kan wel ( het zou voor mij nummer 4 zijn voor hem nummer 2 maar hij is voor de oudste 2 ook wel echt papa omdat hun vader overleden is) maar hij zegt ook als jij het niet wil dan niet 😒😒
Sorry hoor, maar behalve zijn zaad is het ook zijn verantwoordelijkheid.
Jullie relatie met elkaar staat los in dat opzicht van het gezamenlijk ouderschap... ouders blijf je altijd voor de kinderen! Samen of uit elkaar maakt daarin niet uit.
Belangrijk is dat jullie gaan werken aan een toekomst waarin jullie beide gelukkig zijn. In welke vorm dan ook..
De natuur heeft besloten dat er nog één bij komt. Hij zal je moeten steunen. Daarin is het heel simpel. Of jullie pakken deze uitdaging samen aan. Of je beëindigd de zwangerschap en heb nog tal andere uitdagingen aan te gaan samen. Inclusief rouw. Want welke beslissing je ook neemt het zal gepaard gaan met verdriet.
Ik heb 2 kadootjes, ik was toen 17 bij mijn eerste. Het komt echt wel goed ^_^
Dat is het enige waar we het altijd over eens zijn. Hoe en wat met de kids! Het is de rest van de relatie die op wankelen staat!!
Ik was 16 bij de eerste toen ik zwanger werd en 17 toen ik hem kreeg en gek genoeg bij hem nooit 1 minuut getwijfeld!! En bij deze zwangerschap wel heeeeel erg! Zo raar! Maar dankjewel voor je advies ❤️
Omdat je als je 16 bent geen flauw idee hebt waar je nou echt voor kiest denk ik. En nu je ouder bent beter na denkt en weet wat je te wachten staat. Het is jullie kind dus ook jullie keuze, de liefde voor jullie kids is er en ze staan bij jullie alle 2 op nummer 1 lees ik. Kunnen jullie aan de rest niet werken samen. Je hebt altijd ups en downs zeker in een groot gezin of als er net een kleine is. Je bent elkaar even kwijt en door het gezinsleven blijft alles wel door gaan en moet je meer moeite doen om elkaar weer te vinden. Succes met jullie keuze
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (38) Verversen